Nie - dla umiłowania cierpienia

W czerwcu 2013 roku, po latach planowania i zbierania funduszy, Responsible Charity udało się wynająć budynek, w którym powstała pierwsza świecka szkoła w Kalkucie (stolica stanu Bengal Zachodni) dla ubogich dzieci i ich rodzin.  

„Nasz praca wykracza poza samą edukację”— mówi Gonzalez— „ponieważ mamy do czynienia również z rodzinami dzieci, którym pomagamy. Coraz więcej uczymy się o trudnych warunkach ich życia w ubóstwie”.

Responsible Charity to humanitarna organizacja charytatywna, pomagająca zaspokajać różnorodne potrzeby ubogich w Indiach, wliczając w to edukację, naukę angielskiego, doradztwo medyczne i żywieniowe, planowanie rodziny, mikropożyczki, pomoc w odbudowie przestrzeni życiowej, naprawie pojazdów oraz sprzętu gospodarstwa domowego, jak również wprowadzanie taniego i dostępnego oświetlenia.

Problemy wykluczonych Gonzalez znał z historii rodzinnej. „Moja babka ryzykowała życie, gdy uciekła z Kuby i wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych podczas masowej emigracji Kubańczyków w 1980. „Dzięki temu stworzyła dla mnie i mojej rodzinie możliwości, których wcześniej nie mieliśmy. Moi rodzice również ryzykowali, gdy poszli w ślady babki w 1989, oszczędzając mi tym samym życia w kłamstwie, nieszczęściu i rozczarowaniu, które bez wątpienia stałoby się moim udziałem na komunistycznej wyspie”.

Po ukończeniu szkoły średniej Gonzalez odnosił sukcesy w handlu nieruchomościami w Miami Beach. Kryzys finansowy z 2007 roku wpłynął na jego decyzję o postawieniu na „empatyczną i kreatywną stronę”. Przez kilka miesięcy wędrował z plecakiem po Indiach, a potem, chcąc pomagać tak zwanym „wyklętym na Ziemi”, został wolontariuszem Misjonarek Miłości (ang. Missionaries of Charity), organizacji założonej przez Matkę Teresę. Szybko dostrzegł prawdę dotyczącą tego zgromadzenia i założył grupę na Facebooku „STOP dla Misjonarek Miłości”.

***

HUMANIST: Co spowodowało, że rozpocząłeś akcję „STOP dla Misjonarek Miłości”?

HEMLEY GONZALEZ: Przez dwa miesiące w 2008 roku pracowałem jako wolontariusz w jednym z domów Matki Teresy dla ubogich w Kalkucie, w Indiach. Byłem zszokowany, gdy odkryłem, w jak przerażająco niedbały sposób organizacja jest prowadzona, rzeczywistość jest odwrotnością tego, w jaki sposób opinia publiczna postrzega ich pracę.

Pracownicy płukali igły pod wodą z kranu, po czym używali ich ponownie. Leki i inne środki były magazynowane tak długo, aż kończył się ich termin ważności i nadal były sporadycznie podawane pacjentom. Wolontariusze, bądź to słabo przeszkoleni, bądź bez żadnego przygotowania, wykonywali ryzykowne prace przy pacjentach z wysoce zakaźną gruźlicą i innymi zagrażającymi życiu chorobami. Osoby kierujące organizacją odmawiały przyjmowania oraz stosowania medycznego sprzętu i urządzeń, które mogłyby bezpiecznie ułatwić proces leczenia i ratowania życia.

Po dalszym śledztwie zrozumiałem, że to, czego byłem świadkiem, zakwalifikować można jako systematyczne gwałcenie praw człowieka oraz gigantyczne oszustwo finansowe.

Ani razu, w ciągu sześćdziesięcioletniej działalności tej instytucji, Misjonarki Miłości nie przedstawiły informacji o sumie pieniędzy zebranych dzięki darowiznom, nie określiły, jaki procent został przeznaczony na administrację, ani na co została wydana reszta. Osoby, które odeszły z organizacji i niezależni dziennikarze szacują tę kwotę na ponad miliard dolarów od początku działalności organizacji. Obecnie Zgromadzenie prowadzi ponad siedemset domów w ponad stu krajach, pracuje dla nich około 4000 osób, ale nie dysponujemy żadnymi statystykami dotyczącymi skuteczności ich pracy.

