Palestyńska kradzież tożsamości żydowskiej

Nigdzie nie widać tego wyraźniej niż w potoku propagandy antysemickiej, wypływającej ze świata arabskiego, szczególnie w odniesieniu do konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Wściekli i upokorzeni z powodu narodowego odrodzenia Żydów w ich ojczyźnie, mimo wszystkich podziałów, Arabowie są solidarni w niechęci do zaakceptowania prawa do istnienia Izraela jako państwa żydowskiego. Naturalnie świat arabski nie wierzył, że ten osłabiony naród, będący nadal w szoku (wojna 1948 roku miała miejsce zaledwie 3 lata po zakończeniu Holocaustu) miał jakiekolwiek szanse na przeżycie połączonej potęgi 6 armii arabskich, ale to właśnie zdarzyło się. 

Wielu ludzi na Zachodzie wierzy jednak w arabską wersję wydarzeń: któregoś dnia armia Żydów z Biblią w jednej ręce i karabinem w drugiej napadła na tę ziemię arabską i oczyściła ją z Arabów, by zrobić miejsce dla żydowskich „osadników”.

Ta narracja nie przyznaje, że przeważająca większość syjonistów, włącznie z samym Herzlem, była ateistami. Ponadto większość olim [Żydzi przybywający do Izraela] to byli wynędzniali uchodźcy, uciekający przed antysemityzmem w diasporze. Nie posiadali armii ani nie zaczęli zbroić się do lat 1940. w odpowiedzi na dziesięciolecia antysemickich pogromów (np. masakra w Hebronie, rozruchy Nebi Musa, pogrom w Jerozolimie i wiele innych). Lwia część broni, której użyli do odparcia ataków arabskich, składała się z przeszmuglowanych, przestarzałych reliktów II wojny światowej z Czechosłowacji, podczas gdy świat arabski miał 6 dobrze uzbrojonych armii, suto finansowanych i (w wielu wypadkach) wyszkolonych przez Europejczyków. Pierwszymi uchodźcami wojny 1948 r., rozpoczętej przez Arabów, by nie dopuścić do niepodległości Izraela, byli Żydzi z Szimon haCadik, Nahalat Szimon i Siebenbergen Houses w Jerozolimie. Ostatecznym celem wojny 1948 r. było oczyszczenie kraju z Żydów (podczas tej wojny przywódcy arabscy powiedzieli arabskim mieszkańcom, by uciekli, oczekując powrotu, kiedy już wszyscy Żydzi będą martwi i kiedy będą mogli rabować i plądrować pozostawioną własność żydowską). Dlatego też w chwili zakończenia wojny nie pozostała ani jedna dusza żydowska za Zieloną Linią.

Przypomnijmy różne groźby arabskie przed wojną 1948 r., wojną, którą zainicjowali Arabowie w nadziei zabicia państwa żydowskiego w kolebce.

“Palestyna jest ziemią arabską, a Żydzi są naszymi psami” – hasło arabskie skandowane podczas pogromów, szczególnie podczas zamieszek Nebi Musa.

“To będzie wojna zagłady. To będzie doniosła masakra w historii, o której będą opowiadać jak o masakrach Mongołów i Krzyżowców” - Abdul-Rahman Azzam, sekretarz generalny Ligi Arabskiej, mówiący o powodach rozpoczęcia wojny 1948 r.

“Przedstawiciel Agencji Żydowskiej powiedział nam wczoraj, że oni nie byli atakującymi, że Arabowie zaczęli walki. My temu nie zaprzeczamy. Powiedzieliśmy całemu światu, że będziemy walczyć” – Jamal Husseini, rzecznik Arabów palestyńskich w Radzie Bezpieczeństwa, 16 kwietnia 1948 r.

W końcu wielokrotne porażki na polu bitwy przekonały Arabów, że muszą spróbować mniej bezpośredniego podejścia. Czego nie mogli osiągnąć masakrami i otwartymi próbami ludobójstwa, próbują zdobyć wojną psychologiczną, izolacją dyplomatyczną i podstępem. Tak narodziła się tożsamość Arabów palestyńskich, prowadząc następnie do kradzieży historii żydowskiej i do tego, co znamy obecnie jako ruch Bojkotu, Dywestycji i Sankcji. Poniższy cytat z wypowiedzi przywódcy OWP, Zuheira Mohsena, z 1970 r. podsumowuje tę strategię:

“Nie ma żadnych różnic między Jordańczykami, Palestyńczykami, Syryjczykami i Libańczykami. Wszyscy jesteśmy częścią JEDNEGO ludu, narodu arabskiego. Spójrz, mam członków rodziny z obywatelstwem palestyńskim, libańskim, jordańskim i syryjskim. Jesteśmy JEDNYM ludem. Tylko z przyczyn politycznych starannie podkreślamy naszą tożsamość palestyńską. Jest bowiem w interesie narodowym Arabów opowiadać się z istnieniem Palestyńczyków, żeby zrównoważyć syjonizm. Tak, istnienie odrębnej tożsamości palestyńskiej istnieje tylko z przyczyn taktycznych. Ustanowienie państwa palestyńskiego jest nowym narzędziem, by kontynuować walkę przeciwko Izraelowi i za jednością arabską.

Odrębna jednostka palestyńska musi walczyć o interes narodowy na pozostających terytoriach okupowanych. Rząd jordański nie może mówić w imieniu Palestyńczyków w Izraelu, Libanie lub Syrii. Jordania jest państwem o określonych granicach. Nie może wysuwać roszczeń do – na przykład – Hajfy lub Jaffy, podczas gdy JA MAM prawo do Hajfy, Jaffy, Jerozolimy i Beer Szewy. Jordania może mówić tylko w imieniu Jordańczyków i Palestyńczyków w Jordanii. Państwo palestyńskie będzie miało prawo do reprezentowania Palestyńczyków w świecie arabskim i gdzie indziej. Kiedy zdobędziemy wszystkie nasze prawa w całej Palestynie, nie powinniśmy opóźniać zjednoczenia Jordanii i Palestyny nawet o sekundę”.

Współczesny antysemityzm, który wypływa w równej mierze z propagandy arabskiej i rewizjonizmu historycznego, jak z tradycyjnych zachodnich przesądów i stereotypów, sprytnie przedstawia Izrael jako europejskie, kolonialne państwo osadników, a arabskich mieszkańców „palestyńskich” jako biedne, pozbawione środków do życia ofiary tegoż kolonializmu. W rzeczywistości jest to ni mniej ni więcej jak inwersja historyczna; odwrócenie ról. Rdzennymi ludami Izraela są Żydzi i Samarytanie, nie zaś Arabowie. Twierdzenie, że Żydzi nie są już dłużej ludem rdzennym Izraela, bo zostali wysiedleni „zbyt dawno temu”, jest niepoprawne antropologicznie, niekonsekwentne logiczne i zbankrutowane moralnie. Umieszcza na naszych barkach winę za to, że zostaliśmy skolonizowani i wygnani z naszej ziemi.

Palestyńczycy, wraz z legionami sympatyków w tradycyjnie antysemickiej Europie i na całym świecie, na ogół odmawiają przyznania lub zaakceptowania jakiegokolwiek związku Żydów z Izraelem przed powstaniem ruchu syjonistycznego, często wysuwając twierdzenia –jawnie absurdalne i historycznie bezzasadne – jak „Mojżesz był Arabem palestyńskim”, „Jezus był muzułmańskim szahidem, Palestyńczykiem”, „ta ziemia była zawsze arabska”, „nigdy nie było świątyni żydowskiej na Wzgórzu Świątynnym”, „Palestyńczycy są starożytnym ludem, który mieszkał tu od czasów niepamiętnych” (od dinozaurów?).

Lub, jeśli przyznają obecność żydowską, mówią, że oni (Arabowie palestyńscy) są autentycznymi potomkami Izraelitów i szerzą fałszywe twierdzenie, że współcześni Żydzi są w rzeczywistości „nawróconymi Europejczykami”. Chociaż ubierają swoją sprawę w język praw człowieka i oporu przeciwko „zachodniemu imperializmowi”, tym, co ukrywa się pod spodem, jest arabska kampania kolonializmu przeciwko odrodzeniu rdzennego narodu Izraela. Wystarczy spojrzeć na flagę palestyńską i na to co reprezentują jej barwy (według źródeł palestyńskich), by zobaczyć dalsze dowody.

CZERWONY

Charydżyci byli pierwszą grupą islamską, jaka wyłoniła się po zamordowaniu kalifa Uthmana III, tworząc pierwszą partię republikańską we wczesnych dniach islamu. Ich symbolem była czerwona flaga. Plemiona arabskie, które uczestniczyły w podboju Afryki Północnej i Andaluzji, walczyły pod czerwoną flagą, która stała się symbolem władców islamskich w Andaluzji  (756-1355). W czasach nowoczesnych czerwień symbolizuje Szarifów z Hidżazu i Haszymidów, potomków Proroka. Szarif Hussein zaprojektował obecną flagę jako flagę Rewolty Arabskiej z czerwca 1916 r. Arabowie palestyńscy przyjęli ją jako flagę Ruchu Narodowego Arabów w 1917 r. W 1947 r. arabska partia Baas interpretowała tę flagę jako symbol wyzwolenia i jedności narodu arabskiego. Arabowie palestyńscy na nowo przyjęli tę flagę na palestyńskiej konferencji w Gazie w 1948 r. Liga Arabska uznała tę flagę za flagę ludu palestyńskiego. Poparła to następnie OWP, przedstawicielka Palestyńczyków, na konferencji palestyńskiej w Jerozolimie w 1964 r.

CZARNY

Prorok Mahomet (570-632) W siódmym wieku wraz z powstaniem islamu i następującym po nim podbiciem Mekki, niesiono dwie flagi – jedną białą i jedną czarną. Na białej fladze był napis: “Nie ma boga nad Boga (Allaha), a Mahomet jest Prorokiem Boga”.  

W czasach przedislamskich czarna flaga była znakiem zemsty. Był to kolor nakrycia głowy, kiedy prowadzono armię do walki.

Obie flagi, białą i czarną, umieszczano w meczetach podczas nabożeństw piątkowych. Dynastia Abbasydów (750-1258), która rządziła z Bagdadu, przyjęła kolor czarny jako symbol żałoby po zamordowaniu krewnych Proroka oraz ku pamięci Bitwy pod Karbalą.

BIAŁY

Umajjadzi rządzili przez dziewięćdziesiąt lat i przyjęli biały jako swoją symboliczną barwę ku pamięci pierwszej bitwy Proroka pod Badr oraz w celu odróżnienia się od Abbasydów, używając białego zamiast czarnego jako koloru żałoby. Muawia Ibn Abi Sufian (661-750), założyciel państwa Umajjadów, ogłosił się kalifem Jerozolimy.  

ZIELONY

Dynastię Fatymidów (909-1171) założył w Maroku Abdullah Al-Mahdi, a następnie rządził Afryką Północną. Za swój kolor obrali zielony, by symbolizował ich lojalność wobec Alego, kuzyna Proroka, który kiedyś został udrapowany w zieloną narzutę w miejsce Proroka, żeby udaremnić próbę zamachu.

A teraz spójrzcie na historyczne i obecne flagi krajów w całym świecie arabskim, szczególnie na byłą flagę Hidżaz, gdzie narodził się naród arabski i ta grupa etniczna. Zauważacie jakieś podobieństwa?

Mimo wszystkich powyższych faktów znaczna liczba ludzi Zachodu akceptuje tezę, że Arabowie palestyńscy, nie zaś Żydzi, są rdzennym ludem Izraela. W dużej mierze można to przypisać wspomnianemu wyżej faktowi, że w kontekście Bliskiego Wschodu Arabowie są „znakiem firmowym” tego regionu. Dlatego Arabowie znacznie lepiej niż Żydzi pasują do wyobrażenia, jaki „powinien być” człowiek z Bliskiego Wschodu, a więc w ich narrację jest łatwiej uwierzyć niż w naszą.

W istocie jednak nasze rdzenne korzenie w Izraelu są bardzo realne. I żadna ilość rewizjonizmu historycznego lub gimnastyki retorycznej nie może zmienić nieustępliwych faktów i niepodważalnej rzeczywistości. Nie trzeba zwracać się do Biblii po potwierdzenie, jak to twierdzą powszechnie wrogowie Izraela.

Zakończmy nauką. Badania DNA konsekwentnie i uporczywie umieszczają pochodzenie Żydów w Azji Zachodniej, a szczególnie w ziemiach Izraela, z ograniczonymi tylko ilościami obcych domieszek (zazwyczaj pochodzenia południowoeuropejskiego lub subsaharyjskiego). Żydzi, którzy przez pokolenia żyli w Europie Środkowej i Wschodniej (Aszkenazyjczycy) bliżsi są swoim żydowskim kuzynom w diasporze i innym ludom Lewantu niż rdzennym grupom europejskim, połączeni wspólnym pochodzeniem z Bliskiego Wschodu. Według Behara, najbardziej oszczędne wyjaśnienie tego wspólnego pochodzenia bliskowschodniego jest to, że jest ono „zgodne z historycznym zdefiniowaniem narodu żydowskiego jako ludu pochodzącego od starożytnych hebrajskich i izraelickich mieszkańców Lewantu” i „rozproszenia ludu starożytnego Izraela po całym świecie”.

Pełno jest także dowodów historycznych.

Wygnanie naszego narodu jest wyryte na Łuku Tytusa, który przedstawia rebeliantów żydowskich prowadzonych w łańcuchach przez kolonialistów rzymskich. Historyczną dokumentację naszego losu można także znaleźć w pismach Józefa Flawiusza, Kasjusza Diona i innych. Zacznij kopać gdziekolwiek podczas następnej wizyty w Izraelu, a znajdziesz artefakty żydowskie datujące się do czasów sprzed podboju przez Arabów, często o tysiące lat wcześniejsze. Rękopisy znad Morza Martwego, odkryte przez archeologów, napisane są po hebrajsku. Nie znajdziesz tam ani śladu arabskiego ani „palestyńskiego”. Ilość istniejących dowodów jest praktycznie nieograniczona.

Kłamstwo można powtórzyć milion razy, ale w ostatecznym rachunku nadal będzie kłamstwem.

The Palestinian theft of Jewish identity

Israellycool, 15 października 2015

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

 

Binyamin Arazi 

Określa się jako lewicowy syjonista, eks-anarchista. Pochodzi z New Jersey. Jak pisze, miał okazję do bliższego poznania rozmiarów antysemityzmu zachodniej skrajnej lewicy.