Ludobójcza krucjata Iranu

W latach od 1964 do 1979 roku, na wygnaniu, ajatollah Chomeini napisał wiele esejów i wygłosił wiele przemówień, które przemycano do jego zwolenników w Iranie. W 1967 roku zakazał wszelkich kontaktów z Izraelem, głównie w odpowiedzi na związki szacha Iranu z państwem żydowskim. To umieściło go w głównym nurcie opinii muzułmańskiej - Liga Arabska prowadziła podobną politykę od 1948 roku. 

Chomeini planował swój powrót i sformułował swoje idee państwa islamskiego w Iranie. Jednak jego cele wykraczały daleko poza samo państwo islamskie: Chomeini chciał, by Iran został przywódcą całego świata muzułmańskiego, a być może czymś więcej. Postrzegał Iran tak, jak bolszewicy postrzegali Rosję – jako awangardę światowej rewolucji.

Jego język odzwierciedlał jego ambicje. W jednym z pierwszych przemówień po powrocie do Iranu, które przypomina retoryką styl marksistowski, powiedział: „Będziemy eksportować naszą rewolucję na cały świat. Walka będzie trwała aż okrzyk ‘Nie ma boga prócz Allaha’ będzie rozbrzmiewał na całym świecie”. Chomeini chciał, by jego państwo islamskie „spowodowało uschnięcie zepsutych korzeni syjonizmu, kapitalizmu i komunizmu na całym świecie. Chcemy, tak jak Bóg wszechmogący, zniszczyć systemy, które opierają się na tych trzech podstawach”.

Dla osiągnięcia tych celów musiał zjednoczyć skłócony świat muzułmański. W 1979 r. najłatwiejszym sposobem na to było przyjęcie roli lidera w retorycznej walce z Izraelem i syjonizmem. Była to stara sztuczka, na której polegał każdy arabski przywódca, aby utrzymać porządek we własnych krajach i odwrócić uwagę ludzi od problemów wewnętrznych. Dlatego jednym z pierwszych działań Chomeiniego było ogłoszenie dorocznego Dnia Kuds, antyizraelskiego święta w ostatni piątek Ramadanu, wzywającego muzułmanów do zjednoczenia się przeciwko „uzurpatorskiemu Izraelowi”.

Jego wrogość wobec Izraela nasiliła się po zawarciu w 1979 r. traktatu pokojowego między Egiptem a Izraelem, który Chomeiniego potępił jako zdradę sprawy palestyńskiej. Zerwanie stosunków z Egiptem miało być sygnałem przywództwa Iranu w walce z Izraelem. 

Umniejszał różnice między szyitami i sunnitami, wydając orzeczenia, które miały im pomóc współistnieć. Zjednoczenie tych dwóch grup i zajęcie przez Iran pozycji niekwestionowanego supermocarstwa na Bliskim Wschodzie było ważnym etapem na drodze do celu przewodzenia światu muzułmańskiemu.

Główną przeszkodą na drodze do osiągnięcia tego celu politycznego był i pozostaje Izrael.

Chomeini chciał powstrzymać wpływy Izraela w regionie, zwłaszcza gdy wkrótce po przejęciu władzy po obaleniu szacha sfinalizowany został izraelsko-egipski traktat pokojowy. Wtedy rozpoczęła się polityka tworzenia sił zastępczych w Libanie, Syrii, Iraku, a później w Jemenie i Strefie Gazy, aby stworzyć „islamski półksiężyc”, który miał otoczyć i ostatecznie udusić Izrael. 

Wojny Iranu z Izraelem nie prowadziły wyłącznie te siły zastępcze. Stosując islamską retorykę i mowę nienawiści, Iran przejął sowiecki sposób działania, szerząc antysemityzm za pośrednictwem kontrolowanych przez państwo mediów, takich jak PressTV, które promują zajadłych antysemitów – zarówno zwolenników białej supremacji, jak i socjalistów – w celu globalizacji antysemityzmu.

Chomeini i jego następca wykorzystują szyickie koncepcje takijja (udawanie w obliczu zagrożenia) i maslaha (interes publiczny), aby uzasadnić kłamstwo dla domniemanego dobra muzułmanów. W styczniu 1979 r. Chomeini wysłał tajną wiadomość do prezydenta Cartera, twierdząc, że jego Iran bez Szacha nie będzie wrogi wobec USA, kłamstwo, aby zapewnić, że irańskie wojsko nie będzie sprzeciwiać się powrotowi Chomeiniego do Iranu. Kilka miesięcy później zorganizował przejęcie amerykańskiej ambasady i  kryzys zakładników w 1979 r., przetrzymując 52 Amerykanów przez 444 dni. 

Ta sama gotowość do kłamstwa dla korzyści politycznych jest pryzmatem, przez który należy patrzeć na Iran w jego publicznych oświadczeniach, w których twierdzi, że nie dąży do posiadania broni jądrowej. Wszystko to jest na pokaz, a IAEA, a także izraelski wywiad wykazały, że Iran nadal dąży do zbudowania bomby jądrowej. Sama broń ma nie tylko uczynić Iran supermocarstwem, ale także utrzymywać Izrael w ciągłym zagrożeniu egzystencjalnym. 

Działania i polityka Iranu wskazują, że uważnie studiował antysemickich poprzedników. Podobnie jak Sowieci, Iran używa języka rewolucji i walki przeciwko wrogom. Podobnie jak postępowcy, Iran używa propagandy, by szerzyć antysemityzm i rekrutować zwolenników. Podobnie jak naziści, Iran stawia próby zadania ciosu Żydom nawet ponad dobrobyt własnego narodu, wydając miliardy na budowę i utrzymanie swoich antyizraelskich sił zastępczych. Ciągłe mówienie o Izraelu jako „raku” przypomina nazistowską charakterystykę Żydów jako pasożytów, a jego groźby zlikwidowania 7 milionów Żydów przewyższają nawet deklaracje Hitlera.

Ta nienawiść nie jest spowodowana ideologią, teologią ani samoobroną. Przyczyną jest fakt, że Izrael jest główną przeszkodą dla irańskiej hegemonii w regionie. Kampania Iranu wpisuje się w ramy anihilacjonistyczno-supersesjonistyczne: jego groźby nuklearne, wojny zastępcze i negowanie Holokaustu mają na celu wymazanie żydowskiej egzystencji — fizycznie, historycznie i ideologicznie — jednocześnie wyobrażając sobie szyicki kalifat zastępujący Izrael. Irańska krucjata anihilacyjna, adaptująca historyczny antysemityzm za pomocą nowoczesnych narzędzi, stanowi bezprecedensowe zagrożenie dla narodu żydowskiego.

Księga Estery opisuje perskiego wicekróla Hamana jako nienawidzącego Żydów, ponieważ widział w nich potencjalną przeszkodę w dążeniu do absolutnej władzy nad Persją i wszystkimi jej prowincjami. Irańskie jabłko nie pada daleko od perskiego drzewa. 

(Jest to kontynuacja mojego cyklu o antysemityzmie, supercesjonizmie i anihilacjonizmie.)

Link do oryginału: https://elderofziyon.blogspot.com/2025/04/irans-annihilationist-crusade.html

Elder of Ziyon, 1 kwietnia 2025

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska