Nowoczesne ”ostateczne rozwiązanie” jest bardzo podobne do starego

Od momentu, kiedy Żydzi ogłosili chęć odbudowania swojego narodu w ziemi swoich przodków, tj. kiedy stworzyli ruch syjonistyczny, świat arabski widział to jako problem, a jedynym rozwiązaniem, jakie było dla nich do przyjęcia, było zniszczenie państwa żydowskiego, a jeśli to potrzebne, również samych Żydów. Odrzucili oenzetowski plan podziału, mimo że był dla nich korzystny i dawał Żydom tylko maleńką część Mandatowej Palestyny, która obejmowała Jordanię, a potem odrzucali każde proponowane izraelskie rozwiązanie.

Iran wielokrotnie i bezkarnie groził Izraelowi i obiecywał zniszczyć Izrael. W czerwcu 2018 r. irański najwyższy przywódca, ajatollah Ali Chamenei, napisał na Twitterze: “Izrael jest złośliwym rakowym guzem w regionie Azji Zachodniej, który musi zostać usunięty i wykorzeniony: to jest możliwe i to się zdarzy”. Twitter nie uznał, że jest to wpis, który należy usunąć. Najwyraźniej dla Twittera groźba zrealizowania „ostatecznego rozwiązania” wobec państwa żydowskiego nie jest wystarczająco nienawistna, by ją ocenzurować.

Kanadyjska minister spraw zagranicznych, Chrystia Freeland, zareagowała na słowa Chameneiego w innym tweedzie: „Zbulwersowana wstrętną wypowiedzią Najwyższego Przywódcy Chameneiego. Kanada ostro potępia podżeganie do przemocy i potępia wszystkie groźby Iranu wobec Izraela. Kanada jest lojalnym przyjacielem Izraela i będzie nadal popierać prawo Izraela do życia w pokoju”.

Odpowiedź Kanady była miła, ale Kanada nie podjęła żadnych innych działań i nie zrobił tego też nikt inny. Ostatecznie, groźby irańskich przywódców zniszczenia Izraela w taki lub inny sposób nie są nowością. W 2005 r. irański prezydent powiedział, że Izrael musi zostać „wymazany z mapy” i to nie odstraszyło administracji Obamy ani innych krajów od negocjacji z Iranem, jak gdyby był wiarygodnym partnerem do zawarcia pokoju.

Także rzekomo pokojowy ruch bojkotu, dywestycji i sankcji (BDS) ma jako cel ”ostateczne rozwiązanie”. Twierdzi, że popiera prawa Palestyńczyków, ale, jak napisali profesorzy Philip Mendes i Nick Dyrenfurth w „Haaretz”, tym, co BDS naprawdę chce, jest „rozwiązanie w postaci jednego państwa, minus państwo żydowskie”.

Gdyby krytycy Izraela kiedykolwiek próbowali rozwiązać swoje problemy przez negocjacje z Izraelem w dobrej wierze, osiągnęliby rozsądny kompromis. Pokazały to negocjacje pokojowe Egiptu i Jordanii z Izraelem. To jednak były dwa wyjątki. Olbrzymia większość przeciwników Izraela nie może zaakceptować niczego poza „ostatecznym rozwiązaniem” i są rozwścieczeni, że Izrael się nie podporządkowuje.  

Świat, jak najdalszy od przeciwstawienia się wrogom Izraela i od żądania, by zaakceptowali państwo żydowskie jako warunek wstępny jakiegokolwiek rozwiązania, ugłaskuje antysemitów. Słabiutko odpowiada na ledwo zawoalowane żądania nowoczesnego „ostatecznego rozwiązania”. Tak samo jak większość Niemców zaakceptowała „ostateczne rozwiązanie” nazistów jako „banalne” (żeby sparafrazować Hannę Arendt, która nazwało to zjawisko “banalnością zła”), dzisiejsze groźby „ostatecznego rozwiązania” spotykają się z milczeniem większości świata, a co gorsza, z żądaniami, by Izrael przestał się bronić.

Choć nazistom nie udało się dokonać ich ”ostatecznego rozwiązania”, ich idea nie jest martwa. Dalece nie.  

The modern ’final solution’ looks a lot like the old one

Times of Israel, 13 października 2018

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Fred Maroun

Pochodzący z Libanu Kanadyjczyk. Wyemigrował do Kanady w 1984 roku, po 10 latach wojny domowej. Jest działaczem na rzecz liberalizacji społeczeństw Bliskiego Wschodu. Prowadzi stronę internetową fredmaroun.blogspot.com