Obyczaj składania ofiar z dzieci trwa i ma się dobrze w Strefie Gazy (i w Autonomii Palestyńskiej pod rządami Fatahu, na tym, co Jordańczycy nazywali „Zachodnim Brzegiem”). Najpierw pokażę trzy zarejestrowane przypadki współczesnego składania ofiar z arabskich dzieci, a następnie omówię kulturowo-religijny kontekst, który umożliwia rodzicom przytulanie i całowanie swoich dzieci, a następnie wysyłanie ich na śmierć lub zranienie. Sądzę, że można powiedzieć, że rodzice żołnierzy IDF robią to samo, ale te arabskie dzieci mają około czterech lat, nie 18, i nie są uzbrojone w nic poza swoją niewinnością.
Wczoraj dwa zdjęcia w poniższym poście X rozeszły się błyskawicznie w mediach społecznościowych. Siły Obronne Izraela bezpiecznie odesłały 4-letnie dziecko, które twierdziło, że zostało wysłane na posterunek wojskowy przez Hamas. „Times of Israel” podważa prawdziwość tego doniesienia i zastanawia się, w jaki sposób 4-letnie dziecko mogło wiedzieć, że wysłał je Hamas. To proste, gazeto; kazali mu to powiedzieć.
Wczoraj żołnierze IDF zobaczyli 4-letnie dziecko zbliżające się do ich posterunku w strefie bezpieczeństwa. Żołnierze IDF zwrócili chłopczyka do Gazy we współpracy z międzynarodowymi organizacjami. W rozmowie z żołnierzami dziecko powiedziało, że posłała go na posterunek organizacja Hamas.
Hamas nie waha się przed używaniem wszystkich środków, by cynicznie używać i wykorzystywać cywilów i dzieci w sprawie swojego terroryzmu.
Być może nie wiedzieli na pewno, że dzieciak wróci żywy. Może pamiętacie film, który Hillel Fuld zamieścił na stronie X, wydaje się, że jej „opiekunowie” być może spodziewali się, że żołnierze ją zabiją, nie wiedząc, że jest to dziecko:
Była 2 w nocy, kiedy żołnierze IDF zauważyli podejrzane ruchy na horyzoncie. W czasie wojny oznaczałoby to zazwyczaj otwarcie ognia. Ale IDF, będąc IDF, poczekało i zauważyło, że to dziecko, 4-letnia dziewczynka.
Chodziła wokół bez celu, bez butów i z pokaleczonymi stopami.
Żołnierze Sił Obronnych Izraela zabrali ją do lekarza polowego, który opatrzył jej rany, i udzielili jej wszelkiej możliwej pomocy.
Po opatrzeniu jej, przewieziono ją na korytarz humanitarny, aby spróbować odnaleźć jej rodzinę, która się nią zaopiekuje.
Okazało się, że dziecko zostało wysłane przez Hamas w sam środek strefy działań wojennych, aby sprawdzić, czy izraelscy żołnierze są czujni i gotowi do działania.
Jeśli nie wierzycie tym filmom, ponieważ zostały zrobione i opublikowane przez żołnierzy IDF, być może pamiętacie ten nagrany przez samych „palestyńskich” Arabów. Ten ojciec był gotowy poświęcić swojego słodkiego małego chłopca dla propagandowego wyczynu przeciwko Izraelowi, gdyby żołnierze zrobili coś, czego nigdy nie robią — zabili go „tak po prostu”.
Dzisiejszy kontekst kulturowy
Wydaje się, że poświęcenie dzieci jest akceptowaną częścią palestyńskiej kultury arabskiej, gdzie najwyższym zaszczytem jest zostanie szahidem, męczennikiem. Na przykład, ten funkcjonariusz AP, który jest dumny ze swojego malucha, który śpiewa piosenki o zabijaniu „syjonistów”. Z pewnością musi to w pewnym momencie doprowadzić do męczeństwa za dżihad, walki z niewiernymi Żydami!
Jaser Arafat powiedział kiedyś swoim ludziom, że śmierć dziecka-męczennika jest cudowną rzeczą. Spójrzcie na jego twarz, gdy mówi o dziecku „chwytającym kamień, stojąc przed czołgiem”. Widać, że jest przepełniony emocjami i ledwo może powstrzymać zachwyt, gdy widzi w wyobraźni ten cudowny spektakl dziecka-męczennika.
Oto matka opłakująca syna, który został męczennikiem i mówiąca, że wolałaby, żeby to był któryś inny z jej synów, a nie ten właśnie, który dostarczał jej tyle radości. ( ! )
Historyczny kontekst kulturowy składania ofiar z dzieci
Nadal jestem zupełnym nowicjuszem w rozumieniu historii i kultur Arabów i muzułmanów (niekoniecznie jest to tym samym). Poza wiedzą, że Arabowie wydają się wierzyć, że Abraham miał zamiar poświęcić Izmaela, a nie Izaaka, zanim anioł interweniował i go powstrzymał, nie wiedziałam nic o zjawisku składania ofiar z dzieci w islamie (w tym konkretnym przypadku dziecko było w rzeczywistości dorosłym). Wiedziałam jednak, że ludzkie ofiary z dorosłych i dzieci były częścią przedislamskiego społeczeństwa i prymitywnych kultur w innych częściach świata.
Nieliczne artykuły naukowe, które udało mi się znaleźć na temat składania ofiar z dzieci, nie pomogły mi tego zrozumieć. Jednak dzięki zajęciom na Zoomie, które oglądałam w tym tygodniu z cudownym Zvi Jehezkeli (możesz zarejestrować się za darmo tutaj, ale zajęcia są tylko po hebrajsku), zyskałam nieco więcej zrozumienia plemiennej natury społeczeństwa arabskiego, w którym Mahomet ustanowił islam.
Według Jehezkeliego, Mahomet starał się odzwyczaić pogańskich Arabów od niektórych z ich bardziej brutalnych i „pogańskich” zachowań. Jednak ich plemienność pozostała nienaruszona. Plemienność została zdefiniowana na nowo, aby objąć tych, którzy przyjęli islam, i tych, którzy go nie przyjęli, przy czym ci, którzy nie przyjęli islamu, byli uważani za osoby spoza „rodziny”, nawet jeśli byli członkami czyjejś biologicznej rodziny.
Wśród członków grup wiernych te okrutne i brutalne sposoby były nie do przyjęcia. Pozostawały jednak bardzo akceptowalne, a nawet pożądane, gdy konfrontowano je z niewiernymi.
Innymi słowy, nie było mowy o wytępieniu lub oczekiwaniu wyeliminowania ścięć, gwałtów itp., gdy celem byli niewierni.
Co to ma wspólnego z składaniem ofiar z dzieci, kolejnym pogańskim zachowaniem? Nadal to badam i zapytam Jehezkeliego w jednym z jego kolejnych wykładów.
Mogę tylko uwierzyć, że muszą istnieć jakieś głęboko zakorzenione wartości społeczne, które pozwalają rodzicom wychowywać swoje dzieci nie po to, by zostały lekarzami, rolnikami, nauczycielami, ale by oczekiwały, że staną się ludzkimi bombami lub będą rzucać kamieniami i koktajlami Mołotowa w samochody i czołgi, lub wchodzić do restauracji i strzelać do ludzi, lub taranować samochodem ludzi czekających na autobus, lub dźgać ludzi nożem, czyli robić coś innego, co wymaga od nich bliskiego podejścia do ich ofiar.
Albo pozwala wysłać dziecko, które nie ma jeszcze pięciu lat, na teren działań wojennych, gdzie żołnierze Sił Obronnych Izraela mogą nie zauważyć, że zbliża się po prostu dziecko.
Przecież to jest forma złożenia dziecka w ofierze na ołtarzu dżihadyzmu, prawda?
Urodzona w Kanadzie w 1951 roku, w wieku 26 lat wyemigrowała do Izraela, gdzie studiowała rolnictwo, po studiach wróciła do Kanady, studiowała psychologię. W 1986 wróciła do Izraela zajmując się psychoterapią rodzin. Autorka książki Overcoming Childhood Sexual Trauma: A Guide to Breaking Through the Wall of Fear for Practitioners and Survivors
