Prawda

Piątek, 3 października 2025 - 04:18

« Poprzedni Następny »

Do settlements hinder a peace agreement?

Do settlements hinder a peace agreement?


Andrzej Koraszewski 2014-10-21


I got a letter from my Jewish friend with just one sentence: “It probably is so”. Below it was a link to an article by the editor of Times of Israel, David Horovitz. Horovitz begins with a warning that the text is personal and painful. He quotes the words by Sir Richard Ottaway: “The annexation of the 950 acres of the West Bank just a few months ago has outraged me more than anything else in my political life mainly because it makes me look a fool, and that is something that I resent…”

Observing that world from a tiny town in Poland, I cannot know more than a brilliant journalist who is seeing all this with his own eyes, has been conducting hundreds of conversations with politicians and with ordinary people both on the Israeli, and on the Arab side, and knows perfectly well about the attitudes and motivations of journalists and politicians from the West.  

 

Nevertheless, if I were to use the same personal tone, I would say that everything in me rebels against such reasoning.

 

No, I have no intention of defending the decision of the Israeli government, neither have I any intention of criticizing it. I’ve never aspired to the role of Prince’s Advisor, and that is why I do not advise my own government, and neither do I advise foreign statesmen. (Horovitz is in a different situation; his voice, as an editor-in-chief of an important media outlet in his country, counts, and he may be listened to.)

 

I have my opinions, but I’m not so sure about their correctness; however, I have the impression that Horovitz’s reasoning is wrong. This requires a presentation of my own reasoning so that I can look at it more closely.

 

 

David Horovitz, in an article headlined “It’s settlements, stupid”, writes in the last paragraph:

 

“Netanyahu is also right to argue that each time a Sweden promises recognition for Palestine, or a British parliament urges such recognition, they reinforce Palestinian maximalist positions on the parameters of such a state, and thus stave off a successful resolution of Israeli-Palestinian two-state negotiations. But an ever-growing proportion of the international community just doesn’t care about that any more, so fed up is it with the constant expansion of settlements. For how, runs the subtext, can Netanyahu credibly protest against unilateral pro-Palestinian political activity, how can he expect to be heeded, when his Israel is unilaterally remaking the facts on the ground?”

 

When reading this article from the end we can better see the problem this Israeli journalist grapples with. Israel is giving a pretext to ignore everything that really hinders a peaceful solution of the Palestinian problem. Horovitz writes explicitly that there are not (and probably will not be for a long time) conditions for a two-state solution. The first such missing condition is recognition of Israel’s right to exist, second is demilitarization of both West Bank and Gaza Strip. There is no need to list the remaining conditions, because everything depends on those two.

 

Horovitz is worried by a turn in international public opinion, or to be more precise, by the escalation of the attitudes hostile to Israel. I have a different name for it: the return of fascism. I’m sick to death of hearing the word “settlements”. Horovitz writes that even people who for years defended Israel are now turning away from it. I have a problem with this, and I would like to say that even people who previously had enough decency not to lie are now starting to look for any pretext in order to join the mendacious multitude.

 

My attitude toward the settlements is not clear cut. Judea and Samaria as well as East Jerusalem were invaded 1948 by the Jordan army, armed by the British and led by British officers who knew that the aim was the extermination of the Jewish population there. Part of the Jewish inhabitants of the East Jerusalem was murdered and the rest expelled. International public opinion didn’t have any problems with this. Between 1948 and 1967 the so-called West Bank was under Jordanian occupation; Palestinians didn’t have any autonomy then, nobody even hinted at the Palestinian state, nobody was interested in the conditions of Palestinian refugees under an Arab occupation. Western public opinion didn’t have any problems with it. After 1967 Israel offered Gaza to Egypt and control over the West Bank to Jordan. Jordan and the Arab League had a better idea. They preferred Israel to be an occupier of these areas. Israelis dislike being occupiers and, what’s more, they found themselves pressured by international public opinion.

 

As a result of the preemptive war of 1967 (when the Arab armies were standing ready for attack on all the borders of Israel), the Israeli Army took the Sinai, the Golan Heights, the Gaza Strip, and the West Bank. A plan of settlements on the strategic areas appeared. The government then was a government of the Labor Party headed by Levi Eshkol. This government accepted the plan by Yigal Allon, which envisioned building settlements in East Jerusalem, a settlement of Gush Etzion, and settlements in the Jordan Valley. Those places are of strategic importance for Israel’s defense and were supposed to become (after peace negotiations) a part of Israel. Settlements were also built in the Gaza Strip, the Golan Heights, and in Sinai.

 

Not a full three months after the Six-Day War, at the end of August 1967, the leaders of eight Arab countries, including Egypt, Syria, and Jordan – countries that lost territory as a result of their aggression against Israel – met in Khartoum and agreed on three fundamental principles of Arab foreign policy: no to peace with Israel; no to recognition of Israel’s right to exist; no to negotiations with Israel.

 

If Israel hoped for an exchange of captured territories for peace treaties, it immediately got the message that there were no willing takers on the other side. This way, against their will, Israelis became occupiers.

 

Without any doubt they are the worst occupiers imaginable. They are not emulating the British, who, after all, occupied the empire where the sun never set, and who, to make the occupation easier, invented both barbed wire and concentration camps. They are not emulating the Germans, who invented industrial killing of the residents of occupied countries. Unfortunately, they are not emulating the Americans, who demanded absolute demilitarization, conducted de-Nazification in their sector of occupied Germany, enforced reforms, and tightly controlled the transition to democracy. Equally successful was the American occupation of Japan, where everything also started with full demilitarization and police control of all organizations.

 

When it came to occupation, Israelis didn’t want to follow the example of the British, nor the Germans, nor the French, nor, unfortunately, the Americans. They invented their own model of occupation, creating enterprises for the occupied society, employing the occupied people according to the same rules and conditions the occupiers enjoyed, and building infrastructure and houses for them.

 

International public opinion reacted with righteous anger when the occupiers decided to demolish refugee camps and give the refugees a normal life. It was a crime preceding the settlements, and Arab countries contested it hotly. They exercised successful pressure on the U.N., which forced the occupiers to stop such cruelty. And so, instead of living in normal settlements with housing built by Israelis, the descendants of Palestinian refugees in Gaza and on the West Bank are still crowded together in “refugee camps”. 

 

In the mid 70s there arose Gush Emunim, a movement of religious Jews convinced that thanks to God’s intervention Judea and Samaria, the cradle of the Jewish nation, were once more in Jewish hands and should be settled as soon as possible. It was a most awkward movement for consecutive Israeli governments. Some of those settlers were forcibly expelled, but some eventually won and got permission to stay. David Horovitz surely knows all the details that I do not know. I remember my own irritation and questioning why they were allowed to do it. I got different answers, the situation changed with time, part of Israeli society was outraged, Western (mostly left) public opinion recognized it as divine intervention and God’s gift that finally allowed the acceptance of anti-Semitism by polite society again.

 

Settlements turned out to be the best pretext to divert attention from the still valid three main principles of Arab policy toward Israel. This pretext allowed the claim that if not for the settlements, Arab countries and Palestinians (allegedly having a democratic representation), would acknowledge Israel’s right to exist, would want peace, and would sit down to negotiations.

 

I understand the Israeli journalist who says, “Do not give them a pretext”. But I’m not an Israeli, I’m not even a Jew, and I cannot agree to pulling the wool over my own eyes. Western hostility toward Israel has nothing to do with the settlements. The settlements could be a subject of discussion if there were any discussion. The condition for discussion is the recognition of Israel’s right to exist, and this right is questioned in the Gaza Strip, in Ramallah, in all capitals of the Arab states, in Tehran, in Stockholm, in London, in Paris, and (less openly) in Washington.

 

We must not allow ourselves to be fooled. When the Swedish parliament recognizes Palestine, let’s stop babbling about settlements and let’s ask: what Palestine?

 

We have hundreds, if not thousands, of statements by Palestinian politicians, clerics, and journalists who say publicly that by “Palestine” they mean the territory “from the River to the Sea”. Hundreds of times we’ve heard slogan: “We will not give up one square inch of Palestine”. The logo of Fatah is the map of Israel covered with a keffiyeh—and Fatah is allegedly the most noble, the most moderate, the most state-building part of the Palestinian authorities.



Hamas’s logo is equally clear.



Western politicians know perfectly well what the Arab side means by the word “Palestine” and what Palestine they acknowledge in their parliaments, while talking only about settlements. Settlements are supposed to divert our attention from the fact that they consciously and deliberately are signing up to the slogan about the elimination of the State of Israel, and the settlements serve them only as a veil to justify their actions.



In the picture above, the British consul-general in Jerusalem, Alistair McPhail (left), parading in a scarf with a map of “Palestine” as it is seen by Palestinians, and now also by the parliaments of Sweden and Great Britain. If somebody suggests that the British diplomat was induced to taking this step in August 2014 by an Israeli decision to build inside one of the settlements, it is his right, but I have a different opinion.

 

When in March 2013 President Obama visited Ramallah, as a good Christian he decided to visit Bethlehem too, and on his route a monumental map of Palestine was hurriedly

dismantled.



This was before the decision about building the settlement that Horovitz mentions, so Obama had, of necessity, to talk about other decisions. The American President said that Palestinians had to recognize the right of Israel to exist and that they should not use the problem of settlements to sabotage negotiations. The emphasis on the problem of settlements was stronger; the pressure for the recognition of Israel was subtle so as not to harm the peace talks.

 

If I were an Israeli journalist I might write like Horovitz, but I am a Pole with an admixture of Lithuanian obstinacy.    

 

David Horovitz reminds us that during the debate in the British parliament the question of settlements was brought up over 40 times; he does not say how many times the word “demilitarization” was mentioned, or recognition of the right to exist, the conditions for peaceful co-existence.  Bringing up settlements without bringing up the right to exist is the recognition of a Palestine as envisioned by Palestinians.  

 

I’ve met with this arrogant opinion by an Israeli: “We will build settlements as long as Palestinians refuse to honestly talk about peace”. Much more often, though, I meet with statements full of anxiety or criticism, like the voice of David Horovitz.

 

The decisions of parliaments in Sweden and in Great Britain coincide with the international conference in Cairo about aid for the Gaza Strip. At the conference in Cairo they were not discussing the settlements, they were discussing a Marshall Plan for the Gaza Strip. They didn’t call it that; they talked about the horrifying destruction caused by the Israeli bombardment (according to the UN the destruction concerns 5% of Gaza, the rest is untouched; journalists who report this horrifying destruction are living in luxurious hotels and swimming in luxurious swimming pools in the Gaza Strip, and as Palestinian journalists report, the aid for Palestinian victims of the latest war is notoriously stolen by the members of Hamas). As U.S. Secretary of State John Kerry noted, the problem of demilitarization of Hamas was taken off the table. In truth, it was never put on the table by anybody. Putting it on the table could hamper the progress toward peace and the building of two Palestinian states (three, if anybody would like to be exact, because Jordan has a Palestinian majority, but Palestinians there are second and third class citizens).

 

When in 2005 the Israeli occupier hurriedly and forcefully expelled Israeli settlers from the Gaza Strip in order to leave Gaza totally Judenfrei for those occupied Palestinians, this operation was supervised by Ariel Sharon. The occupier left those settlements in pristine condition and also started to build a seaport. The settlements and infrastructure were destroyed. The Gaza Strip was transformed into a bastion of terrorists, and among those who are debating the settlements nobody is willing to talk about demilitarization. After Sharon’s death I read many reminiscences about this politician written by Western journalists. Not one quoted his words from 1989:

 

“It had always been one of my convictions that Jews and Arabs could live together. Even as a child it never occurred to me that Jews might someday be living in Israel without Arabs, or separated from Arabs. On the contrary, for me it had always seemed perfectly normal for the two people to live and work side by side. That is the nature of life here and it always will be.... though Israel is a Jewish nation, it is, of course, not only a Jewish nation... I begin with the basic conviction that Jews and Arabs can live together. I have repeated that at every opportunity, not for journalists and not for popular consumption, but because I have never believed differently or thought differently, from my childhood on. I am not afraid of Arabs. I feel I can live with them. I believe I understand their problems. I know that we are both inhabitants of this land, and although the state is Jewish, that does not mean that Arabs should not be full citizens in every sense of the word.”

 

I understand Horovitz’s worry, even anger, but I do not have any illusions about what is standing in the way of peace in the Middle East: Israeli settlements or Western parliaments and Western public opinion, so horribly alarmed by those settlements. 

 

 

www.listyznaszegosadu.pl/brunatna-fala/osiedla-utrudniaja-zawarcie-pokoju

Translated by Małgorzata Koraszewska and Sarah Lawson


Tipsa en vn Wydrukuj








Chłód

Ja: Potrzeba nam więcej ciepła.

Hili: Statystycznie czy realnie?

Wersja angielska:

Me: We need more warmth.
Hili: Statistically or actually?

