Dlaczego zachodni lewicowcy uwielbiają prawicowych ekstremistów za granicą?

Ten wewnętrznie sprzeczny pogląd jest symboliczny dla zjawiska obejmującego wszystko od entuzjazmu Michela Foucault dla Islamskiej Rewolucji w Iranie do tych ”antywojennych” aktywistów w Wielkiej Brytanii, którzy popierają bombardowanie cywilów przez syryjskiego prezydenta, Baszara Assada i Rosję.  

Dlaczego ludzie, którzy popierają prawa kobiet w USA lub Francji, znajdują wymówki dla irańskiego reżimu? Dlaczego ci, którzy nie lubią militaryzmu, uznają za romantycznych ludzi w mundurach w Pakistanie i w Moskwie?  

Dlaczego ci, którzy nie lubią prezydenta USA, Donalda Trumpa, uważają pompatycznych populistów, takich jak Hugo Chavez z Wenezueli, za tak ujmujących? 

Dlaczego wojna Assada z terrorem jest tak dobra, ale George’a W. Busha taka zła? 

Wielu komentatorów i intelektualistów zachodnich związanych z ”lewicą”, od 100 lat stowarzyszało się z totalitarnymi, ekstremistycznymi, bandyckimi, populistycznymi, militarystycznymi, skrajnie prawicowymi, religijnie fanatycznymi reżimami i ruchami za granicą.

Czy był to George Bernard Shaw jeżdżący po świecie i wychwalający Rosję Stalina, czy  Noam Chomsky, który twierdził, że uchodźcy z kambodżańskiego ludobójstwa są „niewiarygodni”, a „raporty o masakrach są fałszywe”, istnieje długa tradycja minimalizowania ludobójczych zbrodni za granicą, jakich ci ludzie nigdy nie usprawiedliwialiby u siebie w kraju.

Dla zrozumienia tego zjawiska musimy wyjaśnić, co to znaczy być „lewicowcem” na Zachodzie. Być na lewicy znaczy być dobrym, postępowym, opowiadać się za prawami kobiet, za prawami gejów, za ochroną środowiska, za sprawiedliwością społeczną, za prawami robotników i być przeciwko rasizmowi i dyskryminacji, często przeciwko energii jądrowej, zawsze przeciwko wojnie.

Lewica nie zawsze to znaczyła.

Przed pokonaniem nazizmu lewe skrzydło było dla rozmaitych ruchów w znacznej mierze ideologicznym wyborem bycia częścią „globalnej lewicy”.   

Lewicowe i prawicowe skrzydła populistycznych ruchów lat 1920., choć pozornie opowiadające się za prawami robotników, były zasadniczo takie same w swoich totalitarnych fantazjach. Ponieważ bycie „lewicą” było samookreśleniem, nie jest jasne, co czyniło Czerwonych Khmerów i ich ludobójstwo choć trochę bardziej „lewicowymi” niż ludobójczy Hutu w Ruandzie. 

Co czyniło arabskich nacjonalistów jednego rodzaju, takich jak Palestyńczycy, „lewicą”, podczas gdy ci innego rodzaju, tacy jak Siły Libańskie, „prawicą”? 

Lojalność dla tych lewicowych ruchów była w znacznej mierze ideologiczna i wewnętrznie sprzeczna. Tak więc, popierano Stalina po prostu dlatego, że pewni lewicowcy na Zachodzie akceptowali linię radzieckiej partii komunistycznej; inni lubili towarzysza Trockiego i dlatego nie lubili Stalina. Nie dlatego, że byli liberałami, ale dlatego, że tak im powiedziała ich partia.   

W owych czasach ideologiczna lewica chciała, by Zachód wyglądał jak Związek Radziecki: państwo jednej partii z nimi u władzy.

Kiedy dotarliśmy do lat 1990. i do upadku komunizmu, zniknęła potrzeba lojalności wobec upadającej i umierającej oficjalnej lewicy za granicą. 

Co jednak zrobić z pustką w środku, z potrzebą lojalności wobec fanatycznych, ekstremistycznych ruchów za granicą? Gdzie była romantyka „rewolucji”, jak nazywali ludobójstwo w Kambodży, rewolucja „chłopów” i „mas” i wychwalanie masowego morderstwa w imię populizmu?  

Dla zrozumienia ślepej i wewnętrznie sprzecznej lojalności ludzi, którzy nazywają siebie ”postępowymi”, ale opowiadają się za jawnie reakcyjną polityką za granicą, trzeba zrozumieć, że ludzie muszą wypełnić w sobie pustkę po wściekłości. 

