Człowiek w labiryncie iluzji (Część V)

Pozostawiona bez żadnych środków zaradczych ludzkość, zatrzyma się w obecnej fazie egoizmu i ograniczeń, póki sama siebie nie zniszczy, uwikłana w wojny lub wskutek ekologicznych następstw zbłąkanej technologii. A jednak ludzkość nie może pozostać w miejscu, ponieważ nie rozstrzygnięty jest problem pierwotny, przyczyna wszystkich pozostałych, a mianowicie problem śmierci. Skąd się na nowo pojawił wątek śmierci? Przyjrzyjmy się po raz ostatni działaniu pętli sprzężenia zwrotnego; z uporem bronimy ego, które ogranicza naszą świadomość i które wie, że umrze.

 

Umysł wyrugował zatem śmierć; nie chcąc pogodzić się z faktem, że jest śmiertelny, czepia się myślą błahostek, byle tylko za dnia zapomnieć o powracających w snach koszmarach. Lęk przed śmiercią można ukryć, można go wyprzeć, ale nie można go pokonać, póki ego więzi świadomość. Jest on ciemną siłą w psychice, ponieważ zagraża naszej przyszłości. Osobiste doświadczenia, a także historia uczą nas, że człowiek gotów jest na wszystko, aby pokonać śmierć /../.

 

Poczucie winy nieodmiennie pogłębia odrębność ego. Człowiek roztrząsający swoje winy skupia się w lęku na sobie, zatraca się w pogardzie dla samego siebie. Mur, którym odgradza się od innych, ma obłędną wysokość. Rezultatem może być autentyczna psychoza. Granice ego stają się nieprzekraczalne, pacjent znajduje się poza naszym zasięgiem, pozbawiony ratunku i nadziei, w więzieniu wzniesionym z własnych obsesji /../.

 

Zły los będzie nas prześladował dopóty, dopóki będziemy obarczeni ego. Razem z ego skazani jesteśmy na przegraną, nigdy nie poznamy rzeczywistości, bo ego zasłania nam widok, nieustannie rzutuje na zewnątrz fikcyjne kłamstwa, symbole zrodzone w niespokojnym wnętrzu, w zarodku tłumi jakiekolwiek dążenie do wiedzy o świecie /../.

Ludzie nie chcą zrezygnować z cierpień i gniewu, gdyż są one częścią ich psychiki. Nawet wtedy, gdy wiedzą, że wrogość i udręka, które noszą w sobie od lat, zatruwa im życie i zawiązuje przyszłość, nie chcą się poddać, gdyż uczucia te są nieodłącznym elementem ich ego”.

Zastanawia mnie jedno w tej argumentacji: na ile byłaby skuteczna (o ile w ogóle możliwa) walka z ludzkim ego, które nasza cywilizacja dopieszcza wszelkimi możliwymi sposobami, przekonując ludzi w niezliczonych tysiącach reklam, że powinni przede wszystkim realizować potrzeby swego ego („jesteś tego warta”, „ty decydujesz o wszystkim”), nigdy nie rezygnować ze swoich marzeń („jesteś dla nas najważniejszy”), a sprzedaż różnych przedmiotów (od smartfonów po samochody) nie mogłaby się odbywać bez odwoływania się do potrzeby ZASPOKOJENIA naszego nadętego do granic możliwości EGO. Presja wszechobecnych reklam na ludzi jest tak duża, iż odnoszę czasem wrażenie, iż koncerny, które za tym stoją prowadzą HODOWLĘ KONSUMENTÓW, przynoszącą im z roku na rok coraz większe zyski. Ciekawy jestem, jakby ta walka z ego miała wyglądać. Ale do rzeczy:  

„Doświadczenie uczy, że przeżycia pozytywne (w całym tego słowa znaczeniu) godzą nas z innymi ludźmi oraz z naturą, wzbudzają poczucie solidarności z całą ludzkością. Jest to przeciwieństwo różnicowania się ego, narzucania świadomości więzów /../ nosi ono miano altruizmu. Altruizm zmienia oblicze ewolucji; jej motorem nie są już różnice i rywalizacja, lecz współdziałanie. Znamienne jest, że cel rywalizacji zawsze znajduje się tu i teraz,gdyż zawsze jest równoznaczny z przetrwaniem. Rywalizacja jest przejawem krótkowzroczności i wstecznictwa. Solidarne, altruistyczne działanie buduje przyszłość. Jest to postawa dalekowzroczna i postępowa /../.

 

Należałoby zastanowić się w jaki sposób mózg poznaje prawdę. /../ Zdolność tę nazywamy świadomością /../. Zazwyczaj przez świadomość rozumie się czujność wobec otaczających zjawisk /../ Znaczy to, że utożsamiamy świadomość ze zdolnością reagowania na informacje napływające z narządów zmysłów. Jest to definicja zbyt wąska /../ Wszystkie kłopoty ze sformułowaniem definicji świadomości biorą się stąd, że traktujemy świadomość jako zjawisko niezmienne, podczas gdy w rzeczywistości jest ona stałym dźwiganiem się ku górze, poprzez kolejne stopnie rozwoju. /../ Rozwój świadomości jest równoległy do wspinania się po drabinie ewolucji biologicznej.

 

Koncepcja ewolucji świadomości jest zgodna ze spostrzeżeniem, że ludzie różnią się między sobą wyposażeniem genetycznym i cechami psychiki; a zatem nie wszyscy są (czy też mogą być) na tym samym etapie rozwoju duchowego. Jest wręcz przeciwnie: ludzie różnią się bardzo pod względem cech świadomości. Świadomość przeciętnego człowieka jest zupełnie innego rodzaju, niż stan osiągany przez niektóre jednostki o wysoko rozwiniętej psychice /../. W przebłysku zrozumienia odrębne elementy zaczynają pasować do całości /../ Nagle układanka nabiera sensu, rozsypane fragmenty tworzą spójny obraz i wyłania się prawda /../ Towarzyszy mu nieodmiennie poczucie integracji, scalania elementów, które uprzednio egzystowały osobno /../.

 

Po unicestwieniu ego widzimy świat takim, jaki jest naprawdę /../ Na tym właśnie polega wolność po upadku ego; nie świat się zmienia podczas wewnętrznych przeobrażeń, lecz jego percepcja. /../ Dopóki ego nas więzi, nie mamy dostępu do światła, tak samo jak w kamiennym lochu. Tylko od nas zależy czy będziemy żyć w niewoli, czy wydostaniemy się na wolność. Jest to kwestia wyboru, wyboru być może najważniejszego w życiu. /../ Jest to obietnica, że ewolucja, która z mikroba stworzyła człowieka, nada kiedyś człowiekowi cechy boskie. Lub inaczej: już utworzyła Boga z człowieka. W zamkniętej pętli czasu, bezczasowy Bóg przemawia do swych uwięzionych w czasie dzieci, które są jego rodzicami i zarazem spadkobiercami /../.                                          

Fizyk David Darling tak pisze: „Przeczuwamy to już dziś pod koniec XX w.; Jesteśmy dziećmi kosmosu, i ja i ty /../. Zobaczymy i zrozumiemy wszystko, co jest do zobaczenia i zrozumienia. Umysł nasz obejmuje cały świat. Każda cząstka w przestrzeni będzie znana w kosmicznej świadomości, każda cząstka naszego ciała zostanie odtworzona w uniwersalnym umyśle. Mając przed sobą taką przyszłość nie powinniśmy się obawiać jednostkowej śmierci. Albowiem nic nigdy nie umiera i w głębokim czasie będziemy jednością”. /../ Z przedstawionego modelu rozwoju świadomości wynika, że będzie się ona rozwijała, póki nie stanie się twórcza, wolna od ograniczeń i bezczasowa, i póki nie zdobędzie wiedzy o budowaniu świata z tego, co Paul Davies nazwał „strukturą nicości”/../.

 

Mówiąc krótko: gdy jednostka żyje w zgodzie ze środowiskiem, nie musi się zmieniać po prostu jest, nie znając czasu. Jednostka nieprzystosowana nie ma wyboru: musi się zmieniać. Uwięziona w pułapce czasu wciąż się staje. Gerald Heard właściwie tłumaczy sens ewolucji, mówiąc, że „Rozwój, ewolucja świadomości dokonuje się kolejno dzięki trojakiej postawie wobec czasu: zwierzęcej nieświadomości, ludzkiej obsesji i wreszcie – zrozumieniu”. /../ Wspinać się po drabinie ewolucji, od mikroba do człowieka, mogły tylko te stworzenia, które nie żyły w harmonii ze środowiskiem.W toku ewolucji tylko jednostki nieprzystosowanewprowadzają twórcze zmiany. /../

 

Trudno jest z tym się pogodzić, ale cierpienie jest warunkiem koniecznym w rozwoju człowieka i ewolucji świadomości /../ Niedola, którą człowiek znosi w obecnej fazie rozwoju, wynika z faktu, że na ogół nie widzimy rzeczywistości, choć próbujemy ją poznać, intuicyjnie lub za pomocą badań naukowych /../. Przyszłość już jednak istnieje. Osoby, które przeżyły wyzwolenie się z niewoli czasu, doświadczyły czegoś, co pewnego dnia stanie się udziałem wszystkich ludzi. Jednak poznanie rzeczywistości dostępne jest tylko umysłom nieskrępowanym. Droga poza zasięg dotychczasowych doświadczeń wiedzie poprzez śmierć ego”.

Z jednej strony autor obwinia nasze ego za wszelkie zło, występujące w naszej cywilizacji i to we wszystkich możliwych odmianach: podziałyrasowe, kulturowe (w tym religijne), terytorialne i wiele innych. Ograniczenia, których jest tak dużo, iż nie sposób je wszystkie wymienić. Immanentny naszej naturze egoizm i egotyzmoraz wynikłe zniejzachowania ludzi: potrzeba władzy i dominacji, zachłanność i pożądanie dóbr materialnych, megalomania, rywalizacja i agresywność, a także przywiązywanie wagi do błahostek, nie dostrzeganie problemów wielkich, wykraczających poza egzystencję jednostki. I wiele innych zachowań, które dyktuje nam nasze EGO i które uważamy za rzecz oczywistą u normalnych ludzi.

Z drugiej zaś strony autor pisze, że „z dziejowej perspektywy narodziny ego i upadek były krokiem naprzód na drodze człowieka ku wyższej świadomości”, a w innym miejscu: „ewolucja gatunku ludzkiego trwa nadal, właśnie dzięki indywidualnym różnicom /../ poczucie odrębnego „ja” jest siłą napędową ludzkiego życia”. Zatem – jakby na to nie patrzeć – narodziny ego u człowieka spowodowały również korzystne skutki dla jego rozwoju, a nawet – jak wynika z przedstawionego w książce rozumowania – konieczneaby ten rozwój nastąpił i ewoluował ku coraz to doskonalszej formie świadomości.

Uważam zatem, iż obojętnie czy będziemy się zgadzali z ostatecznymi wnioskami autora tej książki, czy też nie – wiedza jaką posiedliśmy na temat tego immanentnego naszemu umysłowi dualizmu, który tworzą ego i świadomość, warta jest poznania już chociażby dlatego, by nie pozwolić sobą manipulować przez nazbyt wybujałe ego. Aby nie pozwolić mu nadmiernie rozwinąć się i zapanować nad naszą świadomością. I wreszcie, by lepiej rozumieć ludzi, którzy są niewolnikami i więźniami własnego ego, a przez to nie potrafią zrozumieć innych. Pamiętne: „Matrix cię więzi!” Czyżby każdy z nas miał w głowie własny „matrix”, działający bez udziału obcej, wrogiej nam cywilizacji? Autor jakby na potwierdzenie tego, przytacza słowa angielskiego męża stanu Benjamina Disraeliego:

„Ludzkość znajduje się w stanie pośrednim, gdzieś między aniołem i małpą. Większość przedstawicieli naszego gatunku tkwi w pułapce stanu pośredniego /../ w egzystencjalnym koszmarze, zahipnotyzowana tykaniem czasu, podzielona i zwrócona przeciwko sobie. Nie są to jednak przeciwieństwa realne ani cechy rzeczywistości, lecz twory umysłu, nasze własne ograniczenia, projekcje fantazji i błędów, ukształtowanych w toku jakby doboru naturalnego, podczas próby porządkowania świata symboli”.

W następnym odcinku tego cyklu zakończę wątek przedstawiony w tekstach z 2009 r.

                                                           ----- cdn.-----

Styczeń 2009 r.