Credo ateisty (VII)

Jednakże aby być sprawiedliwym w tym krótkim wyliczeniu owego znamiennego „dorobku” przedstawionych tam papieży, muszę przyznać, iż nie wszyscy ci „słudzy sług bożych” byli tacy źli i godni potępienia. Byli też dobrzy papieże, choć w wymownej mniejszości, niż ci „normalni”, którzy stanowili prawie 99% tej elitarnej organizacji. Było ich bowiem czterech w kilkunastowiekowej historii tego Kościoła. Przedstawię ich w porządku chronologicznym:

                                                           ------ // ------

Papież Celestyn V. (1294).„Był mnichem pustelnikiem. Do dziś dnia nie wyjaśnione są okoliczności, w jakich po dwuletnich sporach kardynałowie zebrani na konklawe w Perugii wybrali 80-letniego eremitę na papieża. /../ Gest ten zyskał poklask wielkiej rzeszy franciszkańskich spirytuałów, którzy oczekiwali – zgodnie z przepowiednią Joachima da Fiore – nadejścia ery panowania mnichów i zwycięstwa ideologii chrześcijańskiej, ubóstwa  nad chciwym i rządnym władzy klerem. /../ Jeszcze bardziej  tajemnicza jest decyzja Celestyna V złożenia dymisji z urzędu papieskiego”.  

Papież Benedykt XIV. (1740-1758).„Nowy papież był człowiekiem łagodnego usposobienia, obdarzonym dużym poczuciem humoru, prostym w obejściu, jowialnym nawet, gdy poczuł się swobodny w gronie przyjaciół. Nie uznawał praktyki nepotyzmu, a rodzinie nie pozwolił mieszkać w Rzymie. /../ Sam nie był literatem, ale popierał pisarzy i artystów. /../ Lud rzymski uwielbiał tego papieża za jego dobroć. Po śmierci wystawiono mu w Anglii pomnik z napisem: „Kochany przez papistów, szanowany przez protestantów, ksiądz bez zuchwalstwa i interesowności, książę bez faworytów, papież bez nepotów” (Horace Walpole).

Papież Jan XXIII. (1958-1963).„Po blisko czteroletnich przygotowaniach 11.09.1962 r. papież zainaugurował II sobór watykański. /../ ogłosił kilka encyklik, wśród których należy wymienić /../ Pacem in terris /../, w której zwracał się do „wszystkich ludzi dobrej woli” w trosce o zachowanie pokoju między narodami całego świata i którą można uznać za testament papieża. /../ encykliki świadczyły o realistycznym i otwartym podejściu sędziwego papieża do zagadnień drążących państwa i społeczeństwa w powojennej rzeczywistości. Jan XXIII okazywał duże zainteresowanie sprawami Polski. /../ Śmierć „dobrego pasterza”, jakim był ów papież, opłakiwano na całym świecie”. (wg Jan Wierusz Kowalski Poczet papieży. Dalszy ciąg wg Zbrodnie w imieniu Chrystusa  Robert A. Haasler).

                                                           ------ // ------

„Papież Jan Paweł I (Albino Luciani) /../ Jeśli Luciani rzeczywiście zamierzał zlikwidować od wewnątrz imperium władzy, a za tym wyrzucić na śmietnik tysiące aspiracji oraz pozbawić pracy dziesiątki prałatów, to jako papież był nie do zaakceptowania. Luciani zmienił w ciągu zaledwie paru dni – tam, gdzie miał coś do powiedzenia – formy, których powstanie zajęło całe stulecia. Nie chciał być „ukoronowany” na papieża. /../. Nie można było go przekonać, żeby zrezygnował z rozejrzenia się po Watykanie (10 000 pokoi, 997 klatek schodowych). /../ Jednakże były to rzeczy formalne /../ Ważniejsze okazały się planowane przez papieża zmiany personalne /../. Wybrano go papieżem w trzeciej turze głosowania konklawe.

Powiedział: „Niech Bóg wam wybaczy to, coście mi uczynili. Akceptuję”. /../ Jego pontyfikat miał być tym, który doprowadzić miał Kościół tam, gdzie było jego miejsce: do skromności i uczciwości jego początków. By Chrystus po powrocie na ziemię zastał Kościół takim, który mógłby rozpoznać; Kościół wolny od interesów politycznych i od nowej – uosabianej przez biskupa Marcinkusa – mentalności finansowo-kapitalistycznej, która przenikając doń od wewnątrz zatrzymywała go i zniekształcała jego pierwotną misję. Luciani, zdecydowanie przekonany o tym, że Kościół rzymskokatolicki musi być Kościołem ubogich, zapoczątkował badanie sytuacji majątkowej Watykanu. /../

Pontyfikat słynącego z osobistej skromności i gotowości do wyrzeczeń i poświęceń Jana Pawła I zapowiadał również przełom w życiu dla straszonych ogniem piekielnym wiernych, którym Kościół odmawiał prawa do nienaturalnych metod regulacji narodzin, w związku z czym ich życie intymne poddawał najcięższym sankcjom. Nikt nie miał wątpliwości, że Albino Luciani jako nowy papież chciał zmienić kurs Kościoła kat. w tej kwestii. Będąc zwolennikiem metod sztucznej regulacji narodzin, już w czasie pierwszych trzech tygodni swego pontyfikatu, podjął istotne kroki zmierzające do ich usankcjonowania przez Kościół. Był duchowym zwierzchnikiem niemal jednej piątej ludności świata i dysponował niesłychaną władzą. Ale nie przewidział jednego. Zbrodni”.

                                                           ------ // ------

Jeśli ktoś poczuł się zawiedziony, iż do powyższej króciutkiej listy (4 pozycje na 365) nie dopisałem naszego świętego Jana Pawła II, to sorry, ale widocznie jego „świętość” nie zyskała uznania w oczach autorów publikacji będących w moim posiadaniu. Bowiem ze świadectw historycznych przez nich przedstawionych nie wynika bynajmniej, że powinien znaleźć się na tej liście. Co nie znaczy wcale, iż go pominę w tym tekście, traktującym o papiestwie i papieżach. Akurat mam w swoich zapiskach pewną modlitwę, tego papieża:

„Pani Jasnogórska! Dziękujemy Ci za wrzesień. Tak. Dziękujemy Ci za wrzesień 1939 r. Czyż można dziękować za przegraną? Za klęskę? Za rozbite dywizje, zbombardowane miasta i wsie? Za zniszczoną Warszawę? Za straszną „bydgoską niedzielę”? /../ Dziękujemy Ci, Pani Jasnogórska za wrzesień 1939 r. Dziękujemy Ci za tamtą klęskę. Przynosimy przed ołtarze Boga Żywego wszystkich poległych, więzionych, deportowanych”. (papież Jan Paweł II, za „L’Osservatore Romano nr 9 z 1999 r., wydanie polskie). Nie będę silił się na komentarz. Na koniec tej znamiennej „wyliczanki”, pokazującej czym jest w istocie ta „uświęcona tradycją” organizacja, przedstawię niechlubną jej ocenę, niemieckiego filozofa Georga W.F.Hegla, jaką znalazłem w książce Oblicza religii chrześcijańskiej Edmunda Lewandowskiego:

„Kościół, poprzez kult świętych i Matki Boskiej oraz ustanowienie rozdziału między duchowieństwem a laikami, odciął ludzi od Boga. Kościół ten /../ zastąpił sumienie. Ludzi prowadził jak dzieci, mówiąc im, że człowiek może być zwolniony od zasłużonych mąk nie dzięki swej własnej poprawie, lecz przez praktyki zewnętrzne, /../ przez czynności, które nie są wynikiem dobrej woli, lecz wykonywane są na rozkaz sług Kościoła. Jak np. słuchanie mszy, spełnianie pokuty, odmawianie modłów, udział w pielgrzymkach. Słowem przez czynności bezduszne i przytępiające ducha, które nie tylko to mają do siebie, że można je spełniać zewnętrznie, ale i to jeszcze, że spełnienie ich za nas można zlecić komu innemu.

Popularne w katolicyzmie śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, uznał Hegel za degradację wszelkiej etyczności. Małżeństwo było wprawdzie sakramentem, ale nastąpiła jego degradacja, ponieważ wyżej ceniono przeciwny naturze i etyce celibat. Zamiast podnosić godność pracy, wyżej ceniono ubóstwo, lenistwo i próżniactwo. W miejsce posłuszeństwa prawom rozumu i etyki, ustanowiono ślepe i bezwzględne posłuszeństwo. /../ Prymitywne barbarzyństwo, zdziczenie obyczajów, dziecinna pyszałkowatość, powinny budzić raczej politowanie niż oburzenie. /../ ta pozorna prawda obrócona w narzędzie kłamstwa i egoizmu, to przeciwieństwo wszelkiego rozumu /../ usprawiedliwione i poparte nakazami religii, dają najbardziej oburzające i odrażające widowisko, jakie kiedykolwiek oglądano /../”.

                                                            ------ // ------

Z przytoczonych informacji wyłania się jednoznaczna konkluzja: historia Kościoła kat. pod panowaniem papieży jest ewidentnym przykładem systemu autorytarnej władzy człowieka nad człowiekiem, uzurpowanej w imieniu wymyślonego przez kapłanów wizerunku Boga, mającego potwierdzać potrzebę istnienia „duchowych pasterzy” w „zbawicielskim planie” bożym. Władzy tym bardziej niebezpiecznej, iż udającej rolę służebną, a zarazem konieczną do realizacji religijnej koncepcji „prawdziwego człowieczeństwa”. Takiego, które ponoć bez tej duchowej pomocy kapłanów uległoby atrofii, nieomal do poziomu zwierzęcego.

Mówiąc wprost, jest to system, który zakłamuje nie tylko istotne aspekty życia ludzkiego, ale też interpretację naszej rzeczywistości i kryteria oraz hierarchię wartościowania świata i ludzi.

Niemal od samego początku istnienia papiestwa, arcypasterze tej organizacji zawsze starali się żyć zgodnie z amerykańską dewizą: „Sensem życia jest wykorzystać wszelkie jego możliwości, ale nie pójść za to do więzienia”. Dlatego przez te kilkanaście wieków działając w imię Boże, popełniali wszelkiego rodzaju zbrodnie, przestępstwa i oszustwa, kierując się przy tym niebywałą hipokryzją, byle tylko przynosiło im to wymierne korzyści i aby nie ponosili z tego tytułu żadnej odpowiedzialności.

Czy tę nowożytną „stajnię Augiasza” dałoby się jeszcze w jakiś sposób „posprzątać” (w sensie: naprawić)? Biorąc pod uwagę zadziwiająco krótki pontyfikat papieża Jana Pawła I, zakończony jego „nieprzewidzianą”, nagłą śmiercią, jest to raczej mało prawdopodobne. Dlaczego? Odpowiedź na to pytanie udzielono już dawno temu: „Duchowny-filozof, Erazm z Rotterdamu, pisał na ten temat przed 500 laty: „Ile korzyści i przywilejów straciliby papieże, gdyby choć raz nawiedziła ich mądrość /../ skończyłoby się bogactwo, kościelne zaszczyty, zwycięstwa militarne, wielość specjalnych praw, dyspensy, podatki i odpusty /../”. Jednak do tego Rzym nie dopuści i Erazm podsumowuje: „Widzę, że monarchia papieża w Rzymie, w takim stanie jak teraz, jest zarazą chrześcijaństwa”.

„Jeśliby książęta Kościoła chcieli – a to byłby niezbędny warunek każdej reformy – sięgnąć do samego „założyciela”, do Jezusa z Nazaretu, /../ to pasterze musieliby przecież porzucić wszystko, co czyni ich życie tak przyjemnym i co zapewnia im owczarnia: sakramenty, dogmaty, urzędy biskupie i papieskie, finansowanie ze strony państwa, przywileje, rytuały i folklor; krótko mówiąc całą dzisiejszą instytucję Kościoła /../.Reforma w duchu Jezusowym musiałaby zmieść nie tylko Kościół jako przedsiębiorstwo, ale obalić wręcz układy międzyludzkie. Przede wszystkim patriarchat: wykorzystywanie człowieka przez człowieka.

Już samo przykazanie miłości nieprzyjaciół, wzięte w końcu do serca przez pasterzy i owczarnie, sprawiłoby, że cały świat wyglądałby i działałby inaczej. Po książętach Kościoła takiej reformy, oznaczającej rewolucję wewnętrzną i zewnętrzną, nie można się spodziewać nigdy. /../ Świadectwo wystawia chrześcijaństwu fakt, że wzięło na swe barki „siedemnaście stuleci łajdactw i ciemnoty”, że jest „obłędem”, jaki „objął cały świat”, „niezmywalnym piętnem hańby” i „ospą ludzkości”. /../ Historia Kościoła ukazuje, jak korumpuje się ludzi”.

(wg Książęta Kościoła Horsta Herrmanna).

                                                           ------ // ------

Jakby na zamówienie, znalazłem w jednej z „Angor” materiał doskonale nadający się na zakończenie tej części cyklu. Nosi on tytuł „Papież Putina?”, jest autorstwa Krzysztofa Różyckiego i dotyczy niefortunnej wypowiedzi papieża Franciszka, którą umieszczono w „dymku” przy jego zdjęciu na okładce: „Wszyscy jesteśmy winni, a wojnę wywołało szczekanie NATO u drzwi Rosji” (nie wiem czy jest to autentyczna wypowiedź papieża). W artykule poświęconym temu wydarzeniu, papieża stara się bronić ksiądz Tadeusz Isakowicz-Zalewski, przytaczając wiele argumentów, m.in. ten, że jest on jezuitą i myśli jak jezuita.

Najdziwniejszy argument (moim zdaniem) jest ten: „Kościół kat. przejął zasadę „wojny sprawiedliwej” od św. Augustyna i na niej opiera swoją teologię. Wojny sprawiedliwe, to wojny w obronie ojczyzny, dlatego nie można stawiać znaku równości między agresorem a napadniętym. Tymczasem dwa lata temu w jednej z encyklik Ojciec Święty stwierdził, że praktycznie każda wojna jest zła. A po wybuchu wojny w Ukrainie Franciszek powiedział, że nie powinno się zbrojnie pomagać Ukrainie, czego nawet nie chcę komentować”. Na koniec artykułu ksiądz Isakowicz-Zalewski wyraża taką opinię: „Myślę, że papież będzie brnął dalej w ślepą uliczkę i będziemy świadkami kolejnych szokujących wypowiedzi, co wywoła jeszcze większy kryzys”. Ja także powstrzymam się od komentarza w tej sytuacji.

                                                           ------ cdn. ------