Były szef Human Rights Watch, Ken Roth, i inni izraelożercy lubią powtarzać twierdzenie, że antysemickie ataki muzułmanów na Żydów są często reakcją na działania Izraela, a zatem działania Izraela są częściowo odpowiedzialne za te antysemickie ataki.
Jest w tym małe ziarno prawdy, ale współcześni antysemici patrzą na tę kwestię z niewłaściwej strony.
Potrzebujemy krótkiego przeglądu stosunku islamu do Żydów.
Wielu apologetów twierdzi, że Żydzi prosperowali pod rządami muzułmanów i powtarzają, że Żydzi przeżyli „złoty wiek” w Hiszpanii pod rządami islamu. Celowo wymazują dwie główne, ale krytyczne cechy żydowskiego życia w krajach muzułmańskich.
Pierwszą rzeczą, którą ignorują, jest to, że chociaż Żydzi w islamie nie cierpieli tak bardzo, jak w chrześcijaństwie, nadal były okresy poważnych prześladowań. Jewish Virtual Library podsumowuje niektóre z najgorszych przypadków:
30 grudnia 1066 r. Joseph HaNagid, żydowski wezyr Granady w Hiszpanii, został ukrzyżowany przez arabski tłum, który przystąpił do zrównania z ziemią żydowskiej dzielnicy miasta i wymordowania jej 5 tysięcy mieszkańców. Zamieszki wywołali muzułmańscy kaznodzieje, którzy gniewnie sprzeciwiali się temu, co uważali za nadmierną żydowską władzę polityczną.
Podobnie w 1465 r. arabski tłum w Fezie wymordował tysiące Żydów, pozostawiając tylko 11 żywych, po tym, jak żydowski zastępca wezyra potraktował muzułmankę w obraźliwy sposób. Zabójstwa wywołały falę podobnych masakr w całym Maroku.
Inne masowe mordy Żydów na ziemiach arabskich miały miejsce w Maroku w VIII wieku, gdzie całe społeczności zostały zniszczone przez muzułmańskiego władcę Idrisa I; w Afryce Północnej w XII wieku, gdzie Almohadzi siłą nawrócili lub zdziesiątkowali kilka społeczności; w Libii w 1785 r., gdzie Ali Burzi Pasza zamordował setki Żydów; w Algierze, gdzie dokonano masakry Żydów w latach 1805, 1815 i 1830 oraz Marrakeszu w Maroku, gdzie w latach 1864-1880 zamordowano setki Żydów.
Dekrety nakazujące zniszczenie synagog wydano w Egipcie i Syrii (1014, 1293-4, 1301-2), Iraku (854-859, 1344) i Jemenie (1676). Pomimo zakazu zawartego w Koranie, Żydzi byli zmuszani do przejścia na islam pod groźbą śmierci w Jemenie (1165 i 1678), Maroku (1275, 1465 i 1790-92) oraz Bagdadzie (1333 i 1344).
Jednak te prześladowania i pogromy nie były nawet blisko koszmaru życia tych, którzy byli pod rządami chrześcijańskimi, a to z dwóch powodów: islam nie żywił takiej antypatii do judaizmu jako religii, jaką miało chrześcijaństwo, a przywódcy muzułmańscy pozwalali Żydom, którzy zostali zmuszeni do konwersji, na powrót do judaizmu w późniejszych pokoleniach. W tym samym czasie większość żydowskich przywódców rabinicznych na ziemiach muzułmańskich stwierdziła, że nawrócenie na islam nie jest uważane za kult bożków i nie wymaga męczeństwa; Żydzi mogli akceptować muzułmańską deklarację wiary bez naruszania prawa Tory i pozostać tajnymi Żydami znacznie łatwiej niż krypto-Żydzi w Hiszpanii i Portugalii.
Drugą rzeczą, którą apologeci ignorują, jest wszechobecna kwestia statusu dhimmi. Żydzi byli prawnie zdefiniowani jako obywatele drugiej kategorii i zwykle musieli poddać się upokarzającym zasadom i podatkowi dżizji w zamian za ochronę ze strony państwa. Pod każdym względem było to oficjalne prześladowanie mniejszości – apartheid, jeśli wolisz – ograniczające sposób, w jaki Żydzi mogli się zachowywać, ubierać, modlić, pracować, podróżować i kontaktować się z muzułmanami.
Biorąc pod uwagę fakt, że Żydzi nie mieli lepszych opcji, ogólnie akceptowali ten kompromis, ponieważ większość krajów chrześcijańskich była gorsza. Muzułmanie oczywiście dobrze się czuli w tym systemie klasowym, z muzułmanami na górze, dhimmi pośrodku i niewiernymi na dole, których w ogóle nie można było tolerować.
Przez większą część tysiąclecia taka była sytuacja Żydów w świecie muzułmańskim – akceptowano obywatelstwo drugiej kategorii, przerywane okazjonalnymi przypadkami poważnych prześladowań.
To był status quo.
A syjonizm naruszył to status quo.
Syjonizm to filozofia, według której Żydzi zasługują na traktowanie dokładnie tak, jak inne narody. Jest to zgodne z nowoczesnością – i całkowicie niezgodne z muzułmańskim poglądem na Żydów od VIII wieku.
Dzisiejsi muzułmanie nie atakują Żydów, ponieważ Żydzi źle traktują muzułmanów i Arabów. Wiedzą, że muzułmanie są traktowani znacznie gorzej w innych krajach muzułmańskich. Atakują Żydów, ponieważ nie mogą znieść świata, w którym Żydzi domagają się swoich praw, i chcą umieścić Żydów z powrotem na ich właściwym miejscu. Nie chcą, aby Żydzi kwestionowali ich światopogląd. Chcą cofnąć czas do starych dobrych czasów, kiedy mogli uderzyć Żydów za jazdę na osiołku.
Dlatego twierdzą, że chcą państwa dwunarodowego – ale tylko takiego, w którym stanowią większość. Byłby to krok w kierunku przywrócenia ich kontroli nad Żydami i przywrócenia Żydów do statusu dhimmi. Wszystko inne jest obrazą ich dumy i honoru.
Jak lepiej potwierdzić swoją wyższość niż atakować żydowskie instytucje i naród żydowski? Jak inaczej powrócić do sytuacji, w której Żydzi boją się zdenerwować swoich muzułmańskich panów, niż dzisiaj zaszczepić strach poprzez terror?
Tak więc, w wąskim sensie, izraelskie działania prowokują muzułmańskie ataki antysemickie – ponieważ izraelskie działania pokazują światu, że Żydzi nie będą już dłużej popychani, nie będą już zależni od nie-Żydów w sprawie własnego bezpieczeństwa. Żydzi są gotowi aktywnie powstrzymywać ataki terrorystyczne na swoich warunkach, a nie poddawać się kaprysom obecnego władcy.
Więc tak, niektóre ataki muzułmanów na Żydów są rzeczywiście reakcją na działania Izraela – ale nie są one wet za wet, ani cyklem przemocy. Są próbą cofnięcia Żydów o kilka szczebli do tego, co muzułmanie uważają za ich właściwe miejsce.
To tylko część tej historii. Antysemityzm sięga znacznie głębiej. Jest to niezwykle adaptacyjna nienawiść, a to tylko jeden składnik wersji palestyńskiej. Chrześcijanie palestyńscy podtrzymują ideę supersesjonizmu Kościoła; palestyńscy socjaliści przedstawiają konflikt jako kwestię klasową, w której Żydzi są klasą uciskającą, islamiści tacy jak Hamas wierzą, że zabijanie Żydów jest niezbędnym krokiem do zbawienia podczas Sądu Ostatecznego. O dziwo, wszystkie te sprzeczne filozofie antysemityzmu pięknie współistnieją, ponieważ sam antysemityzm jest, jak sądzę, niezależnym sposobem myślenia, który może znaleźć nieskończony zestaw wymówek, aby usprawiedliwić nienawiść, i jest to jedyny system wierzeń, który Palestyńczycy mają wspólnie. (I właśnie dlatego dzisiejsi „postępowcy”, którzy powinni sprzeciwiać się instytucji dhimmi i popierać syjonizm jako żydowski ruch praw mniejszości, znajdują zamiast tego wymówki, by sprzeciwiać się żydowskim dążeniom do samostanowienia.)
Jednak w historycznych muzułmańskich ramach odniesienia, współczesny antysemityzm jest pragnieniem przywrócenia Żydów na ich miejsce. I za każdym razem, gdy Izrael pokazuje, że Żydzi mają prawa, muzułmanie głównego nurtu są wystarczająco wściekli na to upokorzenie, by chcieć zabijać Żydów i terroryzować ich, by podporządkowali się, tak jak robili to w „starych, dobrych czasach”.
Oczywiście, szalony psychologiczny związek między Żydami działającymi asertywnie w swojej obronie, a muzułmanami atakującymi Żydów, nie jest winą Żydów. Tylko bigoci myślą, że muzułmanie nie potrafią kontrolować swoich emocji, że nie mogą zaakceptować wielokulturowego świata, w którym wszyscy ludzie mają prawa i że nie są odpowiedzialni za swoje czyny. I tylko antysemici winią Żydów za antysemickie ataki.
Ale związek istnieje.
A jeśli mamy toczyć wojnę ze wszystkimi rodzajami antysemityzmu, musimy zrozumieć różne i często sprzeczne motywacje, które sprawiają, że nienawiść do Żydów jest tak pociągająca dla tak wielu osób.
(Część informacji od profesora Marka R. Cohena)
There is a relationship between Zionism and modern Islamic antisemitism
Elder of Ziyon, 30 stycznia 2023
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
*Elder of Ziyon - blog amerykańskiego badacza antysemityzmu w mediach i organizacjach.
