W ostatnich dniach wiele balonów z materiałami wybuchowymi i zapalającymi przeleciało nad naszą granicą z Gazą i wylądowało w Sderot, Aszdod i innych miejscach. Jak dotąd nikt nie ucierpiał, ale te balony są atrakcyjne dla dzieci. Jest tylko kwestią czasu, a będą pierwsze ludzkie ofiary (latem takie latające urządzenia zapalające paliły pola na obszarach całego południowego Izraelu, niszcząc plony i zabijając tysiące zwierząt). IDF zbombardowała w odpowiedzi instalacje Hamasu. Upewnili się, że nie było tam nikogo, więc nikt nie odniósł ran.
Nowa laserowa broń – „miotacz promieni”, na jaki czekałem od dni filmów Flash Gordon – jeszcze nie działa. Oczekuje się, że wersja tej broni będzie spalała balony i latawce w powietrzu zanim przekroczą naszą granicę. Będzie także użyteczna przeciwko rakietom i pociskom moździerzowym, więc wspomoże system Żelaznej Kopuły, naszej szaleńczo drogiej obrony przeciwko tanim rakietom. Na laser wpływają warunki pogodowe i ma inne ograniczenia, więc nie może w pełni zastąpić Żelaznej Kopuły.
Izrael ma wielowarstwowy, antypociskowy system obronny, który obejmuje Żelazną Kopułę, pociski Patriot, Arrow i Arrow III, Procę Dawida, a wkrótce także nowo utworzone urządzenia laserowe. Niedawno ulepszono Żelazną Kopułę i jest jeszcze skuteczniejsza niż poprzednie 90% trafień.
Skuteczne systemy antyrakietowe są częścią naszej strategii odstraszania. Teoria powiada, że jeśli wróg wie, że jego atak nie osiągnie wiele, nie będzie próbował nas atakować – przynajmniej dzisiaj. Oczywiście, dobrze wiadomo, że ulepszenia w broni i taktyce ofensywnej i defensywnej idą jedno za drugim. Kusza, karabin maszynowy, czołg i samolot wszystkie zmieniły oblicze wojny, jak również zrodziły technologie do przeciwstawienia się im.
Wydaje się, że nikt nie jest tak dobry w tworzeniu systemów obronnych jak Izrael. I, oczywiście, są one ważne. Nie liczy się to, że moglibyśmy zamienić południowy Liban w pustynię, jeśli Hezbollah może zniszczyć nasze główne miasta, podczas gdy to robimy. Systemy obronne utrzymują nas przy życiu, podczas gdy systemy ofensywne pokonują wroga i wygrywają wojnę.
Musi jednak istnieć równowaga, zarówno technologiczna, jak strategiczna. Czy mamy ofensywny potencjał do pokonania naszych wrogów? I czy użyjemy go?
Dzisiaj tymi wrogami są Iran i jego najemnicy. Nasz straszak nuklearny, zakładając, że istnieje, zostanie użyty tylko w najgorszej możliwej sytuacji, kiedy nasz kraj będzie zagrożony zniszczeniem lub zaatakowany bronią masowego zniszczenia. Pozostawiam to więc poza dyskusją.
Nasze siły lądowe są małe w porównaniu do liczby wojowników Hamasu i AP (zakładam, że w wypadku wojny będą działać razem z Iranem), libańskiego Hezbollahu, szyickich milicji w Syrii i Iraku i może także innych (np. bojówek ISIS na Synau). W wojnie na wiele frontów nasze siły będą bardzo rozciągnięte. Nasze doświadczenie w wojnie w Libanie w 2006 roku pokazało, że nie możemy lekceważyć zdolności Hezbollahu do walki, a także do zaskakiwania nas skuteczną taktyką. Wielu ich żołnierzy ma doświadczenie walki w Syrii. Możemy założyć, że Iran zrobi wszystko możliwe, by zaopatrzyć ich w skuteczną broń.
Nasze siły powietrzne są prawdopodobnie najlepsze na świecie (lub niemal najlepsze – jedynym konkurentem jest USAF), ale przeciwko nim są nowoczesne systemy przeciwlotnicze, takie jak S-300 i może S-400, które ograniczą możliwość docierania w każde miejsce, przynajmniej do chwili, kiedy uda nam się zniszczyć te baterie. Nawet jeśli będziemy mieli swobodę w powietrzu, zniszczenie wszystkich wyrzutni rakietowych nie będzie łatwe. Będą one bombardować nasze tyły, jak to odkryliśmy w 2006 roku. Będziemy musieli działać nad Libanem, Gazą, Syrią, a może także Irakiem i Iranem (co zbliża się do granic zasięgu naszych samolotów).
