Niewiele, późno, z wahaniem, ale zaczyna się o tym mówić. Od czasu do czasu uczciwy i odważny komentator wspomina to, o czy nie mówiło się nawet w izraelskich mediach: żydowskie zniewolenie (
dhimmitude) pod rządami islamu. Zazwyczaj nie posuwa się zbyt daleko. „Jerusalem Post” z 23 marca 2020 roku zanurza palec u nogi w wodzie wraz z artykułem rabina Eliego Kavona
Maimonides on Jewish Humiliation under Islamic Rule [Majmonides o żydowskim poniżeniu pod rządami islamu]. Jest to najmniejszy palec, wsunięty ostrożnie, żeby nie spowodować fal. Kavon cytuje Majmonidesa:
“Bóg splatał nas z tym ludem, narodem Izmaela, który traktuje nas tak krzywdząco i który ustanawia prawa o ranieniu nas i nienawiści do nas… Żaden naród nie powstał kiedykolwiek bardziej krzywdzący niż oni, ani też żaden nie zrobił więcej, by upokorzyć nas, poniżyć nas i umocnić nienawiść przeciwko nam”.
Kavon kontynuuje: ”Mit, który szerzą historycy, głosi, że życie żydowskie pod rządami muzułmanów było bezpieczniejsze i bardziej udane niż w chrześcijaństwie”. Brawo dla Kavona; tak, to jest mit.
Przedstawiony przez Kavona bardzo krótki i ostrożnie sformułowany opis kwestii żydowskiego zniewolenia ujawnia głęboką wiedzę i zrozumienie historii stosunków żydowsko-muzułmańskich; wiedzę egzystencjalnie niezbędną dla Żydów w Izraelu, ale niestety całkowicie brakującą. Nie chodzi o to, że Żydzi nie mogą poznać tej historii; mogą – można chyba zasadnie powiedzieć, że Żydzi jako naród należą do najbardziej wykształconych narodów świata. Raczej jest to historia, której nie chcą znać.
Zdumiewające, Żydzi są w stanie zaprzeczenia nie w sprawie własnych złych uczynków, ale w sprawie złych uczynków im wyrządzonych. Bat Ye’or w przełomowej pracy Understanding Dhimmitude, opisuje wściekłość, z jaką jej książka została przyjęta w akademickich kręgach żydowskich, jak gdyby przyznanie, że Żydzi byli systematycznie uciskani i krzywdzeni pod rządami islamskimi w jakiś sposób sugerowało, że żydowskie doświadczenie pod rządami chrześcijan lub nazistów było mniej koszmarne niż było w rzeczywistości. Książka Bat Ye’or’s ukazała się w 2013 roku, kiedy narracja „izraelskiego ucisku Palestyńczyków” i „żydowskiej okupacji palestyńskiej ziemi” była dobrze zakorzeniona, a BDS działało już pełną parą. Niemniej nic z tego nie mogłoby wyjaśnić widocznej ignorancji syjonistów o żydowskim doświadczeniu jako dhimmi i przyczynach tego, co spowodowało, że zostali tak zaskoczeni w 1948 roku.
Od dawna nękany kłopotami izraelski liberalny establishment bardzo chciał i nadal chce być dobry i miły. Panuje w tym środowisku przekonanie, że nie możesz być dobry, jeśli nie możesz być miły wobec wszystkich dobrych muzułmańskich Arabów izraelskich wśród nas. To tylko ekstremiści chcą zabić wszystkich Żydów albo (jeśli to im się nie uda), zepchnąć ich wszystkich do morza. Większość muzułmanów to mili ludzie. Musimy tylko znaleźć sposób na życie razem. Niewielu wydaje się zauważać, że tylko jedna strona szuka tego nieuchwytnego sposobu. Jeszcze mniej ma jakiekolwiek pojęcie o tym, czego islam uczy muzułmanów o Żydach i czego islam oczekuje od muzułmanów w stosunku do Żydów, i co nauczane jest w madrasach i o czym są kazania w meczetach, zarówno w Izraelu, jak na „terytoriach”. Gdyby wiedzieli, wiedzieliby, że są to te same rzeczy, przed którym ostrzegał Majmonides.
Kavon nie potrafi ukryć, że w nim także czai się rozpaczliwe pragnienie znalezienia dobrego muzułmanina, co prowadzi go do błędnej interpretacji dostępnych danych. Zadaje sobie, na przykład wiele trudu, by rozróżnić między doświadczeniami Majmonidesa za rządów Almohadów w al-Andalus i w Maghrebie (źli), a jego doświadczeniami za rządów Fatymidów i Ajjubidów w Egipcie (dobrzy), unikając w ten sposób konieczności obciążenia winą islamskich tekstów i stawiania pytań o tych, którzy trzymają się tych samych tekstów dzisiaj.
Nie chcę przez to powiedzieć, że Kavon łagodnie traktuje dhimmitude; jest od tego jak najdalszy. „Nie powinniśmy idealizować żydowskiego życia pod rządami muzułmanów, które, czasami, było równie złe jak życie w krajach chrześcijańskich” – Ostrzega Kavon i pisze następnie: „Apologeci islamu skupiają się na pozytywach i negują wielu z tego, co było negatywne dla Żydów żyjących pod władzą muzułmanów. Poniżanie dhimmi obowiązywało przez większość czasu i muzułmanie gardzili judaizmem jako fałszywą wiarą”.
Dobry rabin kończy: ”Ostra krytyka islamu przez Majmonidesa nie powinna zaskakiwać tych, którzy studiowali historię Żydów pod rządami islamu od epoki Mahometa”. Książka Bat Ye’or Understanding Dhimmitude nie byłaby złym miejscem na rozpoczęcie takich studiów, a po niej książka Roberta Spencera The Palestinian Delusion: The Catastrophic History of the Middle East Peace Process, która pokazuje konsekwencje nie studiowania tej historii.
Jewish Dhimmitude under Islam Creeps into the Open
Juhad Watch, 28 marca 2020
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Anjuli Pandavar
Urodzona w RPA czarna Brytyjka, pisarka, która porzuciła islam i którą niedawno wyrzucono z jednego z forów dyskusyjnych amerykańskich ateistów pod zarzutem rasizmu, bigoterii i kilku innych grzechów głównych, z których kroplę goryczy przelało jej stwierdzenie, że czarny bandyta to nadal bandyta.
Anjuli Pandavar przedstawia się czasem jako obywatelkę świata. Faktycznie jeździ po świecie, wykłada literaturę angielską, czyta lokalną, pasjonuje się historią, a ta pasja towarzyszy jej od dziecka.
