Co się stało z eskalacją izraelskiej dominacji?

Reagowanie proporcjonalnie i powszechna wiedza o tym, że odpowiadasz proporcjonalnie, oznacza umożliwienie twojemu kierującemu się dążeniem do dominacji wrogowi na wcześniejsze obliczenie kosztów jego działań, a tym samym kontrolowanie wyniszczającej strategii. Dominacja w eskalacji, ze względu na swoją nieodłączną nieprzewidywalność, natychmiast komplikuje taką strategię i sprawia, że przeciwnikowi bardzo trudno jest sobie z tobą poradzić. Oczywiście, gdyby prezydent Trump nie zgodził się na ratowanie twarzy dla reżimu irańskiego, poczuliby się zmuszeni do dalszej eskalacji, ponieważ twarz jest w kulturze totalitarnej wszystkim. Innymi słowy, eskalację dominacji można kontrolować, wbrew straszliwym ostrzeżeniom tych, którzy prędzej by się poddali niż zdecydowali na walkę.

Jednak „proporcjonalność”, „deeskalacja”, „środki budowy zaufania” itp. są od dziesięcioleci mantrą zachodnich doradców, tych samych ludzi, którzy lata lub dekady później, jeśli otrzeźwieją, przyznają, że się mylili.[1] Do tego czasu, oczywiście, polityka proporcjonalności i deeskalacji, którą wcisnęli swoim domniemanym sojusznikom, zwłaszcza odbiorcom ich pomocy, mogła równie dobrze doprowadzić do znacznych zniszczeń i ofiar śmiertelnych.

Zaakceptowanie czyjejś rady dotyczącej deeskalacji, a dokładniej narzucenie jej, poddanie się czyimś żądaniom deeskalacji oznacza rezygnację z własnej autonomii i samostanowienia, co jest samą definicją niezależności. W niedawnym podcaście Caroline Glick, (który gorąco polecam), przeprowadziła wywiad z dr Davidem Wurmserem z Centrum Polityki Bezpieczeństwa[2]. Zacytuję dość długi i niepokojący fragment wywiadu, w którym dr Wurmser pokazuje, jak strategiczna przestrzeń manewrów Izraela została doprowadzona do opłakanego stanu, w jakim znajduje się teraz, gdy nie może nawet oczyścić gniazda terroru w Judei i Samarii bez tego, żeby każdy dwulicowy amerykański dyplomata ośmielił się pouczać Izrael o tym, jak i kiedy działać w sprawie własnego bezpieczeństwo, nie mówiąc już o tym, że czynią to w najbardziej obraźliwych słowach. Wurmser opowiada:

Między wojną '67 a wojną '73 toczyła się wojna zwana wojną na wyczerpanie. Trwało to trzy lata i było emanacją  egipskiego, syryjskiego i innych „trzech ‘nie’ Chartumu”: nie dla pokoju, nie dla uznania Izraela [itp.] Najważniejsze było to, że ich odpowiedź została udzielona również w postaci zbrojeń i wojny. Więc prowadzili wojnę na wyniszczenie przeciwko Izraelowi, a Izrael zaczął wykorzystywać tę wojnę na wyniszczenie, aby poprawić swoją pozycję strategiczną. To samo zrobił w 1967 roku: zasadniczo, jeśli narzucą [ci] konieczność użycia siły, to przynajmniej użyj jej do poprawienia swojej pozycji strategicznej. Izraelczycy mocno atakowali pierwsze 40 kilometrów strony egipskiej artylerią, atakami komandosów, atakami sił powietrznych itp. i Egipcjanie musieli cofnąć swoje siły o 40 kilometrów.

Rezultatem tego było, że Izrael miał widoczne, namacalne, konkretne ostrzeżenie z siedemdziesięciodwugodzinnym wyprzedzeniem, ponieważ fizycznie armia egipska znajdowała się siedemdziesiąt dwie godziny drogi od kanału. Kiedy więc zawieszenie broni zostało podpisane w 1970 roku, po tym jak Izraelczycy przeprowadzili szczególnie niebezpieczną i udaną serię operacji przeciwko nie tylko Egipcjanom, ale i samym Rosjanom, (zestrzelili wiele rosyjskich samolotów pilotowanych przez Rosjan i zabili najwyższego rangą rosyjskiego oficera, który był w Egipcie), Egipcjanie wystąpili o zawieszenie broni i oczywiście w momencie podpisania zawieszenia broni armia egipska ruszyła naprzód, co zagroziło zdolności Izraela do otrzymania ostrzeżenia z siedemdziesięciodwugodzinnym wyprzedzeniem.

Dr Wurmser wyjaśnił, że „Izrael potrzebuje tych siedemdziesięciu dwóch godzin, ponieważ jego armia bazuje na rezerwistach. Nie ma wystarczających sił, aby prowadzić wojnę bez powołania rezerw. Potrzebuje więc wczesnego ostrzegania, strategicznego bufora”. Wywiad amerykański zapewniał izraelskich planistów strategicznych, że ich wywiad w Syrii i Egipcie może zapewnić siedemdziesięciodwugodzinny bufor, eliminując potrzebę wywiadu fizycznego czyli widoku rozmieszczenia armii egipskiej na granicy. Wurmser kontynuuje:

Izraelczycy chcieli wznowić wojnę, aby odepchnąć armię egipską, ale Amerykanie powiedzieli: słuchajcie, mamy ten proces pokojowy, plan Rogersa, więc prosimy przestańcie. Nie róbcie nic, a Izraelczycy powiedzieli: przepraszamy, ale nie. Musimy coś zrobić. To jest bardzo niebezpieczne. Potrzebujemy tego bufora i w końcu Amerykanie powiedzieli, wiecie co? Ten bufor może zapewnić technologia lub myśliwce, których nie można zestrzelić, czołgi itp. Izraelczycy powiedzieli, że to jest piękne, ale naprawdę nie mamy na to pieniędzy. Więc Amerykanie powiedzieli, no cóż, damy wam pieniądze. Kupicie nasz sprzęt, my damy wam pieniądze.

Stąd wziął się zwrot „jakościowa przewaga militarna”. Pierwsze jego użycie miało miejsce kilka lat później, ale prawdziwa istota tego, czym to było, narodziła się w sierpniu 1970 roku i nie chodziło o to, że „kochamy cię, Izraelu”, tylko o „Izraelu, nie działaj strategicznie; nie utrzymuj strategicznego pola manewru i inicjatywy; przejdź do strategii absorbowania drugiego uderzenia, w której siedzisz biernie i reagujesz na atak i czekasz bezczynnie i nie uderzasz prewencyjnie i nie kształtujesz otoczenia poprzez ciągłe użycie siły”. Więc to była dosłownie broń i pieniądze za powściągliwość Izraela, żebyśmy mogli kontynuować nasz proces pokojowy, a także dlatego, że mieliśmy problemy z Rosjanami. Było kilka innych solidnych kwestii strategicznych. Cóż, stało się to podstawą izraelskiej polityki bezpieczeństwa.

Dr Wurmser obarcza winą za niepowodzenia z 1973 roku pozwolenie obcemu mocarstwu na dyktowanie izraelskiej polityki zagranicznej.

W 1973 obwiniali wywiad, co jest w porządku, ale prawda była taka, że wywiad poproszono o dostarczenie czegoś, czego nie powinno się wymagać od organizacji wywiadowczej, a mianowicie o 72-godzinne ostrzeżenie. Prawdziwą porażką była strategiczna porażka polegająca na braku bufora między armią Izraela a armią egipską, który pozwoliłby na mobilizację izraelskich rezerwistów. A potem, kiedy Izraelczycy coś zobaczyli, i tak zamierzali uderzyć prewencyjnie, ale powiedziano im, nie, powstrzymajcie się.

Widzicie więc, jak wkroczyła amerykańska pomoc, by spowodować, że Izrael się powstrzyma i bum! – nagle Izraelczycy znaleźli się w stanie wojny bez rezerwistów na linii frontu i bez uprzedzającego uderzenia sił powietrznych. A na domiar wszystkiego siły powietrzne zostały zestrzelone i uziemione. Wielka jakościowa przewaga wojskowa, samoloty, których nie można zestrzelić, były zestrzeliwane masowo, a Siły Powietrzne nie odegrały żadnej roli w zwycięstwie Izraela. Poza tym niezbędne były wówczas amerykańskie uzupełnienia, które tylko pogłębiły rozmiary zależności od Ameryki, a należało fundamentalnie kwestionować użyteczność lub mądrość tego działania.

Stany Zjednoczone dyktujące Izraelowi politykę strategiczną były o krok zarówno od pośrednictwa USA w ważnych izraelskich stosunkach zagranicznych, takich jak porozumienia pokojowe z państwami arabskimi, jak i od bezpośredniej ingerencji w sprawy wewnętrzne Izraela, zwłaszcza w budowanie wspólnot żydowskich w Judei i Samarii oraz tego, jak Izrael radzi sobie z terrorystami.

Zanim Menachem Begin został premierem w czerwcu 1977 roku, ten haniebny układ przekształcił się w doktrynę. Kiedy Amerykanie stanęli twarzą w twarz z Hadar [godność] Begina, znaleźli się w obliczu czegoś obcego i niezrozumiałego dla ich założeń. Kiedy prezydent Jimmy Carter w końcu dowiedział się o przełomie porozumienia Begina-Sadata i że wszystkie ich dyskusje toczyły się bez jego wiedzy, amerykański prezydent poczuł się zlekceważony, a jego urzędnicy otwarcie mówili o usunięciu Begina. Jeśli miałyby zostać zawarte jakiekolwiek układy pokojowe, to prezydent USA, a nie strony układu, miał otrzymać za to uznanie.  Według Moshe Zaka:

Administracja Cartera nie ograniczała się do udzielania porad; próbowała również wywrzeć presję na Begina. Carter poprosił szacha Iranu o nałożenie sankcji na dostawy ropy do Izraela, by wywrzeć presję na premiera. Dla zapobieżenia temu ciosowi, Begin udał się do Teheranu i potajemnie spotkał się z Szachem. Przywiózł starożytną mapę Jerozolimy i antyczny sztylet.

Ale to nie te prezenty zadecydowały o odrzuceniu przez Szacha rekomendacji Cartera. Szach powiedział później „Washington Post”, że jeśli Stany Zjednoczone chcą, aby Iran zatrzymał dopływ ropy do Izraela, to same powinny najpierw zatrzymać dopływ broni do Izraela.[3]

Także senatorowie czuli się uprawnieni do traktowania izraelskich premierów jak niewdzięcznych ubogich petentów. A potem już było coraz gorzej…

22 czerwca 1982 r. Joe Biden, senator z Delaware, starł się z ówczesnym premierem Izraela Menachemem Beginem podczas zeznań senackiej komisji spraw zagranicznych, grożąc odcięciem pomocy dla Izraela. Begin zdecydowanie odpowiedział: „Nie groźcie nam odcięciem waszej pomocy. To nie zadziała. Nie jestem Żydem z drżącymi kolanami. Jestem dumnym Żydem z historią cywilizacji liczącą 3700 lat. Nikt nie przyszedł nam z pomocą, gdy umieraliśmy w komorach gazowych i piecach. Nikt nie przyszedł nam z pomocą, kiedy staraliśmy się stworzyć nasz kraj. Zapłaciliśmy za to. Walczyliśmy o to. Umieraliśmy za to. Będziemy trzymać się naszych zasad. Będziemy ich bronić. A kiedy będzie to konieczne, zginiemy za nie ponownie, z waszą pomocą lub bez niej”[4].

To ten sam Joe Biden, obecnie prezydent Stanów Zjednoczonych, przed którym w 2021 r. premier Naftali Bennett i jego minister spraw zagranicznych Jair Lapid rzucili się na twarz, przysięgając niewzruszone posłuszeństwo, i ten sam Joe Biden, który przez osiem miesięcy od czasu, kiedy obecny rząd izraelski objął urząd w listopadzie 2022 r., traktuje premiera Benjamina Netanjahu jak psa. Kiedy Biden, który trzynaście lat temu jako wiceprezydent otaczał czułym ramieniem szefa terrorystów Mahmouda Abbasa, kiedy Chiny wpychały się na Bliski Wschód, w końcu raczył zaprosić premiera Izraela do USA, ale nie do Białego Domu.

Prawie sześćdziesiąt lat po odzyskaniu Judei i Samarii w wojnie obronnej z Jordanią, która najechała, okupowała i anektowała je dziewiętnaście lat wcześniej, status prawny tych 20 procent terytorium Izraela pozostaje pod znakiem zapytania. Z wyraźnym brakiem Hadar u doradców, takich jak Daniel Pipes, nie należy się dziwić. Na pytanie, co Pipes nazywa „aneksją” przez Izrael Judei i Samarii, tj. własnego terytorium, Pipes, z rodzajem pewności siebie, którą Hugh Fitzgerald nazywa „idiotyczną pewnością”, nawoływał Izraelczyków:

Nie igrajcie z temperamentem pana Trumpa, nie rozwścieczajcie Demokratów i Europejczyków, nie zrażajcie arabskich przywódców, nie rozpalajcie Palestyńczyków, nie radykalizujcie izraelskiej lewicy i nie dodawajcie Palestyńczyków do Izraela. …[nie pogarszajcie] dalej wyobcowania żydowskiej diaspory i nie zwiększajcie ich narażenia na antysemityzm.[5]

Innymi słowy, zawsze kulcie się cicho w skrajnej uległości. Nigdy nie denerwujcie władcy. Zawsze natychmiast rezygnujcie z żądań i nigdy nie proście o nic, chyba że przez życzliwego pośrednika itp., itd., czyli uczucia prosto z Paktu Umara. Wieczne ustępowanie i oddawanie nie tylko tego, co jest twoje, ale także tego, czego się od ciebie nie wymaga, tylko po to, by być miłym dla tych, którzy chcą cię uciskać, jeśli nie unicestwić, jest całkowitym przeciwieństwem eskalacji dominacji. Może to zabrzmi ostro, ale duchy trzech tysiącleci wygnania i ucisku oraz tysiąca lat statusu dhimmi przemawiają głośno i wyraźnie poprzez wieki w radach Daniela Pipesa. Czy nie ma już na świecie Ze'evów Żabotyńskich, Menachema Begina, a nawet Icchaka Szamira, by doradzać, a może nawet przewodzić?

Kiedy ten sam prezydent Joe Biden zaoferował pomoc prezydentowi Ukrainy Wołodymyrowi Zełenskiemu w oddaniu swojego kraju i pozostawieniu swojego narodu na pastwę najeźdźców rosyjskich, Zełenski poszedł śladem Begina: „Nie potrzebuję przejażdżki; potrzebuję amunicji”. To jest sposób myślenia, z którego wynika eskalacja dominacji wbrew wszelkim przeciwnościom. Nawet skromny ukraiński żołnierz na Wężowej Wyspie, stojący w obliczu potężnego okrętu wojennego Moskwa, żądając jego natychmiastowej kapitulacji, odpowiedział: „Ruski wojenny korabl, idi na chuj!” W tym momencie ani Zełenski, ani jego dzielny żołnierz nie byli w stanie eskalować, ale to nie znaczyło, że musieli się poddać rosyjskiej eskalacji. Odmawiając poddania się, nie uzyskali dominacji, ale odmówili jej Rosjanom i o to chodzi. Odmawiając poddania się eskalacji [6], zachowali ten niezbędny wewnętrzny zasób, szacunek do samego siebie, bez którego eskalacja dominacji nie jest możliwa. Ukraina pozostanie nieustannym cierniem w ciele Rosji, dopóki Ukraina nie zdoła sama ustanowić eskalacyjnej dominacji. Poprzez serię coraz mocniejszych kroków, Ukraina stopniowo zbliżała się do punktu dominacji. Ten czas w końcu nadszedł.

Jeszcze kilka tygodni temu obowiązywał „Umowa zbożowa”, na mocy której ukraińskie zboże miało bezpieczny transport z jej portów przez Morze Czarne na rynki świata. Kiedy pojawił się termin odnowienia umowy zbożowej, Rosja eskalowała wojnę, odmawiając odnowienia umowy. Jednocześnie doszło do dalszej eskalacji przez uznanie wszystkich statków zmierzających do lub wypływających z ukraińskich portów za cele wojskowe, przez co całe Morze Czarne poza wąskim pasem wód terytorialnych NATO stało się zbyt niebezpieczne dla wszystkich statków z wyjątkiem rosyjskich i płynących do Rosji. W tym momencie Ukraina w końcu wykorzystała swój moment Menachema Begina. Jeden z analityków poinformował na Twitterze:

Ze strategicznego punktu widzenia najbardziej idealnym celem jest rosyjski tankowiec Sig. Atak na ten rosyjski tankowiec jest objęty zasadami walki, ponieważ ropa jest wykorzystywana przez wojsko. Odstraszy to również wiele innych tankowców od płynięcia do rosyjskich portów lub ich opuszczania z powodu bezpieczeństwa i ostatecznie zagrozi najcenniejszemu rosyjskiemu przepływowi pieniężnemu: handlowi ropą.

Zamiast poddać się rosyjskiemu szantażowi w sprawie umowy zbożowej, Ukraina podejmuje właściwą decyzję, nie poddając się, ale zamiast tego celując w handel rosyjską ropą.

Tak właśnie należy reagować na rosyjskie groźby i szantaż. Nie negocjuj, nie daj się zepchnąć do pozycji obronnej, ale kontratakuj, nawet dwukrotnie mocniej, niż to konieczne, by upewnić się, że przysporzysz Rosji zamierzonego bólu, a następnie zobaczymy, co się stanie. Możecie być absolutnie pewni, że Moskwa zrozumie to przesłanie i wykona gest „dobrej woli”[7]. (moje podkreślenie).

Jak pokazuje Ukraina, eskalacja dominacji to coś więcej niż rzucanie krzesłami i szafkami. Eskalacja dominacji polega z pewnością na atakowaniu lub bombardowaniu przeciwnika do takiego stopnia, że żałuje on ostatniego ataku, jaki przeprowadził przeciwko tobie i nie jest pewien, czy powinien zaatakować ponownie. Jednak o wiele skuteczniejsza jest eskalacja w celu bezpośredniego ataku na gospodarkę wroga poprzez atak na jego wojsko. Na przykład zmuszając wroga do poniesienia znacznie wyższych niż planowano strat, tak wysokich, że rezerwy szybko się wyczerpują, a wróg jest zmuszony wyssać cenne zasoby ludzkie z gospodarki, tej samej, która musi podtrzymywać wojnę.

Jeszcze skuteczniejszym sposobem osiągnięcia dominacji przez eskalację, jeśli gospodarka wroga jest silnie uzależniona od jednego podstawowego produktu, takiego jak eksport ropy, jest atakowanie i niszczenie wojskowych zapasów paliwa wroga na morzu, ponieważ na morzu nie ma rozróżnienia między wojskowym a cywilnym transportem ropy. Takie działanie zarówno znacznie zwiększa koszty produkcji twojego wroga, jak i obniża jego dochody, czyniąc w ten sposób gospodarkę niezdolną do podtrzymania wojny.

Wykres na początku tego eseju ilustruje tę zależność, pokazując, w jaki sposób sama wojna doprowadziła dominację przez eskalację bliżej Ukrainy. Wraz z powiększaniem się przepaści między wielkością rosyjskiego eksportu ropy a dochodami z niej, gospodarka staje się mniej zdolna do prowadzenia wojny. Jednocześnie im niższe wpływy z rosyjskiej ropy, tym niższy próg eskalacji, który Ukraina musiała przekroczyć, aby osiągnąć eskalacyjną dominację.

Zadeklarowanie wszystkich rosyjskich portów czarnomorskich jako celów i natychmiastowe zaatakowanie zarówno rosyjskiego okrętu wojennego, jak i rosyjskiego cywilnego tankowca (służącego wojsku) w ciągu 24 godzin, wymusza powiększenie luki między eksportem ropy a dochodami z niej, zarówno poprzez większe ilości i niższe ceny. To z kolei zmusza Rosję do wypuszczania na morze większej liczby tankowców tylko po to, by spowolnić spadek dochodów, co zarówno odciąga rosyjskie środki ochrony marynarki wojennej od walki, jak i tworzy więcej celów do trafienia przez Ukrainę, zmniejszając w ten sposób koszt każdego ataku dla Ukrainy. W tym przypadku Ukraina osiągnęła dominację przez eskalację, zmuszając Rosję do znaczącej zmiany relacji między jej gospodarką a wysiłkiem wojennym, w przeważającej mierze na jej niekorzyść. To uruchamia cały łańcuch krytycznych wyborów, które Rosja będzie musiała dokonać, z których żaden nie oferuje korzyści. Nie ma nic pozytywnego dla jakichkolwiek wyborów, których Rosja po tym dokona.

Co więcej, i co ma znaczenie dla Izraela, Ukraina osiągnęła dominację podczas eskalacji nie za pomocą zachodniej broni, ale za pomocą broni, którą sama produkuje. Czy mamy rozumieć, że Izrael, technologiczny cud świata, nie jest w stanie wyprodukować własnej broni niezależnie od USA? Rosja nie tylko nie może eskalować wyżej niż ataki dronów morskich, ale także nie może reagować na tym samym poziomie. Morskie drony to system uzbrojenia wykraczający poza rosyjską gospodarkę, zarówno pod względem komponentów i umiejętności, jak i pod względem kultury i etyki pracy. Najbezpieczniejsza eskalacja dominacji ma miejsce wtedy, gdy twój wróg nie może odpowiedzieć, nawet jeśli chce.

Kultury honoru są z natury słabe, a wrogie społeczeństwa otaczające Izrael oparte są na kulturze honoru, są to kultury najłatwiejsze do pokonania, ponieważ rozpadają się, gdy rzeczywistość obnaża ich złudną supremację. Palestyńczycy są szczególnym przypadkiem, ponieważ ich tożsamość opiera się na dążeniu do unicestwienia wszystkich Żydów, nie tylko w Izraelu, ale wszędzie. Tej tożsamości nie można złamać, ponieważ była złamana od poczęcia.

Można się teraz zastanawiać, gdzie zakończyłaby się ta przejażdżka, którą Joe Biden tak szybko zaoferował Zełenskiemu. Przywodzi to na myśl niedawny upokarzający spektakl na łamach magazynu „Tablet” [8], pokazujący, jak pokorni Żydzi uważają za akceptowalne zapewnienie wstawiennictwa USA w ich imieniu.

Jest to stara jak świat historia, która z kolei przywodzi na myśl podłe potępienie Żabotyńskiego przez polską elitę żydowską „za pięć dwunasta” w Warszawie; jadowite obelgi, jakimi Żydzi obrzucali syjonistów w przedwojennej prasie żydowskiej; trud,  jaki zadali sobie amerykańscy przywódcy żydowscy, by sabotować Żabotyńskiego; to, że izraelski rząd nie zniszczył OWP, […] kiedy miał po temu okazję, ponieważ Amerykanie tego nie aprobowali; i oczywiście junta emerytowanych generałów IDF i byłych premierów Izraela, która przewodzi obecnemu powstaniu przeciwko demokratycznie wybranemu rządowi ich własnego kraju, a nawet samemu krajowi. W każdym innym kraju tacy powstańcy trafiliby do więzienia, gdyby mieli szczęście. Wszystko, co pozostaje, to znaleźć prawdziwy izraelski odpowiednik graficznego opisu eskalacji dominacji dr Erana Lermana: „Jeśli oni rzucają krzesłem, my rzucamy stołem; jeśli oni rzucą szafą, burzymy cały budynek”. To po prostu nie jest tak łatwo znaleźć.

Notes:

1. Stephen M. Flatow, "Ex-State Department Officials Admit They Were Wrong," The Algemeiner, 1 August 2023. https://www.algemeiner.com/2023/08/01/ex-state-department-officials-admit-they-were-wrong/
2. Caroline Glick, “Should Israel Stop Receiving US Aid?” The Caroline Glick Show, JNS TV, YouTube, 2 August 2023 https://youtu.be/0IoAfYgt6eE
3. Moshe Zak, “Master Negotiator Menachem Begin,” The Moshe Zak Article, Jerusalem Post, 13 March 1992, quoted in Begin Centre Diary, 30 August 2008. https://begincenterdiary.blogspot.com/2008/08/moshe-zak-article.html
4. Steve Frank, “‘I am not a Jew with trembling knees’,” Jewish News Syndicate, 17 May 2020, https://www.jns.org/i-am-not-a-jew-with-trembling-knees/
5. Daniel Pipes, “Annexing the West Bank Would Hurt Israel,” Middle East Forum, 7 May 2020. https://www.danielpipes.org/19457/annexing-the-west-bank-would-hurt-israel
6. I have written about the West forcing Ukraine to submit to Russian escalation.
7. Tendar, Twitter, 3 August 2023.
8. “Ending U.S. Aid to Israel,” Tablet, 16 July 2023, https://www.tabletmag.com/collections/end-us-aid-israel

Zdjęcia:

יואל בן שמעון - The National Library of Israel, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=29603481

John Martin - www.mfa.org — The Seventh Plague, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6889900

Screengrab from video "RUSSIAN Oil Profits Collapse as Refined Sales Crash & China & India Refine Cheap Russian Crude," Joe Blogs, YouTube, 5 Aug 2023 https://youtu.be/xYF74BdiCQM

Link do oryginału: https://www.murtaddtohuman.org/whatever-happened-to-israeli-escalation-dominance/

Murtadd to Human, 7 sierpnia 2023

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Anjuli Pandavar

Urodzona w RPA, w muzułmańskiej rodzinie, czarna Brytyjka, pisarka, która porzuciła islam i którą kilka lat temu wyrzucono z jednego z forów dyskusyjnych amerykańskich ateistów pod zarzutem rasizmu, bigoterii i kilku innych grzechów głównych, z których kroplę goryczy przelało jej stwierdzenie, że czarny bandyta to nadal bandyta.

Anjuli Pandavar przedstawia się czasem jako obywatelkę świata. Faktycznie jeździ po świecie, wykłada literaturę angielską, czyta lokalną, pasjonuje się historią, a ta pasja towarzyszy jej od dziecka. Na polskim rynku księgarskim jest dostępna jej książka „Islam. Wiara a człowieczeństwo. Wydana przez wydawnictwo „Stapis” .