Oczywiście, nasi stratedzy wojskowi wiedzą to wszystko. Będą musieli znaleźć, lub już znaleźli, odpowiedzi na S-300 i S-400. Samoloty i piloci są rzadkim zasobem i Izrael polega coraz bardziej na dronach, które Izrael sam buduje, które mają daleki zasięg i są dużo tańsze niż samoloty z pilotem. Podejrzewam, że w następnej wojnie drony będą jeszcze ważniejsze i wyższość Izraela w tej dziedzinie będzie w przyszłości czynnikiem decydującym.
Dziedziną, w której jesteśmy gorsi od naszych wrogów, to rakiety i pociski balistyczne. Izrael wybrał inwestycje w samoloty i drony, które dają większą precyzję przy ataku – a także pozwalają na odwołanie misji w ostatniej chwili, by uniknąć zniszczeń i strat wśród ludności cywilnej. Większość rakiet w rękach Hamasu i Hezbollahu jest tak niecelna, że mogą być użyteczne tylko jako broń terroru przeciwko cywilnym populacjom.
Izrael zainwestował także w systemy morskie, głównie w ich rolę obronną. Obecnie, kiedy mamy morskie platformy wiertnicze, trzeba przeznaczyć środki na ich obronę, która obejmuje okręty i systemy przeciwrakietowe.
Można się spodziewać, że nasi wrogowie zaatakują nas w tych punktach, które są, ich zdaniem, najsłabsze. To znaczy atak na nasze tyły i próba spowodowania ofiar wśród naszych sił lądowych, ponieważ wierzą, że mogą zwyciężyć przez zniszczenie naszej woli walki. Możemy spodziewać się lądowego najazdu na nasze terytorium. Jedną ważną taktyką będzie zintegrowanie mniejszych, uzbrojonych dronów z siłami lądowymi, żeby mogły dostarczyć precyzyjnego wsparcia z powietrza.
Myśląc bardziej strategicznie: dzisiaj jesteśmy w nastroju obronnym. Próbujemy uniknąć ofiar cywilnych i wojskowych, rozwijając jednocześnie nasz potencjał – defensywny i ofensywny – i kończąc projekty infrastruktury, takie jak bariera dla tuneli na granicy z Gazą. Nie interesuje nas w tej chwili gorąca wojna, ponieważ mamy broń do zbudowania i rozlokowania, infrastrukturę do zbudowania, a także podtopione samoloty do zreperowania. Generałowie zawsze chcą trochę więcej czasu.
Z drugiej strony, nasi wrogowie nie stoją w miejscu. I tutaj przychodzi optymizm: nie stali, do niedawna. Wraz ze śmiercią Solejmaniego, presją sankcji, rewoltą mas, które mają dość skorumpowanego, uciskającego i – co innego mogę powiedzieć, głupiego – reżimu, irańskie programy zbudowania sił w Iraku i Syrii, przekazania pocisków manewrujących precyzyjnego rażenia do Libanu, i stworzenia broni jądrowej, to wszystko zatrzymało się.
Równocześnie przyjazna administracja w USA zdjęła z nas nieco presji. Za czasów poprzedniej wstawałem rano i pytałem „jak dzisiaj będą próbowali nas zranić i pomóc naszym wrogom?” Tak już nie jest.
Zabicie Solejmaniego było dla mnie psychologicznym przełomem. Po raz pierwszy sądzę, że mogę powiedzieć, iż czas jest po naszej stronie. Czasami nawet pozwalam sobie na myśl, że narodowi irańskiemu uda się zrzucić kajdany i jednak nie będziemy musieli walczyć w kolejnej wojnie.
Czasami. Ale żyjemy w ciekawych czasach. Następna administracja w Waszyngtonie może być taka, że Barack Obama będzie wyglądał przy niej jak Theodor Herzl. Wojna może rozpocząć się przez przypadek. Rewolucja w Egipcie może zmienić wszystkie nasze równania. Nie wiemy, więc musimy być przygotowani na wszystko. W pewnym momencie będziemy musieli przejść z defensywy do ofensywy. Jestem pewien, że nasi generałowie to rozumieją. Mam nadzieję, że rozumieją. Obrona jest ważna, ale nie wygrywa wojen.
W takich czasach, czyż nie byłoby miło mieć prawdziwy rząd?
Some optimism for a Change
19 stycznia 2020
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
