Wyborna hipokryzja Ban Ki-moona

W rzeczywistości Ban Ki-moon jest dyrektorem chóru piętnującego Izrael, którym dyrygował przez ostatnich dziesięć lat, wykorzystując każdą okazję do zrównywania jedynej demokracji na Bliskim Wschodzie z siłami nie tylko zdecydowanymi ją zniszczyć, ale także podporządkować sobie Zachód.  

Udał mu się ten wyczyn nawet w mowie pożegnalnej, kiedy w tym samym zdaniu  upomniał zarówno Izrael, jak organizację terrorystyczną, która rządzi Strefą Gazy.‎ Izrael, ostrzegł, „musi zrozumieć rzeczywistość, że państwo demokratyczne, które jest rządzone według reguł prawa, a które kontynuuje okupację militarną ludu palestyńskiego, nadal będzie wywoływać krytykę i wezwania do pociągnięcia go do odpowiedzialności”. Hamas z jego „antysemicką Kartą, który stara się zniszczyć Izrael – powiedział, powinien – potępić przemoc raz na zawsze i uznać prawo Izraela do istnienia”.

Wygodnie zapomniał powiedzieć, że Izrael całkowicie wycofał się z Gazy w 2005 r. i że Hamas – który przejął władzę nad tą enklawą dwa lata później – nie ma żadnego powodu „potępić” przemocy wobec Żydów, która jest jego głównym celem.‎

Nieważne jednak. Ban Ki-moon, podobnie jak reszta jego ‎kohort w ONZ, nigdy nie pozwala faktom na zagrodzenie drogi ideologii. Sprzeczności w tym co mówi nie zatrzymują go ani na chwilę i dlatego nie ma żadnego problemu z mówieniem, że chociaż konflikt palestyński nie jest przyczyną innych wojen na Bliskim Wschodzie, „jego rozwiązanie może mieć wpływ na region”. Jeśli rzeczywiście ma jakieś wyobrażenie o tym, jak właściwie jakaś umowa między Jerozolimą a Ramallah wpłynie na masowe mordowanie Syryjczyków przez wspierany przez Rosję i Iran reżim prezydenta Baszara Assada, pokrywa to milczeniem.

‎
Nigdy natomiast nie milczał o swoim przekonaniu, że Izraelczycy są odpowiedzialni za terroryzm palestyński, ani o swoich zranionych uczuciach, kiedy skrytykowano go za taki pogląd. Spójrzmy na to, co Ban Ki-moon powiedział w styczniu o tym, że jest „naturą ludzką” dla uciskanego ludu takiego jak Palestyńczycy wyrażanie swojej frustracji w przemocy. Spowodowało to poruszenie wśród obrońców Izraela, szczególnie dlatego, że ten szef ONZ nigdy nie powiedział niczego podobnego o Al-Kaidzie, Państwie Islamskim lub Boko Haram – grupie, która w tym samym miesiącu spaliła żywcem 86 wieśniaków nigeryjskich, w tym wiele dzieci.

Obrażony na samą sugestię, że usprawiedliwiał terror palestyński, Ban napisał artykuł dla “New York Timesa” – zatytułowany Don’t shoot the messenger, Israel [Nie strzelaj do posłańca, Izraelu] - ‎w którym twierdził, że jego słowa zostały niesprawiedliwie „wypaczone”. Na dowód, że go źle zacytowano, wyjaśnił: „Ataki nożownicze, taranowanie samochodami i inne ataki dokonane przez Palestyńczyków na cywilnych Izraelczyków są naganne. Tak samo  [jest naganne] podżeganie do przemocy i gloryfikacja zabójców. Nic nie usprawiedliwia terroryzmu. Kategorycznie go potępiam”.

‎
Potem, bez mrugnięcia okiem, przeszedł do obwiniania Izraela:‎

“Jest niewyobrażalne... że same środki bezpieczeństwa powstrzymają przemoc. ‏Jak ostrzegałem w zeszłym tygodniu na Radzie Bezpieczeństwa, frustracja i żale palestyńskie narastają pod ciężarem trwającej niemal pół wieku okupacji. Ignorowanie tego nie spowoduje, że znikną. Nikt nie może zaprzeczyć, że codzienna rzeczywistość okupacji prowokuje gniew i rozpacz, które są głównym motorem napędowym przemocy i ekstremizmu, a osiedla izraelskie rosną… Palestyńczycy – szczególnie młodzi – tracą nadzieję wobec tego, co wydaje się surową, upokarzającą i niekończącą się okupacją”.

Przy tym fałszywym opisie sytuacji – włącznie z pominięciem wycofania się Izraela z ponad 90% terytorium, jakie zajął w wyniku próby wymazania go przez otaczające armie arabskie w Wojnie Sześciodniowej – można było spodziewać się, że jego proponowane rozwiązania będą groteskowe. I były.‎

“Kontynuujemy pracę z Izraelem i z Autonomią Palestyńską, by odbudować Gazę i nie dopuścić do kolejnego, niszczącego konfliktu i by naciskać na Palestyńczyków o autentyczne pojednanie narodowe” – napisał, ignorując fakt, że niemożliwe jest “odbudowanie Gazy”, kiedy Hamas używa wszystkich funduszy dostarczonych do tego celu przez Amerykanów i Europejczyków do odbudowania swoich tuneli terroru, przez które chcą porywać i zabijać Izraelczyków - ‏oraz do chwalenia się tym na filmach wideo.

Jednak, powiedział, że “niepokoją mnie wypowiedzi wysokich rangą członków rządu Izraela, że cel ‎[rozwiązanie w postaci dwóch państw] powinien zostać całkowicie porzucony”, ponieważ „pat” doprowadzi do „korozji podstawy moralnej społeczeństw izraelskiego i palestyńskiego, coraz bardziej uodpornionych na ból drugiego”.

Po zaatakowaniu Izraela za “ruganie każdego krytyka o dobrych intencjach” Ban Ki-moon zakończył, że “status quo jest nie do obrony. Trzymanie innego ludu pod niekończącą się okupacją podważa bezpieczeństwo i przyszłość zarówno Izraelczyków, jak Palestyńczyków”. ‎‏

‎
Trzeba mieć niemały tupet, by po okazywaniu przez lata uprzedzeń wobec Izraela, opłakiwać teraz tę praktykę. Ale hipokryzja jest tym, na czym opiera się kariera sekretarza generalnego i całej ONZ.

Ban Ki-moon's last hypocritical hurrah
Israel Hayom, 21 grudnia 2016
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska