Dziesiąta rocznica “pinkwashing” i czego nas ona uczy o antysemickich teoriach spiskowych

Przecież koncepcja, że izraelski rząd, syjonistyczne organizacje, amerykańscy syjoniści-geje i liberalni syjonistyczni Żydzi wszyscy zgodnie współpracują, by propagować narrację o izraelskiej tolerancji wobec gejów, nie jest niczym innym jak wielką, absurdalną  teorią spiskową. 

Nie cały antysemityzm opiera się na teoriach spiskowych, ale znaczna jego część robi to. Protokoły mędrców Syjonu, oszczerstwo o rytuale krwi, teza, że Żydzi są winni zarówno Czarnej Śmierci, jak Covidowi, zaprzeczanie Holocaustowi, Żydzi kontrolujący Hollywood – wszystko to są znane antysemickie teorie spiskowe prawicy. 

Ale oskarżanie jakiegoś "izraelskiego lobby", o pinkwashing, o syjonistyczną kontrolę nad mediami, o to, że ADL stoi za brutalnością policji w USA, że syjoniści “zamykają usta” propalestyńskim głosom, że Izrael głosi „żydowski suprematyzm” – to wszystko są teorie spiskowe lewicy, które są nie mniej bigoteryjne niż te prawicowe.

Jovan Byford jest ekspertem badającym teorie spiskowe i napisał na ten temat ważną książkę Conspiracy Theories: A Critical Introduction (2011.) Poświęcił rozdział antysemickim teoriom spiskowym i płynnie przechodzi między analizowaniem teorii spiskowej prawicy i lewicy. Twierdzi, że właśnie po spiskowym aspekcie można odróżnić uprawnioną krytykę Izraela od antysemityzmu: 

W ostatnich latach narastała świadomość na pozór nowego rodzaju spiskowego antysemityzmu, szerzonego głównie przez część lewicy. To zjawisko, które stało się znane jako “nowy antysemityzm” lub antysyjonizm, jest definiowane przez fakt, że centralnym obiektem dyskredytowania i uprzedzeń nie są Żydzi jako tacy, ale Izrael jako żydowskie państwo (Chesler, 2003, Iganski i Kosmin, 2003, Foxman, 2004, Taguieff, 2004). Zamiast patrzeć na Izrael jako na kraj, którego politykę i działania, podobnie jak każdego innego kraju, można (i wręcz powinno się) krytykować merytorycznie, część politycznej lewicy uznała, że Izrael jest źródłem jakiegoś nadzwyczajnie szkodliwego wpływu na świat. Uważają, że działania Izraela, a także samo jego istnienie, są wyrazem unikatowej, rażąco niesprawiedliwej ideologii nacjonalistycznej (syjonizmu), który ich zdaniem jest porównywalny z nazizmem: jest rasistowski, imperialistyczny, ekspansjonistyczny i tyrański. Występki izraelskiego państwa – od łamania praw człowieka do militarnych akcji, które krytycy uważają za nieproporcjonalne – widzą oni jako z natury bardziej złowrogie niż podobne działania jakiegokolwiek innego państwa w historii za wyjątkiem nazistowskich Niemiec. Ponadto politykę Izraela widzą jako tak szokująco złą, że wystarcza to do podważenia jego podstawowej legitymacji: propagatorzy “nowego antysemityzmu” często posuwają się aż do wezwań do likwidacji Izraela. Tym samym Izrael staje się jedynym członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, którego istnienie jest systematycznie kwestionowane, a Żydzi jedynym narodem, którego prawo do samostanowienia powinno zostać retroaktywnie odwołane. Najważniejsze, jak pisze David Cesarani (2004: 72), definitywne przekroczenie granicy między krytyką Izraela a antysemityzmem zdarza się w punkcie, kiedy krytyka jest sformułowana w języku typowo kojarzonym z antysemityzmem, to jest, kiedy “w sposób zamierzony lub niezamierzony używa od dawna ustalonego antyżydowskiego dyskursu, charakteryzuje Żydów w Izraelu lub żydowską diasporę jako wyjątkowo bogatą, potężną, spiskującą, zdradliwą i zgubną”. Innymi słowy, kiedy jest ubarwiona motywami żydowskiego spisku.

W książce jest znakomite podsumowanie nowego antysemityzmu. Byford pokazuje, jak lewicowi antysemici nawet zauważają podobieństwo swoich teorii do tradycyjnego antysemityzmu – jako sposób bronienia się przed oskarżeniem o antysemityzm!

Opisy “Lobby” są tak jawnie spiskowe, że ich propagatorzy czasami szczerze przyznają, że to, co twierdzą, jest w zasadzie żydowskim spiskiem, który przypomina klasyczne antysemickie teorie spiskowe. Na przykład, w magazynie “Tikkun” Paul Buhle (2003) pisze, że kiedy patrzy się na siłę proizraelskiego lobby, “jest niemal tak, jakby antysemickie Protokoły mędrców Syjonu, z powodzeniem zwalczane przez stulecie, nagle wróciły z przemysłowych rozmiarów ziarnem prawdy”. Brytyjski historyk, Tony Judt, także przyznał, że twierdzenia o złowrogiej mocy “izraelskiego lobby” brzmią “niezwykle podobnie do, no wiecie, Protokołów mędrców Syjonu i teorii spiskowych Syjonistycznego Okupacyjnego Rządu i tak dalej”, ale że, choć jest to „niefortunne”, nie można poradzić na to, że „tak właśnie jest” (cytowane w Hirsh, 2007: 86). Takie porównania są retorycznie znaczące, ponieważ autorzy używają złej sławy Protokołów do podkreślenia złowrogiego wpływu “Lobby”, a równocześnie ubiegają wszelkie oskarżenia o antysemityzm przez dawanie do zrozumienia, że – mimo podobieństw – ich twierdzenia różnią się od twierdzeń prawicy. Jak to ujmuje Tony Judt: “nie ma rady na to, że idioci [na prawicy] z ich stojącym politycznym zegarem co 24 godziny znajdą się w tym samym czasie, co ty” (ibid.). Tak więc, czynią różnicę między haniebnymi (i fałszywymi) teoriami spiskowymi prawicy, a relacjami o  realnych spiskach odkrytych przez lewicę.

Lewicowi antysemici, wrażliwi na oskarżenia o rasizm, dodają nową politurę do swoich teorii spiskowych, by ubiec oskarżenie, że są antysemitami:

“Prześlizgnięcie się od krytyki amerykańskiej polityki zagranicznej do szalonej teorii spiskowej” (Fine, 2006), widoczne w dyskusjach o „Lobby”, nie powinno jednak przychodzić tak łatwo. Lewicowa myśl zaznaczona jest długą tradycją sprzeciwu wobec rasizmu i stałym oddaniem równości i sprawiedliwości społecznej, co znaczy, że jej dzisiejsi głosiciele powinni mieć odporność na idee tradycyjnie szerzone przez ich politycznych przeciwników. A jednak, jak widzieliśmy, wśród krytyków ‘Lobby’ często brak tej wrażliwości. Jest tak, przynajmniej częściowo, ponieważ ich ideologiczną pozycję wzmacnia druga kluczowa cecha teorii spiskowej, a mianowicie jej zasadnicza nieobalalność. Jak napisano w Rozdziale 2, spiskowa logika obejmuje szereg interpretacyjnych mechanizmów, które czynią, że teoria spiskowa jest całkowicie odporna na konwencjonalne standardy dowodów i testowania (np. przez przekształcanie obalających dowodów w dowody spisku). Te mechanizmy chronią wyznawcę teorii spiskowej nie tylko przed wyzwaniami związanymi z świadectwami lub dowodami, ale także przed moralnymi argumentami. Moralna krytyka, tak samo jak obalające dowody, może być przypisana spiskowi i tym samym uznana za nieważną. To jest zasadnicza cecha pisania o “Lobby”. Sam powód, dla którego należy opierać się idei żydowskiego spisku – a mianowicie, antysemityzm – jest postrzegany jako odwracanie uwagi, etykietka świadomie sfabrykowana, manipulowana i używana przez “Lobby” do zamykania ust przeciwnikom, delegitymizowania krytyki Izraela i kontrolowania opinii publicznej. Tak więc, antysemityzm przestaje być niebezpieczeństwem, którego powinni unikać wszyscy dyskutujący drażliwą kwestię żydowskich wpływów w polityce, i zamiast tego jest postrzegany wyłącznie jako broń syjonistycznej autolegitymizacji. Ta postawa wobec antysemityzmu idzie ręka w rękę z argumentem o tak zwanym przemyśle Holocaustu, spopularyzowanym przez Normana Finkelsteina (2000). Według Finkelsteina i jego wyznawców, Holocaust został wykorzystany i zinstrumentalizowany przez potężnych Żydów, by usprawiedliwić agresję wobec Palestyńczyków i zbudować tabu wokół antysemityzmu  (patrz Laqueur, 2006, Cesarani, 2004). Efektem takiego stanowiska wobec antysemityzmu i Holocaustu, a także jego leżącą u podstaw funkcją psychologiczną, jest podważenie jakiegokolwiek współczucia dla Żydów, które normalnie dawałoby sprzeciw wobec wątków antysemickich. Innymi słowy, przez przekonanie swoich czytelników i słuchaczy, a co ważniejsze, samych siebie, że moralny punkt widzenia, z którego można krytykować ich argumenty, jest świadomie narzucony przez “Lobby” – i dlatego jest zasadniczą częścią ich złowrogiej metody – autorzy mogą ubiec, zdestabilizować i uczynić bezzasadną krytykę swojej ideologicznej pozycji. To umieszcza teorię polityki zagranicznej Ameryki jako sterowanej przez “Lobby” poza moralnymi zarzutami, usuwa tabu otaczające antysemityzm, wzmacnia przekonanie wiernych o absolutnej prawdzie ich poglądów i uodparnia ich przed wszelką świadomością o tym, gdzie leżą granice między opinią, która jest akceptowalna i taką, która jest nieakceptowalna. Wiara, że wszystko, włącznie z definicją tego, co akceptowalne, jest manipulowane przez złowrogie lobby, nie tylko ochrania antysyjonistyczny pogląd na świat przed efektami obalających dowodów, ale także czyni ich podatnymi na szkodliwe wpływy wątków i stereotypów zakorzenionych w tradycji spiskowej.  

To jest znakomita analiza, opisująca, jak lewica używa dodatkowej teorii spiskowej, że Żydzi definiują antysemityzm tak, by zdyskredytować krytyków, jako sposobu na uczynienie współczesnego antysemityzmu akceptowalnym – i odpornym na krytykę! 

Cała kampania przeciwko definicji antysemityzmu IHRA opiera się na koncepcji, że syjonistyczny establishment spiskuje, aby tak zdefiniować antysemityzm, by pozwolił Izraelowi działać w złowrogi sposób.

Kiedy "krytyka Izraela" przekracza granicę, staje się ideą, że Izraelczycy – najbardziej kłótliwy i swarliwy naród pod słońcem – zjednoczyli się, by przyjąć zło, nie jest to już krytyka Izraela. Jest to nienawiść do Żydów i jest to coś, co Żydzi rozpoznają z łatwością.

The tenth anniversary of "pinkwashing" and what it teaches about Leftist antisemitic conspiracy theories

 Elder Of Ziyon, 2 grudnia 2021

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska


Elder of Ziyon
Amerykański bloger prowadzący blog pod tym tytułem, będący znakomitym źródłem rzetelnie sprawdzonych informacji.