W poszukiwaniu uczciwości w dyskusjach o Żydach i Izraelu

W takich czasach pozwolę sobie polecić nową książkę. Rozsądnie i trzeźwo zaczyna się od cytatu z George’a Orwella: "Wszystko zamazało się we mgle. Przeszłość została wymazana, a wymazanie zapomniane, kłamstwo stało się prawdą”.

Piszę o znakomitej książce profesora prawa, Kennetha Lassona: Defending Truth: The Quest For Honesty about Jews and Israel.

Podtytuł książki Lassona jest dość smutny. Bardzo niewielu ludzi chce uczciwości w sprawie Żydów i Izraela. Są indoktrynowani wiarą w Wielkie Kłamstwo i trzymają się kurczowo tego kłamstwa, jakby była to fundamentalna prawda.  

Jeden przykład: bardzo okrzyczana ale bezwstydnie zdejudaizowana wystawa o Jerozolimie w nowojorskim Metropolitan Museum of Art, o której Edward Rothstein napisał dewastującą recenzję w „Mosaic”.

Inny przykład: seria rezolucji UNESCO, uchwalonych w 2016 r. o Jerozolimie, konkretnie, że Kotel – Ściana Zachodnia – i samo Wzgórze Świątynne nie mają związków z judaizmem i z Żydami; że Jerozolima nie jest wspomniana w naszych tekstach religijnych, nie jest miastem tęsknoty żydowskiej, miastem, o którym mamy przykazane nigdy nie zapominać, nawet w momentach wielkiej radości.  

A co z odmową administracji Obamy zawetowania w 2016 r. Rezolucji ONZ #2334, która określa obecność Izraela w Jerozolimie Wschodniej jako nielegalną?

Można to ciągnąć - i Lasson to robi.

Kiedy omawia rosnący przemysł negacji Holocaustu i inwersji Holocaustu w świecie islamskim, głównie skupia się na inteligencji na Zachodzie. Pisze, że podczas gdy:

"Negacja Holocaustu... jest najszybciej rosnąca kontr-wiedzą stulecia – wielu ludzi Zachodu nie chce, by zwracać na to uwagę ze strachu przed urażeniem muzułmanów... Miejsce, które powinno być najbardziej otwarte dla uczciwego poszukiwania prawdy i dyskusji intelektualnych, stało się zamiast tego miejscem, gdzie wszystko jest otwarte do debaty – także udokumentowane fakty”.

Jesteśmy w samym środku tego, co Lasson nazywa "rewoltą przeciw rzeczywistości," która zamienia “sprawców w bohaterów” i nie uznaje udokumentowanych faktów.

Na kampusach Zachodu fałszywe “fakty” i “kontr-wiedza” kwitną z zapałem. Żydzi i Izrael oskarżeni są o zbrodnie, których nie popełnili – które w rzeczywistości popełnili muzułmanie arabscy, a tych z kolei uważa się nadal za najbardziej święte i najbardziej niewinne ofiary. W dodatku „w tych dniach uniwersytety mają trudności w rozróżnieniu między wolnością słowa a bigoterią do tego stopnia, że nadmiernie chronią to pierwsze bez wystarczającego potępienia tego drugiego”. Wrogość do studentów żydowskich, którzy nie dość mocno przeciwstawiają się państwu żydowskiemu, lub którzy wręcz bronią go, przybiera alarmujące proporcje.

Media przyczyniają się do tego obłędu. Lasson pokazuje, jak reporterzy piszą „bojownicy” lub „wojownicy”, kiedy powinni pisać „terroryści” lub „islamscy terroryści”. Tariq Kalafa, szef BBC Arabic, przyznaje, że jest powściągliwy w używaniu słowa na „T”. “Mówimy, że ‘dwóch mężczyzn zabiło 12 ludzi w ataku na reakcję pisma satyrycznego’” (chodzi mu o atak terrorystów islamskich na „Charlie Hebdo” w Paryżu). Podczas gdy terroryści są jedynie „bojownikami”, ofiary izraelskie na „Zachodnim Brzegu” nieodmiennie opisywane są jako „osadnicy”, w odróżnieniu od „cywilów”.

Dziennikarze używają obsesyjnie pojęcia “terytoria okupowane” i wystrzegają się poprawnego terminu prawniczego „sporne”, kiedy mówią o terytoriach Izraela-Palestyny.

Dziennikarze doszli do interpretacji etyki “obiektywności” jako czegoś, co wymaga, by przeprowadzić wywiad zarówno z Hitlerem, jak z jedną z jego ofiar – po prostu żeby była równowaga. Jednak porzucają wszystkie pretensje do „moralnie równoważnej” narracji, kiedy donoszą w sprawach izraelsko-palestyńskich. Według Lassona skutecznie „zamazuje to rozróżnienie między agresorem i ofiarą”. Ponadto dziennikarze ściśle trzymają się wyznaczonej linii, która pozostaje niezmienna niezależnie od faktów – i używają języka, który zarówno zaciemnia, jak umyślnie zaognia.

Jaki jest powód wielokrotnego opisywania przez dziennikarzy Jerozolimy Wschodniej jako “tradycyjnie arabskiej Jerozolimy Wschodniej” (Associated Press) lub “Arabskiej Jerozolimy Wschodniej” (np. Daily Telegraph, BBC, Los Angeles Times).

Przecież, jak podkreśla Lasson, przez 3000 lat Jerozolima była jednym miastem, gdzie nie było żadnego rozróżnienia na część Wschodnią i Zachodnią. Miasto było podzielone przez zaledwie 19 lat, poczynając od 1948 r., kiedy Jordania wygnała wszystkich Żydów żyjących na terenie, który opanowała… czyniąc te 19 lat między rokiem 1948 a 1967 jedynym okresem, kiedy wschodnią Jerozolimę można realistycznie nazwać arabską.

Lasson cierpliwie demaskuje niesłychaną stronniczość, insynuacje, minimalizowanie palestyńskiej przemocy i podżegania w mediach zachodnich, które konsekwentnie określają izraelskie działania w obronie własnej jako agresję. Przypomina o przedwczesnych, nieprawdziwych i zapalnych doniesieniach z symbolicznych wydarzeń, takich jak rzekome zamordowanie Mohameda Al-Dury i rzekoma masakra w Jenin. Z czasem ten właśnie rodzaj siania nienawiści może prowadzić – i prowadził – do ludobójstwa.

Lasson widzi także antysyjonizm jako część tego, co stanowi nowy antysemityzm i potępia rozmaite krucjaty palestyńskie, ale także izraelskie i żydowskie, przeciwko państwu żydowskiemu. Pisze też o kampaniach BDS i festynach nienawiści pod nazwą Israel Apartheid Week na kampusach Ameryki Północnej.

Inni, zbyt liczni, by ich wymienić, także opisali i potępili te same wydarzenia. Lasson jednak nie tylko mówi elokwentnie i jasno, ale z autorytetem uczonego prawnika. Jego rekomendacją jest odpowiedź przez walkę na słowa, kontr-protesty na kampusach, objazdy z wykładami i nieustająca edukacja profesorów i administratorów akademickich. Opisuje sukcesy tego podejścia, które były ciężko wywalczone.

Co do mnie, sądzę, że prawda traciła szybko grunt od 1967 r., kiedy Izrael nieoczekiwanie zwyciężył w wojnie obronnej, a prace Lacana, Foucault, Chomsky’ego i Saida porwały wyobraźnię zachodnich akademików.  

Ludzie pytają mnie często, jak powstała ta starannie kultywowana ignorancja o Izraelu – szczególnie wśród najwyżej wykształconych? Na ogół zwracam uwagę na amok przemysłu „Wiktymologii”; nawiązuję do koncepcji „relatywizmu kulturowego: i „prawdy subiektywnej” (wszystkie kultury są równej wartości poza Zachodem i Izraelem; nie ma niczego takiego jak prawda, wszystko jest „relatywne”, moja prawda jest równie dobra jak prawda kogoś innego).

Czytając Lassona uświadomiłam sobie coś jeszcze. Gdy tylko zachodni intelektualiści, media i organizacje międzynarodowe zaakceptowały, że kraj zwany „Palestyną” rzeczywiście istniał, bramy zostały otwarte na wszelkiego innego rodzaju „fantazje”. Czyny, które są niezaprzeczalnie barbarzyńskie, są w rzeczywistości walką o wolność; Rachel Dolezal może uchodzić za czarną, bo czuje, że jest czarna; kobieta, która czuje się uwięziona w ciele mężczyzny, jest kobietą itd.

Nie kwestionuję rzeczywistego cierpienia i bólu wielu zwykłych Arabów, biorąc pod uwagę jak bardzo byli i są eksploatowani i zdradzani zarówno przez własnych przywódców, jak przez ich arabskich braci, ani nie zaprzeczam prawdziwemu cierpieniu tych, którzy czują, że ich widzialne, fizyczne i seksualne tożsamości są „niesłuszne”. Kwestionuję wybrane Ostateczne Rozwiązania.

Czy nowa administracja amerykańska, obiekt niesłychanego szyderstwa, zmieni kurs na mówienie prawdy, nie wspominając już o „procesie pokojowym” między państwami arabskimi i muzułmańskimi, a jedynym państwem żydowskim?

Zobaczymy.

The quest for honesty about Jews and Israel

Israel National News, 11 czerwca 2017

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska