Nigeryjski książę o imieniu Islam

Z czasem zainwestowałeś więcej pieniędzy niż kiedykolwiek zrobiłbyś za jednym zamachem, po prostu starając się ochronić to, co już utopiłeś w planie księcia Ngobo. Dla zachowania szacunku dla samego siebie będziesz nadal wierzył, że niezależnie od tego, co robi książę Ngobo, jest on wiarygodny i szczery. Jakiekolwiek niepowodzenia w tej interakcji są albo twoją winą, albo winą kogoś trzeciego. Każdy, kto mówi inaczej, musi być Ngobofobem.

A teraz wyobraź sobie, że prawdziwe imię księcia Ngobo brzmi Islam.

Tu właśnie znajdują się obecnie elity zachodnie. Wiele zainwestowały w iluzję o pokojowej cywilizacji islamskiej. Te inwestycje, czy jest to imigracja islamska, demokracja islamska, czy pokój z islamem, okazały się toksyczne, ale porzucenie tych inwestycji nie wchodzi w rachubę, tak jak spisanie księcia Ngobo na straty jako oszusta i odejście z poczuciem, że jest się idiotą.

Elity zachodnie, które uważają się za inteligentniejsze i bardziej oświecone niż mędrcy i prorocy każdej religii i które opierają całe swoje prawo do rządzenia na przekonaniu o tej swojej inteligencji i oświeceniu, nie mają zwyczaju przyznania, że wystrychnięto je na dudka.

Entuzjaści Wiosny Arabskiej, którzy przepowiadali, że rewolty muzułmańskie przyniosą nową erę sekularyzmu, wolności i koniec przemocy między islamem a Zachodem, zajęci są wypisywaniem kolejnych czeków.

Nie jest to szaleństwo; jest to odmowa przyjmowania faktów do wiadomości i zaprzeczanie rzeczywistości – rozlewne jak egipska rzeka. Zwycięstwo Bractwa Muzułmańskiego zdyskredytowało Wiosnę Arabską, co dyskredytuje próbę Demokracji Arabskiej, co dyskredytuje zgodność islamu i ludzi z Fifth Avenue. Idź w górę rzeki i nagle Zderzenie Cywilizacji staje się niezaprzeczalnym faktem. Łatwiej jest poddać się i pozwolić rzece zaprzeczania nieść cię z biegiem, a za pięć lat znajdziesz się w sytuacji wyjaśniania, dlaczego Al-Kaida rządząca Libią jest właściwie czymś dobrym dla wszystkich.

W 1993 r. Izrael zawarł umowę “ziemia za pokój” z oślizgłym egipskim facetem o imieniu Jaser Arafat. Urodzony w Kairze Arafat miał zamienić swoją bandę terrorystów w rząd i siły policyjne i rządzić na autonomicznym terytorium w zamian za zakończenie przemocy. Clinton uśmiechał się radośnie, kiedy wymieniano uściski dłoni i świtała nowa era pokoju.

Ta era jednak dopiero musi się pojawić.

Ponad dwadzieścia lat terroryzmu nie zachwiało wiary establishmentu amerykańskiego lub izraelskiego w “rozwiązanie w postaci dwóch państw”, które nie rozwiązuje absolutnie niczego, poza, być może, problemem, jak uczynić z Bliskiego Wschodu jeszcze gorsze miejsce. W miarę nasilania się przemocy i zwężania dróg do pokoju prezydenci amerykańscy i premierzy izraelscy podwajali oferty ustępstw i swoją wiarę w „rozwiązanie w postaci dwóch państw” – które jest obecnie dla większości artykułem wiary. Zaprzeczanie rzeczywistości nie jest tylko rzeką w Egipcie; bije także falami na brzegi Tel Awiwu, wpływa na wybrzeże angielskie i zalewa miasta w całej Europie.

Zapytaj eurokratę , która godzina, a wykalkuluje, ile policzyć ci za subsydia dla rzemieślników od zegarów, których potrzeba, by odpowiedzieć ci na to pytanie.  Zapytaj go o integrację islamską, a natychmiast powie ci, że wszystko idzie gładko i problemy istnieją tylko w umysłach kilku bigotów i na stronach kilku goniących za sensacją tabloidów.

Muzułmańska integracja w Europie idzie jak po maśle, bardzo podobnie jak izraelsko-palestyński proces pokojowy i Wiosna Arabska. Rozwija się jak płomienna miłość, nie mówiąc o płomieniach w autobusach, płonących samochodach i o dwóch wieżach w płomieniach – po drugiej stronie Atlantyku. Jeżeli jakiekolwiek problemy istnieją, jak w przypadku procesu pokojowego i procesu wiosennego, to niewątpliwie jest to wina kogoś, kto nie jest muzułmaninem.

Wiosna Arabska, palestyński Proces Pokojowy i każda podobna próba przekształcenia regionu zakładała, że przyczyną przemocy muzułmańskiej jest brak siły i samostanowienia  i że jego odwrotność, czyli wzmocnienie samostanowienia jest rozwiązaniem. Dajcie tym nieszczęsnym ludziom trochę broni, własny kraj, urnę wyborczą i wolne wybory, a będą mniej chętni do wysadzania się w powietrze w podmiejskim pociągu w poszukiwaniu 72 dziewic. Okazało się wzmocnienie ludzi, którzy posługiwali się przemocą, kiedy byli słabi, tylko nasiliło ich skłonność do przemocy.

Niektóre z najlepszych umysłów na obu półkulach zajmują się poszukiwaniem rozwiązania tego paradoksu, który nie jest żadnym paradoksem, a łatwą do przewidzenia konsekwencją.

Jeśli Abdul obcina ludziom głowy, kiedy ma do dyspozycji tylko miecz, to jeśli dasz mu karabin, będzie z niego strzelać. Jeśli wysadza w powietrze autobusy, kiedy ma za sobą tylko grupę terrorystyczną, będzie napadał kraje, kiedy dostanie kraj.

Wzrost siły Abdula nie zmniejszy jego roszczeń, bo jego roszczenia są funkcją jego zdolności stosowania przemocy. Wzmocnienie tych możliwości, wzmocni jego roszczenia, aż cały świat znajdzie się po złej stronie jego bułatu.

Liberalne przewidywanie, że “Abdul + władza + pieniądze + broń = pokój” ma równie wiele sensu jak historia księcia Ngobo o opłatach za transfer, na które rzuciły klątwę czarownice, ale “musisz mieć wiarę”, jak powiadają słowa popularnej piosenki. Pewne rzeczy, w które mamy wiarę, są większe od nas, a inne są po prostu nami. Ci, którzy pokładają wiarę w księciu Ngobo i dobrotliwej naturze islamu, w rzeczywistości wierzą własnym instynktom, ufając, że są one poprawne, choć równocześnie patrzą w oczy oszustwu.

Rzadko widzimy rzeczy takimi, jakimi one są. Na ogół widzimy je przez pryzmat naszych oczekiwań. Nasza wiedza o świecie nie jest oddzielna od naszego światopoglądu, który rzuca cienie z naszego wewnętrznego świata na świat zewnętrzny. Jedynym sposobem uniknięcia tej pułapki jest badanie konsekwencji przez tworzenie teorii opartych na rzeczywistych faktach, a nie fabrykowanie rzekomych wydarzeń w oparciu o teorię.

Większość ludzi przenosi własne pragnienia i motywy na innych. Amerykanie założyli, że muzułmanie chcą demokracji, wolnej przedsiębiorczości i spokojnego życia. Muzułmanie zakładają, że Amerykanie spiskują, by ich zniszczyć przy pomocy zawiłych spisków i konspiracji, bo oni to zrobiliby na naszym miejscu… i to właśnie próbują robić.

Eurokraci zakładają, że muzułmanie chcą być dobrymi, wielokulturowymi socjalistami, ponieważ sami chcą, by nimi byli. Zakładali, że Wiosna Arabska była odpowiednikiem ruchów socjalistycznych w Europie, po błędnym założeniu tego samego o arabskich ruchach socjalistycznych wcześniejszych pokoleń. Zakładali to wszystko, bo tak samo jak partnerzy biznesowi księcia Ngobo, zastanawiający się, jak zadzwonić do Lagos, widzieli w Innym odbicie własnych pragnień.

Koszt wolnego świata utopiony w iluzję, że islam jest dobrotliwy, że jest pozytywnym wkładem w naszą kulturę i że można z nim koegzystować, jest olbrzymi. Koszt kulturowy jest jeszcze większy.

Jest nim ta wiara, jaką polityczni, kulturowi i akademiccy „lepsi od nas” mają w samych siebie – w swoją prawość, swoje zrozumienie i swoje racjonalne narzędzia naukowego zarządzania. Muzułmanie nie odważają się kwestionować islamu, bo boją się Allaha. Liberałowie nie odważają się kwestionować islamu, bo boją się wyjść na idiotów. Jeśli całkowicie mylili się w sprawie islamu, to w jakich jeszcze sprawach mogli się mylić? Pociągnij za jedną nitkę, a cały płaszcz marzeń rozpruwa się, pozostawiając za sobą bardzo nagiego cesarza.  

Im dłużej trwa to oszustwo, tym trudniejsze staje się przyznanie, że się mylili. To, co po roku można było wyrzucić, jest po dwudziestu latach artykułem wiary i jest niezaprzeczalne po czterdziestu. Daje się znieść natychmiastowe przyznanie się do pomyłki, ale przyznanie, że twoja polityka była bezsensownym szaleństwem przez całe pokolenia, jest niewyobrażalne.

Problem z nagim cesarzem jest taki, że wszyscy widzą, iż jest on nagi. Daj ludziom pozwolenie na wskazanie oczywistości, a zaczną wskazywać palcami i śmiać się z tych którzy nadal wierzą. Jedynym sposobem niedopuszczenia, by cesarz stał się obiektem szyderstwa, jest rozpaczliwe utrzymywanie konsensusu, że „wszyscy widzą, że ma spodnie”; nawet jeśli ich nie widać. Wszyscy wiedzą, że islam jest ideologią przemocy i trzymają tę wiedzę głęboko w głowie, w miejscu, do którego wchodzą zdroworozsądkowe obserwacje zbierane przez doświadczenie. Daj ludziom pozwolenie na wskazanie na oczywistość, a gniewnie zwrócą się przeciwko tym, którzy przez dziesięciolecia kłamali im i manipulowali nimi. Co gorsza, uznają ich za niekompetentnych głupców, którym nie można powierzyć steru rządów.

Tym, co jest najbardziej podstępne, jest zamiłowanie lewicy do wyobrażonego świata, jaki stworzyli. Wielokulturowa utopia z wesołymi Pakistańczykami dodającymi Londynowi przyprawy, Saudyjczykami budującymi małe meczety na kanadyjskiej prerii i eleganckimi szyitami wnoszącymi różnorodność do Dearborn, nie jest tylko propagandą – jest to wyimaginowany świat, w którym chcą żyć. Nowy porządek świata, który sobie wyobrazili, składający się z wielokulturowych demokracji, jest ich ideałem jak powinien wyglądać świat – utopią stworzoną i podtrzymywaną naszym kosztem i wbrew rzeczywistości i rozsądkowi.