Od 2009 r. do dziś zamordowali ponad 150 tysięcy nigeryjskich chrześcijan. To nie są straty uboczne. To czystki etniczne.
Jednak, gdy Hamas strzela ze szpitali i szkół, a następnie szlocha na konferencjach prasowych o przewidywalnych ofiarach walki, świat rozkłada ręce. Następują rezolucje ONZ. Dziennikarze marszczą brwi. Studenci college'ów w koszulkach z Che krzyczą: „faul”.
Dlaczego?
Ponieważ martwi czarni Nigeryjczycy nie pasują do ich scenariusza.
Mają niewłaściwy kolor skóry, wyznają niewłaściwą wiarę i są mordowani przez niewłaściwych morderców.
Nie ma tu białych kolonizatorów, których można by obwiniać.
Ale co jest tu najważniejsze? Nie pojawiają się fałszywe sympatie i współczucie Zachodu, ponieważ nie można zrzucić winy na Żydów.
To po prostu islamiści robiący to, co islamiści robią, gdy nikt ich nie powstrzymuje.
Tymczasem Izrael — prawdziwa liberalna demokracja otoczona reżimami, których polityka praw człowieka zawstydziłaby Torquemadę — jest obsadzany w roli Voldemorta przez każdego aktywistę z dostępem do WiFi. Dlaczego? Ponieważ, w przeciwieństwie do Nigerii, Gaza jest bardziej fotogeniczna. Ponieważ Hamas opanował choreografię żałoby: maluchy jako rekwizyty, gruz jako scenografia i narracja o męczeństwie podawana w zgrabnych dawkach gotowych na hashtagi.
Ponieważ nic nie podsyca ukrytego antysemityzmu na Zachodzie tak, jak żydowska samoobrona.
W Nigerii nie ma Hamasu, który mógłby działać jako tarcza i sabotażysta. Nie ma tuneli. Nie ma arsenałów rakietowych pod oddziałami położniczymi. Tylko maczety, kule i złowroga cisza świata, który wolałby skandować „Wolna Palestyna”, niż wypowiadać słowa „Ratujmy nigeryjskich chrześcijan”.
Nie są mordowani za opór stawiany okupantowi, ale za uczęszczanie do kościoła i wyznawanie chrześcijaństwa.
Weszliśmy w epokę, w której żałoba jest racjonowana nie według wielkości cierpienia, ale według narracyjnego dopasowania. Ludzie po prostu lubią nienawiść do Żydów i Gaza im teraz dobrze służy; uzyskają podwójną korzyść: mogą ukrywać przed sobą swój antysemityzm i mogą kłamać innym.
Ale ci sami ludzie nienawidzili Żydów przed 7 października 2023 r. i będą nienawidzić Izrael po zniszczeniu Hamasu i odbudowaniu Gazy za pieniądze z Zachodu.
Rzeźnik, który gwałci nastolatków, pali rodziny żywcem, strzela do niań i pochodzi z tak chorej, bezwstydnej kultury, że dzwoni do mamy, aby chwalić się mordowaniem Żydów, rzeźnik, który transmituje swoje zbrodnie na żywo, jest mniej potępiany niż demokracja, która z nim walczy.
Jak to się stało, że udawanie ofiary wynosi na świecznik, a prawdziwe ludobójstwo pomija się jak piosenkę, która nie pasuje do nastroju marszu?
Do tych, którzy pytają: „Ale co może zrobić Izrael, aby uniknąć zabijania cywilów?” Pytanie jest absurdalne. Wojna to piekło, a Hamas podpalił ogień.
Nikt nie potrafi odpowiedzieć na pytanie - co powinien zrobić Izrael, kiedy na jego małym terytorium wymordowano liczbę równą 45 tysiącom Amerykanów?
Ale spójrzcie na wszystkich „ekspertów” od wojny miejskiej, którzy mieszkają wśród nas; noszą maski, ich bluzy z kapturem są przesiąknięte potem, ambicjami przemocy i wściekłości, i nie potrafią odpowiedzieć na pytanie, jak jakakolwiek armia może mieć mniej ofiar wśród ludności cywilnej w wojnie miejskiej, skoro wróg kryje się w tunelach, odpala pociski z meczetów, szpitali, szkół i osiedli mieszkalnych, i używa ambulansów do transportu żołnierzy?
Selektywne oburzenie nie jest moralnością — to szambo z zapachowymi świecami na pokrywie. Łzy nad biedną Gazą nie rodzą się ze współczucia, ale z potrzeby performansu. Są rozpylane jak tanie perfumy, aby zamaskować głębszy smród: nienawiść do Żydów, która istniała na długo przed 7 października i przetrwa sam Hamas.
Ci, którzy ignorują 150 tysięcy chrześcijańskich ciał w Nigerii, płacząc nad żywymi tarczami Hamasu, nie cierpią — oni pozują. Nie obchodzi ich, kto umiera, tylko kto zabija. A jeśli zabójca nie jest Izraelczykiem, przewijają dalej.
Biedni, prości chrześcijanie; nie rzucali płonącymi oponami z ciągników w budynki rządowe, ich młodzi mężczyźni nie rzucali kamieniami, nikt nie miał przecinaka do drutu i nie marzyli o zabijaniu muzułmanów.
Spójrz na ławki. Jest tam babcia, ma na głowie tradycyjne okrycie, gele, starannie zawiązane, wykonane z jaskrawoczerwonej i żółtej bawełny, jej bluzka jest z bawełny batikowej, czysta, niedawno cerowana. Obok niej leży podniszczona Biblia, na szyi skromny drewniany krzyż. Obok matka w wyprasowanej niebieskiej sukience, jej sześcioletnie bliźniaki są w szkółce niedzielnej. Nawą idzie młoda ministrantka w wykrochmalonym białym nakryciu głowy, białej sukience z dwoma zielonymi, cekinowymi paskami opadającymi po każdej stronie, zielona peleryna zapięta jest pod szyją.
Dzisiaj w kościele przyjdą po nich diabły. Boko Haram. ISIS.
W kościele, w tej ławce, babcia, matka, jej bliźniaki i dziewczyna od ołtarza. Zniknęły w orgii przemocy.
Zabite. Teraz ponad 150 tysięcy zabitych.
Skromna propozycja dla klasy sprawiedliwych: jeśli możesz maszerować w obronie Gazy, możesz też przemówić w obronie Nigerii.
Jeśli cytują Desmonda Tutu na Twitterze, mogą podczas kolejnego protestu przeczytać na głos Księgę Przysłów 24:11:
„Ratujcie tych, których prowadzą na śmierć”.
Link do oryginału: https://www.freedomtoffend.com/p/blood-in-the-bush-silence-in-the
Freedom to offend, 25 kwietnia 2025
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Paul Finlayson – kanadyjski nauczyciel akademicki, wykładowca marketingu na University of Guelph-Humber, od listopada 2023 roku zawieszony w związku z zarzutem uporczywego dementowania kłamstw o Izraelu. Nie jest Żydem, gdyby ktoś pytał.
