Ujawniono tajną umowę, szwajcarskiego rządu z palestyńskimi terrorystami:
Według dziennikarza szwajcarskiego Marcela Gyra, Szwajcaria wrzała po serii palestyńskich zamachów terrorystycznych, w tym podłożeniu bomby w lutym 1970 r. w samolocie Swissair z Zurychu do Tel Awiwu, która zabiła wszystkich na pokładzie wkrótce po starcie. Gyr opisuje, że po zamachach 1969 i 1970 r. ówczesny minister spraw zagranicznych, Pierre Graber, potajemnie skontaktował się z OWP, bez informowania pozostałych ministrów, jak w piątek doniosła BBC…
Graber, za pośrednictwem szwajcarskiego posła do parlamentu, osiągnął porozumienie z OWP o uwolnieniu oskarżonych [o terrorystyczny zamach w 1969 r. na samolot El Al w Zurychu] w zamian za uwolnienie zakładników w Jordanii. Ponadto zgodził się na to, że Szwajcaria „po cichu odłoży na półkę” dochodzenie w sprawie wysadzenia samolotu Swissair i będzie działała na drodze dyplomatycznej na rzecz międzynarodowego uznania OWP.
Szwajcarski parlamentarzysta, Jean Ziegler, obecnie w wieku 81 lat, potwierdził, że był pośrednikiem i powiedział: “To może być absolutnie szokujące, ale nagrodą było to, że nie było więcej zamachów”.
Szokujące? Nie, to była standardowa procedura działania. Weźmy na przykład Włochy:
…były prezydent Włoch, Francesco Cossiga, ujawnił, że rząd Włoch zgodził się na swobodę poruszania się po kraju dla arabskich grup terrorystycznych w zamian za osłonę przed atakami we Włoszech. Cossiga napisał, że rząd premiera Aldo Moro osiągnął „tajny pakt o nieagresji między państwem włoskim a palestyńskimi organizacjami oporu [sic], włącznie z grupami terrorystycznymi” w latach 1970. Według byłego prezydenta, sam Moro sformułował warunki porozumienia z zagranicznymi terrorystami arabskimi. Jak na ironię, Moro zabili włoscy terroryści domowego chowu, Czerwone Brygady, w 1978 r.”
Także Niemcy, ze swoimi “specjalnym stosunkiem” do Izraela, sprzedali duszę. Matt Rees, w książce Cain’s Field: Faith, Fratricide, and Fear in the Middle East (s. 100) pisał:
Arafat postawił Zakarię Balousza na czele organizacji i kontaktów europejskich. Nawiązał on znakomite stosunki z włoskim wywiadem antyterrorystycznym. Jego największym wyczynem jednak była tajna misja w Niemczech Zachodnich. Niemcy Zachodnie za pośrednictwem wywiadu libijskiego poprosiły OWP o umowę. W 1980 r., Zakaria pojechał do Niemiec Zachodnich z delegacją funkcjonariuszy OWP. Zgodzili się nie przeprowadzać zamachów na terytorium Niemiec Zachodnich. W zamian otrzymali pozwolenie na działanie w Niemczech Zachodnich i wymianę informacji z Niemcami.
Dzisiaj rządy europejskie i Unia Europejska pokrywają ogromną część kosztów funkcjonowania Autonomii Palestyńskiej, która bazuje na OWP, wydają miliony euro na finansowanie nielegalnych budów Arabskich w Obszarze C – części Judei i Samarii, która według Umów z Oslo jest pod pełną kontrolą izraelską – i oczywiście, dostarczają dziesiątków milionów dolarów izraelskim lewicowym organizacjom pozarządowym (NGO), które działają jako piąta kolumna w Izraelu. Te NGO, które nazywa się “filiami będącymi w całości własnością” UE i rządów europejskich, dostarczają surowego materiału dla rezolucji antyizraelskich w ONZ, „wojny prawnej” przeciwko przywódcom izraelskim i żołnierzom Izraelskiej Armii Obronnej i prowokują agresywne starcia, żeby zdestabilizować kraj. Nie ulega wątpliwości, że ten ruch antypaństwowy ledwie by wegetował bez subsydiów europejskich.
Hipokryzja twierdzenia o przeciwstawianiu się terroryzmowi przy równoczesnym dawaniu swobody działania jego najgorszym sprawcom jest oczywista. Jest niemniejszą hipokryzją sprzeciwianie się izraelskiemu budowaniu na terenach spornych i równoczesne płacenie za arabskie konstrukcje na tych terenach oraz wymaganie, by produkty z Judei/Samarii miały specjalne oznakowanie, podczas gdy produkty z niezliczonych innych „okupowanych” lub spornych terenów na świecie nie muszą być oznaczone.
OWP jest chyba jednym z najbardziej złowrogich tworów, jakie powstały w XX wieku, nie mniej niż partia nazistowska i stalinowski reżim, choć na znacznie mniejszą skalę. W latach od jego założenia w 1964 r. i przez całą jego niefortunną legitymizację przez Izrael jako przedstawiciela Palestyńczyków – co było jednym z dwóch największych błędów strategicznych, jakie rząd Izraela popełnił od czasu powstania państwa – OWP wniosła terroryzm do głównego nurtu polityki międzynarodowej, rozpoczynała wojny i destabilizowała rządy. Zawsze na pierwszym miejscu utrzymywała swój główny cel: zniszczenie Izraela przez zabijanie Żydów izraelskich. Dzięki Oslo ma teraz status władzy państwowej.
Autonomia Palestyńska nie ma praktycznie żadnej gospodarki poza datkami międzynarodowymi, a z nich wiele wpływa bezpośrednio na szwajcarskie konta dygnitarzy OWP. Część jest także używana do płacenia wojownikom OWP, którzy siedzą w izraelskich więzieniach za morderstwa i terroryzm, jak również na renty dla rodzin „męczenników”, którzy zginęli w trakcie zabijania Żydów. Przez lata miliardy dolarów dostarczone „Palestyńczykom” jako środki pomocowe szły na wspieranie terroryzmu i stylu życia elit z OWP.
OWP nigdy nie pozwoliła, by Arabowie palestyńscy słyszeli jakiekolwiek inne głosy niż te, które wzywały do konfrontacji. Likwidowali umiarkowanych i zaprowadzili rządy strachu. OWP rządzi żelazną pięścią ręką na obszarach pod swoim panowaniem. Ci, którzy chcą jakiejkolwiek kooperacji z Izraelem, są natychmiast uciszani.
Przywódca AP, Mahmoud Abbas, twierdzi, że sprzeciwia się „przemocy”, ale rozumie przez to, że nie jest zwolennikiem powrotu OWP do zorganizowanych ataków na Izraelczyków przy użyciu broni palnej i materiałów wybuchowych. Z drugiej strony, zachęca do tego, co nazywa “powszechnym oporem” , wzywając indywidualnych Palestyńczyków i grupy, by samodzielnie zabijali Żydów nożami, koktajlami Mołotowa, kamieniami, samochodami, tasakami i tak dalej. Autonomia Palestyńska kontynuuje także nazywanie szkół, ulic i drużyn sportowych imionami terrorystów, jak również traktowanie w oficjalnych mediach „męczenników powszechnego oporu” jako bohaterów. Ogłasza także wiele fałszywych oskarżeń, żeby wywołać zamieszki, jak na przykład, że Izrael ma plany zbudowania trzeciej Świątyni na Górze Świątynnej lub że żołnierze i policjanci mordują Palestyńczyków i podrzucają noże koło nich.
System edukacyjny OWP/AP nadal przedstawia Żydów jako podludzi, którzy ukradli im ziemię i przedstawia jako cel odzyskanie całej „Palestyny” od rzeki do morza i wygnanie Żydów, nie zaś stworzenie pokojowego państwa palestyńskiego na części terytorium. Ten system edukacyjny i media AP, gloryfikujące męczeństwo w imię Palestyny, są bezpośrednio odpowiedzialne za to, że dzieci zaledwie 11 letnie próbują mordować Żydów i często same są zabijane.
OWP jest rakiem na ciele międzynarodowym. Powołana do życia w Egipcie w 1964 r. jako kolejna broń przeciwko Izraelowi, organizacja ta przyjęła własny kierunek, kiedy przejął ją Jaser Arafat w 1968 r. Czerpała siłę z konfliktu wielkich mocarstw podczas zimnej wojny, kiedy Związek Radziecki zbroił ją w walce przeciwko Zachodowi. Później pasożytowała na USA (które dostarczają AP 400 milionów dolarów rocznie oraz zbroją i szkolą jej siły „bezpieczeństwa”) i, oczywiście, Unii Europejskiej, która daje jej nieco mniej. Trudno ustalić totalną sumę pomocy międzynarodowej, ponieważ przychodzi z wielu różnych źródeł (USA, ONZ, EU i inni darczyńcy) i z wielu programów pomocowych. Jest to jednak co najmniej miliard dolarów rocznie.
Tym, co prawdziwie szokuje, nie jest fakt, że Europejczycy zawarli pakt z diabłem, by się chronić. Szokuje to, że po upływie wszystkich tych lat nikt – nawet Benjamin Netanjahu – nie jest gotowy wstać i powiedzieć „dość”.
Dość dawania pieniędzy i pomocy tym terrorystom. Dość płacenia pod groźbą szantażu. Dość zasobów, których można było użyć dla złagodzenia głodu i walki z chorobami, a które roztrwoniono na destabilizującą siłę, demonstrującą raz za razem, że jej głównym celem – jej jedynym celem – nie jest pokój, ale destrukcja innego narodu.
Jednym z głównych powodów, dla którego OWP nadal istnieje, jest to, że Izrael od Oslo wierzył, lub udawał, że wierzy, że jest to w jakimś sensie partner do zawarcia pokoju. Wydaje się, że teraz wreszcie jest tutaj konsensus, że Oslo spaliło na panewce i że w bliskiej przyszłości nie będzie rozwiązania w postaci dwóch państw. W tej sytuacji Izrael ma okazję uczynienia wielkiej przysługi światu – w tym Arabom palestyńskim.
OWP i jej twór, Autonomia Palestyńska, dowiodły, że są porażką – porażką jako partner pokojowy i porażką jako rządząca władza dla Arabów palestyńskich w Judei i Samarii. Izrael mógłby wykorzenić i zniszczyć tego raka przez usunięcie OWP od władzy, rozbrojenie jej milicji i powrót do stanowiska sprzed Oslo, że będzie prowadzić negocjacje tylko z organizacjami nie terrorystycznymi.
To może oznaczać, że Izrael znowu będzie miał pełną kontrolę nad terytoriami, coś, co wielu Izraelczyków uważa za ciężar, którego nie chcą się podjąć. Na długą metę nie ma jednak alternatywy. OWP, podobnie jak raka, nie da się naprawić. Musi zostać usunięty.
The PLO can’t-be-fixed
24 stycznia 2016
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Vic Rosenthal
Emeryt. Zajmował się rozwijaniem programów komputerowych. Studiował informatykę i filozofię na University of Pittsburgh. Mieszka w Izraelu. Publikuje w izraelskiej prasie. Jego artykuły często zamieszcza Elder of Ziyon.
Od Redakcji
Tym, którzy uznają powyższe za majaczenia skrajnie prawicowego fanatyka, przypominamy słowa Icchaka Rabina – tego symbolu szans na pokój z Palestyńczykami. Oto, co powiedział w swoim ostatnim przemówieniu w Knessecie, na miesiąc przed zamordowaniem go przez prawicowego fanatyka: (najważniejsze punkty pogrubione):
"... Patrzymy na permanentne rozwiązanie w ramach państwa Izrael, które będzie obejmować większość obszaru Ziemi Izraela, jak to było pod rządami Mandatu Brytyjskiego, a obok jednostka palestyńska, która będzie domem dla większości mieszkańców palestyńskich, żyjących w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu.
Chcemy, by była to jednostka, która jest czymś mniej niż państwem, i która będzie niezależnie rządziła życiem Palestyńczyków pod swoją władzą. Granice państwa Izrael w tym permanentnym rozwiązaniu będą wychodzić poza linie, jakie istniały przed wojną sześciodniową. Nie wrócimy do linii z 4 czerwca 1967 r.
Oto główne zmiany, nie wszystkie, jakie wyobrażamy sobie i jakie chcemy w permanentnym rozwiązaniu:
A. Przede wszystkim, zjednoczona Jerozolima, która obejmuje zarówno Ma'ale Adumim, jak Givat Ze'ev – jako stolica Izraela, pod suwerennością izraelską, ale z zachowaniem praw członków innych wyznań, chrześcijaństwa i islamu, do swobodnego dostępu i wolności praktyk religijnych w ich miejscach świętych, według zwyczajów ich wiary.
B. Granica bezpieczeństwa państwa Izrael będzie ulokowana w Dolinie Jordanu w najszerszym rozumieniu tego terminu.
C. Zmiany, które będą obejmować Gusz Ecjion, Efrat, Beitar i inne społeczności, z których większość jest na obszarach na wschód od tego, co było “Zieloną Linią”, przed wojną sześciodniową.
D. Założenie bloków osiedli w Judei i Samarii, podobnych do tego w Gusz Katif. ..."
[można przeczytać całe przemówienie w przekładzie na angielski tutaj]
(Gdyby to przemówienie wygłosił dzisiaj Netanjahu, świat okrzyczałby go faszystą, nazistą, rasistą itd.)