HUMANIST: Jaka była rola Matki Teresy w tym wszystkim?

GONZALEZ: Będąc zdecydowaną przeciwniczką planowania rodziny, modernizacji sprzętu oraz innych inicjatyw skierowanych na rozwiązywanie problemów, Matka Teresa nie tyle pomagała ubogim, ile propagowała ubóstwo. Podczas rozmowy przyznała, że ponad 23 tysiące osób zmarło w domu, w którym pracowałem. Tak jakby chwaliła się tą liczbą i nie zauważała ogromu niepotrzebnych śmierci.

Często powtarzała, że nie jest pracownikiem opieki społecznej, a jej następcy mówią to samo i dzisiaj. Można więc zapytać, co stanowi ich motywację? Jak mantrę powtarzają swoje niepokojące przekonanie, że cierpienie i ubóstwo są drogą wielbienia Boga.

Stworzyłem na Facebooku grupę „STOP dla Misjonarek Miłości”, by otwarcie potępić ich pracę i jednocześnie uświadomić niczego niepodejrzewającym darczyńcom, w jaki sposób ich przekazane w dobrej wierze darowizny są na co dzień wykorzystywane. Ujawniając te fakty dotyczące działalności Misjonarek Miłości i podobnych organizacji, jednocześnie możemy wskazać darczyńcom inne, bardziej odpowiedzialne, godne zaufania instytucje z przejrzystymi finansami.

HUMANIST: Jakie były reakcje na tę kampanię na Facebooku?

GONZALEZ: Ludzie są na ogół nieufni wobec krytyk kierowanych pod adresem Matki Teresy, dopóki nie zaczynają analizować informacji na ten temat i nie zapoznają się z informacjami z różnych źródeł, wliczając w to lekarzy, pielęgniarki, nauczycieli, terapeutów, wykładowców, studentów, dziennikarzy, zwykłych ludzi, a nawet byłych zakonnic. Oczywiście są też ludzie zaślepieni przez religię lub dziesięciolecia dobrze zorganizowanej propagandy wokół działalności Matki Teresy i oni automatycznie przechodzą do ataku lub obrony. Niemniej liczba komentarzy i dyskusji na naszej stronie wskazują, iż reakcje są pozytywne, to znaczy świat w końcu zaczyna dostrzegać oszukańczy charakter działań tej organizacji.

HUMANIST: Czy uważasz, że „świątobliwy” obraz Matki Teresy zmienił się na przestrzeni ostatnich lat?

GONZALEZ: Oczywiście. Dziennikarze tacy jak Christopher Hitchens[1], mimo iż dla niektórych kontrowersyjni, i inni, dysponujący danymi z pierwszej ręki, jak dr Aroup Chatterjee[2], czy osoby publiczne, jak Anne Rice, dali zainteresowanym ludziom możliwość przyjrzenia się bliżej Misjonarkom Miłości. Świątość Agnes Gonxhe Bojaxhiu [Matki Teresy] nie jest już dziś tak oczywista.

HUMANIST: W oparciu o twoje doświadczenia, co jest prawdziwym dziedzictwem Matki Teresy?

GONZALEZ: Historia nie będzie wobec niej łaskawa. Żyjemy w czasach, w których informacja jest ogólnie dostępna, a przeinaczenia i przemilczenia Kościoła katolickiego nie mogą już dłużej być z taką łatwością ukrywane. Prawdziwe dziedzictwo Matki Teresy jest zbudowane na kłamstwach i niepotrzebnym cierpieniu niezliczonych istot ludzkich.

HUMANIST: Czy uważasz, że Matka Teresa większej liczbie ludzi zaszkodziła niż pomogła?

GONZALEZ: Jako że była sztandarową postacią, kościelnej dobroczynności,  jednej z najbardziej skutecznych gałęzi działalności Watykanu, jej reakcyjna polityka, fanatyzm religijny i promowanie ubóstwa niewątpliwie kładą się cieniem na ludzkości[3]. Dzięki milionom dolarów otrzymanych z darowizn, mogła bez problemu stworzyć nowoczesne centra promujące edukację, kontrolę urodzin, środki profilaktyki zdrowotnej i programy, które pomogłyby ludziom wyjść z ubóstwa.

HUMANIST: Czy mógłbyś opisać swoje doświadczenia na misji, gdzie byłeś wolontariuszem?

GONZALEZ: Świadczyłem pomoc medyczną, myłem pacjentów, którzy sami nie mogli tego zrobić, sprzątałem po nich, prałem ubrania skażone patogenami, byłem narażony na kontakt z prątkami gruźlicy, poddałem kremacji tuzin ciał. Ponadto byłem świadkiem zatrważających zaniedbań medycznych, a moje propozycje były ustawicznie odrzucane przez nadzorujące zakonnice. Moje doświadczenie to przede wszystkim okropne, otwierające oczy i zmieniające życie katharsis.

HUMANIST: W indyjskiej edycji Forbesa wspomniałeś o niehigienicznych warunkach i średniowiecznych metodach stosowanych w misjach. Co, twoim zdaniem, jest przyczyną okrucieństwa, którego byłeś świadkiem?

GONZALEZ: Mówiąc bez ogródek? Kult zabobonu i sadyzmu oraz prawdopodobnie choroba psychiczna. Przeczytałem chyba wszystko, co zostało napisane o Matce Teresie (musiałem, by bronić się przed krytykami) i wciąż powraca ta sama kwestia, zwłaszcza w jej własnych tekstach (na przykład Come Be My Light, zbiór listów wymienionych ze spowiednikami, opublikowany w 2009 roku). Jej anormalna obsesja cierpienia, wpojony obraz nieosiągalnego i nieobecnego Jezusa oraz ograniczona percepcja rzeczywistości ukazują wewnętrzny monolog osoby, delikatnie mówiąc, z problemami.

Młode kobiety, zwłaszcza te podatne i mające problemy, są rekrutowane przez Misjonarki Miłości, a następnie wdrażane do życia pełnego restrykcji i wykrzywionej rzeczywistości. W wielu wypadkach (na przykład w Indiach i innych rozwijających się rejonach świata) przystępują do Zgromadzenia, by wyrwać się z ubóstwa, myśląc, że regularne posiłki i dach nad głową w zamian za pracę charytatywną to w sumie niezły układ. Niestety, wiele z nich czuje się uwięziona i ogołocona ze swojej osobowości oraz nie widzi możliwości odejścia.

W każdym razie, organizacja ta nie jest niczym innym, tylko gloryfikowaniem kultu. Badania przeprowadzone przez naukowców uważających, iż niektóre grupy religijne stosują pranie mózgu, wyróżniają następujące kluczowe elementy, skuteczne przy psychologicznej manipulacji.

• Ludzie są wystawiani na fizycznie lub emocjonalnie stresujące sytuacje.
• Ich problemy są sprowadzane do jednego prostego wytłumaczenia, które jest ciągle powtarzane.
• Otrzymują bezwarunkową, przynajmniej na pierwszy rzut oka, miłość, akceptację i uwagę charyzmatycznego lidera grupy.
• Otrzymują nową tożsamość, opartą na tożsamości grupowej.
• Są poddani izolacji (odizolowanie od znajomych, krewnych i kultury świata zewnętrznego), a ich dostęp do informacji jest rygorystycznie kontrolowany.

HUMANIST: Czym Responsible Charity różni się od Misjonarek Miłości i innych organizacji religijnych?

GONZALEZ: W przeciwieństwie do niektórych organizacji religijnych, których celem nie jest edukacja oraz umożliwianie dzieciom, kobietom i mężczyznom wyjście z ubóstwa, my staramy się to robić poprzez postęp w takich dziedzinach, jak edukacja i planowanie rodziny, jak również umożliwianie i promowanie samowystarczalności i niezależności. Wszystko to, oczywiście, przy zachowaniu pełnej transparentności finansowej.

Orygiał: The Humanist interview with Hemley Gonzalez  

Tłumaczenie Adrian Krysiak

_____________

Mike Kuhlenbeck

Niezależny dziennikarz i pisarz. Publikował w „Des Moines Register”, „Indianapolis Star” i „Z Magazine”. Członek National Writers Unioni Society of Professional Journalists. Adres e-mail: writermikekuhlenbeck@gmail.com