Nowa praca o nielotnych chruścielach rażąco przesadzona i wypaczona w popularnych mediach

Tutaj jest wyspa z jej lokalizacją. Czerwony punkt to Aldabra, która słynie także z olbrzymich żółwi, przypominających żółwie z Galapagos, które pochodzą od małych żółwi – imigrantów na tę wyspę.

A tutaj jest zdjęcie Aldabry:

Tutaj jest artykuł; jest krótki i łatwy w czytaniu:

https://academic.oup.com/zoolinnean/advance-article-abstract/doi/10.1093/zoolinnean/zlz018/5487031?redirectedFrom=fulltext

Aldabra jest domem jedynego nielotnego chruściela na Oceanie Indyjskim: podgatunku chruścielowca białogardłego Dryolimnas cuvieri aldabranus. Istnieje także latający podgatunek na Madagaskarze i wyspach Mayotte, D. cuvieri cuvieri. (To są podgatunki szeroko rozprzestrzenionego D. cuvieri, który zamieszkuje wiele wysp w regionie.) Proszę zauważyć, że nielotne i latające chruścielowce są klasyfikowane jako członkowie tego samego gatunku, co jest dla mnie nieco zagadkowe, jako że są zupełnie inne.   

Tutaj jest latający chruścielowiec, D. c. cuvieri, zdjęcie zrobione na Madagaskarze (z Wikipedii):

Tutaj jest nielotny podgatunek z Aldabry. Seychelles News Agency mówi, że biolodzy próbują doprowadzić do zaklasyfikowania go jako pełen gatunek (w końcu, ma on zredukowane skrzydła i nie może latać).  

Jak informują badacze, znaleźli on prastare skamieniałości chruścieli w dwóch miejscach na Aldabrze, a raczej skamieniałe kości: dwie kości skrzydła [humerus] i kość skokową [tarsometatarsus]. Kształt tych kości wskazuje, że chruściele były nielotne. Tutaj są dwie lokalizacje (oznaczone gwiazdkami) gdzie znaleziono te skamieniałości (porównaj do zdjęcia wyspy powyżej; “Bassin Cabri” jest na pierwszym planie:

Zaskakujące jest to, że geologiczne dowody pokazują, że Aldabra była całkowicie zatopiona około 120 tysięcy lat temu, po tym, jak wyewoluowały pierwsze nielotne chruściele. To zalanie musiało całkowicie zlikwidować ten gatunek, bo nie mógł uciec przed podnoszącą się wodą. Tak więc skamieniałe kości skrzydła i nogi należą do wcześniejszego, wymarłego gatunku. 

Potem, kiedyś w ostatnich 100 tysiącach lat, latające chruścielowce białogardłe ponownie skolonizowały wyspę i raz jeszcze powstał nielotny podgatunek. Porównanie kości żyjącego nielotnego ptaka z kośćmi wymarłego nielota pokazuje, że są bardzo podobne. Tutaj są zdjęcia z artykułu.

Pierwsze zdjęcie pokazuje, od lewej do prawej, kość skrzydła żyjącego chruścielowca białogardłego z Aldabry, kość skrzydła wymarłego chruściela (proszę zauważyć podobieństwa tych dwóch kości z grup nielotów), a następnie skamieniałość latającego chruścielowca białogardłego z Madagaskaru i kość żyjącego latającego chruściela; ważna tu jest różnica wielkości kości skrzydeł między latającymi ( po prawej) i nielotnymi chruścielami (po lewej), a dla naszych celów jeszcze ważniejsze jest podobieństwo dwóch kości nielotnych chruścieli po lewej.

Kości skokowe chruścieli. Z lewej do prawej: fragment kości wymarłego nielotnego chruściela, współczesnego nielotnego chruściela, skamieniałość latającego chruściela (z Madagaskaru) i współczesnego latającego chruściela. Autorzy piszą, że dwa nielotne chruściele (proszę pamiętać, że nie jesteśmy pewni czy skamieniały chruściel z Aldabry był nielotny, ale jest to prawdopodobne ze względu na zredukowaną kość skrzydła) pokazują podobne cechy w kości skokowej, które różnią je od dwóch latających chruścieli po prawej, a także sugerują nielotność dwóch po lewej (szczegóły znajdują się w artykule).  

Mamy tu więc niezależną ewolucję nielotnych chruścieli na Aldabrze – dwa razy. Przodek prawdopodobnie pochodził z linii chruścielowców białogardłych. I w obu wypadkach niezależna ewolucja dała bardzo podobne kości. Proszę zauważyć, że wszystko, co mamy tutaj, to kości wymarłego gatunku: nie mamy żadnej innej informacji o wyglądzie, zachowaniu itd. wymarłego gatunku. A zatem możemy wnioskować jedynie, że są to dwa wypadki niezależnej ewolucji, która prowadziła do prawdopodobnej nielotności (u wymarłego gatunku) ze zmianami w dwóch kościach towarzyszącymi utracie lotności. Tyle właśnie wnioskują autorzy i to jest w porządku.  

Inaczej jest jednak z popularną prasą: są tam twierdzenia, że ten sam gatunek chruściela pojawił się dzięki ewolucji po tym, jak wymarł. Tutaj jest kilka nagłówków. To jest „cud wymarły gatunek powrócił po wymarciu” powiada „Daily Mail”, CNN i wiele innych. Mógłbym pokazać więcej przykładów, ale te powinny wystarczyć:

BuzzFeed:

US News and World Report:

Daily Mail:

Chcę to powiedzieć bardzo jasno i napiszę to wielkimi literami, żeby ludzie zauważyli: TO NIE JEST TEN SAM GATUNEK EWOLUUJĄCY PONOWNIE. TO JEST NIELOTNY PTAK, KTÓRY WYEWOLUOWAŁ NIEZALEŻNIE Z TEGO SAMEGO PRZODKA. WSZYSTKO, CO MAMY, TO SĄ TE DWIE KOŚCI, WIĘC NAWET NIE WIEMY, JAK PODOBNE SĄ TE DWA PODGATUNKI (NIE GATUNKI). A NAWET GDYBY BYŁY BARDZO PODOBNE, NIE MOŻEMY POWIEDZIEĆ, ŻE BYŁY TYM SAMYM BIOLOGICZNYM GATUNKIEM.

Status gatunku w biologii ocenia się przez zgodność reprodukcyjną: jeśli dwa taksony mogą koegzystować bez produkowania płodnego potomstwa, są różnymi gatunkami. Szympansy i ludzie, którzy żyją na tym samym terenie, ale nie kojarzą się i nie mogą wydać potomstwa, jeśli to robią (tak, kilku naukowców próbowało zapłodnić samice szympansów ludzkimi plemnikami i nic się nie zdarzyło), więc są różnymi biologicznymi gatunkami. Neandertalczycy i współcześni H. sapiens byli prawdopodobnie tym samym gatunkiem, ponieważ kojarzyli się tam, gdzie współwystępowali i wynikiem było płodne potomstwo (mamy nieco neandertalskich genów z tych prastarych kontaktów seksualnych). Po prostu niczego nie wiemy o reprodukcyjnej zgodności nowoczesnych nielotnych chruścieli i ich wymarłego krewnego z Aldabry. Nie można wykonać eksperymentu. Jest możliwe, że te dwa chruściele miały bardzo różną fizjologię bądź układy rozrodcze i gdybyśmy mogli w jakiś sposób przetestować ich zdolność do hybrydyzacji i produkowania płodnego potomstwa, moglibyśmy odkryć, że nie było to możliwe.

Kwestionuję więc, czy współczesny chruścielowiec białogardły, który potrafi latać, i jego nielotny krewny na Aldabrze są tym samym gatunkiem (są zaklasyfikowane jako podgatunki). Po prostu nie można przetestować ich reprodukcyjnej zgodności, bo żyją w różnych miejscach, a kojarzenie ich w zoo nie jest dobrym sposobem testowania (wiele gatunków, które mogą dawać płodne potomstwo w niewoli, nie zrobiłoby tego na wolności). A więc dziennikarze bardzo tutaj zawiedli: pomylili wypadek konwergentnej ewolucji z „wskrzeszeniem tego samego gatunku).

Pamiętajmy, tu chodzi tylko o dwie kości i to wszystko. Raz jeszcze widzimy tutaj dziennikarzy, którzy wyolbrzymiają i wypaczają dobrą pracę, żeby wydawała się jeszcze bardziej ekscytująca. Podkreślam, że nie jest to wina autorów: byli bardzo ostrożni w wyciąganiu wniosków i nie mówią absolutnie niczego o ponownym pojawieniu się wymarłego gatunku.

______________

Hume, J. P. and D. Martill. 2019. Repeated evolution of flightlessness in Dryolimnas rails (Aves: Rallidae) after extinction and recolonization on Aldabra. Zoological Journal of the Linnean Society. zlz018, https://doi.org/10.1093/zoolinnean/zlz018

Railing about rails: new paper on flightless birds is grossly misreported and distorted by the popular media

Why Evolution Is True, 13 maja 2019

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska