Beczka dziegciu i łyżka miodu

Dopiero tytuł „Beczka dziegciu i łyżka miodu” oddaje właściwą analogię tego, co w religiach można utożsamiać z „dziegciem” (mazidło, smoła drzewna o nieprzyjemnym, intensywnym zapachu) i tego co z „miodem” (bardzo słodki, naturalny produkt pszczeli). Co wiec można by uznać za odpowiednik „dziegciu” psującego smak „miodu”? Wszystkie zakłamania i sprzeczności w doktrynach religijnych, które „psują smak” (czyli wiarygodność) religijnych prawd i dogmatów. Także zakłamaną działalność „sług bożych”, która zawsze sprowadza religie na manowce rytuałów i obrzędów, zamiast wewnętrznego przeżywania wiary.

Co natomiast byłoby odpowiednikiem owej „łyżki miodu”? Otóż to, co w religii jest dla jej wiernych najważniejsze: obietnica zmartwychwstania na końcu dziejów ludzkości i obietnica zbawienia ludzkich dusz, po pomyślnym zweryfikowaniu przez Sąd Ostateczny. To właśnie jest ideowa „marchewka” dla lojalnych wyznawców tej religii i tego Boga, mająca wynagrodzić ów ideowy „kij”, czyli wieczne męki w piekle dla grzeszników.

Zatem (o czym nie raz już pisałem), najbardziej w religiach irytuje mnie hipokryzja, której tak wiele nagromadziło się podczas ich historii, że nawet trudno to sobie wyobrazić. Aby nie być gołosłownym, przedstawię przykłady takiego zakłamania, jakie związane jest w różny sposób z naszą „świętą” religią (katolicką). Zacznę od aktualnych wydarzeń z rodzimego (religijno-kulturowego) „podwórka”, które niedawno miały miejsce w naszym kraju. Chodzi mi o włączenie się naszego Episkopatu do działań skierowanych przeciwko ruchowi LGBT.

Myślę, iż w sytuacji nasilającego się konfliktu z tą „ideologią” (jak długo można słuchać bredni o „pedofilskiej tęczy”, o „skazie in vitro”, czy podobnych bzdur?), najmądrzejszą rzecz jaką powinni uczynić duszpasterze, to wytłumaczyć społeczeństwu, że symbolika tęczy powinna przede wszystkim kojarzyć się wiernym z Bogiem i z jego przymierzem zawartym z ludźmi po potopie, o czym mówi ów fragment Biblii: „Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią. /../ „To jest znak przymierza, które zawarłem między Mną a wszystkimi istotami, jakie są na ziemi” (Rdz 9,13-17).

Zatem wg naszej religii, tęcza to symbol przymierza między Bogiem, a ludźmi. Czy nie może być też symbolem przymierza między ludźmi o różnej orientacji seksualnej? A jeśli już o tym mowa: czy preferencje seksualne osób określanych tym skrótem, nie są przypadkiem (wg religii) dane im od Boga? Przecież to nie jest ich wina, że tacy właśnie się urodzili, prawda? Człowiek nie może sobie wybrać ani charakteru, ani tym bardziej rodzaju seksualności. Czyżby wiernym nie był znany ten fragment Pisma Świętego?: „Miłujesz bowiem wszystkie stworzenia, niczym się nie brzydzisz, co uczyniłeś, bo gdybyś miał coś w nienawiści, nie byłbyś tego uczynił. Jakże by coś trwać mogło, gdybyś Ty tego nie chciał?” ( Mdr 11,24,25).

Retoryczne pytanie, nad którym warto się zastanowić. Czy nie tego właśnie m.in. powinni nauczać wiernych duszpasterze, zamiast podjudzać ich przeciwko sobie? Wygląda jednak na to, że hierarchowie (szczególnie biskupi) od dawna są politykami w sutannach, zaciekle rywalizującymi o władzę i przywileje z politykami. A wierni jakby poszli w ich ślady, gdyż religijne zachowania ograniczają się dla nich do uczestnictwa w licznych obrzędach i bezmyślnym odprawianiu rytuałów. Na moralność/etykę to się nie przenosi, niestety.

Niedawno z doniesień medialnych można było wywnioskować, że jakiś odłam naszej patriotycznie i bogobojnie wychowanej młodzieży postanowił aktywnie włączyć się do obrony naszej tożsamości narodowej (odpowiadając na apel Episkopatu) przed „zalewem” ideologii LGBT, i zainicjować formację o nazwie „Żołnierze Chrystusa”. Otóż dobrze byłoby aby ci młodzi ludzie, pełni „świętego zapału” do czynienia świata lepszym, wpierw dokładnie i ze zrozumieniem przeczytali Ewangelie.

Bo wydaje mi się, że jest im całkowicie obca ta lektura, gdyby bowiem było inaczej, nie podejmowaliby takich absurdalnych działań. Dlaczego tak uważam? Otóż dlatego, że nauki i zachowanie ewangelicznego Jezusa są tak odległe od tego, co reprezentuje sobą tego rodzaju formacja „pseudo-religijna”, jak np. Bóg od Szatana, czy Chrystus od Antychrysta lub Dobro od Zła. Są to po prostu przeciwieństwa ideowe. Czego zatem nauczał Jezus w Ewangeliach? Czy może nauczał sposobów walczenia ze złem? Otóż nie! Nauczał natomiast m.in. tego:

„Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. /../ Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. /../ Nie stawiajcie oporu złemu: lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! /../ Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Mt 5, 7-12, 39, 44). „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski” (Mt 6, 14). 

Jak się mają te nauki (i wiele innych w podobnym tonie) do powszechnie rozumianej  działalności żołnierskiej, polegającej głównie na używaniu przemocy, której konsekwencją jest nierzadko przelewanie krwi „niewiernych”, czyli ludzi inaczej myślących i wierzących? Abstrahując już od paradoksalnego założenia, iż Bogu wszechmogącemu (który nb. cały Wszechświat stworzył słowami: „Niechaj się stanie!”), potrzebna jest pomoc ze strony jego ułomnych stworzeń w postaci jakichś „żołnierzy”, czy też jakiejś „armii” złożonej z ludzi!? Czyżby duszpasterze nie cytowali im Pisma: „Oto Ja jestem Pan, Bóg wszelkiego ciała; czy jest może dla Mnie coś niemożliwego? (Jr 32,27). No, właśnie!

Powiedzmy więc to wyraźnie: w kontekście Boga wszechmogącego, wszechwiedzącego i wszechobecnego w swym dziele (każdy teolog potwierdzi, że taki właśnie jest nasz Bóg), jakiekolwiek działania ludzi czynione w jego imieniu i mające mu ponoć „pomagać” w jego planach opatrznościowych, są całkowicie bezzasadne, a wręcz żenująco naiwne. Sprawdźmy zatem czy ów Kościół, który go rzekomo „reprezentuje” na Ziemi, jest wart tego, by ludzie łatwowierni „służyli” mu bez zastanowienia i wiedzy o jego przeszłości. Może dobrze byłoby wiedzieć czym w istocie jest ta organizacja „prowadzona” ponoć przez Ducha Świętego?

                                                           ------ // ------    

Już św.Augustyna był pomysłodawcą tzw. „wojny sprawiedliwej”: ci, którzy zabijają bliźnich w imię Boga, są moralnie usprawiedliwieni bowiem działają w wyższej sprawie, powodowani miłością, więc są po stronie Dobra. Natomiast ci, którzy są po stronie przeciwnej, nie mają racji, gdyż są powodowani nienawiścią i co za tym idzie stoją po stronie przeciwników Boga, czyli reprezentują Zło. A potem było już tylko gorzej: wielki religijny myśliciel, św.Tomasz z Akwinu, „logicznie i racjonalnie” uzasadnił konieczność stosowania przemocy i zabijania heretyków, a konkretnie palenia ich na stosach. I tak to rozumowanie podsumował:

„Oczywiste, iż karanie heretyków śmiercią jest słuszne i zbawienne. W świetle płonącego stosu tym jaśniej ukazuje się Prawda, a gorejący heretyk mając nadal drogę do zbawienia otwartą, samym sobą zaświadcza, że ci, którzy mu ten stos zgotowali, tak wielką miłość ku niemu żywią, iż zmuszeni byli poświęcić jego ciało, byle mu duszę od zatracenia uratować. Heretycy słusznie mogą być skazywani przez władze świeckie na śmierć, nawet gdy nie gorszą innych, ponieważ są bluźniercami przeciwko Bogu, jako wyznawcy fałszywej wiary” 

I w taki oto „rozumowy” sposób przykazanie z Dekalogu „Nie będziesz zabijał” zostało zamienione na: „Będziesz zabijał na chwałę Kościoła, jeśli on ci na to przyzwoli”. Za co  docenił go i pochwalił publicznie inny święty tegoż Kościoła – papież Jan Paweł II. Nic to, że w imię Ewangelii wymordowano niezliczone miliony niewinnych ludzi. Niewielka to cena zapewne (wg religii) za ewangelizację półtora miliarda wiernych. Ta pełna fałszywej logiki argumentacja uzyskała w Kościele katolickim wielkie uznanie, a jej zakłamany sposób „dowodzenia” racji wykorzystywany był w innych dokumentach kościelnych i przetrwał bez mała do naszych czasów. Np.:

„W stosunku do heretyków, którzy błąd swój z uporem i ze szkodą innych dusz wbrew wyjaśnieniom Kościoła szerzą, sprawiedliwość wymagałaby najsurowszych kar. Ich grzech jest taką winą, która zasługuje nie tylko na wyłączenie z obcowania wiernych przez wyklęcie, ale na osądzenie jak inne zbrodnie przeciw bliźniemu i przeciw porządkowi publicznemu. Bo większą zbrodnią jest zatruwanie źródeł wiary i narażanie dusz ludzkich na chorobę i śmierć, aniżeli zatruwanie studni, z których woda niesie śmierć dla ciał tych, co z niej korzystają i z tego tytułu kara śmierci najzupełniej byłaby sprawiedliwa” (Teologia, czyli nauka o Bogu i rzeczach bożych, ks. Kazimierz Lutosławski, wyd. Moskwa 1916 r.)

W książce tej jest także mowa o tym, że „państwo jest zobowiązane krzewić prawdziwą wiarę i tępić wszelką herezję, bo gdy tego nie czyni, staje się wspólnikiem zbrodni odstępstwa od wiary”. Jest tam także mowa o tym, iż „Kościół dla dobra wiernych może wobec władzy, której przedstawiciele odstąpili od wiary, zwolnić wiernych od obowiązku posłuszeństwa i nawet od przysięgi nie tylko w charakterze kary dla odstępców, lecz także dla zabezpieczenia wiernych przed ich wpływem”. Jak widać z powyższego w miejsce nauk Jezusa, Kościół kat. od swych początków propagował własne nauki, całkowicie zaprzeczające Ewangeliom. Np., taka oto „instrukcja” Ojca Świętego Marcina V, skierowana do króla Jagiełły:

„A jeśliby trwali uporczywie w swoich błędach, nadaję ci wolność i władzę napadania zbrojno w Naszym i Kościoła imieniu na ich miasta, miasteczka, wsie i włości, zabierania ich w niewolę i wedle brzmienia ustaw kanonicznych prześladowania aż do zagłady. W każdej sprawie, gdzie idzie o utrzymanie wiary świętej godzi się i należy działać i występować nie tylko przeciw umowom i obietnicom, ale nawet przeciw prawom przyrodzonym, krewnemu, bratu, ojcu i synowi; ani może nazwać się zbrodnią, cokolwiek jest podjęte w obronie wiary katolickiej.”

Próżno by w niej szukać choćby najmniejszego śladu Nauk Jezusa z Ewangelii, nieprawdaż? Właśnie do takich i im podobnych działań i zachowań ludzkich (a właściwie nieludzkich!), jest zawsze potrzebna Kościołowi pomoc jego łatwowiernych owieczek. Niezgodna z literą Ewangelii, ale za to bardzo przydatna do utrzymywania władzy (siłą) nad masami wiernych. Tak było od zawsze i – jak widać – tak jest nadal, o czy najlepiej świadczą te zachowania naszych hierarchów. Można się tylko pocieszyć tym, że to niewyobrażalne zło, do jakiego dopuszczał się ten Kościół i ta religia, jest nieporównywalne z tym, co obserwujemy obecnie.

Aby nie być gołosłownym przytoczę jeszcze jedno znamienne świadectwo, choć mógłbym przytoczyć ich bardzo wiele na poparcie przedstawionej tu argumentacji. Oto fragment książki Leo Zena Tak wymyślono chrześcijaństwo, rozdz. „Kościół zinstytucjonalizowany”:

„Kolejnym krwawym papieżem był Pius V (XVI w.), który rozkazał przeprowadzić przerażającą masakrę Waldensów w Kalabrii. W jej trakcie całe miejscowości były podpalane, a ich mieszkańcy zabijani. Kto wyrażał skruchę i się nawracał, miał szansę umrzeć jedynie przez powieszenie lub podcięcie gardła albo zrzucenie z wieży. Pozostali byli paleni żywcem. Pod rządami tego papieża działania Inkwizycji sięgnęły szczytu. /../ papież gratulując królowi Francji Filipowi II masakr dokonanych na heretykach w Amiens i Tuluzie, skierował doń w duchu ewangelicznym takie słowa:

 

„Bądźcie bez litości, tępcie tych, którzy się poddają i tych, którzy stawiają opór, prześladujcie bez miary, zabijajcie, posyłajcie na stos, niech wszystko spłonie i spłynie krwią, aby tylko pomścić Pana!”. Oczywiście będąc papieżem o tak „ewangelicznym” życiorysie, w XVIII w. został ogłoszony świętym. Również w średniowieczu wszyscy przywódcy masakr i masowych mordów, którzy tym sposobem przyczyniali się do narzucenia chrześcijaństwa całej północnej Europie, zostali kanonizowani”.

Ileż to już było w przeszłości przeróżnych organizacji o podobnych nazwach: „Legiony Chrystusa”, „Żołnierze Chrystusa”, „Armia Boga”, czy Święte Krucjaty rzekomo mające „wyzwolić” grób Zbawiciela i „bronić” wiary itd. itp. Powoływanych zawsze w szczytnym religijnym celu, a kończące się zawsze brutalnymi i bezlitosnymi mordami na bliźnich, a przy okazji niejako grabieżami i rabowaniem dobytku całego ich życia. Tak, w bardzo dużym skrócie wygląda ten problem, mający na celu jakoby obronę dobrego imienia boga i religii.

A tak naprawdę chodziło zawsze (i chodzi) o wzmocnienie władzy doczesnej Kościoła nad łatwowiernymi i bezwolnymi masami wiernych. W różnych czasach, kulturach i religiach miał on różny zasięg i mniej lub bardziej krwawy i dramatyczny przebieg, a także różne były jego konsekwencje dla jego uczestników. Ale zawsze chodzi o to samo: aby rękoma nieuświadomionych wiernych wzmocnić i utrzymać władzę hierarchów kościoła. Dlatego jezuici wymyślili i wprowadzili w życie przerażającą doktrynę: „Cel uświęca środki” i co gorsze, że wcale się z tym nie kryli: wszystko było podporządkowane „świętemu” celowi.

I już na koniec. Wydawało mi się, iż pomysł porównania religii do „beczki dziegciu i łyżki miodu”, powinien dobrze oddawać proporcje zawartego w nich zła, ukrytego pod postacią immanentnej religiom hipokryzji (np. zakłamanej hierarchii wartości). Przy okazji jednak, nie da się uciec od przypomnienia fizycznego zła; niewyobrażalnych cierpień i wyrządzonych krzywd przez religie ludzkości. Kiedy bowiem zacząłem wertować materiały traktujące o zbrodniach różnych religii, uświadomiłem sobie, że w miejsce owej przysłowiowej „beczki” powinienem wstawić „cysternę” i bynajmniej nie byłoby to przesadą. Jednakże postanowiłem pozostać przy tej „beczce”, która tak mimowolnie i trwale zapadła mi w pamięć.  

Wrzesień 2020 r.                                ----- KONIEC-----