Hiszpański dwugłos 
José María Aznar, Pilar Rahola

José Maria Aznar

Gniew w sprawie Gazy rozprasza uwagę. Nie wolno nam zapomnieć, że Izrael jest najlepszym sojusznikiem Zachodu w niespokojnym regionie.

Zdecydowanie zbyt długo w Europie niemodne jest ujmowanie się za Izraelem. Po niedawnych wydarzeniach na pokładzie statku pełnego anty-izraelskich aktywistów na Morzu Śródziemnym trudno znaleźć bardziej niepopularną sprawę do obrony.

W idealnym świecie atak izraelskich komandosów na Mavi Marmara nie zakończyłby się dziewięcioma zabitymi i dziesiątkami rannych. W idealnym świecie, żołnierzy przyjęto by na pokładzie pokojowo. W idealnym świecie żadne państwo, nie mówiąc już o niedawnym sojuszniku Izraela, takim jak Turcja, nie sponsorowałoby i nie organizowało flotylli, której jedynym celem było stworzenie dla Izraela niemożliwej sytuacji: wyboru między rezygnacją z polityki bezpieczeństwa i blokady morskiej, a ryzykiem gniewu świata.

W naszych stosunkach z Izraelem musimy rozwiać czerwoną mgłę gniewu, która aż nazbyt często zaćmiewa nasz osąd. Rozsądne i zrównoważone podejście powinno obejmować następujące fakty: pierwszy, państwo Izrael zostało utworzone decyzją ONZ. Jego legitymacja powinna dlatego być poza dyskusją. Izrael jest narodem z głęboko zakorzenionymi instytucjami demokratycznymi. Jest to społeczeństwo dynamiczne i otwarte, które wielokrotnie wyróżniało się w dziedzinach kultury, nauki i technologii.

Po drugie, ze względu na swoje korzenie, historię i wartości, Izrael jest narodem zachodnim w pełnym tego słowa znaczeniu. W istocie jest to normalny naród zachodni skonfrontowany z nienormalnymi okolicznościami.

Jest to jedyna demokracja, której samo istnienie kwestionowano od samego początku. Najpierw kraj ten został zaatakowany przez swoich sąsiadów używających konwencjonalnej broni wojny. Potem stanął przed terroryzmem, którego kulminacją były fala za falą ataków samobójczych. Teraz, na życzenie radykalnych islamistów i ich sympatyków, stoi przed kampanią delegitymizacji przez międzynarodowe prawo i dyplomację.

Sześćdziesiąt dwa lata po powstaniu Izrael nadal walczy o przeżycie. Karany rakietami z północy i południa, zagrożony zniszczeniem przez Iran starający się o zdobycie broni nuklearnej i naciskany przez przyjaciół i wrogów, Izrael, jak się wydaje, nigdy nie ma chwili spokoju.

Przez lata uwaga Zachodu w sposób zrozumiały koncentrowała się na procesie pokojowym między Izraelczykami a Palestyńczykami. Ale jeśli dzisiaj Izrael jest w niebezpieczeństwie, a cały region zsuwa się w niepokojącą i problematyczną przyszłość, nie jest to z powodu braku zrozumienia między stronami w sprawie tego, jak rozwiązać konflikt. Parametry każdego przyszłego pokoju są jasne, jak trudno by nie było tym dwóm stronom dokonać ostatniego kroku do ugody.

Prawdziwe zagrożenia dla stabilności regionu można jednak znaleźć w rozkwicie radykalnego islamizmu, który widzi zniszczenie Izraela jako spełnienie religijnego przeznaczenia, a równocześnie w przypadku Iranu, jako wyraz jego ambicji do hegemonii regionalnej. Oba te zjawiska są groźbami, które dotyczą nie tylko Izraela, ale także całego Zachodu i świata.

Sedno problem leży w dwuznacznym i często błędnym sposobie, w jaki zbyt wiele krajów zachodnich reaguje teraz na sytuację. Łatwo jest winić Izrael za wszelkie zło na Bliskim Wschodzie. Niektórzy wręcz działają i mówią, jak gdyby można było osiągnąć nowe porozumienie ze światem muzułmańskim pod warunkiem złożenia na ołtarzu państwa żydowskiego. To byłoby szaleństwo.

Izrael jest naszą pierwszą linią obrony w niespokojnym regionie, który nieustannie grozi wpadnięciem w chaos; regionie żywotnym dla naszego bezpieczeństwa energetycznego z powodu naszej zależności od bliskowschodniej ropy naftowej; regionie, który jest pierwszą linią walki przeciwko ekstremizmowi. Jeśli padnie Izrael, wszyscy padniemy.

Obrona prawa Izraela do istnienia w pokoju, z bezpiecznymi granicami, wymaga moralnej i strategicznej jasności, która aż zbyt często wydaje się zanikać w Europie. Stany Zjednoczone wykazują niepokojące oznaki maszerowania w tym samym kierunku.

Zachód przeżywa okres dezorientacji co do kształtu przyszłości świata. W znacznym stopniu ta dezorientacja spowodowana jest przez rodzaj masochistycznego wątpienia w siebie i w naszą tożsamość; przez rządy poprawności politycznej; przez wielokulturowość, która rzuca nas na kolana przed innymi; i przez sekularyzm, który — o najwyższa ironio — oślepia nas, kiedy stajemy przed dżihadystami propagującymi najbardziej fanatyczne uosobienie swojej wiary. Porzucenia Izraela swojemu losowi, w tym momencie ze wszystkich momentów, posłużyłoby jedynie jako ilustracja tego, jak nisko spadliśmy i jak nieubłaganie wygląda teraz nasz upadek.

Nie wolno do tego dopuścić. Motywowany potrzebą odbudowania naszych zachodnich wartości, wyrażając głębokie zaniepokojenie falą agresji przeciwko Izraelowi i pamiętając o tym, że siła Izraela jest naszą siłą, a słabość Izraela jest naszą słabością, postanowiłem promować nową inicjatywę Przyjaciół Izraela z pomocą wielu wybitnych ludzi, włącznie z Davidem Trimble, Andrew Robertsem, Johnem Boltonem, Alejandro Toledo (byłym prezydentem Peru), Marcello Pera (filozofem i byłym przewodniczącym włoskiego Senatu), Fiammą Nirenstein (włoską pisarką i politykiem), finansistą Robertem Agostinelli i katolickim intelektualistą Georgem Weigelem.

Nie jest naszym zamiarem obrona jakiejś konkretnej polityki ani jakiegoś konkretnego rządu Izraela. Sponsorzy tej inicjatywy z pewnością czasami nie zgadzają się z decyzjami podejmowanymi przez Jerozolimę. Jesteśmy demokratami i wierzymy w różnorodność.

Tym, co nas wiąże jednak, jest nasze nieugięte poparcie prawa Izraela do istnienia i do obrony. Dla krajów zachodnich stawanie po stronie tych, którzy kwestionują legitymację Izraela, granie  żywotnymi dla Izraela kwestiami bezpieczeństwa na forum międzynarodowm, ugłaskiwanie tych, którzy są przeciwni zachodnim wartościom zamiast twardo stanąć w obronie tych wartości, jest nie tylko poważnym błędem moralnym, ale jest błędem strategicznym pierwszej wielkości.

Izrael jest fundamentalną częścią Zachodu. Zachód jest tym, czym jest, dzięki swoim korzeniom judeochrześcijańskim. Jeśli element żydowski tych korzeni zostanie wyrwany i Izrael przepadnie, przepadniemy również my. Czy nam się to podoba, czy nie, nasz los jest nierozerwalnie związany.

Tekst opublikowany był po raz pierwszy w londyńskim „The Times" z 16 czerwca 2010r.

Żydzi z sześcioma rękami

Pilar Rahola

Tekst przemówienia wygłoszonego 8 lutego 2010 r. na Konferencji Globalnego Forum Zwalczania Antysemityzmu w Hiszpanii. Pilar Rahola jest hiszpańsko-katalońską dziennikarką i członkiem parlamentu, należy do skrajnej lewicy.

Spotkanie w Barcelonie z setką prawników i sędziów miesiąc temu.

Zebrali się, żeby posłuchać moich opinii o konflikcie na Bliskim Wschodzie. Wiedzą, że jestem dziwacznym zwierzęciem na wraku w „morzu jednomyślności", jaka panuje w moim kraju w sprawie Izraela. Chcieli mnie posłuchać, ponieważ zadawali sobie pytanie dlaczego, skoro Pilar jest poważną dziennikarką, ryzykuje swoją wiarygodność broniąc czarnych charakterów, winnych? Odpowiedziałam prowokacyjnie — Wszyscy wierzycie, że jesteście ekspertami polityki międzynarodowej, kiedy mówicie o Izraelu, ale w rzeczywistości nie wiecie niczego. Czy odważylibyście się mówić o konflikcie w Ruandzie, w Kaszmirze? W Czeczenii? — Nie.

Są prawnikami. Ich działką nie jest geopolityka. Ale przeciwko Izraelowi odważają się, tak samo jak wszyscy inni. Dlaczego? Ponieważ Izrael jest pod nieustanną lupą mediów i wypaczony obraz zanieczyszcza mózgi. I dlatego, że jest to politycznie poprawne, wydaje się być częścią solidarności, dlatego że mówienie przeciwko Izraelowi nic nie kosztuje. Tak więc, kulturalni ludzie, kiedy czytają o Izraelu, są gotowi uwierzyć, że Żydzi mają sześć rąk, w ten sam sposób, w jaki ludzie w Średniowieczu wierzyli w najrozmaitsze oburzające rzeczy.

Pierwszym pytaniem jest więc, dlaczego tak wielu inteligentnych ludzi, kiedy mówią o Izraelu, nagle staje się idiotami. Problemem dla tych z nas, którzy nie demonizują Izraela, jest to, że nie istnieje debata o tym konflikcie. Wszystko, co istnieje, to slogany; nie ma wymiany myśli. Rzucamy wzajem w siebie sloganami; nie mamy poważnej informacji, cierpimy na zespół „dziennikarstwa hamburgerowego", pełnego uprzedzeń, propagandy i uproszczeń. Intelektualiści i dziennikarze spraw międzynarodowych machnęli na Izrael ręką. Nie istnieje. To dlatego, kiedy ktoś próbuje wyjść poza „morze jednomyślności" w krytykowaniu Izraela, staje się podejrzany i niewierny, i natychmiast zostaje izolowany. Dlaczego?

Przez lata próbowałam odpowiedzieć na to pytanie: dlaczego?
Dlaczego, ze wszystkich konfliktów na świecie, interesuje ich ten jeden?
Dlaczego maleńki kraj, walczący o przeżycie, jest kryminalizowany?
Dlaczego tak łatwo triumfuje zmanipulowana informacja?
Dlaczego wszyscy ludzie Izraela są zredukowani do zwykłej masy morderczych imperialistów?
Dlaczego nie ma żadnej winy Palestyńczyków?
Dlaczego Arafat jest bohaterem, a Szaron potworem?
Wreszcie, dlaczego — kiedy Izrael jest jedynym krajem na świecie, któremu grożą unicestwieniem, jest także jedynym, którego nikt nie uważa za ofiarę?

Nie wierzę, że istnieje jedna odpowiedź na te pytania. Tak jak niemożliwe jest  wyjaśnienie w pełni historycznego zła antysemityzmu, nie jest możliwe całkowite wyjaśnienie dzisiejszego debilizmu anty-izraelskości. Jedno i drugie pije z fontanny nietolerancji i kłamstw. A także, jeśli zaakceptujemy, że dzisiejszy anty-izraelizm jest nową formą antysemityzmu, dochodzimy do wniosku, że okoliczności mogły się zmienić, ale najgłębsze mity — zarówno średniowiecznego antysemityzmu chrześcijańskiego, jak i nowoczesnego antysemityzmu politycznego, pozostały nienaruszone. Te mity są częścią kroniki Izraela.

Na przykład, średniowieczny Żyd, oskarżony o zabijanie chrześcijańskich dzieci, żeby pić ich krew, wiąże się bezpośrednio z izraelskim Żydem, który zabija palestyńskie dzieci, żeby ukraść ich ziemię. Podobnie żydowscy bankierzy, którzy — zgodnie z mitem w Protokołach mędrców Syjonu — chcieli zapanować nad światem poprzez banki europejskie, wiążą się bezpośrednio z ideą, że Żydzi z Wall Street chcą opanować świat poprzez Biały Dom. Kontrola prasy, kontrola finansów, Konspiracja Uniwersalna, to wszystko, co tworzyło historyczną nienawiść do Żydów, znajdujemy dzisiaj w nienawiści do Izraelczyków. W podświadomości więc tyka DNA zachodniego antysemity, co produkuje skuteczną pożywkę kulturową.

Ale co tyka w świadomości? Dlaczego wznowiony przypływ nietolerancji koncentruje się teraz z taką zjadliwością nie na Żydach, ale na państwie żydowskim? Moim zdaniem są tu motywy historyczne i geopolityczne, między innymi, dziesięcioleci krwawej roli Sowietów, europejski antyamerykanizm, zależność energetyczna Zachodu i narastające zjawisko islamizmu.

Wyłania się to jednak także z szeregu porażek, jakich doznajemy jako wolne społeczeństwa, co prowadzi do silnego relatywizmu etycznego.

Moralna porażka lewicy. Przez dziesięciolecia lewica podnosiła sztandar wolności, gdzie tylko była niesprawiedliwość. Była depozytariuszem utopijnych nadziei społeczeństwa. Była wielkim budowniczym przyszłości. Mimo morderczego zła stalinizmu topiącego te utopie, lewica zachowała nietkniętą aurę walki i nadal udaje, że pokazuje zło na świecie. Także ci, którzy nigdy nie głosowali na opcję lewicową, przyznają wielki prestiż lewicowym intelektualistom i pozwalają im na monopolizowanie pojęcia solidarności. Tak jak to zawsze robili. Tak więc ci, którzy walczyli przeciwko Pinochetowi, byli bojownikami o wolność, ale ofiary Castro są wygnane z raju bohaterów i zamienione na ukrytych faszystów.

Ta historyczna zdrada wolności jest dziś reprodukowana z matematyczną precyzją. Na przykład, przywódcy Hezbollahu uważani są za bohaterów oporu, podczas gdy pacyfiści, tacy jak izraelska pieśniarka Noa, są znieważani na ulicach Barcelony. Dzisiaj, tak jak wczoraj, lewica sprzedaje na ulicach ideologie totalitarne, zakochuje się w dyktatorach, w swojej ofensywie przeciwko Izraelowi ignoruje niszczenie podstawowych praw. Nienawidzi rabinów, ale kocha imamów; krzyczy przeciwko Izraelskim Siłom Obronnym, ale oklaskuje terrorystów z Hamasu; łka nad ofiarami palestyńskimi, ale gardzi ofiarami żydowskimi, a kiedy wzrusza się palestyńskimi dziećmi, robi to tylko, jeśli może obwinić Izraelczyków.

Nigdy nie potępi kultury nienawiści ani przygotowań do morderstwa. Rok temu na konferencji AIPAC w Waszyngtonie zadałam następujące pytania:

Dlaczego nie widzimy w Europie demonstracji przeciwko islamskim dyktaturom?
Dlaczego nie ma żadnych demonstracji przeciwko zniewoleniu milionów muzułmańskich kobiet?
Dlaczego nie ma żadnych deklaracji przeciwko użyciu dzieci do przenoszenia bomb w konfliktach, w których zamieszany jest islam?
Dlaczego lewica ma obsesję tylko na punkcie walki z dwiema najbardziej solidnymi demokracjami na planecie, tymi, które doznały najkrwawszych ataków terrorystycznych, Stanami Zjednoczonymi i Izraelem?

Ponieważ lewica nie ma już dłużej żadnych idei, a tylko slogany. Nie broni dłużej praw, ale przesądów. A największe przesądy ze wszystkich są te, skierowane przeciwko Izraelowi. Oskarżam więc formalnie: główna odpowiedzialność za tę nową nienawiść antysemicką przebraną jako antysyjonizm spada na tych, którzy powinni tam być i bronić wolności, solidarności i postępu. Jak najdalsi od tego, bronią despotów, zapominają o ich ofiarach i milczą w obliczu średniowiecznych ideologii, których celem jest zniszczenie wolnych społeczeństw. Zdrada lewicy jest autentyczną zdradą nowoczesności.

Porażka dziennikarstwa. Mamy więcej informacji na świecie niż kiedykolwiek wcześniej, ale nie mamy lepiej poinformowanego świata. Wręcz odwrotnie, autostrada informacji wiąże nas z każdym punktem na planecie, ale nie wiąże nas z prawdą. Dzisiejsi dziennikarze nie potrzebują map, bo mają Google Earth, nie potrzebują znać historii, bo mają Wikipedię. Dziennikarze historyczni, którzy znają korzenie konfliktu, istnieją nadal, ale są gatunkiem zagrożonym, pożeranym przez dziennikarstwo typu „fast food", które oferuje hamburgerowe wiadomości czytelnikom, którzy chcą informacji „fast food". Izrael jest miejscem najbardziej obserwowanym na świecie, ale mimo tego jest miejscem najmniej zrozumianym na świecie.

Oczywiście trzeba pamiętać o naciskach olbrzymich lobby petrodolarowych, których wpływ na dziennikarzy jest subtelny, ale głęboki. Środki masowego przekazu wiedzą, że jeśli mówią przeciwko Izraelowi, nie będą miały żadnych problemów. Ale co stało by się, gdyby skrytykowały kraj islamski? Bez wątpienia skomplikowałoby to im życie. Pewne odłamy prasy, które piszą przeciwko Izraelowi, powinny przejrzeć się w lustrze ironicznej uwagi Marka Twaina: „Najpierw zdobądź fakty, potem możesz je dowolnie wypaczyć".

Porażka krytycznego myślenia. Do tego wszystkiego trzeba dodać relatywizm etyczny, który definiuje czasy obecne: oparty jest nie na zaprzeczaniu wartościom cywilizacji, ale raczej na ich najbardziej skrajnej banalności. Czym jest nowoczesność?

Wyjaśniam to krótką opowieścią: gdybym zgubiła się na nieznanej wyspie i chciała założyć demokratyczne społeczeństwo, potrzebowałabym tylko trzech pisanych dokumentów: Dziesięciorga Przykazań (które ustaliły pierwszy kodeks nowoczesności. „Nie będziesz zabijał" jest fundamentem nowoczesnej cywilizacji); Rzymskiego Kodeksu Karnego; i Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. I z tymi trzema tekstami zaczęlibyśmy od nowa. Te zasady są relatywizowane codziennie, także przez tych, którzy twierdzą, że ich bronią.

„Nie będziesz zabijał"… zależy od tego, kto jest celem, muszą myśleć ci, którzy demonstrują w Europie, wykrzykując poparcie dla Hamasu.

„Hurra dla wolności słowa!"… albo nie. Na przykład, kilka hiszpańskich organizacji lewicowych próbowało pozwać mnie do sądu, oskarżając o to, że jestem negacjonistką, jak naziści, ponieważ zaprzeczam „palestyńskiemu Holocaustowi". Próbowali zakazać mi pisania artykułów i wsadzić do więzienia. I tak dalej... Krytyczna masa społeczna straciła wagę, a równocześnie dogmatyzm ideologiczny zyskał na wadze. W tym podwójnym zwrocie silne wartości nowoczesności zostały zastąpione przez „słabe myślenie", narażone na manipulację i manicheizm.

Porażka Organizacji Narodów Zjednoczonych. A wraz z nią porażka organizacji międzynarodowych, które powinny bronić praw człowieka. Zamiast tego mamy połamane marionetki w rękach despotów. ONZ jest pożyteczna tylko dla islamofaszystów takich jak Ahmadineżad lub niebezpieczni demagodzy, tacy jak Hugo Chavez, oferując im planetarny głośnik, przez który mogą pluć swoją nienawiścią. I oczywiście, systematycznie atakować Izrael. ONZ istnieje także, żeby walczyć z Izraelem.

Wreszcie, porażka islamu. Tolerancyjny i kulturalny islam cierpi dzisiaj na gwałtowny atak wirusa totalitaryzmu, który próbuje zatrzymać jego rozwój etyczny. Ten wirus używa imienia Boga, by dokonywać najkoszmarniejszych horrorów: okaleczania kobiet, zniewalania ich, używania młodzieży jako ludzkich bomb. Nie zapominajmy: oni nas zabijają telefonami komórkowymi połączonymi z Średniowieczem. Jeśli stalinizm zniszczył lewicę, nazizm zniszczył Europę, to fundamentalistyczny islamizm niszczy islam. I także ma antysemicki DNA. Być może islamski antysemityzm jest najpoważniejszym zjawiskiem nietolerancji w naszych czasach; zakaził 1,4 miliarda ludzi, którzy są potężnie edukowani w nienawiści do Żydów.

Na skrzyżowaniu wszystkich tych porażek jest Izrael. Osierocony i zapomniany przez rozsądną lewicę, osierocony i porzucony przez poważne dziennikarstwo, osierocony i odrzucony przez przyzwoite Narody Zjednoczone, Izrael cierpi z powodu paradygmatu XXI wieku: braku solidnego przywiązania do wartości wolności. Nic nie wydaje się dziwne. Kultura żydowska, jak żadna inna, reprezentuje metaforę pojęcia cywilizacji, która jest obecnie atakowana na wszystkich flankach. Żydzi są termometrem zdrowia świata. Kiedy tylko świat zapada na totalitarną gorączkę, oni cierpią. W średniowiecznej Hiszpanii, w chrześcijańskich prześladowaniach, w rosyjskich pogromach, w europejskim faszyzmie, w islamskim fundamentalizmie. Zawsze pierwszym wrogiem totalitaryzmu jest Żyd. A w tych czasach zależności energetycznej i niepewności społecznej Izrael ucieleśnia, we własnym ciele, wiecznego Żyda.

Naród-parias między narodami za lud pariasów między ludami. To dlatego antysemityzm XXI wieku tak skutecznie przywdział przebranie anty-izraelizmu lub jego synonimu, antysyjonizmu. Czy każda krytyka Izraela jest antysemityzmem? NIE! Ale cały dzisiejszy antysemityzm zamienił się w przesąd i demonizację państwa żydowskiego. Nowe szaty dla starej nienawiści.

Benjamin Franklin powiedział: „Tam, gdzie wolność, tam mój kraj". A Albert Einstein dodał: „Świat jest niebezpiecznym miejscem. Nie dlatego, że ludzie są źli; ale z powodu ludzi, którzy nic z tym nie robią". Jest to podwójne zobowiązanie, tutaj i teraz: nigdy nie pozostać biernym w obliczu działającego zła i bronić krajów wolności.

Dziękuję

P.S. ważny cytat z innego artykułu tej Autorki:

Jako nie-Żydówka mam historyczną odpowiedzialność walki przeciwko nienawiści do Żydów, a obecnie przeciwko nienawiści do ich historycznej ojczyzny, Izraela. Walka przeciwko antysemityzmowi nie jest obowiązkiem Żydów; jest obowiązkiem nie-Żydów.
*Polskie tłumaczenie opublikowane po raz pierwszy w "Racjonaliscie" w czerwcu 2010 roku. (Tłumaczenie M.K.)