Jerry Coyne: Być może nie wiecie, ale Matthew pisze książkę o historii kodu genetycznego, którą adresuje do przyjaznych nauce amatorów. W badaniach natrafia czasami na sympatyczne anegdoty lub okazy wspaniałego humoru; kiedy przysłał mi ten, zażądałem, by natychmiast napisał o tym szerzej. Ta wymiana listów pokazuje, wbrew wszystkim salwom przeciwko „scjentyzmowi”, że nie jesteśmy bandą zimnych, pozbawionych poczucia humoru robotów! I jest tu także trochę nauki: Benzer był niezwykłym i niezwykle bystrym facetem.
Oto post Matthew:
W 1965 r. Jacques Monod, François Jacob i André Lwoff otrzymali Nagrodę Nobla w fizjologii i medycynie za pracę nad kontrolą genów w bakteriach i wirusach. Dowiedziawszy się o tym w październiku 1965 r. przyjaciel i kolega tej trójki, amerykański genetyk i dowcipniś Seymour Benzer wysłał taki list do Monoda:
Jeśli nie możesz tego odczytać, napisał tam: “Dr A Lwoff / Dr J Monod /Dr F Jacob Mon cher collègue, Proszę, przyjmij moje głębokie wyrazy współczucia z powodu tego, że musisz dzielić Nagrodę Nobla z tymi dwoma cymbałami, kiedy, moim zdaniem, ty jeden w pełni na nią zasługujesz. Serdeczności, Seymour.”
31 grudnia cała trójka odpowiedziała w podobnym duchu:
[Drogi doktorze Benzer,
Tylko ty jeden rozumiesz, że tylko ja jeden zasługuję na Nagrodę.]
Znalazłem te perełki na stronie Instytutu Pasteura kiedy badałem materiały do rozdziału o Jacobie i Monodzie do mojej książki o historii kodu genetycznego (będzie opublikowana po obu stronach Atlantyku w połowie 2015 r.!) Tych trzech naukowców prowadziło badania w laboratorium Pasteura, a Benzer pracował tam na początku lat 1960. i blisko zaprzyjaźnił się z francuskimi naukowcami. Ten list jest typowy dla szelmowskiego poczucia humoru Benzera, który był wręcz legendarny.
Benzer jest obecnie najbardziej znany ze swojej pionierskiej pracy nad neurogenetyką muszki Drosophila, którą rozpoczął w połowie lat 1960. Wśród odkryć jego zespołu są genetyczne podstawy zegara biologicznego i pierwszy mutant uczenia się, dunce, muszka, która nie potrafiła uczyć się. (W rzeczywistości okazało się, że mogła uczyć się, tylko zapominała naprawdę szybko. Właśnie dunce była tym, co skłoniło mnie 40 lat temu do badania Drosophila.)
Benzer rozpoczynał jednak swoją karierę w nauce z doktoratem z fizyki; wówczas, jak wielu młodych fizyków w świecie powojennym, zamienił fizykę na biologię. Dołączył do „grupy fagów” badających genetykę wirusów. Od 1954 r. do początków lat 1960. Benzer spędzał czas na badaniu budowy małego regionu genetycznego wirusa, zwanego regionem rII. Przy pomocy zdumiewająco pracochłonnych technik Benzer był w stanie opisać szczegółową budowę tego regionu na długo zanim dostępne było sekwencjonowanie genetyczne i pokazał, że gen nie jest pojedynczą, jednolitą strukturą, ale zawiera różne regiony z różnymi funkcjami. [JAC: przed tą pracą powszechnie zakładano, że geny są jednostkami niepodzielnymi.]
Jeśli chcesz wiedzieć więcej o Benzerze, jest znakomita książka Jonathana Weinera pod tytułem Czas, miłość, pamięć (polskie wyd. Prószyński i S-ka), która koncentruje się na pracy Benzera nad muszkami (i zawiera zdjęcie, które ja zrobiłem po lewej stronie, s. 210). Głębsze spojrzenie na pracę Benzera o fagach jest w książce Frederica Lawrence’a Holmesa Reconceiving the Gene (2006).
Seymour zmarł w 2007 r. Znajdziesz kilka sympatycznych nekrologów/wspomnień tutaj i tutaj i jest wielki wywiad z nim z lat 1990-91 tutaj.
Zdjęcia (c) Institut Pasteur.
***
JAC: Dodałem to zdjęcie Benzera z olbrzymią pluszową Drosophila (mniejsza wersja siedzi na moim komputerze w Chicago).
Seymour Benzer: humor, history and genetics
Why Evolution Is True, 19 marca 2014 r.
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Matthew Cobb
Biolog i pisarz, mieszka i pracuje w Manchesterze, niedawno w Stanach Zjednoczonych ukazała się jego książka „Generation”, a w Wielkiej Brytanii „The Egg & Sperm Race”. Systematycznie publikuje w "LA Times", "Times Literary Supplement", oraz "Journal of Experimental Biology".
