Jakby tego było mało, Khan zignorował standardowe procedury – a także dowody – i złożył wstępne oświadczenie podczas wywiadu dla CNN. Być może było to właściwe, że prokurator międzynarodowego trybunału najpierw wystąpił w mediach. Jeśli masz zamiar urządzić proces pokazowy, zrób przedstawienie.
Przy tak dużym zainteresowaniu wnioskiem o wydanie pierwszych w historii nakazów aresztowania przywódców zachodniego, demokratycznego państwa, kolejna obrzydliwość przemknęła niezauważona.
Wiadomość o śmierci prezydenta Iranu Ebrahima Raisiego w niedzielnej katastrofie helikoptera spotkała się z wymownym przyjęciem. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych i Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej uczciły minutą ciszy zmarłego prezydenta.
Ta minuta ciszy powinna była dać do myślenia członkom społeczności międzynarodowej – co takiego zrobił, że zasłużył sobie na przydomek „Rzeźnik z Teheranu”? Lepiej byłoby wykorzystać tę chwilę ciszy, aby upamiętnić Mahsę (Jinę) Amini, zamordowaną przez irański reżim za niewłaściwe noszenie hidżabu.
Kiedy sekretarz generalny ONZ Antonio Guterres złożył „szczere kondolencje narodowi i rządowi Iranu”, irańscy dysydenci, którzy uciekli przed reżimem, oraz ci, którzy odważnie walczą o swoje prawa w kraju – o prawa kobiet, prawa LGBTQ i prawa mniejszości – nie przyłączyli się.
Farsę ONZ uwieńczyła, Rada Bezpieczeństwa, która w zeszłym tygodniu – siedem miesięcy po okropnościach z 7 października – w końcu przeprowadziła dyskusję na temat losu ponad 100 nadal przetrzymywanych zakładników, ale nie wydała żadnej deklaracji ani rezolucji.
Mogłoby to zrujnować palestyńską narrację, jakoby to oni byli ofiarami, a nie sprawcami wydarzeń z 7 października. Ponad 1200 izraelskich ofiar w każdym wieku – spalonych żywcem, ściętych, okaleczonych, zgwałconych lub uprowadzonych– nie trapi ONZ.
Jak bezpiecznie się czujecie, wiedząc, że MAEA, organ, któremu powierzono nadzór nad potencjałem nuklearnym, oficjalnie opłakuje prezydenta państwa znajdującego się o krok od wejścia w posiadanie bomb atomowych, gdy jego kraj wzywa do wymazania Izraela z powierzchni Ziemi i który właśnie w zeszłym miesiącu wystrzelił grad setek rakiet i zabójczych dronów na państwo żydowskie?
Należy pamiętać, że Iran jest także głównym sponsorem Hamasu, Hezbollahu i innych organizacji terrorystycznych – w tym Huti, którzy zagrażają międzynarodowej żegludze i przeprowadzają ataki na „umiarkowane” państwa arabskie. Rosja używa irańskiej broni przeciwko Ukraińcom.
Unia Europejska złożyła także „kondolencje” w związku ze śmiercią Raisiego i ministra spraw zagranicznych Husseina Amira Abdollahiana „w tragicznej katastrofie helikoptera w niedzielę”.
PODWÓJNE standardy i obłuda wołają o pomstę do nieba (gdzie nie ma miejsca dla Raisiego). Linia przerywana łączy reakcję społeczności międzynarodowej na śmierć rzeźnika z Teheranu z oświadczeniem Khana stanowiącym odrażającą próbę postawienia fałszywego znaku równoważności między Izraelem a Hamasem, organizacją uznaną przez demokratyczny świat za grupę terrorystyczną.
Khan, muzułmanin Ahmadi, dobrze by zrobił, gdyby skonsultował się z członkami tej społeczności w Izraelu, jedynym kraju na Bliskim Wschodzie, w którym ten odłam islamu cieszy się wolnością religijną i własnym meczetem. Właściwie Khan dobrze by zrobił, gdyby przejrzał fakty, zanim poinstruował ławę przysięgłych, jak ma się zachować.
Zamiast tego Khan oparł się na danych Hamasu i dezinformacji, które zdyskredytowała nawet ONZ. Sam Hamas i ONZ zmniejszyły niedawno o połowę liczbę kobiet i dzieci zabitych przez Izrael podczas wojny w Gazie. Wśród 7797 dzieci (poniżej 18 roku życia) znajdują się niepełnoletni, którzy brali udział w walkach.
„To nie jest ludobójstwo” – jak stwierdził prezydent USA Joe Biden. Jest to konsekwencja wojny wymuszonej na Izraelu i prowadzonej przy niższym wskaźniku ofiar cywilnych w porównaniu do liczby zabitych w działaniach wojennych prowadzonych przez armie państw zachodnich zrzeszonych w NATO. Podczas gdy Izrael dokłada wszelkich starań, aby uniknąć ofiar wśród ludności cywilnej, Hamas celowo używa ludzkich tarcz.
Jeśli chodzi o zarzuty systematycznego głodzenia Palestyńczyków w Gazie, dane mówią co innego. To nie Izrael uniemożliwia dotarcie pomocy do Gazańczyków, ale reżim Hamasu.
Spojrzenie na dane liczbowe na stronie internetowej COGAT, izraelskiej Agencji Koordynacji Działań Rządowych na Terytoriach, w dniu 20 maja pokazuje, że tylko poprzedniego dnia (19 maja) 422 ciężarówki z pomocą zostały przetransportowane do Strefy Gazy różnymi izraelskimi szlakami pomocy, w tym przez port Aszdod, przejście Erez i JLOTS (trasa morska i molo pływające); Do Gazy zrzucono drogą lotniczą palety zawierające łącznie dziesiątki tysięcy paczek z pomocą; funkcjonuje osiem szpitali polowych; obecnie w Gazie działa 26 piekarni, które „codziennie dostarczają prawie pięć milionów bochenków chleba, bułek i chlebów pita”; 19 maja dwa tankowce z paliwem przeznaczonym do obsługi podstawowej infrastruktury wpłynęły do Gazy; a dwa z trzech rurociągów wodnych z Izraela do Gazy były w pełni sprawne.
Nie jest jasne, czy żywność i pomoc docierają do żywych zakładników. W zeszłym tygodniu Izrael odzyskał ciała czterech Izraelczyków ze Strefy Gazy. Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża nie widział żadnego z jeńców przetrzymywanych przez Hamas.
Nic dziwnego, że Izraelczycy są sceptyczni co do intencji organów międzynarodowych rzekomo chroniących zachodnie wartości. Jak to ujęła dziennikarka Melanie Phillips: „Bez wątpienia pod ogromną presją zarówno ze strony ONZ, jak i jego byłych kumpli z radykalnych brytyjskich grup adwokackich, niedorzeczne posunięcie Khana jest częścią programu zmierzającego do zniszczenia Izraela przez ruch ludobójczego terroru, uliczne powstania bezmózgowców i kampanie prawne ‘obrońców praw człowieka’. Beneficjentem będzie Hamas; ofiarami będzie Izrael, rządy prawa i sama cywilizacja”.
W świecie, który nie zinternalizował jeszcze w pełni groźby globalnego dżihadu, reakcje były mieszane. Niemcy i Wielka Brytania potępiły fałszywą równoważność między Izraelem a Hamasem w ocenie prokuratora MTK, natomiast francuskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych poparło sąd w Hadze.
(Swoją drogą zauważyłam brak protestów i wieców na kampusach w związku ze śmiertelnymi wydarzeniami w walkach o niepodległość we francuskiej kolonii Nowa Kaledonia.)
Nic dziwnego, że po początkowym szoku wywołanym oświadczeniem Khana Izraelczycy zareagowali szyderstwem. Khan może przypisać sobie ten sukces.
W skrajnie podzielonym izraelskim systemie politycznym parlamentarzyści opozycji i koalicji zjednoczyli się w potępieniu MTK.
Nawet lider opozycji Jair Lapid nazwał połączenie nakazów aresztowania Netanjahu i Gallanta z nakazami aresztowania przywódców terrorystycznych Hamasu „niewybaczalnym”. Izrael „nie zaakceptuje porównania do Hamasu” – powiedział.
Prezydent Isaac Herzog stwierdził na koncie X: „Enuncjacja prokuratora MTK jest więcej niż skandaliczna i pokazuje, w jakim stopniu międzynarodowemu systemowi sądowniczemu grozi upadek. Podjęte w złej wierze, jednostronne posunięcie stanowi krok polityczny, który ośmiela terrorystów na całym świecie i narusza wszystkie podstawowe zasady Trybunału włącznie z zasadą komplementarności i innymi normami prawnymi”.
W oświadczeniu Białego Domu Biden również użył słowa „skandaliczna”, aby opisać decyzję Khana, dodając: „I żeby było jasne: cokolwiek ten prokurator chciał zasugerować, nie ma żadnej równoważności pomiędzy Izraelem a Hamasem. Zawsze będziemy stać po stronie Izraela przeciwko zagrożeniom dla jego bezpieczeństwa”.
Jednak Biden jest winny wysyłania niebezpiecznych dwuznacznych komunikatów przyjaciołom i wrogom USA: w jednej chwili deklarując niezachwiane poparcie dla Izraela jako demokratycznego sojusznika USA, a w następnej wstrzymując dostawy broni; deklarując wsparcie w sprawie uwolnienia zakładników, a następnie utrudniając Izraelowi wywieranie nacisku na Hamas; dążąc do szybkiego zakończenia wojny, ale przedłużając ją przez niekończące się dostawy pomocy i paliwa dla Hamasu.
Na początku tego miesiąca, w odpowiedzi na groźby USA ograniczenia dostaw broni, jeśli IDF będzie kontynuować ofensywę w Rafah, które jest nadal bastionem Hamasu, Netanjahu zapowiedział, że Izrael, w ostateczności, będzie działał sam i będzie „walczył paznokciami”. Najwyraźniej są teraz tacy, którzy teraz gotowi są zrywać paznokcie.
Khan chciał zostawić po sobie ślad. I zrobił to. Zostawił ciemną, krwawą plamę. Plamę na historii.
Link do oryginału: https://www.jpost.com/opinion/article-802470
Jerusalem Post, 24 maja 2024
Tłumaczenie: Andrzej Koraszewski
Liat Collins
Urodzona w Wielkiej Brytanii, osiadła w Izraelu w 1979 roku i hebrajskiego uczyła się już w mundurze IDF, studiowała sinologię i stosunki międzynarodowe. Pracowała w redakcji “Jerusalem Post” od 1988 roku. Do niedawna kierowała The International Jerusalem Post. Obecnie na emeryturze.
