Te oskarżenia o „ludobójstwo” przynoszą hańbę ludzkości.

 

W tym tygodniu Turcja przedstawia przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości „dokumenty” dotyczące sprawy o ludobójstwo wniesionej przez Republikę Południowej Afryki przeciwko Izraelowi. „Wierzę, że Izrael zostanie skazany” – powiedział prezydent Turcji Recep Tayyip Erdoğan. To ten sam Erdoğan, który zamyka w więzieniach ludzi za samo mówienie o ludobójstwie Ormian. Artykuł 301 tureckiego kodeksu karnego, który zabrania „obrażania tureckości”, został wykorzystany do ścigania osób, które wspominają rok 1915. Pisarze i wydawcy byli karani za grzech powiedzenia „Armenia” i „ludobójstwo” w tym samym zdaniu. Teraz ten tyran, który bezlitośnie karze za wzmianki na temat ludobójstwa popełnionego przez jego naród, głośno oskarża Izrael o rzekome ludobójstwo. To są kafkowskie wyżyny moralnego łajdactwa.

Organizacja Współpracy Islamskiej również przyłączyła się do chóru oskarżeń Izraela o ludobójstwo. To obejmuje Arabię Saudyjską. Świeżo po ich rzezi tysięcy ludzi w Jemenie. Z pewnością piekło zamarznie, nim jakikolwiek naród poważnie potraktuje wykłady na temat przemocy ze strony fanatyków, którzy chłoszczą i zabijają własnych obywateli za takie przestępstwa, jak apostazja, homoseksualizm i bycie kobietą domagającą się swoich praw.

Iran również połączył siły z Republiką Południowej Afryki. To już zaczyna być absurdalne. W wojnach toczonych w Iranie przez ostatnie 40 lat zginęło znacznie więcej ludzi niż w wojnach, które Izrael prowadził od 1948 r. Tylko w zeszłym roku Iran wymordował setki swoich obywateli za zbrodnię traktowania kobiety jako istoty ludzkiej. Kurdowie są szczególnie często atakowani. Zamordowano ich masy. „Próbowali nas wytępić” – powiedział jeden z Kurdów. Kiedy Iran osądza jakikolwiek naród zmienia się to w przyprawiający o mdłości spektakl, staje się odwróceniem moralności w orwellowskich proporcjach.

Jest jeszcze Republika Południowej Afryki, kraj, który wniósł sprawę przeciwko Izraelowi. W tym tygodniu jego aroganccy sędziowie recytowali przed MTS oskarżenie za oskarżeniem państwa żydowskiego. Wybaczycie mi, że mam mdłości. Republika Południowej Afryki kierowana przez ANC jest dziś jednym z najbardziej skorumpowanych reżimów na świecie. Spadkobiercy Mandeli w żadnej sprawie nie dotrzymali obietnicy dotyczącej nowego, sprawiedliwego kraju. Pod ich rządami Republika Południowej Afryki ma jeden z najwyższych wskaźników morderstw i gwałtów na świecie. Bieda jest powszechna. ANC masakrowała czarnych pracowników, którzy domagali się lepszych płac. Nie potrafili przeciwdziałać morderczym pogromom imigrantów z Zimbabwe. Przewodzą krajowi, w którym życie milionów jest brutalne i krótkie. Być może powinni oszczędzić część tak modnego współczucia, jakie żywią dla mieszkańców Gazy, i skierować je na własnych, od lat cierpiących obywateli.

Kogo teraz wezwą do złożenia zeznań? Może jakiegoś dowódcę Hutu? Może wykopią Pol Pota i pozwolą mu szaleć przeciwko Żydom. Proces Izraela przez MTS jest jak dotąd jednym z najbardziej absurdalnych i złowrogich wydarzeń XXI wieku. Izrael jest oskarżany o horrendalną przemoc przez państwa praktykujące horrendalną przemoc. Oskarżenia o lekkomyślne lekceważenie życia cywilów rzucają wzbogaceni dzięki zajmowaniu swoich stanowisk władcy narodów, w których co roku tysiące cywilów umiera z powodu chorób, którym można było zapobiec, przemocy politycznej i mordów. Izrael jest oskarżany o zbrodnie wojenne ze strony narodów, które biją na śmierć młode kobiety za odmowę zakrywania włosów. Izrael jest nazywany zbrodniarzem przez zbrodniarzy.

Niemniej zachodnia „przebudzona” lewica łyka to i jeszcze się oblizuje. Z zafascynowaniem obserwują cyrk przed MTS. Wydaje się, że czerpią perwersyjną przyjemność z widoku państwa żydowskiego na ławie oskarżonych. Nie zadają ani jednego krytycznego pytania na temat wiarygodności moralnej oskarżycieli Izraela, gdyż takie postępowanie zmąciłoby moralistyczne wody, w których pływają; dodałoby to irytującą złożoność do stworzonej przez nich infantylnej narracji, w której Izrael jest wcieleniem zła, a zatem każdy, kto sprzeciwia się Izraelowi, jest dobry.

Jakakolwiek wzmianka o tłumieniu przez Turcję informacji o jej ludobójczej historii, o teokratycznym barbarzyństwie Iranu lub o wyniosłym lekceważeniu przez reżim Republiki Południowej Afryki dobrostanu własnych obywateli zrobiłaby coś niewybaczalnego: odwróciłaby uwagę od tego, co uważają za wyjątkową niegodziwość państwa żydowskiego. Zatem tylko potakują, a właściwie wiwatują, gdy skorumpowani  despoci oskarżają Izrael o najgorszy grzech.

Ci zachodni aktywiści są tak samo obłudni, jak państwa narodowe wskazujące na Izrael palcami ociekającymi krwią. W Wielkiej Brytanii radykalni członkowie Partii Pracy radośnie kibicują procesowi pokazowemu w Hadze. To ludzie płacący składki partii, która ostatnim razem, gdy była u władzy, zabiła na Bliskim Wschodzie znacznie więcej ludzi niż Izrael. Chłepczą wino z parlamentarzystami Partii Pracy, którzy głosowali za katastrofalną interwencją Wielkiej Brytanii w Libii, która pogrążyła większość północnej Afryki w brutalnym piekle, w porównaniu z którym Gaza wydaje się stosunkowo stabilna. Spróbujcie wyjaśnić te podwójne standardy, tę perfidną sytuację, w której burżuazyjna lewica chętnie biesiaduje z brytyjskimi podżegaczami wojennymi, ostentacyjnie plując na izraelskich podżegaczy wojennych, nie używając słowa „antysemityzm”. Nie da się tego zrobić. Próbowałem.  

Oto, co mówię w sprawie procesu Izraela przed Międzynarodowym Trybunałem Sprawiedliwości i o jego moralnie ślepych entuzjastach: „J’accuse”. To jest słynne oskarżenie Emila Zoli w odpowiedzi na aferę Dreyfusa we Francji w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku. Była to sprawa kapitana Alfreda Dreyfusa, oficera armii pochodzenia żydowskiego, którego oskarżono o przesyłanie Niemcom francuskich tajemnic wojskowych. To nie była prawda. Oskarżenia i burza, jaką wywołały, miały podłoże antysemickie. Sprawa stała się skandalem, który wstrząsnął III Republiką. Wielki Zola zaryzykował wszystko, pisząc list otwarty, który ukazał się na pierwszej stronie gazety. „J’Accuse …!” brzmiał nagłówek. Wy oskarżacie Dreyfusa o zdradę stanu, ja oskarżam was o jawne kłamstwa, antyrepublikańskie zachowania i antysemityzm – grzmiał. Dzisiaj potrzebujemy podobnego krzyku.

Dreyfus jest ofiarą waszej „chorej wyobraźni” – pisał Zola do władców Francji końca XIX wieku. Jest waszym zdaniem ‘nieczystym Żydem’, ale jest ofiarą obsesji, która jest plagą naszych czasów”. „Uczyniliście z Dreyfusa kozła ofiarnego za swoje własne grzechy” – kontynuował, co doprowadziło do „niesławnego spektaklu”, w którym widzimy „ludzi pogrążonych w długach i zbrodniach, opiewanych jako niewinnych”, podczas gdy „odbiera się honor człowiekowi o nieskazitelnym życiorysie!”

Nawet najbardziej zagorzali obrońcy Izraela nie uważają go za kraj „nieskazitelny”. Jak każde państwo popełnia błędy, dokonuje niewłaściwych czynów. Ale pokazowy proces państwa żydowskiego w niesamowity sposób przypomina pokazowy proces Żyda Dreyfusa. Znów widzimy wykorzystanie „chorej wyobraźni”, gdzie każda rzecz, którą robi Izrael, jest analizowana i oceniana jako nikczemna. Znów widzimy ludzi – lub w tym przypadku narody – „pogrążone w długach i zbrodniach”, które przerzucają własne poczucie winy na żydowskiego kozła ofiarnego. I znowu widzimy, tym razem nie tylko jeden naród, ale wiele narodów, które starają się odwrócić uwagę od własnego wewnętrznego zamętu poprzez tworzenie spektaklu oskarżeń – tylko że teraz na ławie oskarżonych nie siedzi jeden Żyd; siedzi tam cały naród żydowski.

Wystarczająco dużo słyszeliśmy o waszych chorych oskarżeniach przeciwko Izraelowi. Nadszedł czas, byście usłyszeli nasze oskarżenia przeciwko wam. Oskarżam Republikę Południowej Afryki o przyłączenie się do świętej wojny przeciwko Izraelowi w celu cynicznego zjednania sobie przychylności „przebudzonych” elit Zachodu. Robicie to w próbie naprawienia swojego globalnego wizerunku jako sprawiedliwego, radykalnego narodu pomimo katastrofalnego zaniedbania własnego społeczeństwa, które wciąż oczekuje na dobrobyt i równość obiecane im po upadku apartheidu 30 lat temu. Oskarżam Iran o wspieranie prawnej krucjaty przeciwko Izraelowi jako kolejny krok wzmacniania własnego, brutalnego antysemityzmu. Jako kolejną okazję do zniesławienia i izolacji państwa żydowskiego, żeby tamtejsi Żydzi czuli się zmuszeni do opuszczenia swojego kraju.

Oskarżam Turcję o wspieranie procesu pokazowego w celu ukrycia własnych ludobójczych zbrodni z przeszłości; w celu ukrycia swojej ludobójczej winy i przeniesienia jej na innych, w szczególności na rzekomo zły „twór syjonistyczny”. Oskarżam Turcję o dostrzeżenie w tym sądzie kapturowym okazji do zmiany stosunków siły na Bliskim Wschodzie na własną, tyrańską korzyść. Okazję do wzmocnienia sojuszu turecko-irańskiego w oparciu o, jak mają nadzieję, potępienie państwa żydowskiego przez sąd międzynarodowy. Oskarżam Turcję o poświęcenie bezpieczeństwa Żydów w Izraelu na ołtarzu własnych obłąkanych ambicji regionalnych.

I oskarżam zachodnią lewicę o to, że są psami łańcuchowymi całej globalnej izraelofobii. Oskarżam ją o rezygnację z prawa do działania jak poważne podmioty moralne przez sprzymierzenie się z demagogami, islamistami i jawnymi rasistami, którzy pociągnęli przed sąd jedyny naród żydowski na świecie pod najbardziej zmyślonym zarzutem, jaki można sobie wyobrazić. Oskarżam o rażące porzucenie rzekomego zaangażowania w walkę z rasizmem przez wybielanie orgii rasistowskiej przemocy Hamasu, która dała początek obecnej wojnie. Oraz o ośmielenia faszystów z Hamasu przez promowanie oszczerstwa, że Izrael jest państwem ludobójczym. W końcu, jeśli Izrael jest winny najgorszej zbrodni znanej ludzkości, dlaczego Hamas nie miałby go atakować raz za razem, dopóki nie zostanie wykorzenione nazistowskie zagrożenie, jakie stanowi dla narodu palestyńskiego? Oskarżam was o udzielanie pomocy moralnej faszystom.

Powiedzmy sobie jasno: oskarżanie Żydów o ludobójstwo jest najcięższym oszczerstwem. Ciągnięcie przed sąd historycznych ofiar ludobójczej manii, żeby wyszczekać im w twarz oskarżenie o ludobójstwo, jest moim zdaniem horrendalne. Porównywanie tych, którzy przeżyli nazistowskie szaleństwo, do nazistów – jak robi to wielu lewicowców i islamistów – jest niewybaczalnym odwróceniem moralności, historii i prawdy. Używanie Konwencji o ludobójstwie, która została wprowadzona po dokonanej przez nazistów eksterminacji sześciu milionów Żydów, przeciwko narodowi, w którym obecnie żyje wielu potomków tych Żydów, jest niczym innym jak aktem okrucieństwa. Zmienia samą historię. Wybiela grzechy świata zachodniego, przypisując je historycznym ofiarom jego ludobójczego ataku. Jest to egoistyczne rozgrzeszenie ubrane w radykalną krytykę. Można powiedzieć, że Ostateczne Samorozgrzeszenie.

Publiczne pohańbienie Dreyfusa było spowodowane żądzą „polowania na ‘nieczystych  Żydów’”, żądzą, która „hańbi nasze czasy” – stwierdził Zola. Niewielu w dzisiejszych czasach pewnie marzyłoby o powiedzeniu o „nieczystych Żydach”. Ale mówią „źli Izraelczycy”, „żądni krwi Izraelczycy”, „wyjątkowo morderczy Izraelczycy”. I istotnie hańbią nasze czasy. To wszystko: oskarżam was o sprzeniewierzenie się wartościom Oświecenia, prawdy i rozumu przez fałszywe oskarżenie o ludobójstwo ocalałych z ludobójstwa.

Link do oryginału: https://www.spiked-online.com/2024/01/13/these-accusations-of-genocide-bring-shame-on-humanity/

Spiked Online, 13 stycznia 2024

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Brendan O'Neill znany brytyjski publicysta i komentator polityczny, wieloletni naczelny redaktor „Spiked” publikujący często w „The Spectator”. W młodości zapalony trockista, członek Rewolucyjnej Partii Komunistycznej i autor artykułów w „Living Marxism”. (Jak się wydaje, z tamtych poglądów została mu wiedza o tym,  jak ideologia może odczłowieczać.)