|
|
|
W poszukiwaniu znaków czasuGdzie można zaskarżyć rząd, burmistrza, wójta? Są różne kanały (jest nawet taki kraj, w którym próbują ograniczyć pewien nadmiar tych możliwości). Ludzie gubią się w tym wszystkim, są zniechęceni ociężałością sądów i instytucji nadzorczych, w desperacji uciekają się do ulicznych protestów, które najczęściej okazują się równie mało skuteczne jak te, które wymyślono z myślą o ucywilizowaniu naszych konfliktów. Wśród różnych mechanizmów nadzoru są media, które niegdyś w demokratycznych krajach określano przesadnie mianem „czwartej władzy”. Media nigdy nie były bezstronne, ale dziennikarski etos nakazywał przynajmniej zachowywanie pozorów. W dyktaturach, w autokracjach, w krajach zaledwie udających demokracje media były i są narzędziem rządowej propagandy, a szukający informacji zwracali się do źródeł zewnętrznych oraz do zazwyczaj trudno dostępnych źródeł dysydenckich. Rewolucja informatyczna wybiła zęby państwowej cenzurze, zmieniła również rynek mediów. „Czwarta władza” dbająca przynajmniej o pozory dostawcy rzetelnych informacji (politykom i społeczeństwu), porzuciła pozory i w walce o przetrwanie przekształciła się w awangardę podżegającą strony konfliktów społecznych. Nowymi medialnymi potentatami stały się korporacje dostarczające platform mediom społecznościowym. Są gobalistyczne, ponadnarodowe, z nowymi możliwościami technicznymi nadzoru nad strumieniami przepływu informacji i opinii. W nowym wspaniałym świecie mamy pozory wolnego słowa z dyskretnym nadzorem dostępu kontrolowanym przez algorytmy wyszukiwarek ukrytymi za „wytycznymi dla społeczności” i informacjami o szlachetnych zamiarach nadzoru sprawowanego przez te korporacje, by dostarczane przez nich usługi nie umożliwiały wykorzystywania ich do niecnych celów.
Facebook, Twitter, YouTube i inne platformy to wspaniałe źródło rekrutacji terrorystów, szerzenia totalitarnych ideologii, podżegania do przemocy.
Jak informował wówczas raport MEMRI, organizacje terrorystyczne systematycznie korzystają z YouTube, i to nie tylko ich szeregowi propagandyści, ale również ich przywódcy. W 2015 roku MEMRI oflagowało ponad 100 filmów Osamy Bin Ladena gloryfikujących ataki z 11 września, ale 58 z nich nadal po dwóch latach było dostępnych. Amerykańsko-jemeński imam Anwar Awlaki, który niesłychanie aktywnie i skutecznie rekrutował terrorystów, miał na swoim koncie 127 oflagowanych filmów, z czego pozostało 111 filmów. Tych przykładów całkowitej nieskuteczności kontroli treści przekazywanych przez YouTube są dziesiątki tysięcy. Jest jeszcze gorzej, pokazywanie ich fragmentów w filmach edukacyjnych jest częściej eliminowane niż sama propaganda organizacji terrorystycznych.
Przykłady: Treść zachęca do przemocy lub złego traktowania Wyszczególnionej Grupy, Treść zawiera skrajnie ofensywne/dehumanizujące stereotypy o Wyszczególnionej Grupie.”
O jakie organizacje kryminalne może tu chodzić? Film „I am Israel” pojawił się w Internecie po raz pierwszy w 2005 roku (i jest nadal dostępny), po wyjściu Izraela z Gazy. Opowiada o Żydach mieszkających na tych ziemiach od tysiącleci, o świecie chrześcijańskim mordującym Żydów przez stulecia, o Żydach ocalałych z pogromów chrześcijańskich i arabskich. O odbudowie żydowskiej ojczyzny wbrew całemu światu. Ten film mówi również o wysiłkach zmierzających do pokojowej koegzystencji z arabskimi sąsiadami. I o tym, że jedyną odpowiedzią na wszystkie przyjazne gesty i oferty pokoju był terror i podżeganie arabskiego społeczeństwa do mordów. Widząc, że ani wojny, ani terror nie są skuteczne, wrogowie Izraela prowadzili kampanię kłamstw. Takich jak sfingowane sceny zabijania palestyńskich cywilów, czy kłamstwo o śmierci chłopca Al-Dury. Czy arabscy mieszkańcy Izraela są dyskryminowani, czy mają te same prawa co żydowscy mieszkańcy?
20 procent studentów Uniwersytetu w Hajfie to studenci arabscy. Kiedy Izrael walczy z terrorystami, dokonuje cudów, żeby było jak najmniej ofiar cywilnych. Nic nie przekonuje świata. Ani fakt, że Izrael ma najwięcej publikacji naukowych per capita, ani pomoc innym krajom, w tym krajom muzułmańskim. Izrael jest jednym z najmniejszych krajów na świecie. I najbardziej znienawidzonym. Dlaczego? YouTube nie ma wątpliwości, żydowskie państwo to organizacja kryminalna. Zdejmuje ten film i ostrzega, żebyśmy nie powtarzali tego błędu. Wytyczne dla społeczności użytkowników YouTube są jasne, a próby odwoływania się beznadziejne. Pozostaje pytanie, dla jak wielu ta sprawa jest obojętna, jak wielu zdaje sobie sprawę z faktu, że Żydzi to tylko początek drogi, na którą wkraczamy pod hasłem „nigdy więcej”. Drobna sprawa, a jednak znak czasu. h/t MEF
Znalezionych 1494 artykuły. |
|
| ||||||||||||||||||||||||||||||
|
