Oszczerstwo BBC i hańba stronniczych mediów

Kurs podstawowy o Dżenin

Grupy zbrojne, z którymi walczy Izrael, takie jak Islamski Dżihad i Hamas, są islamskimi grupami terrorystycznymi, które są zakazane w większości zachodniego świata. Obie mają długą historię mordowania niewinnych cywilów, a ich cele obejmują „ustanowienie państwa islamskiego zgodnie z prawem szariatu”.

Palestyńska ulica jest kontrolowana przez potężne klany i te uzbrojone grupy walczą między sobą o władzę. Tworzy to obszary, nad którymi Autonomia Palestyńska sprawuje niewielką lub żadną kontrolę. Dżenin jest jednym z takich miast.

Tylko w ciągu ostatnich kilku miesięcy zarejestrowano ponad 50 ataków bronią palną na Izraelczyków, które zostały przeprowadzone przez terrorystów ukrywających się w Dżeninie. Należy do nich brutalne zabójstwo w marcu dwóch izraelskich braci w Huwara. Izraelski nalot na Dżenin w styczniu był po to, by powstrzymać zbliżający się atak Islamskiego Dżihadu.

Zaledwie w zeszłym miesiącu z okolic Dżeninu wystrzelono rakiety na pobliską miejscowość izraelską. Biorąc pod uwagę śmiercionośne zamiary palestyńskich grup terrorystycznych, Izrael nie może siedzieć bezczynnie, gdy te grupy zbroją się i planują ataki na izraelskich cywilów. Islamistyczna ideologia, rosnący arsenał broni, żądza zabijania i umiejętność realizowania groźby – nie ma narodu na Zachodzie, który pozwoliłby fermentować bez przeszkód temu toksycznemu koktajlowi.

Rekrutacja nieletnich do terroryzmu

Przez dziesięciolecia służby wywiadowcze i rządy na Zachodzie były w pełni świadome, że radykalne islamskie grupy terrorystyczne rekrutują dzieci (poniżej 18 roku życia). Od Tehrik-e-Taliban Pakistan po afgańską szyicką brygadę Fatemiyoun, setki sił islamskich na całym świecie zwiększają swoją liczebność i możliwości, wykorzystując dzieci.

Rekrutacja może mieć druzgocące skutki, zwłaszcza że potencjalne ofiary mogą być mniej podejrzliwe, gdy zbliża się dziecko. Oto kilka niedawnych ataków przeprowadzonych przez młodych terrorystów na Izraelczyków:

• Marzec 2023 – Muhammad Bassel Fathi Zalbani, 13 lat. Zabił ochroniarza.
• Luty 2023 – Dżaffar Matour, 14 lat. Dźgnął 17-letnie izraelskie dziecko.
• Styczeń 2023 – Mahmoud Muhammad Aliwat, 13 lat. Strzelił i zranił dwóch Izraelczyków w Jerozolimie.

Powyższa lista zawiera tylko kilka ostatnich przykładów. W sezonie 2015/6 wielu napastników w „Intifadzie noży” było nieletnich, a nieletni jako zamachowcy-samobójcy byli wykorzystywani dziesiątki razy podczas drugiej intifady. Na przykład 1 listopada 2004 r. 16-letni terrorysta zabił trzech Izraelczyków i ranił 30, kiedy na środku zatłoczonego targu Carmel w Tel Awiwie zdetonował kamizelkę samobójcy, którą miał na sobie pod ubraniem.

BBC i wypaczanie wiadomości

BBC, podobnie jak wszystkie zachodnie media, jest w pełni świadoma prawdy. Jednak to, czego jesteśmy świadkami, jeśli chodzi o doniesienia o Izraelu, to odwrócenie przyczynowości. Kiedy dzieci giną wymachując flagą ISIS, Al-Kaidy lub Boko Haram, BBC zawsze wskazuje palcem na werbujące te dzieci grupy terrorystyczne. Kiedy palestyński terrorysta jest nieletni, BBC wskazuje palcem na Izrael. Zamiast obwiniać grupy terrorystyczne za rekrutację i indoktrynację dzieci, BBC zadaje pytanie „co Izrael zrobił, że to dziecko jest tak zdesperowane”? I TYLKO jeśli chodzi o Izrael, organizacje medialne (BBC nie jest w tym odosobniona) korzystają z tej narracji.

Poniżej jest fragment raportu BBC z 2015 r., który omawia atak Francuzów na ISIL, w którym zginęło 12 dzieci. Nigdzie w artykule nie ma w ogóle krytyki sił francuskich. Raczej jest odwrotnie. Cały artykuł skupia się na tym, jak okropne jest ISIS w indoktrynowaniu dzieci.

Poniższy raport BBC dotyczy niedawnego ataku sił amerykańskich na terrorystów Al Szabab, w którym zginęło 30 terrorystów. Nigdzie nie porusza kwestii wieku. Wiemy jednak, że kampania rekrutacyjna Al-Szabab jest uzależniona od indoktrynacji dzieci – nawet otwiera własne szkoły w celu utrzymania stałej podaży. Zwerbowano dziesiątki tysięcy dzieci, co czyni wysoce prawdopodobnym, że w ataku zginęli terroryści poniżej 18 roku życia. Wydaje się, że dziennikarz BBC w ogóle nie przejmował się tą kwestią, pisząc ten raport:

A w artykule BBC z 2017 r., który donosi o 1300 „bojownikach” zabitych przez siły brytyjskie w ciągu zaledwie 12 miesięcy, dziennikarz nie wspomina w ogóle o tym, że wśród wielu ofiar były niewątpliwie dzieci.

Wydaje się, że istnieje prosta zasada. Jeśli dzieci-terroryści giną w atakach przeprowadzanych przez siły amerykańskie, brytyjskie lub francuskie, jest to wina grup terrorystycznych, które je rekrutowały. Jeśli Izrael jest w to zamieszany – to nie jest to tylko wina Izraela, ale jest to również w pewnym sensie „zamierzone” dzieciobójstwo.

Mentalność BBC

29 listopada 2021 roku grupa żydowskiej młodzieży świętowała pierwszą noc Chanuki na Oxford Street w Londynie, kiedy została zaatakowana przez grupę muzułmańskich antysemitów. Dziennikarz BBC relacjonujący ten incydent wymyślił „antyislamską obelgę”, by obwiniać żydowskie ofiary.

Te dwa incydenty, wymyślona obelga wobec muzułmanów i nowszy komentarz „z radością zabijają dzieci” nie są przypadkowe. Wyłaniają się z nastawienia w BBC, które postrzega konflikt w bardzo wypaczony sposób. Na miejscu BBC News i BBC Arabic dzielą te same biura w Jerozolimie. Dziennikarze BBC – jak większość dziennikarzy w Izraelu, całkowicie polegają na arabskich pomocnikach i tłumaczach – którzy z kolei są osadzoną częścią palestyńskiej machiny propagandowej. Zamiast bezstronnych relacji, z czasem ci korespondenci stają się właściwie tylko rzecznikami palestyńskich kłamstw.

Dziś wydaje się, że znajdujemy się w niedopuszczalnej sytuacji, w której akceptujemy uprzedzenia jako „normę” i narzekamy tylko wtedy, gdy przekraczają granicę rażącego antysemityzmu. W żadnym momencie brytyjska społeczność żydowska nie zasygnalizowała naszym organom przedstawicielskim, że godzi się na takie podejście.

W całym krajobrazie medialnym

Relacje o Izraelu w całym krajobrazie medialnym są okropne – ale być może nie jest niespodzianką, jeśli żydowskie organizacje przedstawicielskie, takie jak BOD, JLC i tak dalej nie wydają się chcieć naruszać tego status quo.

Weźmy na przykład Secundera Keramiego, zagranicznego korespondenta Channel 4, który relacjonował na miejscu w Dżeninie. Kerami był do niedawna korespondentem BBC w Pakistanie i Afganistanie. W 2009 aktywnie dzielił się materiałami w zaciekłych antyizraelskich grupach propagandowych na Facebooku. Wideo, które udostępnił, porównuje Gazę do warszawskiego getta:

Czy ten człowiek naprawdę ma historię świadczącą, że będzie bezstronnie relacjonować wieści z Dżenin? 15-minutowy raport wyemitowany przez Channel 4 pokazuje, że nie. Na przykład, kiedy dziennikarz poddaje w wątpliwość, czy wszyscy zabici byli faktycznie bojownikami – w pokazanym materiale dosłownie widzimy dwa ciała niesione na pogrzebie – jedno owinięte we flagę Hamasu, drugie Islamskiego Dżihadu.

Jeśli Secunder chce wzbudzić wątpliwości co do osoby, która rzekomo była „nieuzbrojona”, to jego obowiązkiem jest również poinformować widzów, że większość, których widzimy pochowanych, z pewnością była powiązana z grupami terrorystycznymi. To nie jest spór o semantykę, zarówno Hamas, jak i PIJ są zakazanymi grupami terrorystycznymi w Wielkiej Brytanii.

Jednak najważniejsze jest to, czego brakuje – biorąc pod uwagę jego lata relacjonowania na temat grup dżihadystycznych, powinien dostrzec podobieństwa w większości tego, co się dzieje – supremacji islamistów, kulcie męczeństwa, gloryfikacji śmierci i pragnieniu zabijania Żydów. Z tym walczy Izrael. W jego raporcie nie ma o tym ani słowa. A ten jego raport był jednym z lepszych.

„Sunday Times” opublikował nagłówek sugerujący, że jeden z zabitych był nieuzbrojony.

W artykule dziennikarka Catherine Philp powtarza, że chłopiec miał oddać krew w miejscowym szpitalu, kiedy został postrzelony. Jest to zgodne z „Prawem Palestyńskiej Ofiary”. To prawo stanowi, że każdy Palestyńczyk, który został postrzelony, jest albo lekarzem, dziennikarzem, albo miał misję zrobienia czegoś cnotliwego w czasie strzelaniny. Uzasadnione jest kwestionowanie tej historii, ponieważ palestyńskie Ministerstwo Zdrowia – podobnie jak wiele innych – ma minimalny wiek 18 lat w przypadku oddawania krwi.

Nie zapominajmy też o wizerunkach w mediach społecznościowych ofiary niosącej broń i gloryfikującej męczeństwo.

Artykuł w Sunday Times został napisany przez Catherine Philp, która otwarcie solidaryzuje się z Palestyńczykami:

Philp od dawna jest wroga wobec Izraela i ewidentnie zaślepiona przez swoje uprzedzenia – do tego stopnia, że Izrael “doprowadza ją do szału”.

A jej logika jest tak pokrętna, że za problem antyizraelskiej postawy ONZ obwinia fakt, że USA bronią Izrael.

Martwi się nie o to, że Iran, Korea Północna, Pakistan, DRK, Syria itd. mogą zmówić się i napadać na państwo żydowskie – ani o to, że despotyczne państwa członkowskie ONZ mają obsesję na punkcie Izraela – ale o to, że USA działają jako mechanizm obronny i chronią Izrael przed antysemickimi, obsesyjnymi zachciankami tych despotycznych krajów. Z pewnością byłaby znacznie szczęśliwsza, gdyby w ogóle nie było nikogo, kto mógłby chronić Izrael.

W rzeczywistości ten artykuł w „Timesie” jest tylko częścią obsesji. Przekształcenie dyskusji na temat wyraźnie udanej operacji w kłótnię o śmierć Abdulrahmana Hardana. To po prostu wciąga wszystkich w otchłań hipokryzji. Żadna armia na świecie nie dba tak, jak armia izraelska, o unikanie ofiar wśród ludności cywilnej – i żadna armia na świecie nie działa z 50 tysiącami kamer śledzących każdy jej ruch. To jest właściwy kontekst.

Dość tego

Niska liczba ofiar – i fakt, że możemy być pewni, że wszyscy zabici należeli do zakazanych grup terrorystycznych – całkowicie podważa szczegóły antyizraelskich doniesień.

Ci dziennikarze nie są w terenie, by poznać i mówić prawdę – daleko im do tego – ponieważ widzimy, że większość prawdy zawsze jest przemilczana. Zamiast tego są po to, by wzmacniać antyizraelską narrację. Ich oczy nie są zwrócone na grupy terrorystyczne, rozdzierające palestyńskie społeczeństwo, przetrzymujące je w średniowieczu – i utrwalające niepotrzebny konflikt – o nie, wszystkie ich oczy są zwrócone na Izrael i to, jak próbuje on bronić swoich obywateli w całkowicie niemożliwej sytuacji. Każdy błąd, każda możliwa pomyłka staje się krzyczącym tytułem.

Ponadto, podczas gdy każdy komentarz Izraelczyka jest kwestionowany, każde oświadczenie Palestyńczyka, takie jak powyższy przykład „oddawania krwi”, jest powtarzanie raz za razem jako prawda. To nie jest wiadomość ani akceptowalny komentarz – to stronniczość, która nie ma nic wspólnego z prawdziwym dziennikarstwem.

Ale sedno sprawy jest takie – jeśli sprzeciwiamy się tylko wtedy, gdy uprzedzenia, które demonizują państwo żydowskie, przeradzają się w rażący antysemityzm, to brytyjscy Żydzi mogą spodziewać się, że wiele rzeczy wokół nas będzie coraz gorsze.

Link do oryginału: https://david-collier.com/bbc-blood-libel/

10 lipca 2023

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

*David Collier jest brytyjskim badaczem antysemityzmu w mediach i organizacjach.