Prawica na Zachodzie wypełnia tę pustkę krajowym nacjonalizmem. „Lewica” jednak wyrzekła się nacjonalizmu u siebie w kraju. Niemniej nacjonalizm „Innego” jest autentyczny i do przyjęcia. Odrzucenie własnej flagi jest de rigueur, ale zachwycanie się nacjonalizmem Innego jest akceptowalne.  

Tak więc, objęcie religijnego fanatyzmu i prawicowego, nacjonalistycznego ekstremizmu za granicą po latach 1990. intelektualnej lewicy na Zachodzie wypełniło pustkę pozostawioną przez upadek komunizmu. 

Spójrzmy na Chaveza jako na doskonały przykład; nadęty, terroryzujący ludzi militarysta w mundurze, były przywódca zamachu stanu zamieniony w „rewolucyjnego internacjonalistę” był wychwalany. Był „bezkompromisowo antyimperialistyczny” i zmobilizował „globalną jedność przeciwko głównemu wrogowi”.  

Jego „oddolne rady wspólnot” „angażowały masy i budowały mającą sens demokrację”. Alan Woods w „London Progressive Journal” ostrzegał przed “sabotażem” i “lumpenproletariacką hołotą”, przed ludźmi, którzy „wywoływali burdy” przeciwko biednemu Chavezowi.

Posłuchajmy, jak ludzie Zachodu opisują wielkiego przywódcę: „Chavez zawsze czerpał inspirację z kontaktu z rewolucyjnymi masami”. Dlaczego więc nie mają Chaveza w Wielkiej Brytanii lub w Ameryce? Mężczyzny paradującego w mundurze, głosu prezydenta grzmiącego na wszystkich kanałach telewizyjnych, szukającego „wrogów” i „sabotażu”?   

Takiego trochę jak Donald Trump, tylko znacznie bardziej.

Ponieważ ludzie Zachodu chcą swoich ”wielkich przywódców” w Wenezueli, nie w Londynie, chcą religijnej policji nękającej kobiety w Aceh, nie w Danii. Nacjonalizm za granicą, pragmatyzm w domu. Rewolucja boliwariańska za granicą, internacjonalizm w domu.   

Ponieważ to Wenezuelczycy płacą obecnie cenę masowym głodem, jak pokazano w nadanym  niedawno reportażu BBC, pustymi półkami sklepowymi, kobietami, które nie mają mleka w piersiach dla swoich niemowląt, bo kraj został zniszczony przez populistyczny, militarystyczny nonsens.  

Chavez nie był ”postępowy”, był prawicowym militarystą, który podawał się za lewicowca, podobnie jak dla nich  Hezbollah i Hamas, Baszar Assad i ajatollahowie są „lewicowi”.

Kiedy patrzy się na miłość i podziw, jaki niektórzy ludzie na Zachodzie mają dla skrajnej prawicy za granicą, widać, jak adorują skrajnie odwrotne wartości za granicą i u siebie w kraju. Nie lubią Jerry’ego Falwella, ale gdyby był ajatollahem Jerrym al-Falwellem, byłby wielbiony i szanowany. 

Rabin Brant Rosen, który popiera ”sprawiedliwość społeczną” w Chicago, udał się w 2008 roku do Iranu i spotkał mężczyzn w dziwacznych szatach i z brodami, którzy reprezentowali odwrotność sprawiedliwości społecznej. Pisał entuzjastycznie o etno-nacjonalizmie „Persji, kraju o dumnej i czcigodnej historii… wszyscy Irańczycy, młodzi i starzy, identyfikują się głęboko ze swoją starożytną historią… zjednoczeni w szacunku dla perskiej historii”.  

A co z irańskimi mniejszościami brutalnie dławionymi przez Persów, takimi jak Kurdowie, Arabowie, Azerowie i Beludżowie? Amerykański rabin nie wspomniał o nich, jego blog wydaje się mówić, że nie istnieją. 

W Ameryce sprawiedliwość społeczna oznacza uznanie mniejszości, ale ci, którzy nauczają sprawiedliwości społecznej w domu, opowiadają się za zaciekłym ekstremizmem religijnym za granicą. Nikt nie zaakceptowałby prawa zmuszającego kobiety do zakrywania włosów w Chicago, ale w Iranie kochają te narzucone praktyki religijne.

Dlaczego perski nacjonalizm lub jakikolwiek inny zagraniczny nacjonalizm jest tak powabny dla pewnych ludzi na Zachodzie? Bo amerykański, francuski lub niemiecki nacjonalizm nie jest.   

Zagranica jest miejscem do wylewania swojej miłości do „dumnych narodów”. Tam można otwarcie czcić jurnych, mocarnych mężczyzn; nacjonalizm, religijny ekstremizm, wojnę, chłostę i publiczne wieszanie, obcinanie głów, kamienowanie – można wypuścić z siebie całą agresję, jaką uwięziło życie na Zachodzie.    

Miłość do obcego narodu i religii, jaką znajduje się w tekstach tak wielu ludzi z „lewicy”, którzy rzekomo są przeciwnikami nacjonalizmu, jest zawsze ciekawa. Miłość do „dumy”, wiary, godności i korzeni w ziemi, do krzepy i flagi, miecza i karabinu, wskazuje na nacjonalistyczne tęsknoty, na które zachodnia lewica nie może pozwolić sobie w kraju.

Te same wartości u Trumpa lub u zwolenników brexitu, u pani Le Pen lub w Lidze Północnej, które lewica uważa za godne potępienia na Zachodzie, kiedy znajdują wyraz w Wenezueli, Syrii, Iranie lub wśród Palestyńczyków, są godne podziwu.   

Nie oszukujcie się i nie udawajcie, że ci postępowi ludzie po prostu nie słyszą swoich przyjaciół w Iranie, nazywających aborcję ”szatańską”, lub nie słyszą, jak mówią, że homoseksualiści są „rakiem” i nie słyszą, kiedy ich szowinistyczni przyjaciele z Bractwa Muzułmańskiego mówią, że „miejsce kobiety jest w domu”.   

Słyszą i popierają to. Kiedy otyli, brodaci przywódcy religijni w Iranie mówią: ”kobiety i mężczyźni różnią się; kobietami powodują emocje”, ci sami ludzie, którzy na Zachodzie mówią o „neutralności płci” potakują i mówią: „tak, zgadzam się, co za spostrzeżenie”, i nie pytają „gdzie jest transgenderowa toaleta?” 

Kiedy Hugo Chavez powiedział, że nie mógłby być homoseksualistą, ponieważ jest „wystarczająco męski, by rozbić w proch każde podobne oskarżenie”, orędownicy praw gejów nawet nie mrugnęli. Homofobia jest w porządku – tylko, że za granicą, nie w domu.

Jeśli weźmiesz przeciętnego miłośnika Hezbollahu i powiesz mu w Teksasie, że zanurzenie w fontannie spowoduje, że będzie ponownie narodzony, wyszydzi ”ignorancką religię” – ale weź go do doliny Beka’a i powiedz, by wychłostał się w dzień Aszura, a uzna to za piękne.

Całe to zjawisko powinno nazywać się „liberalizmem geograficznym”.  

Liberalizm geograficzny oznacza, że popierasz liberalizm tylko w jednym miejscu i popierasz jego diametralne przeciwieństwo gdzie indziej. W efekcie są zasadniczo dwie prawicowe siły, które walczą ze sobą na Zachodzie. Jedna popiera prawicowe, religijne, nacjonalistyczne siły za granicą, a druga popiera je w kraju.

Kruche liberalne wartości Zachodu, na osiągnięcie których potrzeba było tysiąca lat podważania władzy religii, nacjonalizmu, rasizmu, ksenofobii i szowinizmu, nie mają szansy przeciwko konkurującym siłom zagranicznego prawego skrzydła, wewnętrznego prawego skrzydła i wewnętrznych miejscowych liberałów, którzy zdradzają je w domu i popierają je za granicą. 

Kiedy zostanie napisana historia Zachodu, będzie tam stwierdzenie: nauczyli się nienawidzić siebie i kochać w innych to, czego nienawidzą w sobie.  

Why Western leftists adore right-wing religious extremists abroad

Jerusalem Post, 2 sierpnia 2019

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Seth J. Frantzman

Publicysta “Jerusalem Post”. Zajmował się badaniami nad historią ziemi świętej, historią Beduinów i arabskich chrześcijan, historią Jerozolimy, prowadził również wykłady w zakresie kultury amerykańskiej. Urodzony w Stanach Zjednoczonych w rodzinie farmerskiej, studiował w USA i we Włoszech, zajmował się handlem nieruchomościami, doktoryzował się na  Hebrew University w Jerozolimie.