Towarzystwo „Strażnica” wpoiło we mnie straszny, nieprzezwyciężalny lęk przed zagładą w Har-Magedonie. Owładnięty tym lękiem nie służę jednak Bogu. Nie zostawiam miejsca dla Jego łaski – chcę zbawić sam siebie poprzez moje czyny. A zbawić samego siebie, to dla człowieka niemożliwe. /../ Jehowa jest potężną twierdzą. Uciekłem się do niej, lecz nie znalazłem schronienia. Moje modlitwy nie zostały wysłuchane. /../ Do jakiego Boga właściwie się modlę? Przecież do Jehowy, jedynego prawdziwego Boga! Ale tu jawi się już kolejna wątpliwość: czy Jehowa to właściwe imię Boga? Wiedzieć to, jest dla nas Świadków Jehowy rzeczą ogromnej wagi”.
W kolejnym rozdziale zatytułowanym „Co imię Jehowa znaczy dla Świadków?” Autor książki pisze: „Miało to imię dla mnie i dla wszystkich Świadków przeogromne znaczenie. Ono wskazuje, kto jest prawdziwym świadkiem Boga, a kto nie. Jest dziś ono znamieniem Świadków jako prawdziwego Bożego ludu Przymierza”. Dalej cytowanych jest wiele wypowiedzi ze „Strażnic”, mających świadczyć o prawdziwości tego imienia bożego, jak np.:
„..aby się przez to odróżnić od wszystkich fałszywych bogów, Stwórca i Najwyższy Pan nadał sobie imię jedyne w swoim rodzaju”. Albo: „W 1926 r. „Strażnica” z 1.02. przyniosła czołowy artykuł „Kto będzie czcić Jehowę?” i odtąd imię Jehowa zajmuje szczególne miejsce w życiu Jego dzieci, powiększając swoje znaczenie”. Czy też: „To nie Hebrajczykom, Izraelitom, Żydom zawdzięczamy niezwykłe imię Boga. Żadne stworzenie na niebie i ziemi nie nadało Mu tego imienia. On sam je wybrał. Ogłosił je jako swoje imię mówiąc: „Ja jestem Jehowa, to jest moje imię” (Iz 42,8, tłumaczenie elberfeldzkie).
Konkluzja, jaka nasuwa się Autorowi z powyższych dowodów, jest następująca:
„Imię Jehowa jest więc dla Świadków święte. Jest jedyne w swoim rodzaju. Jest jedynym, wyłącznym imieniem Boga. /../ Stanowi znamię prawdziwej religii. /../ Zatem – jak uczy „Strażnica” – sam Bóg objawił to imię w natchnionym przez siebie Piśmie. Gdzie jest jednak ta Biblia, którą inspirował sam Bóg? Czy jest nią przekład Biblii „Nowego Świata” Towarzystwa „Strażnica”, które imię Boga oddaje przez wyrażenie „Jehowa”? Czy tym pismem natchnionym przez Boga jest elberfeldzki przekład Biblii? Czy jakiś inny z przekładów wyrażający imię boga „Jehowa”? Duch Święty inspirował PIERWOTNY TEKST Pisma św., ale nie którykolwiek z jego nowoczesnych przekładów”.
W rozdziale „Skąd pochodzi imię Boże „Jehowa”?, Autor dokładnie wyjaśnia genezę tego BŁĘDU i kończy go stwierdzeniem: „Imię „Jehowa” nie jest więc imieniem biblijnym, ale pojawiło się dopiero między XI a XIV wiekiem w tekście masoreckim. Natomiast w rozdziale zatytułowanym „Imię „Jehowa” okazało się błędem” tak tłumaczy ten problem:
„Właściwą formą imienia JHVH w odniesieniu do Boga jest według językoznawców nie „Jehowa”, lecz „Jahwe”. Określenie „Jehowa” jest w każdym razie błędne. /../ Nawet chętnie i często czytany przez Świadków Jehowy elberfeldzki przekład Biblii mówi w przedmowie na ten temat: „Jehowa – zachowaliśmy to imię Boga Przymierza Izraela, ponieważ Czytelnik od lat przyzwyczaił się do niego. Nowsi uczeni przyjmują niemal jednogłośnie, że zamiast „Jehowa” należy czytać „Jahwe”. /../
Przez lata bracia z Brooklynu nie dostrzegali, co o imieniu Boga mówią encyklopedie, uczeni i np. elberfeldzki przekład Biblii. W końcu jednak musieli przyznać, że imię „Jehowa” jest błędne, natomiast właściwą i pierwotną formą jest „Jahwe”. Czy więc imię „Jehowa” stanowi dowód prawdziwej religii? Dlaczego przywódcy ŚJ nie odrzucają imienia Jehowa, skoro przekonali się, że jest ono fałszywe? Dlaczego nie nazywają siebie, zgodnie z właściwym imieniem Bożym – Świadkami Jahwe? /../
Świadkowie przywykli do imienia Jehowa. /../ Poniechanie zwyczaju nazywania Boga Jehową miałoby dla organizacji fatalne skutki. Cała mozolnie zdobyta popularność zostałaby stracona. /../ kierownictwo brooklyńskie uzasadnia trwanie przy błędnej formie imienia Bożego tym, że imię „Jehowa” przyjęło się już w XIV w. /../ Bracia są tu niekonsekwentni, bowiem gdzie indziej odrzucają wszelką tradycję ludzką, trzymając się bezwzględnie samej tylko Biblii. /../
Stwierdziłem to, co przyznają sami przywódcy ŚJ, że w najważniejszej kwestii dotyczącej imienia Bożego, Świadkowie trzymają się tradycji ludzkich z XIV w. Bynajmniej nie myślą, by zerwać z takimi tradycjami i odrzucić fałszywe imię Boże. Trwają nadal przy błędnym imieniu „Jehowa” i nadal nazywają siebie Świadkami Jehowy”.
Kolejny rozdział nosi znamienny tytuł: „Mój światopogląd rozpadł się w gruzy”, w którym Autor wspomina, jak będąc w angielskim obozie, zastanawiał się czy Bóg może mu przebaczyć winę? To pytanie nurtowało go tak dogłębnie, że,.. stał się Świadkiem Jehowy. Sądził, że znalazł „prawdę” i otrzymał przebaczenie od Boga. Dalej tak pisze:
„Dziś moja wiara legła w gruzach. Sądziłem, że prawdziwie służę Bogu. Komu ja jednak naprawdę służyłem? Sądziłem, że moja wina została zmazana, a oto staje teraz przede mną nowa przeogromna wina. Tysiącom ludzi głosiłem błędną naukę. Setki umacniałem w błędnej wierze. Dziś muszę ostatecznie uznać: moje dążenie, by służyć Bogu było daremne. Nie przyłożyłem ręki do sprawy Bożej, ale podałem rękę przemożnej organizacji, ludziom zarozumiałym i próżnym, jeśli nie wręcz przeciwnikowi Boga. Oddałem siebie z duszą i ciałem.
Teraz poznawszy prawdziwe imię Boga zrozumiałem jasno: Bóg nie może stać za Towarzystwem „Strażnica” i nigdy za tą organizacją nie stał! /../ Przed oczyma stoi mi ogrom mojej winy. Co jest w ogóle prawdą? Gdzie znaleźć Boga? Czy On w ogóle istnieje? Do tego doszedłem, że zaczynam wątpić w samo istnienie Boga. Modliłem się, wiele się modliłem – ale wydaje mi się, że na próżno. Jak naprawdę wygląda życie? Nie wiem! Żyłem dotąd nauką Świadków Jehowy, patrząc na wszystko tylko przez okulary „Strażnicy”. /../ Świat był dla mnie czymś diabelskim, zakłamanym, bo usiłował oderwać mnie od prawdziwego Boga. /../
Świat jest w rękach szatana, czego mam więc oczekiwać od tego świata? Religię katolicką, ewangelicką i inne religie utworzył przecież szatan, bóg tego świata. Jak więc mam znaleźć w nich prawdę? Czy cały świat nie jest jednym wielkim kłamstwem? „Strażnica” zwiodła mnie w samych fundamentach postawy religijnej. W co mam jeszcze w ogóle wierzyć? /../ Dopiero po długiej walce wewnętrznej dochodzę do tego, że nie wątpię już w istnienie Boga. /../ Jestem tylko przekonany, że żadna organizacja religijna na ziemi nie służy naprawdę Bogu. /../
To było nazbyt piękne głosić Królestwo Boże, jako jedyny ratunek świata. Wszystko inne nie obchodziło mnie, skoro miałem to, co do życia najniezbędniejsze. Wszystkiego innego oczekiwaliśmy od nowego świata. Po co tutaj zajmować się rzeczami codzienności? Wszystkie problemy rozwiąże już rychło Har-Magedon, jeśli tylko wytrwamy w służbie. Ale domek i ogród w „nowym świecie” Świadków Jehowy był jednak tylko snem. Sen rozwiał się w nicość i oto stoję nie wiedząc co dalej.
Wciąż od nowa modlę się wytrwale do Boga. Nie otrzymując odpowiedzi sądzę, że moja wina wobec Niego jest tak wielka, że nigdy jej nie zmażę. Ogarnia mnie rozpacz. /../ najwyższym wysiłkiem woli zwracam się znowu do Pisma, aby w nim znaleźć pocieszenie. /../ W 1957 r. pozbawiono mnie członkowstwa we wspólnocie Świadków Jehowy. /../ Podjąłem mocne postanowienie: porównać naukę ŚJ z tym, co mówi Biblia, ale porównać także ze sobą pisma „Strażnicy” i przedstawić wyniki tych badań.”
Na tym niezłomnym postanowieniu Autora kończy się ów rozdział. Następny nosi tytuł „Fałszywi prorocy”, a pod nim widnieje werset z Biblii: „Znaleźli się fałszywi prorocy wśród ludu tak samo, jak wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzą wśród was zgubne herezje” (2P 2,1). W dalszej części Autor pisze:
„Przez całe lata głosiłem: „Czyńcie pokutę, nadeszło Królestwo, owszem, już tu jest. Chrystus Jezus panuje pośród swoich wrogów /../ Otóż przyjmij do wiadomości, że zostaniesz zatracony w bitwie bożej pod Har-magedon. Dlaczego? Dlatego, że wyznajesz religię wrogą Bogu. Dlatego, że przez nią kłaniasz się w rzeczywistości szatanowi, przeciwnikowi Boga”. Tak uczyłem, bo tak głoszą ŚJ. /../ Czas w którym dziś żyjemy jest czasem końca tego świata. Har-Magrdon oznacza „zamknięcie”.
Tutaj wszyscy, którzy nie są Świadkami Jehowy, znajdą wieczną śmierć. /../ Według nauki ŚJ takie jest postanowienie Boga.
Dokładny czas końca obliczają Świadkowie wg Biblii. Miał się on zacząć w 1914 r. My wszyscy żyjemy dziś jeszcze dlatego, że Jehowa Bóg w swojej dobroci dał od roku 1918 swoim Świadkom czas na głoszenie nauki, aby jak najwięcej ludzi ze wszystkich narodów zostało uratowanych od zagłady. Zostań Świadkiem Jehowy! Inaczej w krótkim czasie zginiesz! Zostań Świadkiem Jehowy! Wtedy przetrwasz koniec starego świata i przeżyjesz początek nowego, szczęśliwego. Nie wierzysz? Zapytaj któregokolwiek ŚJ, on ci to potwierdzi. Od 80 lat głoszona jest „dobra nowina o czasie końca”. Pospiesz się! Czas nagli!
Wyobrażenia Świadków Jehowy dotyczące czasu końca, jego początku, jego trwanie, wydarzeń z nim związanych i jego finału w Har-Magedonie, stanowią treść decydującego orędzia szerzonego z Brooklynu przez kierujących organizacją braci. Ten czas końca jest rzeczą, która decyduje o być albo nie być Świadków Jehowy. 1914 – to rok, w którym – jak uczą Świadkowie, zaczął się wg Biblii „czas końca”. W tym roku nastąpiło też najważniejsze wydarzenie: powtórne przyjście Chrystusa. W to także każą wierzyć ŚJ. Tymczasem właśnie ta, tak ważna dla nich nauka nie wytrzymuje gruntownej krytyki”.
W rozdziale „Pismo święte przeciw obliczaniom czasów”, Autor dowodzi, iż wszelkie obliczenia tzw. „końca czasów” dokonywane przez Świadków Jehowy muszą być fałszywe, skoro sama Biblia jest temu przeciwna, na co przytacza cytaty: „Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swą władzą” (Dz 1,7). Albo: „Lecz o dnu owym i godzinie nikt nie wie, nawet aniołowie niebiescy, tylko sam Ojciec” (Mt 24,36). Oraz: „Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „Ja jestem” oraz „Nadszedł czas”. Nie chodźcie za nimi!” (Łk 21,8).
Natomiast w rozdziale „Co pierwszy prezydent ŚJ głosił o czasie końca?”, Autor książki przytacza jego „orędzie Boże”, które głosił do 1916 r., a potem konkluduje:
„Russell wykazuje następnie, że to rok 1799 ustalony jest niezbicie w Piśmie, jako rok początku końca, ponieważ potwierdza to trzykrotnie prorok Daniel w swej księdze, w rozdz. 11. /../ A rok 1914? Ostatni rok czasu końca? W tym roku nastąpi wg Russela tysiącletnie Królestwo i zmartwychwstanie książąt Abrahama, Izaaka, Jakuba itd. /../
W 1914 r. zniknie to, co Bóg nazywa Babilonem, a ludzie chrześcijaństwem – jak to zostało już wykazane w przepowiedni. /../ U początku Królestwa, w końcu roku 1914, godność panujących przyobleką więc… jedynie zmartwychwstali święci Starego Przymierza, od Jana Chrzciciela wstecz, aż do Abla, Abrahama, Izaaka, Jakuba i wszystkich proroków. W tym rozdziale dajemy biblijny dowód na to, że całkowity koniec pogan, osiągnięty zostanie z rokiem 1914 i z tą chwilą znajdzie kres władztwo ludzi niedoskonałych” („Wykłady” 3,146. 4,325. 2,76).
W następnym rozdziale zatytułowanym „Prawda”, Autor tak podsumował ów wątek:
„W roku 1914 nie rozpoczęło się tysiącletnie panowanie Chrystusa. Nie wstali z grobów książęta. Nie została złamana potęga papiestwa. Panowanie nad ziemią nie przeszło na książąt Russella. Nie przestało istnieć to, co ludzie nazywali chrześcijaństwem. Nie skończyło się panowanie ludzi niedoskonałych. Wszystkie przepowiednie czy proroctwa Russela były więc fałszywe. Wybuchła pierwsza wojna światowa i Russell musiał pogrzebać swe nadzieje na rok 1914. Przesunął spełnienie się wszystkich wydarzeń związanych z końcem świata na rok 1916 bądź 1918.
Los był dla niego łaskawy. Umarł, zanim by musiał przeżyć nowe ciężkie rozczarowanie. Bowiem ani w 1916 r., ani w 1918 nie wydarzyło się nic z tego, co przepowiedział. /../ Także jego inne proroctwa nie spełniły się. Charles Taze Russell okazał się jednoznacznie fałszywym prorokiem. /../ Rzeczywiście: takiego bezsensu, jakiego o Królestwie i Mesjaszu uczył Russell, nie głosił przed nim nikt inny. Wszystkie ważne nauki i obliczenia Russella, zostały odrzucone przez jego następców”.
W rozdziale „Eksperyment Rutherforda ze spuścizną po Russellu”,czytamy:
„W wyniku fałszywych przepowiedni poczynionych i pozostawionych przez Russela, organizacja Świadków znalazła się w poważnym kryzysie. /../ rozczarowania lat 1914-1918 zagroziły samemu istnieniu organizacji. Wielu Świadków, którzy zachowali zdrowy rozsądek, zrozumiawszy, że dali się nabrać, odwróciło się od utopii „Strażnicy”. Rutherford wiedział, że tylko jakieś zupełnie nowe proroctwo o końcu starego świata i początku nowego może uratować organizację.
Naturalnie nie mógł od razu odrzucić wszystkiego, czego uczył Russel. Trzeba było jakoś do tego nawiązać. I tak wystąpił ze sloganem: „Miliony żyjących teraz nigdy nie umrą”. Był to jednocześnie tytuł książki, którą rozpowszechnił w milionach egzemplarzy. Stanowiło to pierwszą deskę ratunku: rok 1925, nowa data! Początek tysiącletniego Królestwa jest już w bliskiej, uchwytnej przyszłości! Tysiące uczepiły się teraz tej daty”.
To tyle w tym odcinku. Następny rozdział będzie nosił właśnie ten tytuł: „Miliony żyjących w roku 1925 nigdy nie umrą”.
Grudzień 2017 r. ----- cdn. -----
