Izraelski arabski serwis informacyjny Arab48 opublikował artykuł, który omawia los Palestyńczyków w Libanie i dlaczego ryzykują życiem, aby odbyć niebezpieczne morskie wyprawy do Europy.
Poza rzadkimi artykułami organizacji pozarządowych i artykułami Palestyńczyków w niektórych niezależnych libańskich mediach, jest to pierwszy arabski artykuł, jaki widziałem, który potępia ksenofobiczne działania Libanu wobec Palestyńczyków, zamiast udawać, że są przyjaciółmi.
Z palestyńskich obozów w Libanie od dziesięcioleci odbywa się ciągła i cicha migracja, która nasiliła się w ostatniej dekadzie.
Od 1948 roku Palestyńczycy w obozach w Libanie doświadczają polityki izolacji i deprywacji z powodu rasizmu sekciarskiego systemu politycznego, którego odmowa „osiedlenia” Palestyńczyków… oznacza trzymanie ich w izolacji i deprywacji, blokując im możliwość wykonywania jakiegokolwiek zawodu lub działalności w kraju, dopóki Palestyńczycy nie znajdą innego miejsca, do którego mogliby się zwrócić, poza Libanem. Innymi słowy, odmowa osiedlenia się Palestyńczyków w Libanie nie dotyczy ich prawa powrotu do Palestyny, ale raczej braku gościnności.
Prawdą jest, że libańskie siły polityczne mają rozbieżne i sprzeczne stanowiska w sprawie Palestyny i Palestyńczyków. Stanowiska Hezbollahu i lewicy nie można porównywać na przykład ze stanowiskiem Sił Libańskich i prawicy. Jednak są partnerami w tworzeniu tego samego systemu i tego samego „sekciarskiego systemu politycznego”, który postrzega każdą próbę włączenia Palestyńczyków w libańskie sprawy publiczne jako naruszenie tego, co Liban absurdalnie nazywa swoją „delikatną równowagą”. Biorąc to pod uwagę, osadnictwo Palestyńczyków może sprawić, że pewna sekta libańska zdominuje pozostałe sekty pod względem wpływów i liczebności. Liban osiedlił niektórych Palestyńczyków natychmiast po tym, jak przybyli w 1948 r., ale był to ograniczone do chrześcijańskich Palestyńczyków, głównie z powodu ich bogactwa, podczas gdy olbrzymią większość uchodźców poddano izolacji i deprywacji.
Liban nie ratyfikował Konwencji genewskiej w sprawie uchodźców z 1951 r. ani protokołu do niej z 1967 r., co tłumaczy odmowę przyznania uchodźcom statusu uchodźcy lub prawa stałego pobytu. Chociaż nie dotyczy to uchodźców palestyńskich ze względu na specyfikę ich statusu, państwo libańskie przyjęło uchodźców palestyńskich i nazwało ich „wysiedlonymi”, aby uchylić się od odpowiedzialności za nich.
Ogólnie rzecz biorąc, warunki uchodźców palestyńskich w Libanie pozostają tragiczne, także w okresach stabilizacji i dobrobytu w Libanie. Emigracja szła pełną parą, od czasu Nakby. Nie wspominając już o okresach konfliktów cywilno-sekciarskich w Libanie i izraelskiej inwazji na ten kraj w 1982 r., podczas których Palestyńczycy zapłacili wysoką cenę w postaci masakr, przesiedleń, deportacji i wykorzenienia. Co sądzimy o dzisiejszym Libanie, kraju upadłym i splądrowanym na poziomie państwa i władz? Kogo obchodzą Palestyńczycy i ich tragedia, jeśli Liban nie dba o samych Libańczyków?
Tak więc katastrofa azylu sama w sobie, a następnie tragedia obozu palestyńskiego z sekciarstwem reżimu libańskiego i rasizmem jego społeczeństwa, z jego dziesięcioleciami izolacji i deprywacji, pochodzi ze strony libańskiej. Z drugiej strony, uchodźców porzuciło kierownictwo palestyńskie i OWP, których sprawa palestyńska już nie obchodzi ani nie jest ich celem, mimo że uchodźcy są pierwszą linią definicji sprawy palestyńskiej. Oprócz tego Agencja Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim (UNRWA) stopniowo wycofywała się w ciągu ostatnich dwóch dekad od udzielania wsparcia, pomocy i finansowania obozów dla uchodźców.
Przeważająca większość uchodźców palestyńskich w Libanie posiada jedynie libański dokument podróży, a tylko nieliczni uzyskali paszport wydany przez Autonomię Palestyńską. To zamyka drzwi do regularnej imigracji dla uchodźców, pozostawiając ich jedyną nadzieję w morzu! Czy w morzu jest nadzieja?
Dalsza część artykułu opisuje niebezpieczeństwa związane z podróżą morską i to, że nawet lądowanie na Cyprze czy w Grecji nie oznacza, że ich prośba o azyl zostanie przyjęta – bo Liban jest uważany za „bezpieczny” kraj i Palestyńczycy nie są tam oficjalnie prześladowani.
Zauważmy również, że artykuł obwinia kierownictwo palestyńskie za porzucenie Libanu. Mogli dostarczyć paszporty, aby ułatwić ich exodus. Ale odmawiają.
Tak uczciwy artykuł po arabsku mógł powstać tylko w Izraelu. Arabskie media nigdy nie chciałyby antagonizować innego państwa arabskiego i zakłócać narracji o ostatecznym „powrocie” Palestyńczyków z Libanu. Palestyńczycy w Europie czy Ameryce Północnej są zbyt zajęci zapewnianiem, że za wszystkie nieszczęścia należy winić wyłącznie Izrael.
Link do oryginały: https://elderofziyon.blogspot.com/2023/06/finally-arabic-article-that-describes.html
Elder of Ziyon, 9 czerwca 2023
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
*Elder of Ziyon – blog amerykańskiego badacza antysemityzmu w mediach i organizacjach.
