Grzechy religii: hipokryzja III

„I tak pisarz Chamfort zmierzył niewiarę pasterzy podług ich rangi w hierarchii kościelnej: „Proboszcz musi zachować jeszcze nieco wiary /../, wikariusz może się uśmiechać przy krytycznych uwagach na temat religii, biskup śmieje się w głos, a kardynał sam układa o niej dowcipy”.  

Jeśli tak się sprawy mają (a wszystko na to wskazuje), to wyższa hierarchia kościelna z papieżem na czele, musi reprezentować wyżyny religijnego zakłamania, nieprawdaż? I tak jest w istocie, o czym najlepiej świadczy świadectwo jednego z arcypasterzy o swoich podwładnych. Oto jak papież Klemens VI łajał prałatów swego Kościoła:

„Cóż możecie głosić ludziom w kazaniach? Pokorę? Jesteście samą pychą; nadęci, pompatyczni, marnotrawni. Ubóstwo? Jesteście tak zachłanni, że nie zadowoliłyby was wszystkie bogactwa świata. Wstrzemięźliwość? Nad tym lepiej zamilczmy”.

Albo na przykład takie wydarzenie jak to, kiedy przy wyborze na tron papieski Juliusza III w 1551 r., kardynałowie udzielili mu z dobrego serca takich oto wskazówek:

„Ze wszystkich rad jakie możemy udzielić Waszej Świątobliwości uważamy poniższe za najważniejsze: Musimy zwrócić uwagę i z całej siły zapobiec, gdyż chodzi o bardzo ważną rzecz, o czytanie Biblii. Powinno być jak najmniej dozwolone, szczególnie w nowoczesnych językach i w krajach, które podlegają Twojej władzy. To trochę, które zwykle jest czytane podczas mszy powinno wystarczyć i nikomu nie powinno być dozwolone czytać więcej.

Tak długo jak naród zadowoli się małym, to Twoim interesom będzie się powodzić.

Lecz gdy naród zapragnie więcej czytać, Twoje interesy zaczną cierpieć. Pismo Święte jest książką, która bardziej niż inne wywołuje przeciw nam opór i wpływ burzy, przez które jesteśmy zgubieni. Zaprawdę, kto naukę Biblii bada i porówna z tym, co się w naszych kościołach dzieje, znajdzie sprzeczność i ujrzy, że nasza nauka różni się od Pisma Świętego i jest z nim w całkowitej sprzeczności.

A gdy naród to zrozumie, będzie nas krytykował, aż się wszystko wyjawi, a wtedy będziemy przedmiotem wszechświatowego szyderstwa i nienawiści. Jest przeto konieczne, aby Pismo Święte zostało usunięte z oczu ludzi z wielką ostrożnością, aby nie wywołać wrzawy” (Artykuł w którym ukazały się te światłe rady kardynałów, wydano jako dowód przeciw twierdzeniu arcybiskupa dr Faulhabora i innych, że czytanie Biblii nie było nigdy zabronione przez Kościół kat.). 

Po namyśle doszedłem do przekonania, że wystarczająco dużo przykładów religijnej obłudy pośród najwyższych hierarchów Kościoła rzymskokatolickiego, przedstawiłem już w cyklu Ojcowie (nie)Święci. Myślę, iż to powinno wystarczyć, i że one same niczego nie wyjaśniają, oprócz nagminności tego odrażającego zwyczaju. I to w organizacji, która powstała na bazie idei Boga, będącej z definicji (ale tylko z definicji) jakoby Prawdą objawioną.

Uznałem zatem, iż zamiast nich, bardziej wartościowe będzie odkrycie przyczyn tego stanu rzeczy. I co się okazuje? Te przyczyny obecnej „nędzy religijnej” (że wyrażę to językiem Piusa XII) już są dawno znane światu. I tak na przykład w doskonałej książce Edmunda Lewandowskiego Oblicza religii chrześcijańskiej, autor pisze:

„Kościół rzymskokatolicki – podkreślał Fiodor Dostojewski – zdradził Chrystusa i uległ pokusom szatana. Zamiast – wzorem Jezusa – odrzucić bogactwo i władzę, wybrał je. W istocie Kościołowi temu Chrystus nie jest potrzebny. Dla Kościoła najważniejszą kwestią jest posiadanie władzy nad światem: „Papież zagarnął ziemię, tron ziemski i ujął miecz w rękę; od tego czasu wszystko też tak idzie, tylko do miecza dodano kłamstwo, matactwo, oszustwo, przesądy, łotrostwo, grano na najświętszych, najszczerszych, najbardziej ufnych i płomiennych uczuciach ludu; wszystko, wszystko sprzedano za pieniądze, za podłą władzę świecką. Czyż to nie jest nauka Antychrysta?!”

Zamiast dać ludziom wolność, jak to czynił Chrystus, Kościół zniewolił ich za pomocą cudu, tajemnicy i autorytetu, a ponadto sięgnął do przemocy fizycznej. Dlatego katolicyzm jest zaprzeczeniem chrześcijaństwa. Jest nawet gorszy od ateizmu, ponieważ głosi Chrystusa absolutnie fałszywego. /../ W powieści Bracia Karamazow Wielki Inkwizytor napomina Jezusa, który powtórnie przyszedł na świat i objawił się w Sewilli, żeby poszedł sobie i nie przeszkadzał Kościołowi. /../ poucza on Jezusa Chrystusa, że nauka ewangeliczna jest szkodliwą utopią, którą zdolni są przyjąć jedynie nieliczni wybrani, lecz nie szerokie masy”.

Natomiast w tej samej pozycji w rozdz. Tołstojowska negacja Kościoła, jej Autor tak pisze:

„Na podstawie swoich badań Lew Tołstoj zakwestionował podstawowe dogmaty kościelne. /../ Za niepoważne i podważające ludzką godność uznał pisarz idee łaski boskiej, zmartwychwstania, odkupienia, nieba i piekła./../ Myśl o Odkupieniu stanowiła dla Tołstoja „jeden z najbardziej mylnych i szkodliwych dogmatów kościelnych. /../ Istotą prawdziwej religii jest etyka, natomiast wszystkie fałszywe wyznania koncentrują uwagę wiernych na dogmatach i obrzędach. /../

Jeszcze dalej posunął się Tołstoj w powieści Zmartwychwstanie, pochodzącej z lat 1889-1899. Wykpił tam jednoznacznie ceremoniał mszalny. W rozdziale XL części pierwszej napisał, że nikomu z uczestników mszy nie przyszło do głowy, iż Jezus Chrystus „zabronił właśnie tego wszystkiego, co tutaj czyniono, zabronił nie tylko takiego bezmyślnego gadulstwa i bluźnierczego odprawiania czarów z chlebem i winem przez kapłanów-nauczycieli /../zabronił odprawiania modłów w świątyniach, kazał modlić się każdemu w samotności..”.

A następnie stanowczo stwierdził: „Nikomu z obecnych nie przychodziło do głowy, że wszystko co tutaj robiono, było największym bluźnierstwem i naigrywaniem się z tego właśnie Chrystusa, w imię którego wszystko to się działo”.

Kiedy 24 lutego 1901 r. Najświętszy Synod ekskomunikował go, oznajmiając, że dopóki nie wyrazi on skruchy, nie będzie członkiem Kościoła. Jednakże Tołstoj wcale się nie przestraszył i nie zamierzał niczego odwoływać. Dalej Autor tak to opisuje:

„Przede wszystkim stanowczo zaprzeczył, jakoby wystąpił przeciwko Bogu. W rzeczywistości – pisał – jest tylko przeciwko Kościołowi, gdyż przekonał się, że jego nauka to „teoretycznie podstępne i szkodliwe kłamstwo, praktycznie zaś zbiór najprymitywniejszych przesądów i czarownictwa, przesłaniający zupełnie cały sens nauki chrześcijańskiej”.

Tołstoj nazwał prymitywnym czarownictwem sakramenty chrztu i namaszczenia, a także kult obrazów i relikwii, potępił kapłaństwo i przystępowanie do komunii. A dalej zdecydowanie podkreślił, że „nauka Chrystusowa polega nie na owych czarnoksięstwach, modlitwach, mszach, świecach, obrazach, lecz na tym, by ludzie miłowali się wzajem, nie odpłacali złem za zło, nie osądzali i nie zabijali wzajemnie”.

Za podsumowanie powyższego niech posłuży fragment z tej samej pozycji:

„Kościół chrześcijański stopniowo przyjął to wszystko, co Jezus Chrystus zdecydowanie odrzucił, a mianowicie: bogactwo,, władzę i sławę. Biskupi i papieże stali się wielkimi panami. Sprawy prywatno-świeckie zaczęły ich bardziej obchodzić niż religijne. Nic więc dziwnego, że w szeregi kościelne zaczęła wkradać się demoralizacja”.

Mam nadzieję, że powyższe cytaty wyjaśniły w przekonujący sposób meritum tego religijnego zakłamania? Jeśli mimo to, ktoś ma wątpliwości, posłużę się jeszcze cytatem z książki Andrzeja Nowickiego Zarys dziejów krytyki religii. Starożytność. W jednym z jej rozdziałów Autor  przywołując za przykład dialogi Platona, stara się wytłumaczyć na czym polega fałszywa pobożność:

„Prawie wszystkie religie uczą, że „miłe bogom są rozmaite czynności nie mające bezpośredniego związku z moralnością, takie jak odmawianie modlitw, składanie ofiar, udział w procesjach i pielgrzymkach, noszenie krzyżyków i szkaplerzyków. Wykonywanie takich czynności jest o wiele łatwiejsze od stałego i konsekwentnego trzymania się uczciwego trybu życia. Jeżeli zaś bogom można się przypodobać nie tylko moralnym postępowaniem, ale także spełnianiem obrzędów religijnych, to pobożność musi wpływać negatywnie na moralność, skłaniając do wyboru łatwiejszej drogi uzyskania łaski bożej, do – choćby częściowego – zastępowania moralności czynnościami kultowymi”.

Reasumując: chociaż cała religia oparta jest na fałszywej interpretacji rzeczywistości, to w niniejszym tekście chodziło mi jedynie o zakłamanie wewnątrz religijne, będące przejawem oczywistego faktu, iż religie są czymś innym niż to, do czego chcą przekonać wiernych. Są systemami władzy człowieka nad człowiekiem, starającej się za wszelką cenę panować nad umysłami jak największej ilości wiernych. Stąd się biorą te dziwne wypowiedzi hierarchów kościelnych (normalne jednak, jeśli odczyta się je z perspektywy władzy, którą uzurpują sobie  kapłani w imieniu Boga), całkowicie sprzeczne z naukami ewangelicznymi.

Religie chcą natomiast sprawiać wrażenie ponadczasowych bożych „prawd objawionych”, dających ludziom iluzję wolności i komfortu psychicznego. Będącego rezultatem wiary w obietnicę życia wiecznego po śmierci biologicznej człowieka, który oczywiście zasłuży sobie na ten przywilej, swym bogobojnym i pobożnym życiem. W tym celu głoszą nieprawdy, kłamstwa i fikcję – a starają się przekonać, iż są orędownikami Prawdy absolutnej, której wszyscy winni się podporządkować z racji na boży autorytet.

Taka sytuacja powoduje, że już sama idea bogów/Boga jest zakłamana od samych swych początków. Np. każda religia jest tak pomyślana, aby nie tylko była potrzebna ludziomdo tego stopnia, by nie widzieli bez niej sensu życia. Niestety, na samej „marchewce” jej twórcy nie poprzestali, dlatego jest jeszcze przysłowiowy „kij” czyli przymus do wiary w Boga w postaci wczesnej indoktrynacji dzieci już od wieku przedszkolnego, a kiedyś groźby kary śmiercilub ekskomuniki (w zależności od czasów). To za ziemskiego życia, a po śmierci dla niewierzących, jak i wierzących inaczej religia przewiduje wieczystą karę piekła.

Do tego dochodzi zakłamany i wewnętrznie sprzeczny wizerunek Boga: z jednej strony jest Stwórcą niewyobrażalnie wielkiego i starego Wszechświata, w którym znajdują się miliardy, miliardów galaktyk, a w każdej z nich setki miliardów gwiazd. Religijna dogmatyka twierdzi, iż Bóg jest „w sobie i z siebie najszczęśliwszy, posiada też całą pełnię bytowania, tzn. wszystkie możliwe doskonałości w stopniu nieskończonym”. Jednym słowem: Bóg-Absolut, który dał człowiekowi wolną wolę, po to, by wyborów moralnychdokonywał według własnego uznania i zgodnie ze swoim sumieniem.

Można zatem by uznać, iż dla takiego absolutnie doskonałego Bytu wystarczy, jeśli jego stworzenia będą zachowywały się zgodnie z naturą, jaką wpisał głęboko w ich jestestwa i nie będą próbowały się jej przeciwstawiać lub jej gwałcić. Niestety tak nie jest, bowiem kapłani (prawdziwi twórcy naszych bogów) wykreowali z czasem zupełnie inny wizerunek Boga: nakazujący wiernym miłować go, a jednocześnie się bać się go i czcić w bardzo infantylny sposób; poprzez rytuał, liturgię i obrzędy. A kapłani byli oczywiście (i są nadal) głównymi aktorami tych religijnych uroczystości, bez których nie mógł się obejść żaden z bogów starożytnych, ani żaden z Bogów współczesnych religii.

Zatem to zakłamanie o którym piszę jest  immanentne całej religii, w sposób, w jaki widział to Lew Tołstoj: „Istotą prawdziwej religii jest etyka, natomiast wszystkie fałszywe wyznania koncentrują uwagę wiernych na dogmatach i obrzędach”. W tym kontekście wszystkie religie są fałszywe, bo istotą wszystkich religii jest liturgia, rytuał i obrzędy. W ten wyrafinowany sposób kapłani zadbali o swój godziwy byt. Aby jednak do tego doszło, należało wpierw wykreować (wymyślić) taki wizerunek Boga, który „nakazywał” swym wyznawcom taki właśnie styl pobożności i bogobojności: rytualną obrzędowość i dewocję, zamiast dobrego, uczciwego życia i doskonalenia najlepszych cech człowieczeństwa.

Ten proces trwał bardzo długo lecz był na tyle skuteczny i tak mocno utrwalił się w świadomości ludzi wierzących, że dziś już prawie nikt nie ma wątpliwości, że taki właśnie jest Bóg człowieka. Pożałowania godne efekty tych ciągnących się od tysiącleci zakłamań religijnych, dostrzega zapewne wielu ludzi i z niepokojem je obserwuje. Mało kto natomiast zdaje sobie sprawę z przyczyn tego stanu rzeczy i w tym właśnie tkwi poważny problem. A przecież – jak mówi sama Biblia – poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli, czyż nie? Także od samej religii.

                                                           ------ // ------

„Księżą będą zawsze wykorzystywać ciemnotę i przesądy ludu; będą posługiwać się religią jak maską, pod którą kryje się obłuda i zbrodniczość poczynań” (Tadeusz Kościuszko).

Październik 2015 r.