Nikt, kto wie cokolwiek o UNRWA, nie może udawać zaskoczenia tym, co się stało. Nie należy traktować poważnie twierdzenia niektórych jej apologetów, że osoby, które wzięły udział w atakach terrorystycznych, stanowią zaledwie niewielką mniejszość spośród 13 tysięcy pracowników tej organizacji. Jak później donosił „Wall Street Journal”, szacuje się, że około 10% pracowników UNRWA jest albo aktywnymi członkami, albo ma powiązania z Hamasem lub Palestyńskim Islamskim Dżihadem.
Od lat dobrze wiadomo, że obiekty UNRWA, w tym szkoły i inne miejsca, które rzekomo mają być przeznaczone na cele charytatywne, były wykorzystywane przez Hamas do przechowywania broni lub innej pomocy terrorystom. Jej programy edukacyjne są tak samo złe, jak te prowadzone przez Hamas czy Autonomię Palestyńską, jeśli chodzi o indoktrynację młodych Palestyńczyków w nienawiści do Izraela i Żydów. Utworzenie UNRWA w 1949 r., w połączeniu z jej działaniami i infrastrukturą, którą zbudowała od tego czasu, ma na celu utrwalenie konfliktu z Izraelem. Zapomnij o filantropii lub – na czym skupia się każda inna agencja ds. uchodźców na świecie – przesiedlaniu osób wysiedlonych w wyniku wojny w bezpieczne miejsce, w którym będą mogli rozpocząć nowe życie.
To powiedziawszy, stwierdzenie, że cokolwiek może być szokujące w fakcie, że kilku pracowników UNRWA zostało przyłapanych na udziale w atakach z 7 października, w tym na bezpośrednim udziale w porwaniach i masowych morderstwach, jest kiepskim żartem.
Niestety, taka jest większość dyskusji na temat pociągnięcia UNRWA do odpowiedzialności.
Agencja ONZ, której nikt nie rozlicza
Ku konsternacji nienawidzących Izraela, takich jak Alexandria Ocasio-Cortez (DN.Y.), administracja Bidena ogłosiła, że zawiesza finansowanie UNRWA. Jednak po przeanalizowaniu szczegółów okazuje się, że Stany Zjednoczone w dalszym ciągu płacą zadeklarowane już pieniądze, ale wstrzymują się jedynie z wysyłaniem środków na nowe projekty. To samo dotyczy Niemiec i Kanady, a także niektórych innych krajów-darczyńców. Rząd Holandii zawiesił wszelkie finansowanie, ale inne kraje, takie jak Irlandia, Hiszpania i Turcja, odmawiają podjęcia jakichkolwiek działań mających na celu pociągnięcie UNRWA do odpowiedzialności.
Jeśli przeszłość jest jakąkolwiek wskazówką, prawdopodobnie nawet ci, którzy wypowiadali się na ten temat, jak Stany Zjednoczone, w końcu po cichu wznowią pełne finansowanie UNRWA. W ramach polityki, która miała na celu pociągnięcie władz palestyńskich i osób im sprzyjających do odpowiedzialności za ich wsparcie dla terroryzmu i odrzucenie pokoju, były prezydent Donald Trump w 2018 r. zerwał wszelkie kontakty z UNRWA i finansowanie jej. Niestety, jednym z pierwszych działań Joe Bidena, kiedy objął urząd w 2021 r., było przywrócenie tego finansowania. Biden i jego zespół ds. polityki zagranicznej są niezachwianymi zwolennikami Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkiego, co ona robi, niezależnie od faktu, że od dawna jest to wielkie szambo antysemityzmu.
Nawet ci pracownicy administracji, którzy najgoręcej potwierdzali prawo Izraela do samoobrony – jak John Kirby, dyrektor ds. komunikacji Rady Bezpieczeństwa Narodowego, który również potępiał Hamas i wspierał cel, jakim jest jego eliminacja – także bronili UNRWA. Według Kirby’ego UNRWA wykonuje „niesamowitą pracę”, ratując życie. Co więcej, nawet pochwalił UNRWA za oświadczenie, że zbadają sprawę.
Powodem tego jest fakt, że UNRWA stała się niezastąpiona w działalności polegającej na opiece nad Palestyńczykami w Gazie. Przez ostatnie 75 lat jest głównym kanałem pomocy społeczności ludności uzależnionej od międzynarodowych datków w zakresie wszystkich usług, w tym zatrudnienia. Jako taka może prezentować się światu (i istotnie robi to) jako ucieleśnienie filantropii, zapewniającej byt ogromnej liczbie ludzi w potrzebie.
Dlatego też wszelkie wysiłki mające na celu zbadanie jej działalności i ukaranie jej za bliskie powiązania z terrorystami zawsze kończą się fiaskiem poprzez powoływanie się na dobre uczynki UNWRA i pogląd, że w przypadku jej zamknięcia miliony ludzi umrą z głodu.
Zatem nawet jeśli UNRWA zostanie przyłapana na gorącym uczynku przechowywania rakiet, które mają zostać wystrzelone w stronę Izraela, lub nawet gdy jej pracownicy aktywnie biorą udział w największej masowej rzezi Żydów od czasów Holokaustu, szansa, że jej organizacja macierzysta lub różne narody, które wydały miliardy dolarów podatków swoich obywateli na finansowanie jej, zrobią cokolwiek innego niż pogrożenie palcem, są znikome.
Podobnie jak w przypadku reszty polityki Trumpa, który ignorował rady establishmentu i „ekspertów” polityki zagranicznej, miał on rację co do UNRWA. Jedyna teoretyczna nadzieja na pokój między Izraelem a Palestyńczykami musi zaczynać się od likwidacji instytucji, które nie tylko zapewniają pomoc i zatrudnienie terrorystom, ale mają na celu utrwalenie daremnego dążenia do zniszczenia jedynego państwa żydowskiego na planecie. UNRWA nie może zostać po prostu pozbawiona środków. Należy ją zlikwidować.
Świat pełen uchodźców
Sam fakt jej istnienia jest funkcją sposobu, w jaki społeczność międzynarodowa podjęła działania, aby zapobiec rozwiązaniu konfliktu.
Kiedy w 1949 roku Organizacja Narodów Zjednoczonych utworzyła UNRWA, sytuacja uchodźców była jednym z najpilniejszych problemów świata. W trakcie drugiej wojny światowej i bezpośrednio po niej w Europie wysiedlono około 60 milionów ludzi.
Obejmowało to tych Żydów, którzy przeżyli Holokaust i chcieli przedostać się do Izraela lub na Zachód, a także miliony innych osób, które zostały wysiedlone z tego czy innego powodu. Wśród nich byli etniczni Niemcy, których wyrzucono ze ich domów w całej Europie Wschodniej, w tym w tradycyjnie niemieckich regionach, takich jak Prusy Wschodnie. W miarę jak Europa dostosowywała się do nowych granic narzuconych w dużej mierze przez żądania Związku Radzieckiego, wiele osób zostało przymusowo wysiedlonych i nakazano im przenieść się do miejsc, gdzie ich pochodzenie etniczne byłoby mile widziane. Społeczność międzynarodowa nie wspierała tych, którzy stawiali opór. Byli brutalnie represjonowani, więzieni i zapomniani.
Europa nie była też jedynym regionem, w którym miał miejsce kryzys uchodźczy. Kiedy Wielka Brytania porzuciła panowanie nad Indiami, subkontynent został podzielony na dwa odrębne narody – głównie hinduskie Indie i muzułmański Pakistan. Narysowanie tych linii na mapie spowodowało, że 14 milionów ludzi znalazło się po niewłaściwej stronie nowych granic i zostało uchodźcami. Ponad milion ludzi zginęło w wyniku przemocy na tle etnicznym i religijnym, gdy ogromne populacje szukały nowych domów.
Uchodźcy arabscy i żydowscy
Mniej więcej w tym samym czasie, co katastrofa spowodowana podziałem Indii, pojawił się problem uchodźców spowodowany opuszczeniem przez Wielką Brytanię innego miejsca ze swoich dawnych posiadłości: Mandatu Palestyńskiego. Organizacja Narodów Zjednoczonych głosowała za podziałem Palestyny na dwa państwa: jedno dla Żydów i jedno dla Arabów, przy czym Jerozolima miała być międzynarodową enklawą. Podczas gdy Żydzi zaakceptowali plan podziału, Arabowie odrzucili go. Przywódcy palestyńskich Arabów – jak pronazistowski mufti Jerozolimy, Hadż Amin Al-Husseini – wypowiedzieli wojnę Żydom. Poparły ich sąsiednie narody arabskie i najechały na nowo narodzone Państwo Izrael już pierwszego dnia jego istnienia, w maju 1948 roku.
Arabska wojna, której celem było zniszczenie Izraela, nie tylko zakończyła się porażką Arabów; walki doprowadziły do ucieczki setek tysięcy Arabów z byłego Mandatu. Niewielka mniejszość została wyparta przez Izraelczyków podczas zaciętych walk na niektórych obszarach. Jednak większość z nich opuściła kraj ze strachu przed tym, co by się z nimi stało, gdyby dostali się pod panowanie Żydów (i w oczekiwaniu, że przejmą całą ziemię, gdy Żydzi zostaną „wrzuceni do morza”). Było to głównie efektem projekcji własnych zachowań, ponieważ w wielu przypadkach Żydzi pojmani przez wrogów byli masakrowani. Ale było to także wynikiem propagandy strony arabskiej podczas walk, w których starano się demonizować swoich wrogów i wzmacniać wolę walki Arabów palestyńskich.
W tym samym okresie, gdy około 700 tysięcy Arabów zostało uchodźcami, ponad 800 tysięcy Żydów uciekło lub zostało zmuszonych do opuszczenia swoich domów w świecie arabskim i w innych krajach muzułmańskich, w których żyli od wieków. Bardzo odmienny los tych dwóch populacji mówi wszystko, co każdy powinien wiedzieć o kolejnych 75 latach konfliktu arabsko-izraelskiego.
Żydowscy uchodźcy zostali przesiedleni w ramach ogromnego projektu filantropijnego finansowanego przez Żydów na całym świecie. Większość tych uchodźców udała się do Izraela, gdzie musieli stawić czoła trudnościom w wówczas bardzo biednym i pogrążonym w konfliktach kraju. Dziś ich potomkowie stanowią około połowy populacji żydowskiej i w ogromnym stopniu przyczynili się do jej obrony i rozkwitu jako nowoczesnego państwa. Inni znaleźli nowe domy w Stanach Zjednoczonych i innych częściach świata.
W przeciwieństwie do innych populacji uchodźców, Arabowie palestyńscy nie zostali przesiedleni. Przetrzymywano ich w obozach na całym Bliskim Wschodzie, z największą koncentracją w Gazie, która była kontrolowana przez Egipt od 1949 do 1967. Uniemożliwiono im znalezienie nowych domów w krajach arabskich i muzułmańskich, gdzie mówili tym samym językiem i mieli wspólną kulturę. Nie pozwolono im także udać się gdzie indziej, aby rozpocząć nowe życie.
Zamiast tego trzymano ich na miejscu i czekano na dzień, w którym będą mogli „wrócić do domu” do swoich dawnych wiosek na terenie dzisiejszego Izraela. Ich przywódcy i reszta świata arabskiego sprzeciwiali się ich przesiedleniom, robiąc wszystko, co było w ich mocy, aby temu zapobiec.
A instytucją, która umożliwiła kontynuowanie tej polityki przez pokolenia, był nie kto inny jak UNRWA.
Ważne jest, że w czasie, gdy pojawiły się wszystkie problemy z uchodźcami, Organizacja Narodów Zjednoczonych utworzyła dwie agencje ds. uchodźców. Jedna, UNRWA, zajmuje się wyłącznie Palestyńczykami. Druga, Wysoka Komisja Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (lub UNHCR), która odpowiada za wszystkich pozostałych uchodźców na świecie.
UNHCR ma swoje wady, ale jej zadaniem jest niesienie pomocy uchodźcom, udzielając im nie tylko doraźnej pomocy w przetrwaniu wysiedleń w wyniku wojen i innych kataklizmów, ale także pomocy w przesiedleniu do miejsc, gdzie będą bezpieczni. Jej celem jest dopilnowanie, aby ich problemy zostały rozwiązane i aby ich dzieci rozpoczęły nowe życie, zamiast dalej mieszkać w obozach.
Z kolei UNRWA istnieje wyłącznie po to, aby zapewnić, że palestyńscy uchodźcy nigdy nie zostaną zintegrowani w nowych miejscach. Dlatego prawie wszyscy ludzie nazywani uchodźcami palestyńskimi są potomkami ludzi, którzy uciekli przed wojną rozpoczętą przez świat arabski w 1948 roku. W obozach urodziło się kilka pokoleń, ale w przeciwieństwie do sposobu, w jaki traktuje się inne populacje, wszystkim przyznano taki sam status jak tym, którzy byli pierwotnymi uchodźcami z 1948 r.
Spośród wszystkich dziesiątków milionów uchodźców z lat czterdziestych XX w. jedynymi, których potomkowie zachowali status uchodźców, są Palestyńczycy. Humanitarna i racjonalna polityka doprowadziłaby do wchłonięcia ich przez inne populacje. Ale nie to jest zadaniem UNRWA. Prowadzi ona niebywałe działania opiekuńcze, dzięki którym pokolenia są zależne od organizacji charytatywnej. Co gorsza, wszystkie jej programy i polityka zachęcają Palestyńczyków do dalszej wiary, że pewnego dnia Izrael przestanie istnieć, a wtedy będą mogli wrócić do miejsca, gdzie żyli ich dziadkowie i pradziadkowie trzy czwarte wieku temu. Chociaż udaje organizację humanitarną, zachęca swoich podopiecznych, by z niecierpliwością czekali na dzień, w którym ludobójczy cel Hamasu – masowe mordy na 7 milionach Żydów w Izraelu – zostanie osiągnięty.
Dlatego nie jest zaskoczeniem, że UNRWA jest pełna zwolenników Hamasu i że wśród jej personelu są ludzie, którzy biorą udział w okrucieństwach terrorystycznych. I że znaczna część pomocy, jaką otrzymuje od świata, przeznaczana jest na pomoc Hamasowi w jego dalszym funkcjonowaniu. UNRWA pozwala, aby właśnie ci ludzie, którym jej darczyńcy myślą, że pomagają, byli wykorzystywani jako ludzkie tarcze w cynicznej, beznadziejnej wojnie.
Nie traćmy więc czasu na spory o szczegóły współudziału UNRWA w mordach 7 października lub innych aktach terroru. Jedyna dyskusja, jaką należy przeprowadzić, dotyczy jej zniesienia i zastąpienia prawdziwą agencją ds. uchodźców. Świat potrzebuje organizacji, która da Palestyńczykom nowe domy, zamiast trzymać ich w nędzy w oczekiwaniu na kolejny Holokaust Żydów, który, jak im wmawiano, magicznie rozwiąże ich problemy.
Link do oryginału: https://www.jns.org/unrwa-exists-to-help-fight-the-war-to-eradicate-israel/
JSN Org., 29 stycznia 2024
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Jonathan S. Tobin jest redaktorem naczelnym amerykańskiego magazynu JNS (Jewish News Syndicate).
