„Czym jest sprawa palestyńska w porównaniu na przykład z podbojem Rzymu? Albo podbojem całej Ameryki Łacińskiej? Albo podbojem Ameryki Północnej?”
Amira powiedział następnie, że osobiście wie, że Australijczycy „umierają ze strachu” z powodu bliskości narodów muzułmańskich, Malezji i Indonezji, „ponieważ wiedzą, że pewnego dnia armie muzułmańskie przybędą z Indonezji i sprowadzą islam do Australii, czy im się to podoba, czy nie”.
Jaką zbrodnię te niemuzułmańskie miasta, narody i kontynenty popełniły przeciwko muzułmanom, żeby zasłużyć na brutalny podbój?
Jak Amira wyjaśnił w tym samym kazaniu, islam nakazuje muzułmanom nienawidzić, walczyć, poniżać, a w idealnym przypadku podbijać wszystkich niemuzułmanów – łącznie z członkami rodziny – tylko dlatego, że są niemuzułmanami. Zacytował Koran:
„Nie znajdziesz ludzi, którzy wierzą w Allaha i w Dzień Ostatni, żeby odnosili się przyjaźnie do tych, którzy się sprzeciwiają Allahowi i Jego Posłańcowi; nawet gdyby to byli ich ojcowie albo ich synowie, albo ich bracia, albo ich ród”. (Koran 58:22)
Amira stwierdził, że to dowód na to, że muzułmanom nigdy nie wolno zaprzyjaźniać się ani sprzymierzać się z niemuzułmanami, ponieważ są oni sługami Szatana. „Partia Szatana – podkreślił – to Ameryka, Europa, Rosja i wszystkie narody zachodnie i wszystkie narody niewierne [niemuzułmańskie] na całym świecie”. Zacytował także:
„I doznali poniżenia i biedy, i ściągnęli na siebie gniew Allaha. Stało się tak, ponieważ nie wierzyli w znaki Allaha i zabijali proroków bez żadnego prawa”. (Koran 2:61)
Powiedziawszy, że werset ten dotyczy Żydów, rozszerzył go, aby odnosił się do wszystkich niemuzułmanów:
„Każdy, kto sprzeciwia się Allahowi i jego prorokowi, zostanie dotknięty hańbą i nędzą. Co więcej, mają zostać złamani tutaj i wtrąceni w ogień w życiu ostatecznym. Dlaczego? – ponieważ są partią szatana! "
Amira z pewnością nie jest jedynym Palestyńczykiem żywiącym taką wrogość do świata niemuzułmańskiego. Nie trzeba patrzeć dalej niż na jego partię polityczną Hizb al-Tahrir. Chociaż jej nazwa oznacza „Partię Wyzwolenia” i chociaż udaje, że jej jedynym interesem jest „wyzwolenie” Palestyńczyków spod władzy Izraela, kiedy jej członkowie spotykają się, wydaje się, że istnieje dodatkowy plan, dotyczący nie tylko Żydów.
Na przykład Hizb al-Tahrir w 2020 r. zorganizował dużą imprezę plenerową w pobliżu meczetu Al-Aksa w Jerozolimie, aby upamiętnić rocznicę islamskiego podboju Konstantynopola (29 maja 1453 r.). Tam, podobnie jak to zrobił wcześniej, palestyński duchowny Nidhal Siam dał jasno do zrozumienia, że z islamskiej perspektywy, także wobec chrześcijan, wyzwolenie i podbój to jedno i to samo.
Gdy ucichły wszystkie takbiry (śpiewy „Allahu Akbar” [„Allah jest większy”), Siam nauczał:
„O muzułmanie, rocznica podboju [ fath /فتح, dosłownie „otwarcie”] Konstantynopola przynosi wieści o nadchodzących wydarzeniach. Przynosi wieści, że Rzym zostanie podbity w najbliższej przyszłości, z wolą Allaha”.
Co takiego zrobił Rzym, że zasługuje na podbój? Absolutnie nic – poza tym, że od czasu podboju Konstantynopola islam postrzegał Rzym jako symboliczną głowę świata chrześcijańskiego i dlatego pilnie potrzebował jego podboju. Lub, używając słów Państwa Islamskiego:
„Podbijemy wasz Rzym, połamiemy wasze krzyże i zniewolimy wasze kobiety za pozwoleniem Allaha… [Wrzucimy] strach w serca wyznawców krzyża”.
Podobnie jak Amira, Siam modlił się o dzień, w którym „islam rzuci swoich sąsiadów na ziemię i jego zasięg obejmie wschód i zachód tej Ziemi. To jest obietnica Allaha i Allah nie odstępuje od swoich obietnic”.
Zebrani i on skandowali następnie: „Za pomocą kalifatu i konsolidacji władzy Muhamad Zdobywca pokonał Konstantynopol!” i „Twój podbój, o Rzymie, jest pewny!”
Jak na ironię, tego rodzaju twierdzenia pochodzą od Palestyńczyków, którzy często przedstawiają się jako naród, którego ziemia jest rzekomo niesprawiedliwie okupowana. Oczekują współczucia społeczności międzynarodowej, mimo że do 1964 r. nie było Palestyńczyków – z wyjątkiem dwóch przypadków, z których żaden nie ma związku z obecnym sporem. Pierwszy raz byli w starożytności; drugi, po rozpadzie Imperium Osmańskiego w latach 1922–1948, podczas brytyjskiego mandatu Palestyny, zanim Izrael ogłosił niepodległość. W okresie mandatu brytyjskiego wszyscy urodzeni tam, muzułmanie, chrześcijanie i Żydzi, mieli w paszporcie nazwę „Palestyna”.
Po raz pierwszy, w 135 roku n.e., cesarz rzymski Hadrian zmienił nazwę Judei na „Syria Palaestina”, by po nieudanym buncie Żydów przeciwko rzymskiej okupacji spróbować pozbyć się z Judei wszelkich śladów Żydów. Również w starożytności grupa o podobnej nazwie, Filistyni, przybyła na te tereny nie z Arabii czy wschodu, ale z zachodu i z Krety.
Pomocne może być także przypomnienie, że aż do VII wieku i narodzin Mahometa nie było muzułmanów – nigdzie – nie mówiąc już o Palestyńczykach.
Islamski podbój Konstantynopola był właśnie tym – brutalnym i dzikim podbojem, którego jedyną legitymizacją była potęga broni. Podobnie jak inni muzułmanie robili to wieki wcześniej w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, Turcy najechali i podbili „Nowy Rzym” nie dlatego, że tamtejsi ludzie wyrządzili jakąś niesprawiedliwość, ale dlatego, że islam jest zaangażowany w szerzenie supremacji Allaha, zazwyczaj niezbyt subtelnie:
„A kiedy miną święte miesiące, wtedy zabijajcie bałwochwalców, tam gdzie ich znajdziecie; chwytajcie ich, oblegajcie i przygotowujcie dla nich wszelkie zasadzki!
Ale jeśli oni się nawrócą i będą odprawiać modlitwę, i dawać jałmużnę, to dajcie im wolną drogę. Zaprawdę, Allah jest przebaczający, litościwy!" (Koran 9:5)
„I zabijajcie ich, gdziekolwiek ich znajdziecie, i wypędzajcie ich, skąd was wypędzili…” (Koran 2:192)
„Oni by chcieli, abyście byli niewiernymi, tak jak oni są niewiernymi, abyście więc byli równi. Przeto nie bierzcie sobie opiekunów spośród nich, dopóki oni nie wywędrują razem na drodze Allaha. A jeśli się odwrócą, to chwytajcie i zabijajcie ich, gdziekolwiek ich znajdziecie! I nie bierzcie sobie spośród nich ani opiekuna, ani pomocnika!”. (Koran 4:89)
Słowo islam oznacza „poddanie się”.
„Zwalczajcie tych, którzy nie wierzą w Allaha i w Dzień Ostatni, którzy nie zakazują tego, co zakazał Allah i Jego Posłaniec, i nie poddają się religii prawdy - spośród tych, którym została dana Księga - dopóki oni nie zapłacą daniny własną ręką i nie zostaną upokorzeni". (Koran, 9:29)
Podbici mają trzy możliwości: przejść na islam; pozostać tolerowanymi obywatelami drugiej kategorii, zwanymi dhimmi, płacić podatek „ochronny” [dżizja] i żyć według upokarzających zasad przypominających im o ich niższości – takich jak pozwolenie na jazdę na ośle, ale nie na wielbłądzie, lub koniu. Trzecią opcją jest śmierć.
Warto także pamiętać, że Koran nie składa się z „sugestii”; muzułmanie uważają go za słowo Boże, podobne do Dziesięciu Przykazań. Nie można powiedzieć: „Och, Allah naprawdę nie miał tego na myśli”. Tak, Allah miał to na myśli, i jeśli nie będziesz postępował zgodnie z Jego słowami, ryzykujesz wieczne smażenie w ogniu piekielnym:
"On jest Tym, który uczynił dla was ziemię posłaniem, niebo - budowlą. On spuścił z nieba wodę sprawił, że dzięki niej wyrosły owoce Jako zaopatrzenie dla was. Nie dawajcie więc Allahowi równych, skoro wy znacie (Prawdę).... a jeśli tego nie uczynicie - a wy nigdy tego nie uczynicie - to bójcie się ognia a paliwem jego będą ludzie i kamienie i to, co zostało przygotowane dla tych, którzy zaprzeczają Prawdzie”.
(Koran, 2:22 i 2:24)
Pouczenie nie dotyczy tylko Żydów; jest przeznaczone dla każdego niemuzułmanina.
Także poza partią Hizb al-Tahrir czołowi Palestyńczycy nadal wychwalają Ofensywny Dżihad i czerpią z niego inspirację nie po to, by odpierać wroga lub bronić się przed nim, ale by podbijać terytoria niemuzułmańskie. Przemawiając pierwszego dnia Ramadanu, 1 kwietnia 2022 r., Mahmoud al-Habbasz, Najwyższy Sędzia Autonomii Palestyńskiej ds. szariatu, wychwalał dżihad prowadzony przez Mahometa:
„Jak minął ten miesiąc [Ramadan] w życiu Proroka [Mahometa]?… Czy Prorok spędził Ramadan w spokoju, pogodzie ducha, lenistwie i senności? W żadnym razie… Prorok przystąpił do wielkiej bitwy Badr [624] podczas Ramadanu... Również w miesiącu Ramadan, w ósmym roku Hidżry [629-630], Prorok i muzułmanie podbili Mekkę... Ramadan jest... miesiącem Dżihadu, podboju i zwycięstwa”.
Podobnie 16 kwietnia 2021 r. Al Dżazira opublikowała artykuł Adnana Abu Amara, „kierującego Wydziałem Nauk Politycznych na Uniwersytecie Ummah w Gazie”, wyjaśniający, w jaki sposób Palestyńczycy czerpią „inspirację” z różnych dżihadów w historii islamu, „wśród nich wyróżnia się najazd Badr, podbój Mekki, podbój Al-Andalus [Hiszpania] i bitwa męczenników [bitwa pod Tours]”.
W każdym z tych starć militarnych muzułmanie byli agresorami: najechali terytorium niemuzułmańskie i poza bitwą pod Tours, którą przegrali, wymordowali i zniewolili mieszkańców oraz przywłaszczyli sobie ich ziemie — tylko dlatego, że byli „niewiernymi” – niemuzułmanami.
Bitwa pod Badr była spowodowana napadami Mahometa na karawany niemuzułmańskie; podbój Mekki był po prostu podbojem niemuzułmańskiego miasta; podbój Al-Andalus nawiązuje do lat 711-716, kiedy muzułmanie najechali i wymordowali niezliczone tysiące chrześcijan w Hiszpanii oraz spalili ich kościoły; a bitwa pod Tours to oczywiście miejsce, w którym w roku 732 ostatecznie powstrzymano najazdy muzułmańskie na Europę Zachodnią.
Czy nie wydawałoby się zatem, że Palestyńczycy powinni sympatyzować z chrześcijanami Hiszpanii czy Konstantynopola, zamiast identyfikować się z sułtanem Muhammadem II, który najechał i podbił starożytne chrześcijańskie miasto, narażając jednocześnie jego rdzennych mieszkańców na wszelkiego rodzaju niewypowiedziane okrucieństwa?
Wielu Palestyńczyków, jakby nie dostrzegając ironii, przedstawia się jako naród podbity i uciskany, któremu skradziono ziemię, jednocześnie wychwala dotychczasowe podboje i życzy sobie przyszłych – przepełnionych uciskiem i zawłaszczaniem ziemi od innych narodów tylko dlatego, że nie są muzułmanami.
To prawda, że Palestyńczycy są uciskani, ale przez własnych przywódców, których społeczność międzynarodowa stale finansuje i wspiera; nie przez Izraelczyków, którzy z konieczności reagują na przemoc wobec nich, ale jej nie inicjują.
Być może wnioskiem na koniec jest to, że islamskie pojęcie „sprawiedliwości” opiera się na prostej dychotomii: ilekroć muzułmanie podbijają, mordują, podporządkowują sobie lub kradną ziemię, jest to „sprawiedliwe”; ilekroć spotykają się z władzą „niewiernych”, jest to „niesprawiedliwe”.
Stąd nienawiść do Izraela, Rzymu, Europy czy jakiegokolwiek miejsca, gdzie nadal rządzą „niewierni”.
Link do oryginału: https://www.gatestoneinstitute.org/19980/palestinian-reverie
Gatestone Institute, 20 września 2023
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
*Raymond Ibrahim
Urodzony w Stanach Zjednoczonych w rodzinie koptyjskiej, jest amerykańskim badaczem, tłumaczem z arabskiego, pisarzem i publicystą. Autor książek Crucified Again: Exposing Islam's New War on Christians(Regnery, 2013) oraz The Al Qaeda Reader (Doubleday, 2007).