Więcej

Plan pokojowy Trumpa
to koszmar lewicy
Brendan O'Neill


Zaostrzając presję na Hamas, Trump ujawnił, kto naprawdę odpowiada za tę straszną wojnę.

Czy perspektywa pokoju kiedykolwiek była witana z tak ponurym nastrojem? Ledwo prezydent Trump ogłosił swój plan pokojowy dla Izraela i Strefy Gazy, a już środowiska opiniotwórcze wpadły w gorączkę cynizmu. Możliwość zakończenia potwornej wojny w Gazie wywołała nie optymizm, lecz sarkazm, podejrzliwość, a nawet dziwaczną posępność, zupełnie nieprzystającą do porozumienia, które mogłoby ocalić tysiące istnień. Od BBC, przez Sky News, po izraelofobiczne odmęty mediów społecznościowych rozległ się chór: „To się nie uda”

Jestem przekonany, że część tej wyniosłej sceptycyzmu wynika z resztek syndromu Trumpa, które wciąż krążą w elitarnych kręgach. Dlatego BBC bardziej interesowało się „hiperbolą” Trumpa i jego „egzotycznymi przesadami” niż życiem, które mogłoby zostać ocalone w Gazie. Wolało drwić z Trumpa za to, że pewnie myśli, iż to „jeden z największych dni w historii cywilizacji”, niż zastanowić się nad lepszą przyszłością Gazy. Świetne priorytety moralne, naprawdę.

Analiza Sky News wręcz ociekała drwiną. Co się stanie, pytała, „gdy oklaski ucichną”, a Hamas lub izraelska „skrajna prawica”, z całą swoją „plującą furią”, odrzucą plan? 

Więcej

Żydzi odmówili
pokornego umierania
Paul Finlayson


Lekcje od goja — przemówienie, którego być może nigdy nie wygłoszę

Katastrofa, tak zwana Nakba, jest przedstawiana światu tak, jakby historia zaczęła się 15 maja 1948 roku. Proszę bardzo: skrzypce, wieczna krzywda, rezolucje ONZ, które skamieniały w katechizm. Ale bądźmy szczerzy: prawdziwa katastrofa nie polegała na tym, co Żydzi zrobili Arabom, lecz na tym, co Arabowie zrobili sobie — swoim własnym dzieciom — i co próbowali zrobić Żydom, lecz im się nie udało. Przykro mi, panowie, Żydzi po prostu odmówili umierania. Jakież to niegrzeczne z ich strony.

Więcej
Blue line

Plan zakończenia
wojny w Gazie
Andrew Bernard


Prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump i premier Izraela Benjamin Netanyahu ogłosili plan zakończenia wojny w Strefie Gazy. Zakłada on 72-godzinny termin – liczony od momentu zaakceptowania porozumienia przez Izrael – w którym Hamas ma uwolnić zakładników przetrzymywanych w Gazie.


Na konferencji prasowej po ogłoszeniu planu przez Biały Dom, Trump przyznał, że Hamas nie zaakceptował jeszcze propozycji, ale kraje arabskie i muzułmańskie prowadzą z organizacją terrorystyczną negocjacje.

Więcej

Izrael nie stworzył
„Palestyńczyków”
Ajnuli Pandavar


Nowoczesna tożsamość palestyńska nie powstała w sposób naturalny, lecz została ukształtowana przez polityczne manipulacje, ideologię islamistyczną oraz strategię zimnowojenną. Daleka od dążenia do państwowości, jej istotą od początku było sprzeciwianie się istnieniu Izraela i podtrzymywanie konfliktu.


„Allah jest najlepszym z podstępnych” (Koran 3:54). Nawet Abu Bakr, pierwszy z tzw. prawowiernych kalifów, miał powiedzieć: „Na Allaha! Nie byłbym pewien i nie czułbym się bezpieczny przed podstępem Allaha, nawet gdybym miał jedną stopę w Raju” (Sam Shamoun, „Allah: The greatest deceiver of them all”).

Więcej
Blue line

Irańscy najemnicy świętują
uznanie „Palestyny”
Khaled Abu Toameh

Siły Obronne Izraela (IDF) w tym miesiącu odkryły dziesiątki rakiet (na zdjęciu) i materiałów wybuchowych w budynku w okolicach Ramallah. (Zdjęcie: Biuro Rzecznika Prasowego IDF)

Podczas gdy oczy całego świata zwrócone są na wojnę Hamasu z Izraelem w Strefie Gazy, irański reżim i jego palestyńscy terroryści-protegowani starają się przenieść działania wojenne na Zachodni Brzeg. Ostatnio uzbrojone komórki powiązane z popieranymi przez Iran Hamasem i Palestyńskim Islamskim Dżihadem (PIJ) nasiliły ataki terrorystyczne na Zachodnim Brzegu, wymierzone w izraelskich żołnierzy i cywilów. Palestyńskie grupy odpowiedzialne za śmierć i zniszczenie w Strefie Gazy w ciągu ostatnich dwóch lat próbują teraz wystrzeliwać rakiety z Zachodniego Brzegu w kierunku Izraela. Zarówno te ugrupowania, jak i ich patroni w Teheranie, nie przejmują się tym, że rezultatem ich działań może być śmierć i wysiedlenie Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu. Władcy w Iranie i ich palestyńscy pełnomocnicy mają tylko jeden cel: mordowanie Żydów i eliminacja Izraela.

Więcej

Czy wojna z Hamasem
ma sens?
Douglas Altabef

Żołnierze izraelscy w Gazie.  Źródło: Wikipedia, rzecznik IDF

Czy zabrnęliśmy w ciemną i zdawałoby się bezdenną przepaść, z której nie możemy się wydostać, uparcie próbując wymazać to, co niewymazywalne, naprawić to, co nieodwracalnie popsute?

Obrazy, gdziekolwiek spojrzeć, są szokujące: powszechne zniszczenia, ofiary, masowe wysiedlenia spowodowane wojną Izraela z Hamasem.


Te obrazy – w połączeniu z narastającą falą potępień i reakcji, zwłaszcza ze strony rządów i społeczeństw niegdyś uważanych za sprzyjające Izraelowi – sprawiły, że wielu zaczęło zadawać pytanie: czy to wszystko ma sens?

Więcej

Zaślepienie Zachodu wobec
Bractwa Muzułmańskiego
Potkin Azarmehr


Większość współczesnych aktywistów na Zachodzie albo nie ma wiedzy, albo wybiera zapomnienie o jednym z najkrwawszych wewnętrznych konfliktów w nowożytnej historii świata arabskiego – wojnie Algierii z Islamskim Frontem Zbawienia (FIS), odłamem Bractwa Muzułmańskiego. Po zwycięstwie FIS w pierwszej turze wyborów parlamentarnych w 1991 roku, do akcji wkroczyło wojsko algierskie. W rezultacie doszło do trwającej dekadę wojny domowej — algierskiej „czarnej dekady” — w której zginęło ponad 200 000 ludzi, w większości cywilów.

Więcej

Prezydent gotów
uniewinnić niewinnego
Andrzej Koraszewski 

Premier, który mimo trwającej wojny trzy razy w tygodniu stawia się w sądzie.

Dla lewicy całego świata zasada domniemania niewinności to szatański wymysł. Faktycznie, wymyślili to sobie rzymscy poganie, mówiąc coś w rodzaju in dubio pro reo albo jeszcze gorzej – praesumptio boni viri. Fakt, że lewicowi dziennikarze, w trosce o zyski swoich redakcji, uprawiają zasadę domniemania winy, ponieważ nic tak dobrze się nie sprzedaje jak rzucanie podejrzeń (a pamiętajmy, że nie tylko pieniądze można na tym zarobić – najważniejsza jest władza). Im częściej lewica dochodziła do władzy, tym częściej dogmat domniemania winy przenikał do umysłów prawników przemienionych w dworzan i przestawał budzić protesty ludzi uczciwych.

Więcej

Przemilczane głosy
Palestyńczyków
Sheri Oz

Hamza Hovidy, dysydent z Gazy mieszkający obecnie w Niemczech, który mówi:„Jako Palestyńczyk, który doświadczył brutalnej rzeczywistości konfliktu, czuję się zobowiązany mówić otwarcie przeciwko błędnemu aktywizmowi, który rzekomo działa na rzecz naszej sprawy. Wzrost tego, co nazywam ‘Pan-lewicowością’ i jej uproszczone slogany, przynosi Palestyńczykom więcej szkody niż pożytku.”

Demonstranci wypełniają ulice Londynu, Berlina i Nowego Jorku, skandując „Wolna Palestyna” z żarliwością przypominającą religijny ruch. Niosą transparenty domagające się palestyńskiej państwowości, sprawiedliwości i wyzwolenia. Mówią z absolutną pewnością o tym, czego Palestyńczycy chcą, potrzebują i na co zasługują. Ale jeśli posłuchać samych Palestyńczyków, pojawiają się głosy, które podważają te założenia i hasła. Niespodziewanie możecie usłyszeć: „Państwo to ostatnia rzecz, której potrzebujemy”. Inny: „Sprowadziliście Arafata ponad naszymi głowami”.

Więcej

Izrael to nie
problem Libanu
Hussain Abdul-Hussain


Liban musi otrząsnąć się ze swojej nieśmiałości i zacząć dbać o własne interesy narodowe, jasno dając do zrozumienia, że ma ważniejsze sprawy na głowie niż problem palestyński.
Dążenie Libanu do realizacji własnych interesów narodowych blokowane jest przez złożony układ aktorów wewnętrznych i regionalnych – na czele z Hezbollahem, ale też niektórymi arabskimi stolicami oraz „kwestią palestyńską”. Liban musi otrząsnąć się ze swojej nieśmiałości i zacząć stanowczo artykułować własne interesy narodowe, jasno wskazując, że ma ważniejsze problemy niż sprawa palestyńska, a jego solidarność z innymi państwami arabskimi kosztowała go zbyt wiele.

Więcej
Blue line

Gdy choroba psychiczna
podszywa się pod aktywizm
Lucy Tabrizi


Dlaczego współczesne ruchy progresywne coraz bardziej przypominają toksyczne związki?

Nie mogę nie zauważyć, że zachowania uznawane za toksyczne w relacjach międzyludzkich są dziś fetowane jako cnoty w kulturze aktywistycznej: manipulacja, czarno-białe myślenie, histeria, gaslighting, wybuchy przemocy. Psychologia klasyfikuje je jako objawy zaburzeń osobowości z tzw. klastra B: borderline, narcystycznego, histrionicznego oraz antyspołecznego.

Więcej

Judea i Samaria
- co dalej? 
Opinia


Profesor Eugene Kontorovich pisze na łamach The Washington Times, że zdecydowanie tak.  

 

Zdaniem profesora Kontorovicha głosowanie ONZ za państwowością Palestyny to prezent dla Hamasu więc Trump powinien odpowiedzieć uznaniem Judei i Samarii.


Prezydent Trump już zapowiedział, że tego nie zrobi i ostrzegł Izrael, żeby nie podejmował żadnych  kroków w tym kierunku. 

Więcej
Blue line

W erze AI zobaczyć
nie znaczy uwierzyć
Liat Collins


Niech nowy rok 5786 przyniesie nam prawdziwie inspirujące historie i dobre wiadomości – i uchroni nas przed światem sztucznej inteligencji, który wciąga nas w bylejakość.


Jeśli coś wydaje się zbyt piękne, żeby było prawdziwe – prawdopodobnie takie nie jest. To samo dotyczy rzeczy, które wydają się zbyt smutne lub zbyt złe. Tak właśnie działa wirtualna rzeczywistość w cyberprzestrzeni epoki sztucznej inteligencji (AI). Jest manipulacyjna.

Więcej

Pozbawiona rozumu
debata o Żydach
Joshua Hoffman


Kłamstwa, podwójne standardy i otwarta nienawiść do Żydów zastąpiły rozsądek w znacznej części globalnej debaty.

Globalna dyskusja o Izraelu nie tylko stała się wroga — stała się groteskowa.

To, co dziś uchodzi za „poważny dialog”, to w rzeczywistości propaganda przebrana za cnotę, teorie spiskowe sprzedawane jako zdrowy rozsądek i antysemityzm udający moralną jasność. 

Więcej

Kto odkryje
Bliski Wschód?
Andrzej Koraszewski


Trudno się nie śmiać, kiedy prezydent Trump zapowiada, że pogada z arabskimi przywódcami i załatwi pokój na Bliskim Wschodzie. Pusty śmiech z powodu różnych wypowiedzi Donalda Trumpa jest modny, ale jego satyryczne występy wydają się być zaledwie wyostrzeniem amerykańskiej tradycji dyplomatycznej. Z drugiej strony, Trump, zaprawiony w negocjacjach z innymi handlarzami dużych nieruchomości, wydaje się używać błazeńskich gestów i deklaracji raczej w celu zmylenia przeciwnika niż poważnie traktując własne słowa — ale tego tak naprawdę nigdy nie wiadomo.

Więcej

Katar grozi gospodarce
Zachodu
Christine Douglass-Williams

Szejk Kataru Tamim bin Hamad Al Tamimi z nieżyjącym już przywódcą Hamasu Ismailem Haniją  

Izraelski atak na terytorium Kataru zszokował świat — choć wcale nie powinien. Powiązania i współdziałanie między Katarem a Hamasem były głębokie. Dokumenty znalezione w Gazie również wykazały współpracę Hamasu z Katarem przeciwko planowi pokojowemu Donalda Trumpa. Po izraelskim uderzeniu w Dosze premier Izraela Benjamin Netanjahu powiedział podczas wydarzenia w ambasadzie USA w Jerozolimie:


„Skończyły się czasy, gdy przywódcy terrorystyczni cieszyli się nietykalnością w określonych miejscach… Nasi wrogowie muszą wiedzieć jedno — od momentu powstania Izraela krew Żydów nie jest tania!… 

Więcej

Postleninowscy pożyteczni
Idioci moralni
Paul Finlayson


Nie ten, kto nie potrafi liczyć, ale ten, kto obejmuje ramionami własnego kata.

Więcej

Muzułmanom nie zależy
na Palestyńczykach
Elder of Ziyon


Benjamin Netanjahu  w zeszłym tygodniu powiedział, że Izrael chciałby odzyskać inskrypcję z Siloam – hebrajski napis z VIII wieku p.n.e., dokumentujący budowę tunelu wodnego Siloam. Zgodnie z Biblią hebrajską tunel ten został zlecony przez króla Ezechiasza w celu zabezpieczenia dostaw wody do Jerozolimy przed zbliżającym się oblężeniem asyryjskim. Jest to jeden z najważniejszych starożytnych hebrajskich tekstów, a zarazem istotny dowód potwierdzający historyczne relacje zawarte w Tanachu.

Więcej

Keir Starmer rozzuchwalił
wrogów ludzkości
Brendan O'Neill


Jeśli chcesz mieć własne państwo — zabij kilku Żydów. Taki właśnie chory przekaz rozesłał w świat sir Keir Starmer. Twierdzi, że jego uznanie Państwa Palestyny, podczas gdy Hamas nadal przetrzymuje wygłodzonych Żydów w wilgotnych tunelach i marzy o unicestwieniu państwa żydowskiego, nie jest „nagrodą za terror”. Nikogo nie oszukuje — być może nawet samego siebie.

Więcej

Tommy Robinson
o Izraelu i antysemityzmie
Hugh Fitzgerald

Zrzut z ekranu wideo: https://www.youtube.com/watch?v=6xHCjHB1_s0&t=5s

Szkalowany jako „rasista”, „islamofob” i „skrajnie prawicowy” piwosz, Tommy Robinson ma mało wspólnego z tą medialną karykaturą. Niedawno udzielił wywiadu Jerusalem Post, w którym poruszył między innymi temat swojego poparcia dla Izraela, niepokoju związanego z przegrywaniem przez to państwo wojny informacyjnej oraz obaw związanych z epidemią antysemityzmu. Więcej jego poglądów można znaleźć w artykule: „Tommy Robinson pyta: 'Dlaczego jest 55 państw muzułmańskich – ale nie ma miejsca dla Izraela?'”  Yuvala Barnei i Shifry Jacobs, opublikowanym 18 września 2025 roku w Jerusalem Post.

Więcej
Blue line

ONZ – toksyczna
jubilatka
Andrzej Koraszewski 

Eleonora Roosevelt prezentująca Deklarację Praw Człowieka

Jeszcze w Jałcie ustalono, że potrzebna jest organizacja kontrolująca świat i że w tej organizacji Związek Radziecki ma mieć trzy głosy, a nie jeden. Tak więc na początek wśród państw założycieli był ZSRR, a osobno radziecka republika Ukraina i radziecka republika Białoruś. Dalej było już z górki. Uzgodniona w Jałcie strefa wpływów ZSRR oznaczała utworzenie krajów socjalistycznych, które w ONZ głosowały jednolicie. Należało jeszcze uzbroić ruchy narodowo-wyzwoleńcze, wzmocnić ruchy antyamerykańskie i droga do pełnej dominacji w tej wspaniałej organizacji była otwarta.


Nie, nie wszystko szło jak z płatka. Zachód długo opierał się przeciwko przyjęciu do ONZ Chińskiej Republiki Ludowej. Jednak przy obsadzie ważnych stanowisk, a przede wszystkim fotela Sekretarza Generalnego ONZ, blok radziecki radził sobie coraz lepiej.


Oficjalnie ONZ została powołana do życia 24 października 1945 roku. Jej głównym celem miało być zapobieganie konfliktom zbrojnym oraz walka o prawa człowieka. Nic dziwnego, że po osiemdziesięciu latach organizacja chwali się, że zapobiegła niezliczonym wojnom, a jej siły pokojowe dokonały cudów. 

Więcej

Hamas przyznaje, że traktuje
szpitale jako militarne zasoby
NGO Monitor


Zgodnie z prawem międzynarodowym, szpitale i placówki medyczne mają status przestrzeni chronionych – wyraźnie wyłączonych z użytku militarnego. Jednak w Strefie Gazy Hamas systematycznie narusza te gwarancje, wykorzystując ośrodki zdrowia do celów wojskowych.


Dla Hamasu szpitale to nie tylko miejsca udzielania pomocy medycznej. Stanowią one centra dowodzenia i kontroli, punkty wejścia i wyjścia dla tuneli terrorystycznych, magazyny broni oraz ośrodki zbierania informacji i prowadzenia obserwacji. W placówkach medycznych leczeni i ukrywani są ranni bojownicy Hamasu – często osoby zajmujące w organizacji kluczowe stanowiska. W tych samych miejscach odbywają się spotkania na wysokim szczeblu, prowadzona jest bezpieczna komunikacja i koordynacja z sieciami terrorystycznymi. W wyniku tych działań system opieki zdrowotnej w Gazie przestał być przestrzenią humanitarną, a stał się integralną częścią aparatu terrorystycznego Hamasu.

Więcej

Coś gnije
w państwach Europy
Fiamma Nirenstein

Źródło zdjęcia: zrzut z ekranu wideo – Al Dżazira

Nie miejmy złudzeń: to jest podżeganie. Wezwanie do ataku na Żydów jest jednoznaczne. Stoimy na krawędzi nowych pogromów.

Atmosfera w Europie jest zepsuta. Czuć ją w eksmisjach na Politechnice w Turynie, w pobiciu żydowskiego profesora w Pizie, w napaściach na turystów, w zamykaniu obiektów sportowych i kulturalnych, w protestach i strajkach przedstawianych jako „solidarność z Gazą”.

Więcej

Izrael właśnie obnażył
podwójną grę Kataru
Hugh Fitzgerald

Prmier Wielkiej Brytanii Keir Starmer oraz władca Kataru emir-Szejk Tamim bin Hamad al-Thani.

Jonathan Speyer opisuje fałszywy wizerunek Kataru – głównego sponsora Hamasu i Bractwa Muzułmańskiego – który udaje mediatora działającego w dobrej wierze między organizacją terrorystyczną a Izraelem. W artykule zatytułowanym „Grać podpalacza i strażaka: jak Zachód nabiera się na śmiertelną grę Kataru”, opublikowanym w The Jewish Chronicle 16 września 2025 roku, czytamy:

 

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Jak radziecka propaganda
nadal manipuluje Zachodem
Pierre Rehov

USA samotne w Radzie
Bezpieczeństwa ONZ
Adam Eliyahu Berkowitz

Sudan: prześladowanie
chrześcijan
Christine Douglass-Williams

Australijska fantazja
o spójności społecznej
Nils A. Haug

Medialna pornografia
ludobójstwa
Phyllis Chesler

U E korumpuje media
głównego nurtu
Robert Williams

Współczucie pozbawione
kontekstu
Andrzej Koraszewski

Analiza prawna
raportu Pillay
UN Watch 

Naziści też udawali
ofiary
Anonim

Gorączka skarg
i zażaleń
Paul Finlayson

Gaza: zaopatrzenie w żywność
i matematyka 
Henryk Rubinstein


Francja:
Godzina populistów
Amir Taheri

Rola Kataru
jako „superpośrednika”
Hussein Aboubakr Mansour

Wszystkie oczy
na Gazę
Andrzej Koraszewski

Od Monachium
po Teheran i Dohę
Stephen M. Flatow

Blue line
Polecane
artykuły

Homo sapiens idzie na wojnę


Wojna z izraelskimi politykami


Tajemnica popularności


Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk