Twierdzenie, że Izrael popełnia ludobójstwo na Palestyńczykach, jest jednym z najdłużej powtarzanych kłamstw na temat Izraela. „Ludobójstwo w izraelskim stylu”; „ludobójstwo zaprojektowane przez syjonistów”; „‚ostateczne rozwiązanie’ kwestii palestyńskiej” – mogą wyglądać jak fragmenty jakiejś niedawnej proklamacji na kampusie, ale tak nie jest. Te zwroty znajdujemy w sowieckiej broszurze zatytułowanej „Syjoniści liczą na terror”. Tę kieszonkową broszurę opublikowała w 1984 roku „Nowosti”, sowiecką instytucję propagandową udającą agencję informacyjną, która miała promować wśród anglojęzycznej publiczności radziecki obraz Izraela i syjonizmu.

Anglojęzyczni czytelnicy na całym świecie mieli zrozumieć, że syjoniści byli ludobójczymi i rasistowskimi osadnikami-kolonialistami, którzy stosowali nazistowskie metody w służbie globalnego imperializmu, tłumiąc jednocześnie antykolonialną walkę narodowo-wyzwoleńczą narodu palestyńskiego. Na 76 stronach broszury słowa „ludobójstwo”, „terror” i „rasista” pojawiają się około 300 razy. „Nowosti” przekonywała, że syjoniści są perfidnymi oszustami, łącząc ich z CIA, MI6 i oczywiście Mossadem w ponad 100 miejscach w tekście. Czytelnikom zalecano, aby odrzucili żydowskie twierdzenia o antysemityzmie, uznając je za sztuczki syjonistyczne mające odwrócić uwagę od zbrodni Izraela.

Te oszczerstwa są dobrze znane każdemu, kto przygląda się retoryce progresistów w ich wystąpieniach po 7 października – po dniu, w którym Hamas gwałcił, torturował, mordował i rabował południowe kibuce Izraela. Czy ta 40-letnia radziecka broszura propagandowa nie jest wygłoszona językiem współczesnych postępowców? Tak, dzisiejsi postępowcy mówią językiem sowieckiej propagandy. Najbardziej niezwykłą cechą antyizraelskiej retoryki zalewającej dziś Zachód jest stopień, w jakim powtarza ona motywy, hasła i logikę wyjaśniającą ideologii radziecką z czasów Breżniewa.

W niedawnym eseju Maszy Gessen w „New Yorkerze” zatytułowanym „W cieniu Holokaustu” autorka wzywa Niemcy do odrzucenia zawężającej „kultury pamięci” Holokaustu i wyrzeczenia się tabu utożsamiania Izraela z nazistowskimi Niemcami. Gessen argumentuje, że Gaza jest odpowiednikiem nazistowskiego getta żydowskiego i twierdzi, że to, czego jesteśmy świadkami w Strefie Gazy, jest izraelskim odpowiednikiem likwidacji getta, tj. ludobójstwa.

Sądząc z późniejszych uwag, Gessen sądzi, że nikt inny wcześniej nie stosował tego porównania. Jednak ten rodzaj retoryki, znany jako odwrócenie Holokaustu, istnieje od dziesięcioleci, a jego pionierami byli Sowieci, obficie używając jej w propagandzie bezpośrednio po wojnie arabsko-izraelskiej w 1967 roku. „Wyciągnęliśmy wnioski z II wojny światowej” – głosi podpis pod jedną z karykatur przedstawiającą izraelskiego żołnierza z uśmiechniętą twarzą Hitlera w dymku obok niego. „Znany asortyment” – czytamy pod rysunkiem przedstawiającym nazistowskiego kościotrupa podającego żołnierzowi IDF walizkę wypchaną zakrwawionymi narzędziami tortur i planem Auschwitz. Konstrukcje przypominające spalone obozy koncentracyjne stanowią tło dla tych karykatur, przywołując dokładnie ten rodzaj obrazów likwidacji getta, które Gessen przywołała na czołowych łamach „New Yorkera” ponad pół wieku później.

Analogie historyczne są na miejscu, jeśli w jakiś sposób informują o teraźniejszości. Ale porównanie Gazy do żydowskiego getta załamuje się po pierwszym spojrzeniu. Żydzi, którzy zginęli w Holokauście, żałowaliby, że nie mają drobnej cząstki tego uzbrojenia, które IDF odkrywa w Gazie. Żydzi nie ostrzeliwali rakietami Niemiec. Nie gwałcili, nie torturowali, nie okaleczali Niemek ani nie porywali niemieckich niemowląt. I żaden Niemiec nie chciał, by ich getta stały się kwitnącymi enklawami na wzór Singapuru, jak wielu miało nadzieję, kiedy Izrael wycofał się z terytorium Gazy w 2005 r. (Hamas zniszczył te nadzieje, kradnąc miliardy pomocy zagranicznej i inwestując je w swoją infrastrukturę terrorystyczną). Czy getta miały agencje międzynarodowe zajmujące się wyłącznie ich dobrem? Żydów zamykano w gettach w jednym celu – eksterminacji. I to właśnie im się przydarzyło, gdy świat milczał.

Zatem ci, którzy używają tego fałszywego porównania do Holokaustu, nie robią tego, aby wyjaśnić teraźniejszość, ale by wywołać oburzenie i sprowokować właśnie tego rodzaju antyizraelskie reakcje, które obserwujemy obecnie na całym świecie. Gessen przyznaje nawet, że analogia jest słaba. Naziści nie musieli zamykać Żydów w gettach, podczas gdy Izraelczycy stali w obliczu realnych i aktualnych niebezpieczeństw ze strony Hamasu. „Są to zasadnicze różnice” – przyznaje Gessen.

Po co więc robić takie analogie? Prawdopodobnie ze względu na ich wartość szokującą: właśnie dlatego, że jest to tak wstrząsające, wyjaśniła Gessen w kolejnym wywiadzie. Wartość szokującą analogii należy jednak porównać z wpływem, jaki wywarła ona na Żydów na przestrzeni lat. „Utożsamianie Izraela z nazistami jest dziś ważnym elementem podżegania i podsycania nienawiści rasowej wobec Żydów w Wielkiej Brytanii” – napisała w 2014 r. brytyjska badaczka Lesley Klaff. Deborah Lipstadt, historyczka Holokaustu i specjalna wysłanniczka Departamentu Stanu ds. zwalczania antysemityzmu, odniosła się do porównania jako „robaka roznoszącego niepostrzeżenie negowanie Holokaustu pisząc: „wyolbrzymia wszelkie zło, jakie mógł popełnić Izrael” i w tym samym stopniu umniejsza „to, co faktycznie zrobili Niemcy”.

Odwrócenie Holokaustu to tylko jeden z przykładów tego, jak trująca radziecka retoryka antysyjonistyczna w dalszym ciągu odbija się echem w kręgach współczesnej postępowej lewicy. Dzisiejszą skrajną lewicą kieruje ideologia mieszana, którą zapyla krzyżowo marksizm, intersekcjonalność, postkolonializm i teoria krytyczna, i która czerpie z sprawdzonego w boju zestawu narzędzi retorycznych zbudowanych i doskonalonych przez sowieckich mistrzów dywersji ideologicznej w ciągu ostatnich 25 lat zimnej wojny.

Marksizm-leninizm zawsze sprzeciwiał się syjonizmowi, ruchowi na rzecz żydowskiego samostanowienia na ziemiach przodków Żydów, ale wojna 1967 r. była tym momentem, w którym doktryna ta nabrała nowego, konspiracyjnego wymiaru i rozprzestrzeniła się na cały świat. Zwycięstwo maleńkiego Izraela nad armiami sponsorowanymi przez Sowietów w wojnie sześciodniowej doprowadziło Moskwę do wyobrażenia sobie, że w Izraelu kryje się coś więcej, niż mogłoby się wydawać. Sowieci doszli do wniosku, że muszą stawić czoła niebezpiecznemu ideologicznemu wrogowi działającemu w zmowie ze Stanami Zjednoczonymi (głównym rywalem Moskwy w okresie zimnej wojny), w celu podważenia sowieckich interesów na Bliskim Wschodzie i na całym świecie. To był wytwór sowieckiej wyobraźni. Podczas wojny 1967 Izrael nie cieszył się amerykańskim wsparciem. Ale jak każda teoria spiskowa na temat Żydów, i ta pomagała wyjaśnić każdy problem i niepowodzenie jej zwolenników i dlatego wydawała się słuszna. Moskwa przeznaczyła wówczas ogromne środki na zwalczanie syjonizmu na całym świecie.

Jedną z dróg, którą podążała Moskwa, było przekształcenie syjonizmu we wroga globalnej lewicy i wszystkich jej celów. Radziecka propaganda przedstawiała syjonizm jako rasistowską, faszystowską, nazistowską, osadniczo-kolonialną, imperialistyczną ideologię, która sprzeciwiała się wszystkiemu, co reprezentował socjalizm i komunizm. Fakt, że żydowscy socjaliści odegrali kluczową rolę w założeniu Izraela i że jego utworzenie uzyskało aprobatę ZSRR w ONZ w 1947 r., został teraz wymazany z historii. W sowieckim ujęciu Izrael był teraz jednocześnie nazistowskimi Niemcami i Afryką Południową z czasów apartheidu; narzędziem amerykańskiego imperializmu i tajemniczą siłą sterującą Zachodem, aby wykonywał rozkazy syjonistów. Podążając za tradycyjnie paranoicznym sowieckim stylem politycznym i zapożyczając z kart antysemickiej teorii spiskowej, radzieccy propagandyści przedstawiali syjonistów jako występujących wszędzie i rządzących wszystkim. To nie przypadek, że radzieckie karykatury syjonizmu – pająki z haczykowatymi nosami i ośmiornice trzymające świat w swoich mackach – były wiernymi kopiami hitlerowskiej propagandy.

Chociaż Sowieci twierdzili, że antysyjonizm to nie to samo co antysemityzm (twierdzenie to przyjęli także dzisiejsi postępowcy), wersja antysyjonizmu, którą sprzedawali światu, została zaczerpnięta z koncepcji spopularyzowanych przez niesławną rosyjską antysemicką fabrykację zatytułowaną Protokoły Mędrców Syjonu. Według sowieckiej opinii syjoniści stanowili zdradziecką piątą kolumnę w każdym kraju. Byli chciwi i niemoralni. Tam, gdzie Protokoły mówiły o „międzynarodowym żydostwie” będącym właścicielami prasy, banków i polityków, Sowieci mówili o syjonistach robiących to samo. Tam, gdzie Protokoły mówiły, że Żydzi chcą manipulować światem, sowiecka propaganda mówiła to samo o syjonistach.

W latach 1967–1991 ZSRR wydał setki książek i dziesiątki tysięcy artykułów oczerniających Izrael i syjonizm w tym konspiracyjnym stylu. Przetłumaczono je na dziesiątki języków, udostępniając je we wszystkich krajach, do których docierała sowiecka propaganda (według własnych szacunków Sowietów, w około 100 krajach). Wykorzystywali ambasady radzieckie, konferencje międzynarodowe, wydarzenia naukowe, organizacje fasadowe i powiązania z grupami lewicowymi, aby szerzyć to przesłanie. W latach 70. i 80. niezliczone zachodnie publikacje lewicowe używały w swoich pismach sowieckiego, spiskowego, antyizraelskiego języka. Brytyjsko-żydowski socjalista Steve Cohen był zagorzałym antysyjonistą, ale zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństw związanych z tą retoryką i krytykował za nią swoich kolegów, brytyjskich socjalistów, w swojej słynnej rozprawie z 1984 r. To zabawne, że nie wyglądasz na antysemitę”. Analiza lewicowego rasistowskiego antysemityzmu.

Dziś radzieckie memy nadal krążą w krainie postępowych dusz. Kiedy postępowa komentatorka polityczna Krystal Ball mówi swoim 580 tysiącom obserwujących na Twitterze, że darczyńcy AIPAC są sponsorami senatora z Pensylwanii Johna Fettermana (który wspiera Izrael, ale nie otrzymał żadnych pieniędzy od AIPAC), powiela antysyjonistyczne wzorce sowieckiej propagandy i antysemickie idee autorów Protokołów mędrców Syjonu. _

Możesz też rozważyć ten tweet Anyi Parampil, dziennikarki witryny Grayzone:

Parampil oskarża żydowską dziennikarkę Daniellę Greenbaum Davis o przedstawianie syjonistów „jako jedynej ofiary historii” i „‚narodu wybranego przez Boga’, w boski sposób namaszczonego do mordowania swoich wrogów w oparciu o proroctwa biblijne”. Następnie twierdzi , że syjonistyczna „wiara” Danielli Greenbaum Davis dotyczyła „ciągłej polityki bycia ofiarą i tożsamości, która ostatecznie napędza żydowską supremację”. … Palestyńscy mężczyźni, kobiety i dzieci (i reszta z nas) są zbędni, ponieważ cierpienie Żydów jest jedynym cierpieniem, jakie istnieje dla syjonistów. Są „wybrani”.

Ale nic w oryginalnym tweecie Greenbaum Davis – standardowe potwierdzenie siły, jaką Żydzi wykazują w chwilach egzystencjalnego zagrożenia – nie wskazuje, że opiera się ona na biblijnej koncepcji żydowskiego narodu wybranego, nie mówiąc już o „żydowskiej supremacji”. Niemniej jednak Parampil zdecydowała się zinterpretować to przez ten pryzmat, co było nie tylko bezduszne, ale także niewłaściwe z ideologicznego punktu widzenia: oskarżanie Żydów o supremację w oparciu o koncepcję narodu wybranego jest standardowym antysemickim podejściem skrajnej prawicy. Wzór ten jednak przeniknął do pozornie lewicowej propagandy sowieckiej. Oto, co na ten temat ma do powiedzenia radziecka broszura pod tytułem „Syjonizm liczy na terror” z 1984 r.: „Ideologiczna platforma międzynarodowego syjonizmu przewidywała prawo ‘narodu wybranego’ do ignorowania praw innych narodów i opierała się na tym samym rasistowskim i szowinistycznym systemie zasad leżących u podstaw antysemityzmu”. Biorąc pod uwagę, że szowinizm był modnym hasłem z lat 70. i 80. XX wieku, używanym do określenia zjawisk, które dziś określa się mianem supremacji, Parampil po prostu odtwarza motyw z 40-letniej sowieckiej broszury propagandowej.

Patrząc jeszcze dalej wstecz, oto fragment sowieckiego bestsellera z 1969 r. Uwaga: syjonizm!, budując drogę do diatryby Anyi Parampil na Twitterze. W radzieckiej broszurze czytamy: „Głosząc, że Żydzi są narodem ekskluzywnym i wybranym, syjoniści położyli podwaliny pod palestyńską wersję apartheidu”. Wszystkie izraelskie „programy nauczania mają na celu kultywowanie idei, że Żydzi są narodem wybranym i szerzenie wyraźnie rasistowskich poglądów”. W książce podkreślano, że ta idea stanowiła „uzasadnienie obecnego i przyszłego zajmowania terytoriów arabskich”.

Aby lepiej zrozumieć kontekst tego, co dzisiejsi postępowcy nieświadomie powtarzają, przypomnijmy, że autor książki, Jurij Iwanow, był częścią specjalnej grupy, której zadaniem było tworzenie antysyjonistycznej propagandy dla państwa radzieckiego. Członkowie grupy, na której czele stał wysoki rangą urzędnik Komitetu Centralnego Partii Komunistycznej, byli znani z poglądów na granicy faszyzmu i neonazizmu. Tworząc swoje „lewicowe” antysyjonistyczne mikstury, opierali się na przedrewolucyjnej rosyjskiej literaturze pogromowej, arabskiej propagandzie i nazistowskich pismach. Dali odwieczne antysemickie teorie spiskowe na temat żydowskiej wrogości i kontrolowali marksistowsko-leninowską przemianę dostosowaną do nowej wrażliwości globalnej lewicy.

Książka Uwaga syjonizm! Iwanowa została przetłumaczona na wiele języków, w tym na angielski, francuski, hiszpański i arabski. Do połowy lat siedemdziesiątych, po kilku przedrukach, w samym języku rosyjskim rozprowadzono około 800 tysięcy egzemplarzy. Kiedy zaczęłam zgłębiać ten temat w 2018 roku, znalazłam angielską wersję książki na stronie internetowej, która miała silny powiew skrajnej prawicy. Inne radzieckie książki antysyjonistyczne krążą w Internecie w wielu językach, rozpalając spiskowe fantazje zarówno skrajnej lewicy, jak i skrajnej prawicy.

To sowieckie dziedzictwo propagandowe jest jednym z powodów, dla których w mediach społecznościowych coraz trudniej jest rozróżnić retorykę na temat Żydów postępową, neonazistowską i islamistyczną. Postępowcy wypełniają swój język złośliwymi antyżydowskimi wzorcami, myśląc, że wystarczy zastąpić słowo Żyd słowem syjonista. Skrajnie prawicowi negacjoniści Holokaustu wspierają postępowców zaprzeczających okrucieństwom Hamasu. Sojusz czerwono-zielony jest teraz trójkolorowy: czerwony, zielony i brunatny.

Dla Sowietów taki był właśnie pomysł. Ich antyizraelska kampania była w dużej mierze napędzana zimną kalkulacją interesów politycznych, ale rozumieli także siłę „kwestii żydowskiej”. Wiedzieli, jak manipulować, aby zjednoczyć nieliberalne elektoraty w całym świecie zachodnim i rozwijającym się, budując jednocześnie sympatię dla swojej sprawy i tworząc pęknięcia w zachodniej opinii publicznej.

Ktoś niedawno mnie zapytał: Czy dzisiejsi postępowcy nie mogli samodzielnie wpaść na pomysł, że Izrael jest „gównianym państwem kolonialnym”? Z pewnością nie musieli polegać na KGB, aby wyciągnąć taki wniosek? Pytanie to opiera się na założeniu, że to, co radziecka propaganda mówiła o Izraelu, było obiektywnie prawdą i że dzisiejsi postępowcy po prostu na nowo odkryli i potwierdzili tę prawdę w taki sam sposób, w jaki niezależni naukowcy potwierdzają ustalenia swoich kolegów.

Jednak w tych poglądach nie ma nic choćby w najmniejszym stopniu zgodnego z prawdą, ani też nie ma tu niczego, co zbliżałoby się do naukowego konsensusu. Wielu uczonych nie zgadza się z poglądem, że Izrael jest państwem osadniczo-kolonialnym. Analizy przeprowadzone przez organizacje praw człowieka, które rozpowszechniają zniesławienia dotyczące apartheidu (w szczególności Human Rights Watch i Amnesty International), opierają się na wadliwej metodologii i słabej wiedzy na ten temat. Jak napisała niedawno w swoim pożegnalnym e-mailu była wieloletnia redaktorka HRW, jeśli chodzi o Izrael i Palestynę, organizacja „porzuciła wszelkie zasady dokładności i uczciwości oraz zrezygnowała ze swojego obowiązku stania w obronie praw człowieka dla wszystkich”.

Niektórzy z najwybitniejszych badaczy Holokaustu i nazistowskich Niemiec ostro kwestionują oskarżenie, że Izrael dokonuje ludobójstwa w Gazie. A jeśli chodzi o równanie syjonistyczno-nazistowskie, zbadałam zniekształcenia, na których się ono opiera, analizując rozprawę prezydenta Autonomii Palestyńskiej Mahmuda Abbasa, którą obronił w 1982 r. w Instytucie Studiów Orientalnych kierowanym przez sowieckiego mistrza szpiegów i przyszłego premiera Rosji Jewgienija Primakowa. Praca dyplomowa Abbasa, zatytułowana „Stosunki między syjonistami i nazistami, 1933–1945”, opierała się na sowieckich antyizraelskich fabrykacjach, które następnie utrwalił, przekształcając swoją pracę w książkę. Historie opowiadane przez współczesnych postępowców na temat rzekomej współpracy syjonistów z nazistami podczas II wojny światowej opierają się na tych samych zniekształceniach historycznych, dekontekstualizacji i sfałszowanych źródłach, jakie można znaleźć w sowieckim doktoracie Abbasa.

Podsumowując, antyizraelska retoryka, jaką propagują dziś postępowcy, jest fikcją wymyśloną w celach propagandowych i dezinformacyjnych. Czy mogliby sami wymyślić tę fikcję na nowo – z tymi samymi historiami, metaforami i zwrotami? Twoja odpowiedź na to pytanie zależy od tego, czy Twoim zdaniem pisarz mógłby usiąść do napisania nowej książki i przypadkowo odtworzyć Annę Kareninę bez konsultacji z Tołstojem lub ChatGPT.

Czy to naprawdę ma znaczenie? I co z tego, że progresiści odtwarzają sowiecką propagandę? Niektórzy mogą argumentować: ZSRR dawno już nie ma i jeśli ten język pomaga krytykować zły Izrael, to nie dzieje się żadna krzywda.

Ale to ma ogromne znaczenie i wyrządza krzywdę. Powielanie propagandy stworzonej w celu osłabienia wolnego świata przez znaczną część amerykańskiej elity politycznej, intelektualnej i kulturalnej nie może być zdrowe dla naszej demokracji. Ma to znaczenie, ponieważ ta propaganda została stworzona przez antysemitów, opiera się na antysemickich podstawach i, jak udokumentowano, wyrządzała krzywdę Żydom w ZSRR – często w niesamowicie podobny sposób do tego, co widzimy dzisiaj na Zachodzie. Podejrzewani o sympatie syjonistyczne, radzieccy Żydzi byli wyrzucani z uniwersytetów, ze studiów, zwalniani z pracy i pozbawiani możliwości wykonywania swoich zawodów. Wyrażanie tożsamości żydowskiej stało się trudniejsze niż kiedykolwiek. Kilka lat po rozpoczęciu przez Moskwę antyizraelskiej kampanii po wojnie sześciodniowej setki tysięcy radzieckich Żydów opuściło kraj. W ciągu 25 lat uciekło 1,5 miliona sowieckich Żydów.

A może postępowcy przejęli część tego antysyjonistycznego języka, wyrzekając się jednocześnie jego antysemickiego znaczenia? Czy można zdystansować się od bardziej amoralnych aspektów propagandy z przeszłości i wykorzystać ją w teraźniejszości? Brytyjski badacz Quassim Cassam odrzuca tę koncepcję. W swojej książce „Teorie spiskowe” pyta: Czy biały amerykański południowiec mógłby wywiesić na swojej werandzie flagę Konfederacji, twierdząc, że jest to „tylko wyraz dumy z jej południowego dziedzictwa” i że nie ma to związku z „historią niewolnictwa i rasizmu”. Odpowiedź Cassama brzmi: nie. „To, co faktycznie symbolizuje flaga, nie zależy od przekonań i intencji konkretnej osoby, która zdecyduje się ją wywiesić. Flaga żyje własnym życiem, swoją historią i znaczeniem i nie staje się politycznie neutralna tylko dlatego, że osoba, która ją wywiesza, nie uważa jej za symbol niewolnictwa i rasizmu”. Osoby posługujące się określonymi symbolami i sloganami politycznymi kojarzą się z tym, co te symbole reprezentują, „niezależnie od czyichś osobistych poglądów”.

Retoryka antysyjonistyczna, która opanowała Zachód, jest bezpośrednio odpowiedzialna za obecny wzrost antysemityzmu. Niezależnie od tego, czy współczesnym progresistom się to podoba, czy nie, ich wersja antysyjonizmu jest głęboko i nierozerwalnie spleciona z sowieckim antysemityzmem. Mają pełne prawo powielać propagandę KGB i nawiązywać do upiornych postaci, takich jak Iwanow, ale nie powinni być zaskoczeni, gdy reszta z nas wskaże, że to robią i zdecydowanie im powie, że tego nie akceptujemy – w ten sam sposób, w jaki nie zaakceptowalibyśmy przenikania antyżydowskiej propagandy nazistowskiej do naszego dyskursu politycznego.

Pod jednym ważnym względem dzisiejsi postępowcy wyprzedzili KGB: eliminacyjne hasło „od rzeki do morza Palestyna będzie wolna” jest najnowszym dodatkiem do tego gatunku. Szkoląc i finansując ludobójczych wrogów Izraela, Moskwa ostrożnie zapewniała publicznie, że Izrael ma prawo do istnienia. Przywódcy radzieccy niewątpliwie pamiętali, że ZSRR głosował w ONZ za utworzeniem państwa żydowskiego i rozumieli, że wezwanie do zniszczenia Izraela wywołałoby porównania między komunistami i nazistami. Zatem zamiast wzywać do eliminacji Izraela, wzywali do Izraela bez syjonizmu.

Dzisiejsi postępowcy nie boją się już wyglądać jak naziści i nie pamiętają, kto głosował za ustanowieniem Izraela – ani nawet tego, że na początku było głosowanie w ONZ. Pozbawieni świadomości historycznej są łatwym celem dla współczesnych manipulatorów karmiących ich przemysłową propagandą agitacyjną z minionych lat. W nagraniu wideo z 1979 roku George Habasz – założyciel wspieranej przez ZSRR marksistowsko-leninowskiej palestyńskiej grupy terrorystycznej, Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny – przytacza sowieckie twierdzenia propagandowe, że „naszym prawdziwym wrogiem nie jest wyłącznie Izrael i syjonizm. To amerykański imperializm wspiera Izrael, ponieważ Izrael jest ochroniarzem amerykańskich interesów imperialistycznych”. Wideo z jego wystąpieniem niedawno nie wiadomo skąd pojawiło się ponownie na anonimowych kontach na Twitterze, a w nazwach użytkowników pojawiał się sierp i młot, zaciśnięta pięść lub czerwona róża, a gospodarz podcastu o odpowiedniej nazwie „Useful Idiots” przesłał go również do swoich 187 tysięcy obserwujących.

To głęboko niepokojące, że inteligentni amerykańscy postępowcy są tak łatwym i naiwnym celem dla totalitarnej propagandy z przeszłości i teraźniejszości. Ich kosztowna edukacja na uniwersytetach Ligi Bluszczowej nie zapewniła im podstawowej wiedzy historycznej i krytycznego myślenia. Jest to szczególnie niepokojące, ponieważ propaganda – zwłaszcza ta wyrafinowana, którą Sowieci rozwinęli przy użyciu swoich państwowych zasobów – jest trudna do zwalczenia.

Jedyne prawdziwe podejście, jakie mamy, to edukacja. Musimy uczyć następne pokolenia myśleć. Musimy uczyć ich historii Związku Radzieckiego i jego osiągnięć w zakresie propagandy i dywersji ideologicznej. Musimy uzupełnić edukację o Holokauście edukacją o antysyjonistycznym antysemityzmie i o tym, jak chronić nasze społeczeństwa przed tą plagą. Musimy uczyć młodych ludzi, że istnieje różnica między demonizacją a krytyką i że istnieje wiele sposobów krytykowania Izraela bez brzmienia jak rosyjscy przedrewolucyjni pogromiści i naziści. Ta ścieżka jest długa. Skrótów jest niewiele. Czas zacząć jest teraz.

Link do oryginału: https://quillette.com/2024/01/11/the-language-of-soviet-propaganda/

Quillette, 11 grudnia 2024r.

Tłumaczenie: Andrzej Koraszewski

Izabella Tabarovsky

Urodzona w ZSRR. Studiowała historię na Uniwersytecie Harvarda, zajmuje się badaniem historii i ekonomii Rosji i Europy Wschodniej. Obecnie kieruje rosyjskim wydziałem w Kennan Institute.

Od tłumacza:

Po marcu 68, z powodu protestu przeciw prześladowaniom moich żydowskich profesorów i kolegów, wywalono mnie z pracy, Jan Strzelecki polecił mnie znajomemu dyrektorowi fabryki w Piastowie i zostałem niespodziewanie fabrycznym socjologiem. Pierwszego dnia zapytałem owego dyrektora, czego ode mnie oczekuje. Z kpiącym uśmiechem odpowiedział, że teraz jak go zapytają, jak tam u was towarzyszu ze stosunkami międzyludzkimi, będzie mógł odpowiedzieć, że ma w zakładzie socjologa, dodając: "a resztę niech pan sobie wymyśli". Wymyślałem różne ciekawe rzeczy, ale na marginesie sprawdzałem jak w klasie robotniczej przyjmuje się antysemicka ideologia radzieckiego sznytu. Wspaniale się przyjmowała mimo zdecydowanie antyrosyjskich postaw, ale to akurat świetnie zlewało się z rodzinną, religijną i narodową tradycją. Gdyby mi ktoś wówczas powiedział, że pół wieku później największą gazetą w kraju będzie kierował Adam Michnik, i że ta gazeta będzie powielała ten sam radziecki antysemityzm w ramach naśladowania postępowego Zachodu, podejrzewałbym takiego proroka o poważne psychiczne zaburzenia. Stąd wniosek, że przewidywanie przyszłości nie jest łatwe.

A.K.

Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj

Syjonizm

Znalezionych 367 artykuły.

Tytuł	Autor	Opublikowany

Kwestionowanie mitu o ”białym, kolonialnym” Izraelu	Julius	2019-06-05
Jak przywódcy izraelskich Arabów wypaczają znaczenie demokracji	Krygier	2019-06-12
Jak odzyskać roztrwoniony dar 1967 roku	Rosenthal	2019-06-13
Uderzenie młotem nie ”judaizuje” Jerozolimy, ani nie zabija procesu pokojowego	Tobin	2019-07-03
Zasadniczy “przywilej”	Rosenthal	2019-07-05
To nie jest Ferguson	Rosenthal	2019-07-09
Wymazywanie historii Jerozolimy; wymazywanie TWEETów	Collins	2019-07-17
Jeśli chcesz pomóc Izraelowi, porzuć słowo ”konflikt”	Rose	2019-07-25
Walka z BDS, Część II	Rosenthal	2019-07-28
Oduczanie się lekcji Diaspory	Rosenthal	2019-08-05
Nikt nie zawłaszczył Izraela. Po prostu nie jest tym, co jego pionierzy myśleli, że stworzyli.	Horovitz	2019-08-06
Zakończyć milczącą zgodę na upokorzenia	Rosenthal	2019-08-08
Jak i dlaczego przegrywamy wojnę kognitywną	Rosenthal	2019-08-13
“Nie macie prawa istnieć. Czy możemy wjechać?”	Rosenthal	2019-08-20
Zawsze byliśmy tutaj: historyczne prawo narodu żydowskiego do Ziemi Izraela	Rosenthal	2019-08-24
Rozważania o plemiennej i narodowej lojalności	Rosenthal	2019-09-01
Czy arabska izraelskość jest atrakcyjna	Amos	2019-09-10
Obejmuję moją izraelsko-arabską tożsamość	Adi	2019-09-19
Rząd jedności – bez Arabów i bez charedim	Rosenthal	2019-09-23
Judith Butler pisze recenzję z książki		2019-09-26
Obłęd na punkcie Netanjahju & mit o izraelskiej teokracji	Sherman	2019-09-30
Zaprzeczanie żydowskiej historii Jerozolimy mimo archeologicznych dowodów	Franklin	2019-10-02
Wdzięczny gospodarz wirusa antysemityzmu	Rosenthal	2019-10-10
Jak wyjaśnić bezprecedensowe wsparcie dla Arabów przez „rasistę” Netanjahu?		2019-11-08
Dyplomatyczne deklaracje i fakty w terenie	Collins	2019-11-24
List do Goldy Meir	Tabarovsky	2019-11-26
Czterdzieści lat, od kiedy uciekła Victoria i 80 tysięcy innych	Julius	2019-11-29
Izrael: Podzielony ekran	Glick	2019-12-01
Nieproporcjonalna obrona cywilna Izraela	Shindman	2019-12-04
Postępowi Demokraci mylą się w sprawie Izraela – raz jeszcze	Rosenthal	2019-12-07
Richard Landes: człowiek, który dał nazwę Pallywood	(Varda Epstein)	2019-12-08
Arabskie państwa roszczą sobie prawo do dziedzictwa po wygnanych Żydach	Julius	2019-12-09
Zachowywanie pokoju z Jordanią	Glick	2019-12-15
Rezolucja o podziale: papierowy triumf	Rosenthal	2019-12-16
Chcę tego, co oni mają, czyli jak Izraelczycy to robią?	Fitzgeralod	2019-12-26
Donald Trump i lód dziewięć	Rosenthal	2020-02-24
Problemy Izraela są rzeczywiste, ale rzeczywisty jest także postęp, jakiego dokonał	Tobin	2020-03-03
Arabowie na Bliskim Wschodzie, którym się poszczęściło	Tawil	2020-03-04
Rakiety z Gazy: coś więcej niż „niedogodność”	Plosker	2020-03-08
Jak Europejscy Żydzi przenieśli się na wygnanie bez zmiany miejsca pobytu	Gerstenfeld	2020-03-14
Prawo do głosu, ale nie do zlikwidowania państwa	Tobin	2020-03-19
Brudne intencje za hasłem ”Free Palestine”	Lekhet	2020-03-23
W Izraelu koronawirus zbliża ludzi	Leibovich	2020-03-25
Demokracja Izraela nigdy nie była zagrożona	Tobin	2020-03-29
Lekcje koronawirusa dla rozmów koalicyjnych	Glick	2020-04-06
Nowy Nowy Historyk: wychodząc poza Ilana Pappe	Oz	2020-04-07
Czy jest niesłuszne pozwolenie Izraelowi na podejmowanie samodzielnych decyzji?	Tobin	2020-04-26
Izrael: to nie europejska kolonia	Sufi	2020-05-02
Żałoba po terrorystach	Rosenthal	2020-05-03
Jestem syjonistą i jestem z tego dumny		2020-05-07
Jak wyglądałby świat bez państwa Izrael?	Tobin	2020-05-09
Palestyńczycy, Izrael i koronawirus	Kemp	2020-05-11
Petycja palestyńskich robotników: pożyczka dla AP na pomoc w związku z koronawirusem wesprze terroryzm i zignoruje robotników	Oz	2020-05-12
Anektujcie to wreszcie	Rosenthal	2020-05-14
Czas próby dla premiera i dla kraju	Collins	2020-05-30
Jerozolima 1948-1967- 2020	Steinberg	2020-05-31
Krótka historia niekończącego się konfliktu	Rosenthal	2020-06-06
Więc myślisz, że wiesz, kim są Izraelczycy?	Collier	2020-06-25
Teraz jest czas na przełamanie izraelsko-palestyńskiego impasu	Rosenthal	2020-06-29
Boris, Tarcza Izraela	Tsalic	2020-07-09
Proizraelscy demokraci i ich fundamentalne niezrozumienie problemu		2020-07-11
Czy Izrael “kradnie” prywatną ziemię palestyńską na Zachodnim Brzegu?	Fitzgerald	2020-07-15
Żydzi z przywilejem	Kerstein	2020-07-21
Stabilność dla naszych wrogów	Glick	2020-07-31
Do kogo należy ta ziemia?	Rosenthal	2020-08-09
Co byłoby, gdyby nie było “okupacji”? Antysyjoniści z lat 1950. dostarczają odpowiedzi		2020-08-11
Pierwszy krok w kierunku pokoju?	Koraszewski	2020-08-18
Czy palestyńskie weto żyje, czy jest martwe?	Glick	2020-08-23
Honor/hańba i arabskie reakcje na porozumienie Izrael-ZEA		2020-08-26
Co Trump zrobił dla pokoju na Bliskim Wschodzie?		2020-10-13
Największym wrogiem Palestyńczyków jest archeologia	Flatow	2020-10-22
Czy kiedykolwiek zapanuje pokój?	Frantzman	2020-10-23
Pamiętając premiera Rabina w 25. rocznicę jego zamordowania	Collins	2020-10-25
Czy proizraelska polityka Trumpa ostanie się po wyborach?	Tobin	2020-11-01
Hej, panie “Wybitny Żydzie Brytyjski”: bądź człowiekiem i powiedz „Przepraszam”	Tsalic	2020-11-03
Saeb Erekat - bohater palestyńskiej walki o pokój	Koraszewski	2020-11-08
Iran i powrót do jaskini ech	Rosenthal	2020-12-04
David Ben Gurion o moralnym argumencie na rzecz żydowskiego państwa w Palestynie z arabską mniejszością	Gurion	2020-12-08
Być może potencjał dla Porozumień Abrahamowych istniał przez cały czas	Amos	2020-12-18
Czy nowy pokój na Bliskim Wschodzie jest wystarczająco zaraźliwy, by rozprzestrzenić się do arabskich Izraelczyków?	Amos	2021-01-05
Pandemia zniszczyła turystykę protestu	Frantzman	2021-01-15
Krytyka oskarżenia Izraela o apartheid przez organizację B’Tselem	Kontorovich	2021-01-16
Guardian: Izrael jest państwem ”żydowskich suprematystów”, które nie ma prawa istnieć	Levick	2021-01-21
Zrozumieć oszczerstwo B’Tselem o “apartheidzie”	Ini	2021-02-05
Co dobre, a co złe dla Żydów i reszty świata?	Koraszewski	2021-03-01
Izrael potrzebuje Ameryki, ale epoka satelickiego państwa minęła	Tobin	2021-03-11
Wyjaśnienie Jidyszkajt… po arabsku!	Tsalic	2021-03-12
Czy Palestyńczycy mogą być w błędzie?	Abdul-Hussain	2021-03-15
Bliski Wschód: Duchy suwerennej przeszłości	Linder Kahn	2021-03-18
W Izraelu wszyscy Żydzi są rodziną. Nienawistnicy chcieliby z tym skończyć		2021-03-24
Kiedy kulturowe zawłaszczenie i historyczny rewizjonizm są aktami wojny	Glick	2021-03-26
Narodził się Nowy Kongres Syjonistyczny	Flayton	2021-03-27
Nowa, lepsza definicja antysemityzmu		2021-04-03
Mansour Abbas i libanizacja Izraela	Kedar	2021-04-11
Dlaczego arabscy posłowie do Knesetu nienawidzą państwa	Rosenthal	2021-04-16
Zawieszenie broni? Śliska sprawa, kiedy masz do czynienia z Hamasem	Oz	2021-05-23
Najbardziej niezwykły przykład oszczędzania cywilów w historii wojen		2021-05-28
Etiopscy Żydzi i słoń w antyizraelskim salonie	Frantzman	2021-06-07
Theodor Herzl żyje, ma się dobrze i mieszka w Nowym Jorku (a także Los Angeles, Paryżu i Londynie)	Friedman	2021-06-08
Dlaczego Izrael nie powinien odwoływać jerozolimskiego marszu flag	Meir	2021-06-11

« Poprzednia strona Następna strona »