Prawda

Środa, 2 lipca 2025 - 06:04

« Poprzedni Następny »

How to break free from the clutches of an empathy so bizarrely understood?

How to break free from the clutches of an empathy so bizarrely understood?


Andrzej Koraszewski 2018-11-30

In mosques the promise that Muslim will kill all Jews is repeated almost daily. In the picture above an imam from Texas says these words.
In mosques the promise that Muslim will kill all Jews is repeated almost daily. In the picture above an imam from Texas says these words.

I’ve lost count how many times I’ve tried to answer the question of whether a critique of Israel is allowed and heard the demand to understand the Palestinians’ plight. I often suspect that behind such a question there is a provocation combined with the total lack of will to talk. But sometimes I get the impression that it’s worthwhile to present arguments and to try to guess who is the person who is asking the question and whether he/she really is seeking an answer.

This time the question appeared as a comment to an article about the devious arguments of a British journalist  converting Hamas’s propaganda into pseudo-information for Western readers. A reader signing himself ‘Henry J.’ wrote:

 

The article shows just one side of the coin. The fact that Palestinians use violence is indisputable. However, one has to understand the other side: deprived of any hope, the only way to better their situation is aggression against the occupation (or, whatever you call it). 
The problem will not be solved by aggression from the Palestinian side, nor by the sniper’s bullets (because rubber bullets didn’t go far enough – what kind of logic is that?)

Aggression breeds aggression, occupation breeds aggression, frustration, and the motivation to hate.

 

What hope is Henry writing about? Is it about the hope for a better life, for hot water in the tap? About electricity 24 hours a day? About a school system that allows students to join modernity, to learn a profession, to earn a living without waiting for handouts, to do something that other people need? How did Henry arrive at his ‘empathy’, which seems to totally ignore the Palestinians who hope for a normal life without war, for being in a place where the authorities think about meeting the needs of the population and not exclusively about exterminating the eternal enemy? Henry never reacted to my attempt to start a discussion. I will not learn how his empathy for Palestinians arose, but only those Palestinians who, as he writes, believe that the only way to improve their situation is ‘aggression against the occupation’. Probably Henry had never met other Palestinians, maybe he had never heard of their existence. But every day he hears and reads about the ’horrible plight’ of those who do not see any other way.

 

Who knows, maybe an attempt to reconstruct what Henry could see and hear before he arrived at his ’empathy’ is worth a try. He must have often seen the name of the organization ruling the Palestinian Authority – the Palestine Liberation Organization. Did he ever wonder what this organization wants to liberate? Did he ever stop to wonder where Palestine is? The Palestine Mandate included present-day Jordan, Israel, and the area which the Jordanians dubbed the West Bank, but which for thousands of years was called Judea and Samaria. Does Henry know that Jordan constitutes 78 per cent of Palestine? Does he know that when the League of Nation designated Palestine for a National Home for Jews with the stipulation to preserve the rights of Arab residents, the British sectioned off 78 per cent of the Mandate for a country of Palestinian Arabs, which is today called Jordan (and from which every last Jewish resident was immediately expelled)? Does the Palestine Liberation Organization want to liberate all of Palestine, i.e. Jordan, Israel, and the West Bank? The early work of Yassir Arafat’s organization was an attempt to start a civil war in Jordan, and as a result the PLO was expelled from Jordan. A substantial part of Jordan’s residents consists of descendants of Arab refugees from today’s Israel, and they call themselves Palestinians. They have restricted civil rights in Jordan; their plight there deserves sympathy.

 

Let’s leave this problem, though, and go on to the question of whether Henry recognizes Israel’s right to exist. This is an important question. Israel, like Poland and many other countries, came into existence as a result of decisions by international bodies after the end of World War I. Jews repeatedly tried to return to Palestine after their expulsion by the Romans. They returned, were massacred and expelled again, and returned time after time. Finally, after the defeat of Turkey and with some support of the victorious powers, these hopes had a greater chance  of becoming reality.

 

Henry uses the term ’occupation’ and adds hurriedly ’or whatever you call it’. Occupation means occupying somebody’s territory. For four hundred years it was a Turkish territory (it was a part of Damascus Province). Proponents of the term ’occupation’ answer that Arabs lived there, so even if it wasn’t a state of Palestine it was a country of Palestinians. And here is a problem, again. The population consisted of Muslim Arabs, who were the biggest group, then Christian Arabs, Turks, Armenians, Greeks, and Jews. Jews were the majority of the residents of Jerusalem. And on top of that, in the last decades of the nineteenth century the region was desolate and depopulated.

 

The weakening Ottoman Empire softened their restrictions and Jewish refugees started to flow into Palestine, first from Yemen where horrific persecution of Jews compelled them to flee anywhere they could, the next wave was Russian Jews escaping pogroms. (As usual, in the face of conflicts in and between countries, murderous antisemitism exploded, and so Jews trying to save their lives and not having a chance to escape to America automatically directed their thoughts towards Jerusalem.) It’s interesting that the influx of Jews caused an economic boom in Palestine, and in 1880-1948  Arab immigration from Egypt, Lebanon, Syria, and other Arab countries was greater than the total of Jewish immigration. Henry may not know about the British White Paper which restricted Jewish immigration to Palestine while Nazism was growing in Europe as well as during World War II; he may not know about the Nazi propaganda aimed at Arab countries; he may also not know about the co-operation between German Nazis and Arab nationalists in Palestine. He may not know about those Arabs who could see a chance of progress and development of the Middle East in co-operation with Jews, nor about the fact that they were attacked and often murdered by Arab nationalists.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Understanding the other side requires some effort, but it’s possible that Henry didn’t have a chance. The Palestine Liberation Organization was for a long time Moscow’s puppet. Arafat got his training in the DDR and in Romania, and Abbas wrote his doctoral thesis in Moscow and became an agent of Moscow. When Arafat was invited to peace negotiations he was an international gangster and airplane hijacker, a man who not only tried to trigger a civil war in Jordan, but later did the same in Lebanon and Tunisia. Henry may not know that when Arafat ostensibly renounced terrorism and said that he recognized Israel’s right to exist, he told his people in Arabic that it was just a tactical ruse. Not only did the Palestine Liberation Organization never change its name, but it didn’t change its Charter, where it declared that the goal was to liberate Palestine from Jews, which means the extermination of the Jewish inhabitants of Israel. 

 

And who is the greatest enemy of the Palestine Liberation Organization? Israel? Israel only makes it harder to commit  terrorist acts. The real enemy of the PLO is Hamas, whose Charter states more clearly than the PLO’s that they will fight Jews until the Day of Judgement, that they will never recognize Israel, and that those are Allah’s orders. The PLO side-steps negotiations, but Hamas openly states that any negotiations are a betrayal of the Palestinian and Muslim cause. And so the murder of hundreds of PLO members by Hamas in Gaza was just a demonstration that Hamas loves the Palestinian cause more, that thinking about meeting the needs of Gaza’s residents would be a betrayal, that the only goal of a Palestinian’s life is to murder Jews, i.e. to fight the ’occupation’, which does not have it’s military forces on Gaza’s territory, nor any power and reacts only to acts of terror. But what about the blockade? The blockade is meant to hinder deliveries of weapons to this terrorist base, and as there are many willing to deliver them, both Israel and Egypt think that removing the blockade would create a mortal danger to both those countries. Peace requires renouncing war.

 

Why does Henry seem never to have read about Palestinian dissidents who wish for peace with Israel? Why does Henry’s understanding of the Palestinian side seem to be limited to an acceptance of Hamas’s propaganda?  Henry probably watches television and reads newspaper headlines. He wrote his comment under the article documenting the fact that a respectable British newspaper copies the propaganda of a terrorist organization. Henry does not deny it. He would like us to understand the other side, by which he understands people conditioned for decades in the role of dogs of war.   

 

How is it that so many people in the West see only these Palestinians and do not see their leaders, their schools, imams, press and television that all teach hatred? Is it possible that they get their warped knowledge of Palestinians through the press, radio and television in their countries, that this empathy for Palestinians, whose attempts to kill Jews are hindered by Jews, is taught by people constantly shouting ’never again’, shedding tears over people murdered decades ago, and supporting with their whole hearts people who openly declare that they want to do the same today?

 

A few years ago an American newspaper, The Boston Globe, announced in huge letters in a front-page headline: ’Israelis arrest blind Palestinian’. The newspaper didn’t lie. An Israeli Arab was building a bomb which exploded in his flat, depriving him of sight. It’s true that he was arrested. When we get information fabricated in this manner we can with justification conclude that Israelis are cruel people and that they horrificly persecute poor Palestinians who dream only of a quiet, normal life. When a Palestinian terrorist is trying to kill a passer-by in Jerusalem and he himself is killed in the process, Western readers are told that Israelis killed a Palestinian. Somewhere, deep in the article, there is a note that it was a terrorist who was killed while he was attacking somebody. A comparison with news about police actions anywhere else in the world can cause astonishment. Where does such a different way of telling a story come from?

 

A fundamental question arises here: why is information about Israel and the Arab-Israeli conflict so often so grotesquely distorted in the media in democratic countries?  There is no easy or simple answer to this question. The first question we have to ask is: is it really so and how can we check it?   

 

Let’s start with the United Nations. News from 15 October 2018 (which was absent in both television and newspapers) that the special commission of the UN General Assembly in one session presented nine resolutions condemning Israel without paying any attention to hundreds of victims of violence in other countries. Israel was condemned, inter alia, for the bad treatment of Syrian citizens on the Golan Heights. These accusations are completely absurd, but they work perfectly well to divert attention from the fact that two days earlier the civilian population of Israel was for two days under rocket fire from Gaza (in total over 460 missiles were fired at Israel). You could say that it is useless to pay attention to the UN because their bias is documented - they’ve done it for years, almost every day. In 2006 the UN Human Rights Commission was dissolved because of its outrageous hostility to Israel. In its place a Human Rights Council was created where countries such as China, Russia, Venezuela, Cuba, and Saudi Arabia call the tune, so members of this UN Human Rights Council are mainly busy diverting attention from crimes committed in their own countries, and the best way to do it is to call attention to Israel, because everybody will accept this. Theoretically this institution is supposed to guard the morality of the world, and among the guards are such countries as the Democratic Republic of Congo, where there are over one hundred thousand child-soldiers, where there is ongoing civil war, and where all sides are accused of genocide, mass rapes, torture, and even cannibalism, where during the last four years over two million people were killed. The institution which is supposed to stand guard over the morality of the world is busy almost exclusively with Israel. Is this a reason to be astonished? Yes, it is, but nobody is shouting about it.     

 

Henry could say, however, that Israel is condemned by even respectable newspapers, famous organizations defending human rights, like Amnesty International or Human Rights Watch, religious institutions: Catholic, Protestant and Orthodox Churches and even the noble Quakers, as well as various Islamic denominations, both Sunni and Shia. Can they all be biased? And there is more. Among Israel’s critics who say that aggression breeds aggression, that if only Israel would make some concessions, Palestinians would undoubtedly reach out with a peaceful hand, there are many Jews from the Diaspora and even from Israel itself. In the face of all this, Henry could think that suspecting such select company of presenting the Israeli government’s actions in a biased and unfair way must be a kind of insanity. 

 

A call for checking every scrap of news is naive. Who has time for it? It requires skills to go to the relevant sources, methodology, and primarily just plenty of time. Maybe we should start with the question: Why would the world systematically lie about the conflict between Arabs and Israel?   

 

Israel is a state of Jewish refugees. Over half the population consists of refugees and descendants of refugees from Muslim countries (there were more Jewish refugees from Muslim countries than Arab refugees from Israel, and they left behind property and real estate significantly larger than the whole area of Israel), the rest are refugees from countries with a Christian tradition. Christianity and Islam in a similar way treated anti-Judaism as a unifying force, an idea that unified a community of believers with the Jew as a symbol of anti-neighbour, an outlaw. Lies about Jews are a firmly established tradition in both these religions and are an intrinsic part of the education of clerics. Christian hatred of Jews survived the Enlightment and was reborn in a more secular form of racism full of inhuman hatred, which found its zenith in German Nazism, but had earlier flourished in Tsarist Russia. It lasted through Communism and it put down deep roots in the leftist movements in democratic countries. Israel was created as a country of refugees, and we are the descentents of those they sought refuge from. Those Jews who didn’t leave often feel a duty to criticize Israel in order to gain the acceptance of those from whom Jews escaped. Antisemitism is a dehumanising idea. It’s convenient, because it allows us to shift our guilt onto a scapegoat; it’s awkward because we have to find somebody who is a victim of Jews in order to justify our baseness. Compassion for Palestinians (but only those Palestinians whom the despicable Israelis hinder from killing Jews) gives a feeling of righteousness and nobility.

 

Jews fought to create an independent country for Jewish refugees on the exceptionally inhospitable soil of their ancestors, on sandy deserts and malarial marshes that they transformed into blooming gardens. An old Egyptian professor in conversation with a Polish Muslim said that Arabs would forgive Jews all their victorious wars - they actually do not care for Palestinians - but they can’t forgive the Jews their success: the creation of a flourishing, modern state in a barren desert. Who knows, maybe this envy acts as well on the inhabitants of Europe and pushes them towards a bizzare empathy and support for Palestinians in their fight against the existence of Jews. Anybody can find documents confirming that this indeed is the goal of the Palestinian ’resistance’; it’s neither as difficult nor as time-consuming as checking every lie about Israel. It’s possible to break free from the clutches of bizzarely understood empathy. And it’s worth it. Not only because of Jews, but primarily because of oneself, of one’s own humanity.      

Translation from Polish original Małgorzata Koraszewska and Sarah Lawson.

 


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj












Przyzba

Ja; Nie ma co tu siedzieć i myśleć, wracamy do roboty. 

Hili: Może najpierw coś zjemy?

Więcej

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie II
Andrzej Koraszewski


Wojna sześciodniowa na Bliskim Wschodzie spowodowała długotrwałe turbulencje w Europie Wschodniej. Zamieszkaliśmy w mieszkaniu cioci Mani na Pięknej. Pokój, kuchnia, łazienka i my we dwoje. Ciocia Mania to osobny rozdział. Małgorzata nie darzyła jej sympatią. Żydo-komuna w całej krasie. Powojenne życie spędziła w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Komunistką była przed wojną (światową), podczas wojny była w ZSRR, gdzie towarzysz Stalin uleczył ją z komunizmu. Małgorzata nie chciała się nawet interesować, dlaczego polazła do bezpieki, a Anna tylko się krzywiła. Tak czy inaczej, ciocia Mania wzięła przedwczesną emeryturę i pojechała turystycznie do Izraela. Małgorzata miała opiekować się mieszkaniem, więc przynajmniej chwilowo objęliśmy mienie pobezpieczniackie.

Więcej

Jak zmieniono Izrael
w krynicę zła
Daniel Ben-Ami


Od 7 października i początku wojny Izraela z Hamasem zachodni „postępowcy” zwrócili się przeciwko państwu żydowskiemu. Na ulicach i w mediach natężenie i gwałtowność nienawiści wobec Izraela – a nierzadko także wobec Żydów – bywały wręcz przytłaczające.


Czasem wręcz trudno pojąć naturę współczesnej nienawiści do Żydów. Jest tak powszechna i wszechogarniająca. Niemniej wciąż możliwe jest wyodrębnienie głównych elementów „postępowej” krytyki Izraela – a ściślej tego, co gdzie indziej nazywam „woke'owym antysemityzmem”.

U jego podstaw leży przekonanie, że Izrael jest ucieleśnieniem zła. Że jest państwem skrajnie nikczemnym. Widać to w sposobie, w jaki przeciwnicy Izraela już nie krytykują go według jakichkolwiek normalnych standardów. Nie ograniczają się do potępienia rządu Izraela, jego polityki czy działań w Gazie. Nie krytykują Izraela tak, jak krytykowane bywają inne państwa. Nie – krytycy Izraela przedstawiają go jako źródło całego zła tego świata. Widać to choćby na diagramie, który krążył w zeszłe lato w środowiskach antyizraelskich. „Palestyna to klucz” – głosił tytuł, sugerując, że to właśnie ten temat „łączy wszystko”.

Więcej
Blue line

Empatia to piękna rzecz
– póki nie zbrzydnie
Lucy Tabrizi


Na Zachodzie zbudowaliśmy cały nasz moralny system wartości wokół empatii. Wychwalamy ją. Nagłaśniamy. Czcimy. Ale gdzieś po drodze empatia przestała być cnotą, a stała się słabością – podatną na przejęcie i wykorzystanie przeciwko nam.


Znam empatię. Żyłam nią. Wywodzę się z kręgów obrońców praw zwierząt; moje dawne konto nosiło nazwę „compassionate living” (współczujące życie), jeśli to cokolwiek mówi. Spędzałam godziny oglądając nagrania z rzeźni, przyglądając się cierpieniu, od którego większość ludzi odwraca wzrok. Stałam kiedyś po kolana w zakrwawionej wodzie morskiej, filmując ciężarną wielorybicę w agonii. Zginęła. Zostały mi po tym objawy PTSD.

Jestem też matką. Sama myśl o cierpieniu moich dzieci jest nie do zniesienia. 

Więcej

Irlandia wprowadza ustawę
'nie kupuj u Żyda'
Hank Berrien


Po raz pierwszy od klęski nazistowskich Niemiec jakikolwiek europejski rząd promuje prawo, które wprost nawołuje do bojkotu towarów produkowanych przez Żydów.

Więcej
Blue line

Antysemityzm
i syjonofobia
Ivan Bassov


Od supersesjonizmu do wymazywania: jak teologia zastępstwa napędza nienawiść wobec Żydów i ich państwa.

Często słyszymy: „Nie jestem antysemitą, jestem tylko antysyjonistą”. To rozróżnienie – regularnie wykorzystywane jako retoryczna zasłona dymna – dziś się rozpada. Współczesna wrogość wobec Żydów coraz częściej wyraża się nie przez dawne obelgi, lecz poprzez obsesyjny sprzeciw wobec ich państwa. Dlatego potrzebujemy nowego języka, który odzwierciedla tę zmianę. Wiele osób twierdzących, że sprzeciwia się „tylko Izraelowi”, przejawia tak głęboką, nieproporcjonalną wrogość, że zasługuje ona na własną nazwę: syjonofobia.

Więcej

Wyciek informacji z CNN
to negacjonizm
Bob Goldberg

Irańska instalacja nuklearna, przed jej zniszczeniem.

Podczas gdy izraelska i amerykańska precyzja w działaniu niszczyły infrastrukturę Iranu, prasa spieszyła się, by naprawić reputację teokracji.

Media wykonały swoją robotę dobrze — dla Teheranu.

Udało im się przedstawić niszczycielski, precyzyjny atak na irańską infrastrukturę nuklearną i system dowodzenia jako kosztowną stratę czasu. Na podstawie jednej wstępnej, wywiadowczej oceny szkód w irańskich operacjach nuklearnych, udostępnionej wszystkim czołowym mediom jednocześnie, dziennikarze sumiennie przekazali komunikat: ataki Izraela i USA opóźniły Iran zaledwie o kilka miesięcy.

Więcej

Prawdziwa
historia syjonizmu
Cheryl E. 


Wszyscy słyszeliśmy, jak ignoranci opowiadali, że pewnego dnia w 1897 roku grupa żydowskich syjonistów z Europy Wschodniej obudziła się i postanowiła rozpocząć ruch mający na celu zmuszenie i zmanipulowanie całego świata, by „ukradł” arabską ziemię – tylko dlatego, że ci źli żydowscy syjoniści chcieli odzyskać ziemię, na której żyli ich przodkowie i z której zostali wygnani niemal 1800 lat wcześniej.

Więcej

Aktywiści pro-palestyńscy
dali się nabrać
Ahmed Fouad Alkhatib


Islamska Republika Iranu nigdy nie zaprzestanie mieszania się w sprawę palestyńską, ponieważ Teheran potrzebuje tego konfliktu, by zasilać swoją machinę propagandową. W rzeczywistości bezpieczna, stabilna i niezależna Palestyna pozostanie odległą możliwością, dopóki Islamska Republika istnieje w swojej obecnej formie i może utrzymywać pozory poparcia dla Palestyńczyków. Tylko poprzez napiętnowanie tego złowrogiego reżimu i zdystansowanie się od niego ruch pro-palestyński ma szansę stać się skuteczny.

Więcej

Przeczytaj konstytucję
Iranu i rozbij reżim
I. Marcus i B. Siegel


Chociaż niedawna porażka sojuszniczych ugrupowań Iranu — Hamasu, Hezbollahu i Syrii Asada — przyniosła ulgę wielu osobom, zwłaszcza w Izraelu, to świętowanie jest nadal przedwczesne.
Cele Iranu nie zmieniły się tylko z powodu upadku jego pełnomocników. Prawdziwe zagrożenie, jakie Islamska Republika nadal stwarza dla całej ludzkości, leży na stole w jej podstawowym dokumencie — konstytucji. Przyjęta w 1979 r. i zmieniona w 1989 r. Konstytucja Islamskiej Republiki Iranu stanowi jasną artykulację przyszłego porządku świata, który Iran uważa za swój cel: najpierw narzucić go światu islamskiemu, a następnie całej ludzkości.

Więcej

Nienawiść do Żydów
w tureckich mediach
Elder of Ziyon



Po raz kolejny tureckie media wyprzedziły inne kraje i zostały światowym mistrzem w kwestii antysemityzmu.


Mają go więcej niż Iran. Więcej niż Jordania. Więcej niż Jemen.


Oto kilka ostatnich tureckich wyczynów.


A tu prawdziwa ilustracja 
artykułu w gazecie Aydinlik na temat tego, jak żydowscy miliarderzy rzekomo finansują Izrael:

Więcej
Blue line

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie
Andrzej Koraszewski


Dawno, dawno temu był sobie w Polsce komunizm. To nie był ruski komunizm, to nie był afrykański komunizm, ani jugosłowiański komunizm. To był nasz polski komunizm. Komunistów w Polsce nie widziałem. Byli oportuniści, mnóstwo łajdaków, byli marzyciele tacy jak Jacek Kuroń, urzeczeni utopią i chcący budować utopię, byli durnie tacy jak ja, którzy dali się nabrać na pomysł rewizjonizmu, czyli rozmiękczania tego od środka. (O tej mojej przygodzie z rewizjonizmem może będzie kiedyś osobno.)

Więcej

Reakcje ONZ na ataki
Iranu na izraelskich cywilów
UN Watch


Trzynastego czerwca 2025 r. Izrael rozpoczął operację Wstający Lew, prewencyjny atak militarny na irański program broni jądrowej, kilka godzin po tym, jak Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej ONZ (MAEA) po raz pierwszy od 20 lat ogłosiła, że Iran naruszył porozumienie. Precyzyjne ataki zostały przeprowadzone przeciwko dowódcom wojskowym Iranu i naukowcom zajmującym się energią jądrową, a także przeciwko krytycznej infrastrukturze wojskowej, w tym irańskim systemom obrony powietrznej, obiektom do przechowywania i produkcji pocisków balistycznych oraz obiektom jądrowym. Premier Netanjahu uzasadniał te ataki jako konieczny akt samoobrony. „Gdyby tego nie powstrzymano, Iran mógłby wyprodukować broń jądrową w bardzo krótkim czasie — może to być rok lub kilka miesięcy” — powiedział.

Więcej
Blue line

Wyobraź sobie,
że Hitler pozostał nietknięty
Joshua Hoffman


Pozwolić najwyższemu przywódcy Iranu, Alemu Chameneiemu, wyjść z tej wojny bez szwanku to jak pozwolić Hitlerowi wycofać się do Berlina w 1944 roku — z poturbowaną armią, ale z nietkniętą ideologią.


Czy potrafisz wyobrazić sobie świat, w którym architekci ludobójstwa mogą działać dalej bezkarnie — nadal trzymają się władzy i wciąż wierzą, że mieli rację?


To nie jest alternatywna historia. To ostrzeżenie.

Bo po 12-dniowej wojnie między Izraelem a Iranem właśnie z takim scenariuszem flirtuje dziś świat. Najwyższy Przywódca Iranu, Ali Chamenei, przeżył. Jego reżim nadal jest chroniony. Jego machina propagandowa nadaje. Jego Gwardia Rewolucyjna nadal maszeruje. Jego rakiety mogą być osłabione, jego zastępcze siły zdezorientowane, jego program nuklearny cofnięty — ale on sam pozostaje nietknięty.

Więcej

Kurdowie:
zapomniany naród
Paul Finlayson


Niedawno znalazłem się na spotkaniu zorganizowanym przez godną podziwu, nieco donkiszotowską organizację Tafsik — grupę, której misją jest zszywanie postrzępionych nitek ludzkiej wspólnoty w epoce dudnienia plemiennych werbli. To było wspaniałe wydarzenie, kalejdoskop sprzeciwu wobec ponurych obrazów współczesnego świata.

Więcej

Ataki Trumpa na Iran
były sygnałem dla Chin
Daniel; Greenfield


Ameryka właśnie stała się nieprzewidywalna.
Jedną z największych słabości amerykańskiej polityki zagranicznej była nasza przewidywalność. Nasi przeciwnicy potrafili dokładnie określić, co zrobimy, a czego nie.


Jednym z największych atutów prezydenta Trumpa jest jego nieprzewidywalność. W sprawie ataków na Iran nie tylko trzymał wszystkich w niepewności do ostatniej chwili, ale też zastosował wyrafinowane środki, by zmylić obserwatorów. Dan Caldwell, znajomy Tuckera Carlsona, został usunięty z Pentagonu z powodu zarzutów o przecieki. Podobny los spotkał kilku innych. Kiedy ataki faktycznie zostały przeprowadzone, nie pojawiły się wcześniej żadne przecieki – mimo że niektóre media twierdziły, iż mają informacje od anonimowych „urzędników”. Wszyscy nauczyli się milczeć w sprawach naprawdę istotnych.

Więcej

Czas, którego nigdy
nie zapomnimy
Phyllis Chesler

Karykatura zamieszczona przez egipskiego liberała.

Mamy przywilej żyć w tych czasach – czasach, których nigdy nie zapomnimy, w których ważą się losy narodów.


Izrael wykonał całą ciężką pracę, tę brudną robotę – w imię własnego przetrwania, w imię Zachodu, w imię całej ludzkości. Niezwykłe osiągnięcie militarne państwa żydowskiego, w połączeniu z sukcesem zadziwiającej operacji psychologicznej – zdawałoby się, że skoordynowanej ze Stanami Zjednoczonymi – doprowadziło do unicestwienia niemal już gotowej zdolności Iranu do zniszczenia Izraela – chas we’szalom (Boże uchowaj!).

Więcej

Od wtorku do wtorku
minął tydzień
Andrzej Koraszewski 


Nieznośna lekkość dalszego bytu. Informuję szanownych czytelników o chwilowej (lub trwałej) impotencji twórczej. Podobnie jak z pszczołami (tymi od Kubusia Puchatka), z impotencją nigdy nic nie wiadomo. Mój mózg chodzi na zwolnionych obrotach, a nie chciałbym zabierać ludziom czasu ględzeniem.


Zbyt dużo palę. Siedzę na schodkach werandy, gdzie siedzieliśmy 40 minut przed śmiercią Małgorzaty, a ona silnym i ożywionym głosem referowała ostatnie wiadomości. Zawsze lubiliśmy siedzieć na tych schodkach, czasem dziwiliśmy się, że tak pięknie urządziliśmy sobie to nasze ostatnie gniazdko. Tak wyszło — dziewięćdziesiąt procent zasługi to wiele przypadków, dziesięć procent to wysiłki, żeby przypadkowym zdarzeniom nadać jakiś sens.

Więcej

„Filozof Putina”
to antysemita
Elder of Ziyon


Aleksandr Dugin, rosyjski ultranacjonalista często nazywany „filozofem Putina”, to nie tylko niebezpieczny ideolog. To także antysemita opętany teoriami spiskowymi na punkcie Izraela, a jego majaki odzwierciedlają powracającą prawdę: że Żydzi i państwo żydowskie postrzegani są jako egzystencjalne zagrożenie dla totalitarnych ideologii – właśnie dlatego, że wartości żydowskie pozostają z nimi w moralnej opozycji.

The New York Times przedstawił Dugina swoim czytelnikom w 2022 roku, opisując go jako „filozofa Putina”, który był jednym z głównych orędowników inwazji na Ukrainę.
Jego myśl opiera się na idei „eurazjatyzmu” – przekonaniu, że Rosja to odrębna cywilizacja, która powinna stworzyć państwo obejmujące cały kontynent, wzorowane na dawnym imperium, ale bez komunistycznej ideologii Związku Radzieckiego. 

Więcej

Iran jest z Ameryką
w stanie wojny od 46 lat
Daniel Greenfield


„Ameryka nie może nam nic zrobić” – przechwalał się ajatollah Chomeini, przetrzymując naszych zakładników. Administracja Cartera osłabiła rządy szacha na korzyść islamistów, którzy przejęli władzę, a następnie uniemożliwili żołnierzom piechoty morskiej obronę amerykańskiej ambasady i ludzi w niej przebywających przed muzułmańskimi grupami „studenckimi”, które twierdziły, że przybywają z pokojową intencją. „Pokojowi” działacze studenccy przejęli amerykańską ambasadę i wzięli jej pracowników jako zakładników.
Najwyższy Przywódca Ali Chamenei drwił z prezydenta Trumpa w tym samym przekonaniu, że „Ameryka nie może nam nic zrobić” — w czerwcu, po tym jak zaproponowano mu porzucenie irańskiego programu produkcji broni jądrowej. Najwyższy Przywódca powiedział: „Nasza odpowiedź na amerykańskie bzdury jest jasna: nie mogą nic zrobić w tej sprawie”.

Więcej

Kolejne
„Boskie zwycięstwo”
Hussain Abdul-Hussain


Wygląda na to, że Chamenei powtórzy błędy Saddama i Nasrallaha: bombastyczne przemówienia, nierealne obietnice zniszczenia Izraela i machina wojenna zdziesiątkowana przez państwo żydowskie. Niezależnie od wyniku wojny między Iranem a Izraelem, Teheran ogłosi zwycięstwo. Najwyższy Przywódca Iranu Ali Chamenei już zacytował werset Koranu „zwycięstwo od Boga i nieuchronny podbój”. Obserwatorzy Bliskiego Wschodu widzieli ten film wiele razy i zawsze kończy się tak samo: dzięki swojej potędze militarnej Izrael zwycięża — podczas gdy pobity Iran i jego sojusznicy pokazują znak zwycięstwa na gruzach, które kiedyś nazywali domem. Zwycięstwo militarne nigdy nie zdarza się przez czysty przypadek. Jest to jedynie wierzchołek góry lodowej — wynik zbudowany na sukcesie w innych dziedzinach, w tym wolności, dobrych rządach, rządach prawa, wzroście gospodarczym i postępie naukowym.

Więcej
Blue line

Ciąg dalszy „Listów
z naszego sadu”
Andrzej Koraszewski


Dostaję pytania, co dalej z „Listami”. Nie umiem jeszcze odpowiedzieć. Chwilowo wyjmowałem ze spiżarni teksty przełożone przez Małgorzatę, ale to się skończyło. Wózek zaprojektowany na dwa konie trzeba będzie przerobić. Małgorzata poświęcała sześć godzin dziennie na przeglądy źródeł — jedne referowała ustnie, inne z adnotacją „przeczytaj koniecznie”, jeszcze inne „zobacz, czy to dla nas”.


Czy jest szansa, żeby ciągnąć te „Listy” bez obniżenia ich poziomu? Rozważam różne koncepcje: ograniczenie publikacji do pięciu dni w tygodniu albo do jednego tekstu dziennie. Nie wiem, być może będę trochę eksperymentował, sprawdzał, ile potrafię. Pewnie będzie nieco więcej moich tekstów, mniej tłumaczeń. (Czasu potrzebnego na śledzenie tego, co ważne, nie można nadmiernie redukować.)

Więcej

Niech przemówi mój
podziw dla Żydów
Paul Finlayson


Zacznijmy od szczerej obserwacji: naród żydowski, stanowiący zaledwie 0,2% populacji świata, nie tylko przetrwał, ale wręcz rozkwitł, uderzając tak mocno, że równie dobrze mogliby boksować w wadze ciężkiej.

Tymczasem ich przeciwnicy — szczególnie w świecie arabskim — tkwią w bagnie, które sami stworzyli, miotając się w lamentach, podczas gdy ich gospodarki i społeczeństwa są w rozpadzie. Teza jest prosta: Żydzi wygrywają, ich wrogowie  obsesyjnie myślą o Izraelu i jego mieszkańcach, być może nadszedł czas, aby nienawistnicy spojrzeli w lustro i zajęli się swoją katastrofalną impotencją.

Więcej

Rewolucja już jest,
ale jaka to rewolucja?
Alberto M. Fernandez


Co zrobiłbyś, aby powstrzymać to, co uważasz za ostateczne zło? Jeśli jesteś naprawdę szczery, prawdopodobną odpowiedzią jest, że zrobiłbyś wszystko, co konieczne. „Ludobójstwo”, żarzące się, podżegające słowo, często używane w dzisiejszych czasach, wydaje się być częścią tego, co wielu uważa za zło.  Ale w dzisiejszych czasach podżeganie, jeśli chodzi o retorykę publiczną, jest używane niemal wyłącznie w odniesieniu do państwa Izrael, Żydów i głównego zwolennika Izraela, Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Więcej

Granice nieposłuszeństwa
obywatelskiego
Patrycja Walter


Współczesny dyskurs na temat antysyjonizmu, antysemityzmu oraz odpowiedzialności cywilnej ujawnia głębokie napięcia między prawem do protestu a moralnymi i prawnymi granicami demokratycznego sporu. Coraz częściej akty sprzeciwu przybierają radykalne formy, a język solidarności wykorzystywany jest do usprawiedliwiania przemocy zarówno symbolicznej, jak i fizycznej.

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Myśli o dziennikarstwie
zależnym
Andrzej Koraszewski

Antysemityzm  gorszy niż
twojej babci
Avi Herbatschek

Wojna Izraela z Iranem
jest przysługą dla ludzkości
Z materiałów MEMRI 

Izrael musi powiedzieć
kim jest wróg
Yonatan Daon

Komiczny upadek
kultu kefiji
Brendan O’Neill

Świat pogrążył się
w moralnej otchłani
David Collier

Powinniśmy poważnie traktować
hasło „Śmierć Ameryce”
Daniel Greenfield

Antysemityzm bywa wyrokiem
śmierci
Joshua Hoffman

Izrael wykonuje
brudną robotę za innych
Elder of Ziyon

Chirurgiczny atak
na tyranię islamistyczną
Brendan O’Neill

Tak wygląda
„Nigdy więcej”
Joshua Hoffman

Skorumpowana sprawa
sądowa przecuiw Netanjahu
David Isaac

Wczoraj był piątek
trzynastego
Andrzej Koraszewski

Dwadzieścia lat
amerykańskiej głupoty
Jonathan S. Tobin 

Logika i uprzedzenia:
od starożytności do BBC
Noru Tsalic

Blue line
Polecane
artykuły

Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk