Prawda

Wtorek, 19 marca 2024 - 05:12

« Poprzedni Następny »


Nauka o wolności: rozmowa z Anną Kryłow


Olivia Glunz i Anna Kryłow 2022-08-06

Anna Kryłow. (Photo: UHH/CUI, Adler)
Anna Kryłow. (Photo: UHH/CUI, Adler)

Od redakcji „Listów z naszego sadu”


Urodzona w 1967 roku w Doniecku w Ukrainie Anna Kryłow magisterium z chemii robiła w Moskwie, w 1990 roku, doktorat w 1996 w Jerozolimie, a staż podoktorski u profesora Roberta B. Gerbera na Berkley University w Kalifornii, dziś sama jest profesorem chemii na University of Southern California. Jak wielu uciekinierów z komunistycznego raju Anna Kryłow widzi wyraźniej niż większość Amerykanów zagrożenia, jakie płyną z polityzacji nauki.


Założona w marcu 2021 roku organizacja Academic Freedom Alliance (AFA) zajmuje się wsparciem profesorów amerykańskich uniwersytetów, którzy znaleźli się w konflikcie z władzami uniwersyteckimi z powodu protestów przeciw ideologicznemu szaleństwu w ośrodkach nauki wyższej bądź zgrzeszyli przeciw poprawności politycznej. Olivia Glunz z AFA przeprowadziła rozmowę z Anną Kryłow, którą poniżej publikujemy w tłumaczeniu na język polski z pozwoleniem AFA i Anny Kryłow.          


Olivia Glunz: Dlaczego zaangażowałaś się w walkę o wolność akademicką?


Anna Kryłow:
Dorastałam w sowieckiej Rosji. Tam doskonale zdawałam sobie sprawę z braku wolności słowa – to był jeden z definiujących aspektów naszej rzeczywistości. Nie można było wyrazić opinii, nie można było zadawać pytań, wiele tematów było tabu, a myślozbrodnia była ścigana.


W 1991 roku upadł reżim i przeniosłam się do Izraela, a potem do Ameryki. Żyjąc w krajach demokratycznych, w dużej mierze przestałam myśleć o wolności słowa. Kiedy jesteś zdrowa, nie myślisz o tym, jak właściwie funkcjonuje twoje ciało. Nie zastanawiasz się, jak ciało wykonuje ruchy – budzisz się, wstajesz z łóżka i zajmujesz się swoimi obowiązkami. Ale jeśli, powiedzmy, uszkodzisz sobie kolano lub złamiesz rękę, nagle stajesz się bardzo świadoma tego, co należy zrobić dla każdego konkretnego zadania. Nagle rozumiesz, że aby zawiązać buty, kolano musi się zgiąć, nadgarstek skręcać i tak dalej – jesteś bardzo świadoma struktury i mechaniki swojego ciała, a zwłaszcza tych części, które są uszkodzone. 


Podobnie jest z wolnością słowa. Kiedy ta wolność jest, w zdrowym społeczeństwie, nie myślisz o tym zbyt wiele. Ale kiedy nasze podstawowe instytucje zaczynają się psuć i sprawy nie działają prawidłowo, a sądzę, że tak właśnie dzieje się teraz w naszym kraju, stajesz się bardzo świadoma, że coś jest nie tak. Nie możesz pełnić pewnych funkcji, tak jakbyś miała złamaną rękę lub uszkodzone kolano.


Ponownie uświadomiłam sobie problem wolności słowa i wolności akademickiej kilka lat temu, kiedy zaczęłam dostrzegać niepokojące trendy w środowisku naukowym i ogólnie w społeczeństwie. 


Oczywiście wolność akademicka to coś więcej niż wolność słowa. Wolność słowa — wolność zadawania pytań i przekazywania innym swoich pomysłów — jest warunkiem wstępnym, ale wolność akademicka pociąga za sobą również swobodę prowadzenia badań — zadawania pewnych pytań na temat funkcjonowania świata, sprawdzania  ich w laboratorium i przekazywania odpowiedzi, które się pojawiają, niezależnie od tego, czy nam się podobają, czy nie.


O.G.: Jaki jest obecny stan wolności akademickiej w chemii i naukach przyrodniczych?


A.K.:
Tradycyjnie nauki przyrodnicze nie pozostawały pod silnym wpływem polityki. Są oczywiście wyjątki. Na przykład badania nad ewolucją, klimatem i komórkami macierzystymi zostały upolitycznione, ale ogólnie nauki przyrodnicze były szczęśliwie dalekie od polityki… Ale już nie są. 


W chemii, która jest moją dziedziną, same badania jako takie nie są na ogół kontrolowane; mamy swobodę w podejmowaniu różnych tematów badawczych, z zastrzeżeniem możliwości pozyskania finansowania. W innych dziedzinach, zwłaszcza biologii, sprawy mają się inaczej. Na przykład badania dotyczące populacji, genetyki, dziedziczności, biologii człowieka czy rozmnażania płciowego stały się niezwykle upolitycznione. Na wolność akademicką w tej dziedzinie duży wpływ ma obecny klimat debat.


Jednak chociaż badania w mojej dziedzinie nie są kontrolowane ideologicznie, widzę cenzurę i inne formy tłumienia wkradające się do naszych instytucji, stowarzyszeń zawodowych, a nawet wydawnictw. Na przykład dość powszechne są próby cenzurowania języka w prawdziwie orwellowskim stylu. Pojawiają się głosy, aby przestać łączyć nazwy pewnych praw fizyki czy równań z nazwiskami osób, które je odkryły, z powodu rzeczywistych lub zmyślonych wad ich charakterów. Niektórzy chcą nawet zastąpić niektóre terminy techniczne. Na przykład centralną koncepcją w dziedzinie informatyki kwantowej jest „quantum supremacy”. Ten termin techniczny oznacza po prostu, że technologia, gdy zostanie w pełni rozwinięta, będzie lepsza od istniejącej technologii obliczeniowej. Ale niektórzy ludzie nie lubią słowa „supremacja”, ponieważ to samo słowo jest użyte w wyrażeniu „biała supremacja”. Twierdzą, że termin ten należy zmienić na „przewaga kwantowa” lub coś równie głupiego. Stowarzyszenia zawodowe i uniwersytety wydają poradniki  językowe z długą listą zakazanych słów. Jest więc wiele drobnych przypadków cenzury, z których można się śmiać, ponieważ na pierwszy rzut oka nie wydają się poważnie wpływać na naukę. Ale niebezpieczeństwo polega na tym, że kiedy zaczniesz wprowadzać tę ideologiczną cenzurę do życia zawodowego, ma ona tendencję do rozprzestrzenia się. Najpierw przepisują nasz język techniczny, potem usuwają nazwy równań, a potem przestaną uczyć fizyki opisywanej przy pomocy tych równań. Jeśli uważasz, że jest to mało prawdopodobne, przypomnij sobie, że w Rosji Sowieckiej całe dyscypliny naukowe były zakazane z powodów ideologicznych.


W dzisiejszej chemii jest jeszcze jeden niepokojący trend. Chociaż mamy mniej więcej swobodę prowadzenia badań, nie możemy mówić o tym, jak prowadzimy nasze badania i edukację. Co przez to rozumiem? Nie mamy całkowitej swobody w dyskusji na temat praktycznych aspektów przedsięwzięcia naukowego. Na przykład, jak przeprowadzamy proces publikowania i recenzowania? Jak finansujemy badania? Jak zatrudniamy studentów i wykładowców? To bardzo ważne praktyczne pytania i obecnie bardzo trudno je omawiać. Jeśli zaczniesz kwestionować niektóre z obecnych praktyk, które obejmują inżynierię społeczną – które moim zdaniem stoją w sprzeczności z podejściem merytorycznym do uprawiania nauki – możesz łatwo wpaść w kłopoty – tak jak to przytrafiło się Dorianowi Abbotowi, profesorowi geofizyki na Uniwersytecie w Chicago. Jego badania nie budzą kontrowersji – bada klimat i możliwość życia na innych planetach. Ale Dorian wypowiedział się przeciwko obecnym praktykom zatrudniania opartym na socjotechnice. Po prostu dzieląc się swoimi przemyśleniami na te tematy, znalazł się w centrum „kontrowersji”. Były petycje studentów i doktorów, którzy nazywali go brutalnym i niebezpiecznym oraz żądali odsunięcia go od nauczania. Uniwersytet Chicago oparł się tym wezwaniom, ale kiedy Dorian został zaproszony do wygłoszenia wykładu na temat jego badań w MIT, tłum użytkowników Twittera z powodzeniem wywarł nacisk na MIT, żeby wykład odwołać. 


Pomyśl tylko o konsekwencjach tego przypadku — zapraszasz naukowca do omówienia jego badań dotyczących klimatu i życia na innych planetach, ale wycofujesz zaproszenie nie z powodu błędów lub kontrowersji w jego badaniach, ale z powodu jego opinii na tematy, które są niezwiązane z jego pracą. Ten trend jest wyraźnie szkodliwy dla nauki. Wyobraź sobie naukowca, który odkryje lekarstwo na raka lub rozwiązanie problemu energetycznego, ale  ponieważ ten naukowiec wyraził jakieś opinie lub zachował się w sposób, którego nie aprobujemy ze względów moralnych lub politycznych, odmawiamy słuchania jego wykładów i czytania jego artykułów, a także zakazujemy jego badań. To bardzo niebezpieczne dla nauki… a niestety dzieje się tak już teraz.

 

O.G.: Jaki jest cel edukacji uniwersyteckiej? 


A.K.
Jestem chemikiem kwantowym i wielką fanką Nielsa Bohra, założyciela mojej dziedziny, laureata Nagrody Nobla i genialnego myśliciela. Kiedyś w kłótni z kolegą Bohr wykrzyknął: „Nie, nie, nie myślisz; jesteś po prostu logiczny”. To brzmi śmiesznie, ale to naprawdę głębokie stwierdzenie. Wyraża różnicę między mechanicznym rozumowaniem lub po prostu wyliczaniem faktów – a rozpoznaniem ujawniającym pełniejszy obraz wynikający z tych faktów. 


Ważną częścią edukacji w szkole jest nauka myślenia. To oczywiście wymaga znajomości dziedziny jako warunku wstępnego, którą zapewnia również uczelnia. Ale wiedza w danej dziedzinie — taka jak prawa i fakty związane z chemią — to tylko jeden składnik. To, czego nie można się nauczyć tylko zapamiętując fakty, to jak łączyć fakty i krytycznie oceniać informacje — to jest to, co zdobywa się podczas edukacji w szkole, kiedy jest to zrobione właściwie — kiedy uczniowie są zachęcani do myślenia, a instrukcje wykraczają poza mechaniczne przedstawianie faktów. 


Aby dać przykład, dlaczego jest to ważne, opowiem prostą historię – historię DHMO. Wyobraź sobie, że idziesz ulicą i widzisz grupę aktywistów z ulotkami i transparentami. Wyjaśniają, że zbierają podpisy, aby zakazać pewnej substancji zwanej DHMO. Mówisz: „Ok, a co jest tak niebezpiecznego w DHMO? Dlaczego musimy dostęp do tej substancji zakazać?” 


Odpowiadają: „Ta substancja może spowodować uduszenie w przypadku wdychania. Może powodować poważne oparzenia. Przyczynia się do erozji naturalnych krajobrazów. Przyczynia się do efektu cieplarnianego i jest głównym składnikiem kwaśnych deszczy. Występuje w guzach pacjentów w stadium terminalnej choroby nowotworowej. Powoduje przyspieszoną korozję i może powodować awarie elektryczne oraz zmniejszać skuteczność hamulców samochodowych”. 


Zgadzasz się, że DHMO brzmi okropnie. Pytasz: „Gdzie ta substancja jest używana?”


Odpowiadają ci, że „jest wszędzie. Jest używana w przemyśle jako rozpuszczalnik i chłodziwo, w elektrowniach jądrowych, w produkcji styropianu, jako środek zmniejszający palność, w wielu formach okrutnych badań na zwierzętach, w klinikach aborcyjnych, w fast foodach, jako substancja poprawiająca wydajność przez elity sportowcy…” i tak dalej. 


Na koniec pytają: „Czy popierasz zakaz? Czy podpiszesz naszą petycję?” 


Okazuje się, że blisko 100% osób, do których zwraca się to pytanie, odpowiada „tak”. I co kilka lat słyszymy o polityku, który broni ustawy anty-DHMO w jakiejś legislaturze. 


Co to za DHMO? DHMO oznacza tlenek diwodoru, H2O - wodę. 


Co jest morałem tej historii? Każdy fakt, który podałam na temat DHMO, jest w 100% prawdziwy. Więc gdzie był krytyczny błąd w podejmowaniu decyzji? Nie udało nam się połączyć kropek, dokonać krytycznej oceny przyczyn i skutków. Fakty są prawidłowe, ale źle je zinterpretowaliśmy. Dobra edukacja uniwersytecka ma nauczyć cię, jak łączyć kropki i nie paść ofiarą tego typu absurdów.

 

O.G: Czy istnieje różnica między prawdą a wiedzą?


A.K:
Prawda odnosi się do obiektywnej rzeczywistości; jest niezależna od tego, czy ją znamy, czy nie. Na przykład planety poruszały się zgodnie z prawami Newtona na długo przed pojawieniem się ludzi i zanim pojawił się Newton, aby to rozgryźć. W ten sam sposób atomy i elektrony poruszały się zgodnie z równaniem Schrödingera i prawami mechaniki kwantowej, zanim ta wiedza została zdobyta w badaniach naukowych. 


Zdobywamy wiedzę w celu poznania prawdy i zrozumienia działania wszechświata. Nasz obecny stan zrozumienia jest oparty na wiedzy, którą posiadamy. Nazywamy to tymczasową prawdą, co oznacza, że dobrze rozumiemy, jak działają rzeczy, zgodnie z naszą obecną wiedzą, ale to zrozumienie jest otwarte na udoskonalenie. Tak więc, tymczasowa prawda jest czymś, co nie jest sztywne i raz na zawsze ustalone; jest otwarta na krytykę i doskonalenie.

 

O.G.: Jakie są praktyczne kroki w promowaniu wolności akademickiej na kampusie?


A.K.
Podoba mi się taka postawa: powinniśmy przestać narzekać i zacząć działać! 

Swoje sugestie podzieliłbym na dwie kategorie: jedna to indywidualne obowiązki, a druga to to, co powinniśmy robić jako wspólnoty. 

Jako jednostki musimy nauczyć się mówić. Sołżenicyn, słynny sowiecki dysydent, który napisał Archipelag Gułag i otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla, powiedział kiedyś: „Prostym krokiem odważnej jednostki jest nieuczestniczenie w kłamstwie. Jedno słowo prawdy przeważa nad światem”. Często nam się to nie udaje. Wiele osób chętnie bierze udział w kłamstwie. Pozostają milczący i współwinni; nie odzywają się.


Gdzie zaczynamy? Mam dla wszystkich bardzo prostą sugestię: jeśli jesteś świadkiem kłamstwa – krzycz; nie milcz. Jeśli widzisz, że Król jest nagi – powiedz „Król jest nagi”. 


To powiedziawszy, rozumiem, że mówienie nie jest łatwe. Mogą być konsekwencje i często są konsekwencje — przypomnijmy sprawę Doriana Abbota. Ale chociaż nikt nie chce być męczennikiem za wolność słowa, powinniśmy uczyć się z historii, że nie możemy tak po prostu przyczaić się i czekać, aż burza minie.


Po II wojnie światowej Martin Niemöller powiedział: „„Najpierw przyszli po komunistów, ale się nie odezwałem, bo nie byłem komunistą. Potem przyszli po socjaldemokratów i nie odezwałem się, bo nie byłem socjaldemokratą. Potem przyszli po związkowców, i znów nie protestowałem, bo nie należałem do związków zawodowych. Potem przyszła kolej na Żydów, i znowu nie protestowałem, bo nie byłem Żydem. Wreszcie przyszli po mnie, i nie było już nikogo, kto wstawiłby się za mną“. Nie możemy po prostu czekać; musimy mówić indywidualnie, nawet jeśli pociąga to za sobą niebezpieczeństwo.


To prowadzi mnie do tego, co możemy zrobić jako społeczności. Nie musimy działać jako odizolowane jednostki. Łatwiej jest pokonać pojedynczą osobę niż grupę — w liczbach jest siła. Dlatego bardzo się cieszę, że organizacje takie jak AFA i FIRE przejmują wiodącą rolę w zapewnianiu wsparcia i ochrony zasad wolności słowa i wolności akademickiej. Organizacje te są skuteczne, broniąc jednostek, które w przeciwnym razie stałyby samotnie przeciwko potężnemu uniwersytetowi lub „machinie” organizacji zawodowej, która chce ich zwolnić lub usunąć w cień za ich niepopularne poglądy. AFA i FIRE stanowią przeciwwagę dla administratorów, którzy zapominają, jaka ma być ich rola, i stają się winni przyzwolenia na szaleństwa motłochu działającego w kulturze anulowania, którą propagują małe grupy ekstremistów.

 

O.G.: Niedawno opublikowałeś kilka artykułów o zagrożeniach wolności akademickiej w naukach ścisłych. Co cię do tego skłoniło i jak znalazłeś odwagę, by wyrazić swoje zdanie?


A.K:
Dziś po prostu nie możemy uciec od tego problemu. Otwierasz e-mail i otrzymujesz codzienną porcję orwellowskich wiadomości: nazwiska ludzi są usuwane z budynków i nazw równań, propagujące inkluzywność poradniki językowe zakazują słów i fraz, takich jak „normalny”, „czarna lista”, „płyta główna”, „hasło główne”, „słoma”. człowiek” i „dawno, nie widzieliśmy”… Codziennie jest coś nowego. 


Kropla, która przelała przysłowiowy dzban, spadła, gdy jako redaktor czasopisma chemicznego otrzymałem raport w technicznym, zupełnie niekontrowersyjnym artykule. Raport był rutynowy, ale zakończył się sugestią dla autorów, aby przepisać kilka zdań, które odnosiły się do limitu wydajności ogniw słonecznych, który nazywa się limitem Shockleya-Queissera od dwóch naukowców, którzy go wyprowadzili. W raporcie zauważono, że termin był poprawny technicznie, ale nieodpowiedni politycznie; autorzy następnie dali odnośnik do artykułu, w którym argumentowano, że powinniśmy usunąć nazwiska tych i wielu innych naukowców z powodu różnych wad ich charakterów. Przypomniało mi to niekończące się przepisywanie historii, którego doświadczyliśmy w ZSRR. Wtedy zdałem sobie sprawę, że wolność słowa i wolność akademicka są zagrożone w mojej dziedzinie, chemii. I po prostu nie mogłam już tego znieść; nie mogłam milczeć i napisałam artykuł pod tytułem Niebezpieczeństwo upolitycznienia nauki. Przyjaciele powiedzieli mi: „Anno, nie rób tego; to nigdy nie będzie miało końca i wpadniesz w kłopoty”. Niemniej jednak zdecydowałam się na publikację mojego pierwszego nienaukowego artykułu. Byłam przygotowana na najgorsze. Rzeczywiste doświadczenie było jednak dość zachęcające. Było kilka paskudnych ataków na Twitterze – ludzie pisali wyzwiska i zarzucali mi różnego rodzaju poglądy, które nie mają nic wspólnego z tym, co wyraziłam w moim artykule – ale potem pojawiło się wiele pozytywnych opinii. Otrzymałam około 400 e-maili, z których tylko jeden był negatywny. Te reakcje pokazały, że większość ludzi podziela moje odczucia. Pisałam o tym w kolejnym artykule w Quillette


Niepokoi mnie to, jak wiele osób powiedziało, że publikacja mojego eseju Niebezpieczeństwo była z mojej strony „odważna”. Dlaczego w dzisiejszych czasach po prostu wyrażanie opinii uważane jest za odważne? Zachęcanie ludzi do głębszego zastanowienia się nad historią i umieszczanie rzeczy w kontekście czasów, w których żyli ludzie — dlaczego jest to tak kontrowersyjny pomysł? Dlaczego potrzebujemy odwagi, aby o tym porozmawiać? Bardzo mnie smuci, że stworzyliśmy środowisko, w którym takie rozmowy wymagają odwagi. 


O.G.: Jak zachęcasz studentów do otwartości i doceniania różnorodności myśli?


A.K.:
 Kultura w mojej dziedzinie jest taka, że oczekuje się głębokich dyskusji naukowych i wzajemnej krytyki. Zawsze się cieszę, kiedy moi studenci się ze mną nie zgadzają. Chcę, żeby znajdowali dziury w moich argumentach. Przez lata miałam wielu błyskotliwych studentów, którzy mieli zdecydowane opinie, które nie zawsze pokrywały się z moimi. Dużą częścią prowadzenia badań jest omawianie pomysłów i opinii, które rzucają wyzwanie obu stronom; próba znalezienia błędów we wzajemnych argumentach jest sposobem na znalezienie najlepszych rozwiązań. Uczę moich studentów doceniania takich debat na przykładach. Chcę, aby moi studenci zobaczyli, jak uprawia się naukę, słyszeli spory, inicjowali i uczestniczyli w dyskusjach. To doświadczenie uczy ich, że debata jest integralną częścią procesu naukowego. Tłumaczę też moim studentom, że nikt nie ma ostatniego słowa. Może istnieć jakaś wybitna osoba w tej dziedzinie, której opinia jest bardzo szanowana; niemniej jednak można jej zdanie zakwestionować. Oczywiście, jeśli chcesz coś zakwestionować, twoim obowiązkiem jest przedstawić mocne argumenty i trzymać się faktów. 


Pomijając sytuacje ściśle techniczne i naukowe, celowo nie poruszam tematu wolności wypowiedzi i wolności akademickiej w trakcie zajęć. Na przykład nie zorganizowałam dyskusji w swoim laboratorium po opublikowaniu prac na temat wolności akademickiej. Ale po przeczytaniu moich prac podeszło do mnie kilku studentów i poprosiło o przedyskutowanie ze mną tego tematu. Po tych rozmowach zaproszono mnie również do rozmów z kilkoma grupami studenckimi, co było wspaniałym doświadczeniem. Ostatecznie uważam, że zaproszenie do rozmowy powinno pochodzić od studentów – jako wykładowca  nauk ścisłych pozostawiam im na tym polu zrobienie pierwszego kroku.


Wyrzucenie polityki poza naukę jest ważne. W Rosji Sowieckiej wszystko było ideologiczne. Nie można było mówić o niczym poza bardzo wąskimi ramami oficjalnych idei i opinii. Kiedy przeprowadziłam się do Izraela, a potem do Stanów Zjednoczonych, było oszałamiające patrzeć na ludzi z bardzo różnych środowisk, o bardzo różnych poglądach kulturowych, religijnych lub politycznych, pracujących razem i dążących do wspólnych celów. Kiedy byłam na stażu podoktorskim, ludzie w moim laboratorium pochodzili z całych Stanów Zjednoczonych i reszty świata; przy piwie dyskutowaliśmy o kontrowersyjnych sprawach, kłóciliśmy się namiętnie, a nawet krzyczeliśmy na siebie. Ale wszyscy przychodziliśmy do laboratorium i pracowaliśmy razem. Nasze spory polityczne nie wpływały na nasze zachowanie w laboratorium.


Ta kultura profesjonalizmu była osadzona na amerykańskich uniwersytetach i w przemyśle. Przyjechaliśmy zewsząd z bardzo różnymi opiniami w wielu kwestiach, ale kiedy pracowaliśmy nad chemią, pracowaliśmy nad chemią. Pozostawiając naszą politykę i religię poza laboratorium, mogliśmy przenosić góry. Dziś jednak ten profesjonalizm jest zagrożony. Osobiste opinie są wprowadzane do przestrzeni zawodowej, niszcząc naszą zdolność do wspólnej pracy. W swoim eseju na łamach The Atlantic Jonathan Haidt posługuje się analogią do wieży Babel. Jeśli pozwolimy, aby nasze polityczne spory i opinie zakłócały nasze życie zawodowe i uniemożliwiły nam współpracę, będziemy poważnie zagrożeni.

 

O.G.: Jak myślisz, dlaczego AFA jest ważna i co chciałbyś, aby AFA robiła w przyszłości?


A.K:
AFA jest ważna, ponieważ stanowi przeciwwagę dla sprawiedliwości ulicy i kultury  anulowania. Pomaga przeciwstawiać się administratorom, którzy zapominają o swoich rolach i polityce swoich instytucji i starają się zadowolić motłoch, rzucając dysydenckich profesorów psom na pożarcie. Przeglądając stronę internetową AFA, można zobaczyć wiele incydentów, w których AFA wysłała listy do administracji uniwersytetów i zdołała powstrzymać prześladowania profesorów, którzy byli karani lub nękani za ich wystąpienia.


Oprócz listów AFA zapewnia wsparcie prawne, co jest niezwykle ważne. Jednostce może być bardzo trudno obronić się przed wielką machiną uniwersytecką. Zapewniając wsparcie prawne, AFA nie tylko pomaga ludziom, którzy wypowiadali się w przeszłości, ale także zachęca i inspiruje innych do większej otwartości w przyszłości. AFA ma potencjał do wzmocnienia stanu wolności akademickiej i wolności słowa w USA. 


Chciałabym, aby w przyszłości AFA rozszerzyła swoje działania edukacyjne. Bardzo ważne jest edukowanie ludzi o prawach obywatelskich, zwłaszcza ludzi z mojej społeczności. Jeśli ktoś, kto studiował prawo, może bardzo dobrze rozumieć, co oznacza wolność słowa i wolność akademicka, chemicy zazwyczaj nie wiedzą o tych rzeczach – przez długi czas nie musieliśmy. Ale teraz jesteśmy do tego zmuszeni. Proste, jasne zasoby dla ludzi takich jak ja dostarczyłyby wskazówek, jak myśleć o wolności akademickiej i jak odnosi się ona do naszej codziennej pracy. Wierzę, że AFA potrafi to zrobić i zrobi.

 

The Science of Freedom: a Conversation with Anna Krylov

Academic Freedom Org., 29 lipca 2022

Tłumaczenie: Andrzej Koraszewski


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj






Nauka

Znalezionych 1466 artykuły.

Tytuł   Autor   Opublikowany

Przepływ genów od neandertalczyków i denisowian do ludzi „współczesnych” i odwrotnie   Coyne   2024-03-14
Wejdź – skoro nalegasz   Tonhasca Júnior   2024-03-09
Czy “bezpłciowe” bakterie tworzą biologiczne gatunki?   Coyne   2024-03-06
Carl Zimmer o gatunkach i ochronie     2024-02-29
Kolejna błędna próba skorygowania ewolucji   Coyne   2024-02-22
Ryjący w ziemi przedsiębiorcy   Tonhasca Júnior   2024-02-15
Olbrzymie armie o niezliczonych umiejętnościach    Tonhasca Júnior   2024-02-08
Wejdź, powiedziała, dam ci schronienie przed burzą   Tonhasca Júnior   2024-01-15
Czy ludzie wyewoluowali w wodzie?   Coyne   2024-01-08
Jak upadają wielcy   Tonhasca Júnior   2024-01-04
Oczy reniferów zmieniają kolor, żeby łatwiej im było dostrzec jadalne porosty   Coyne   2023-12-30
Życzliwi przestępcy   Tonhasca Júnior   2023-12-28
Conor Friedesdorf (i Alexander Barvinok) o ideologicznym przymusie na amerykańskich uczelniach   Coyne   2023-12-26
Zdumiewający manipulatorzy   Tonhasca Júnior   2023-12-25
Nie gryzie się ręki, która cię zapyla   Tonhasca Júnior   2023-10-19
Rewolucja komunikacyjna   Hannam   2023-10-18
BBC szerzy propagandę rolnictwa organicznego, a biedni na świecie cierpią   i Kathleen Hefferon   2023-10-13
Niezwykły przypadek koewolucji i specyficzności zapylacz/storczyk   Coyne   2023-10-07
Płeć męska lub żeńska: nie ma nic pomiędzy   Elliot   2023-10-03
Myślenie intuicyjne i analityczne   Novella   2023-09-29
„Kryzys klimatyczny” to mistyfikacja   Williams   2023-09-25
Jak (i dlaczego) ośmiornica edytuje swój RNA   Lewis   2023-09-23
„Najbardziej znany zabójca ludzi”: jakie są prawdziwe początki XIV-wiecznej Czarnej Śmierci?   Lewis   2023-09-15
Do jakiego stopnia pary mają wspólne cechy?   Novella   2023-09-14
Kenia daje zielone światło 58 projektom GMO – naukowcy na całym świecie kontynuują badania w dziedzinie biotechnologii, mimo procesów sądowych i dezinformacji   Ombogo   2023-09-08
Lancet atakuje anty-przebudzenie, a czytelnik odpowiada   Coyne   2023-08-24
Więcej wyrafinowanej teologii: uczony religijny zastanawia się, czy neandertalczycy mieli nieśmiertelne dusze   Coyne   2023-08-16
Aktywiści anty-GMO w Afryce szerzą mity i strach, ale nie przedstawiają żadnych naukowych dowodów   Abutu   2023-08-14
Mało znana strona ryjkowców   Tonhasca Júnior   2023-08-11
Dlaczego nie można być osobą transrasową?   Coyne   2023-08-10
Walka z malarią za pomocą inżynierii genetycznej   Novella   2023-08-08
Jak restrykcje Unii Europejskiej podsycały głosy przeciwko GMO, jak również głód na globalnym Południu, a zwłaszcza w Afryce   Oria   2023-08-02
Nieznośni mali pomocnicy   Tonhasca Junior   2023-07-29
Macedońskie skarby   Tonhasca Júnior   2023-07-26
GMO i motyle   Novella   2023-07-25
Narzucanie ideologii naturze: Kew Garden celebruje „rośliny queer”   Coyne   2023-07-24
Smak miesiąca   Tonhasca Júnior   2023-07-20
Kłopoty na wylocie   Szczęsny   2023-07-18
Ideologiczne podważanie biologii   i Luana S. Maroja   2023-07-17
Role mężczyzn i kobiet w polowaniu, raz jeszcze   Coyne   2023-07-15
David Hillis o specjacji   Coyne   2023-07-13
Niechętni dawcy i pracowici biorcy   Tonhasca Júnior   2023-07-08
Grube problemy z jelitem   Szczęsny   2023-07-07
Badaczka z Leakey Foundation twierdzi, że kości orangutanów mówią nam, że biologiczna płeć jest spektrum, a nie binarna   Coyne   2023-06-30
Przez dziurkę od klucza   Szczęsny   2023-06-24
Nowa (nie podparta żadnymi dowodami) hipoteza, która eliminuje role płciowe w społecznościach łowców-zbieraczy   Coyne   2023-06-22
Błędne wyobrażenia o ewolucji   Coyne   2023-06-16
Influencerzy z podziemia   Tonhasca Júnior   2023-06-13
Jak wyewoluowało ubarwienie ostrzegawcze?   Coyne   2023-06-12
„San Francisco Chronicle” bardzo myli się w sprawie biologicznej płci   Coyne   2023-06-09
Kolczasty problem   Tonhasca Júnior   2023-06-06
Wpaść w amok. Empiryczna analiza szaleńczych zabójstw pokazuje, że wyłaniają się dwa różne wzorce.   King   2023-06-03
Błędna krytyka genetycznych testów na pochodzenie   Coyne   2023-06-02
Zdatny do lotu   Tonhasca Júnior   2023-06-01
‘Raniąca’ idea merytorycznych podstaw nauki    i Jerry Coyne   2023-05-29
Główny problem w filogenezie zwierząt wydaje się być rozwiązany   Coyne   2023-05-26
Americana   Tonhasca Júnior   2023-05-24
Czy uprawa jabłek odzwierciedla bigoterię?   Coyne   2023-05-18
Kenia: Musimy zająć się brakiem bezpieczeństwa żywnościowego, ale najpierw musimy położyć kres dezinformacji na temat upraw modyfikowanych genetycznie   Oria   2023-05-16
Czytanie myśli z fMRI i AI   Novella   2023-05-05
Jest lepiej niż myślisz   Lomborg   2023-05-03
Dwudziestu dziewięciunaukowców publikuje artykuł w obronie merytorycznych podstaw w nauce     2023-05-01
Niewygodna historia   Ferguson   2023-04-28
Biologia rezygnacji z działania: kiedy kontynuować, a kiedy spasować   Coyne   2023-04-26
Porywacze ciał   Tonhasca Júnior   2023-04-25
Porażka jest kluczowym składnikiem innowacji   Ridley   2023-04-22
Używanie roślin jako biofrabryk   Novella   2023-04-14
Dawno zmarli przemawiają do nas   Tonhasca Júnior   2023-04-12
Wątpliwi pomocnicy    Tonhasca Júnior   2023-04-08
Uganda: aktywiści przeciwni biotechnologii szerzą dezinformację   Wetaya   2023-04-05
Anglia pozwala na uprawy poddane edycji genów   Novella   2023-04-03
Recenzja z książki  Can “The Whole World” Be Wrong?   Rose   2023-04-01
Psychologia ewolucyjna dla początkujących   Coyne   2023-03-27
“Konwergentna” ewolucja mrówek grzybiarek Starego i Nowego świata   Coyne   2023-03-23
Gigantyczna armia małych zabójców   Tonhasca Júnior   2023-03-22
Colin Wright broni binarności płci u zwierząt   Coyne   2023-03-15
AI: gorąca randka z “Sydneyem ”   Gotefridi   2023-03-15
Zmienić język w ekologii i biologii ewolucyjnej! Przykład anemii sierpowatej   Coyne   2023-03-13
Wzrost liczby nieobecnych ojców i towarzyszące temu społeczne problemy   Geary   2023-03-11
No pasarán    Tonhasca Júnior   2023-03-04
Dezinformacja o GMO: Kenijczykom będzie trudno podejmować racjonalne decyzje i to może kosztować życie   Mykonyo   2023-02-24
Twardy kwiat do zgryzienia    Tonhasca Júnior   2023-02-22
ChatGPT niemal zdaje lekarski egzamin końcowy   Novella   2023-02-21
“Rogi” trylobitów mogły być używane jako broń w walkach między samcami   Coyne   2023-02-15
Postmodernizm obnażony   Dawkins   2023-02-14
Powody naszych wierzeń. Jak i dlaczego irracjonalność trzyma nas w swoich szponach i jak możemy z tym walczyć?   Pinker   2023-02-13
Kiedy zapada noc i ziemia jest ciemna   Tonhasca Júnior   2023-02-10
W nowej książce jest słuszna krytyka idei, że są lepsze i gorsze gatunki, ale jest także błędne twierdzenie, że gatunki nie są realne   Coyne   2023-02-06
Kolczatki wydmuchują bąbelki śluzu z nosa, żeby się ochłodzić   Coyne   2023-02-02
Mali i zręczni influencerzy   Tonhasca Júnior   2023-01-31
Dowody na ewolucję: Bezwłose zwierzęta mają martwe geny na sierść   Coyne   2023-01-23
Krew, znój, łzy i pot   Tonhasca Júnior   2023-01-19
Bąkojady czyszczą nosorożce   Coyne   2023-01-18
Mózg używa geometrii hiperbolicznej   Novella   2023-01-16
O wspaniały nowy świecie   Tonhasca Júnior   2023-01-12
Ciepło zabija. Zimno zabija wielu więcej   Jacoby   2023-01-09
Po co badać przestrzeń kosmiczną?   Jacoby   2023-01-04
Rdzenni Amerykanie żądają doczesnych resztek pumy z Griffith Park   Coyne   2023-01-03
Świetny artykuł o epigenetyce   Coyne   2022-12-30
Śmiało podążaj tam, gdzie nie dotarł jeszcze żaden owad   Tonhasca Júnior   2022-12-28

« Poprzednia strona  Następna strona »
Polecane
artykuły

Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa


Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk