Lepsze pytanie: czego prawo międzynarodowe wymaga od reszty świata w sprawie Hamasu?

Przede wszystkim istnieje Konwencja o Ludobójstwie. Została zatwierdzona do ratyfikacji przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1948 r. i weszła w życie w 1951 r. Zgodnie z Artykułem I: 

Umawiające się Strony potwierdzają, że ludobójstwo, popełnione zarówno w czasie pokoju jak podczas wojny, stanowi zbrodnię w obliczu prawa międzynarodowego, oraz zobowiązują się zapobiegać tej zbrodni i karać ją.

Konwencja dotyczy czynu popełnionego z zamiarem zniszczenia, choćby częściowego,

-  grupy narodowej
-  etnicznej
-  rasowej lub
-  religijnej  

Ludobójstwo obejmuje – między innymi – zabijanie członków grupy, powodowanie poważnych obrażeń ciała lub zdrowia psychicznego oraz umyślne stwarzanie warunków z zamiarem spowodowania całkowitego lub częściowego fizycznego zniszczenia grupy. Oprócz bezpośredniego zaangażowania w ludobójstwo, prawo to ma również zastosowanie do spisku, podżegania, współudziału, a nawet samej próby popełnienia ludobójstwa. Ponadto na mocy konwencji karze podlegają nie tylko władcy, ale także urzędnicy publiczni i osoby prywatne.

Następnie jest Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1373 (2001) , która została przyjęta w odpowiedzi na atak dżihadystów z 11 września, czyniąc tę rezolucję szczególnie istotną w obecnej sytuacji, biorąc pod uwagę oczywiste podobieństwa. Została uchwalona na mocy rozdziału 7 Karty Narodów Zjednoczonych, dzięki czemu jest wiążąca dla wszystkich członków ONZ, w przeciwieństwie do innych rezolucji ONZ.

Zgodnie z artykułem 2 wszystkie państwa mają obowiązek: 

a) Powstrzymywać się od udzielania jakiejkolwiek formy wsparcia, czynnego lub biernego, podmiotom lub osobom zaangażowanym w akty terrorystyczne, w tym poprzez tłumienie werbowania członków grup terrorystycznych i eliminowanie dostaw broni dla terrorystów;

(c) Odmawiać bezpiecznego schronienia tym, którzy finansują, planują, wspierają lub popełniają akty terrorystyczne, lub zapewniają bezpieczne schronienie;

(e) Zapewnić, że każda osoba uczestnicząca w finansowaniu, planowaniu, przygotowaniu lub popełnianiu aktów terrorystycznych lub we wspieraniu aktów terrorystycznych zostanie pociągnięta do odpowiedzialności i zapewnić, że oprócz wszelkich innych środków zastosowanych przeciwko niej, takie akty terrorystyczne zostaną uznane za poważne przestępstwa w krajowych przepisach ustawowych i wykonawczych oraz że kara należycie odzwierciedla powagę takich aktów terrorystycznych;

Zgodnie z artykułem 3 wszystkie państwa mają:

(f) Podjąć odpowiednie środki, zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa krajowego i międzynarodowego, w tym międzynarodowymi standardami praw człowieka, przed przyznaniem statusu uchodźcy, w celu zapewnienia, że osoba ubiegająca się o azyl nie planowała, nie ułatwiała ani nie brała udziału w popełnieniu aktów terrorystycznych;

(g) Zapewnić, zgodnie z prawem międzynarodowym, że status uchodźcy nie jest nadużywany przez sprawców, organizatorów lub osób ułatwiających akty terrorystyczne oraz że twierdzenia o motywach politycznych nie są uznawane za podstawę do odrzucenia wniosków o ekstradycję domniemanych terrorystów;

Ponadto rezolucja

5. oświadcza, że akty, metody i praktyki terrorystyczne są sprzeczne z celami i zasadami Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz że świadome finansowanie, planowanie i podżeganie do aktów terrorystycznych jest również sprzeczne z celami i zasadami Organizacji Narodów Zjednoczonych;

W niedzielę Caroline Glick rozmawiała z profesorem Avim Bellem – ekspertem w dziedzinie prawa międzynarodowego – o zobowiązaniach prawnych reszty świata w odpowiedzi na atak terrorystyczny Hamasu oraz o tym, jak narody naruszają te zobowiązania. Podsumowanie niektórych jego spostrzeżeń można znaleźć w opublikowanym wczoraj artykule JNS.

Bell nawiązuje do rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1373 i ilustruje, w jaki sposób łamane są niektóre jej wymagania. Na przykład:

Rezolucja 1373 stanowi, że wszystkie państwa członkowskie ONZ muszą „powstrzymywać się od udzielania jakiejkolwiek formy wsparcia, czynnego lub biernego, podmiotom lub osobom zaangażowanym w akty terrorystyczne”.

Jakakolwiek pomoc dla Gazy, która jest całkowicie kontrolowana przez Hamas, jest oczywiście pomocą „aktywną lub pasywną” dla Hamasu, a zatem nielegalną.

To stawia twierdzenia o obowiązku zapewnienia pomocy humanitarnej Gazańczykom w innym świetle, biorąc pod uwagę fakt, że terroryści Hamasu z pewnością przejmą – i przejmowali – pomoc dla siebie.

Profesor Bell wskazuje także, że udział Kataru, popierany przez administrację Bidena, również jest pogwałceniem Rezolucji 1373:

Rezolucja 1373 wymaga również, aby wszystkie państwa członkowskie ONZ „odmawiały bezpiecznego schronienia tym, którzy finansują, planują, wspierają lub popełniają akty terrorystyczne, lub zapewniają bezpieczne schronienie”.

Po wizycie w Izraelu w ubiegły czwartek Blinken udał się do Kataru. W Katarze przebywają czołowi mistrzowie terroru Hamasu. Zaplanowali swoje okrucieństwa z Kataru. Pieniądze i broń Iranu są kierowane do Hamasu przez Katar. Katarski kanał satelitarny Al Dżazira jest integralną częścią machiny terroru Hamasu. W poniedziałek rano IDF ogłosiły, że reporterzy Al Dżaziry przekazują Hamasowi informacje o rozmieszczeniu i liczbie żołnierzy IDF zarówno bezpośrednio, jak i za pośrednictwem swoich programów…

Traktując Katar jako sojusznika, zamiast karać go za jego centralną rolę na wszystkich poziomach infrastruktury terrorystycznej Hamasu, administracja po raz kolejny narusza prawo międzynarodowe. To także jest zdradzaniem Izraela.

Podobnie jak Rezolucja 1373, artykuł VII Konwencji o Ludobójstwie zajmuje się kwestią ekstradycji:

Ludobójstwo i inne czyny wymienione w Artykule III nie będą uważane za przestępstwa polityczne, o ile chodzi o dopuszczalność ekstradycji. 

 

Umawiające się Strony zobowiązują się w takich przypadkach dokonywać ekstradycji zgodnie z ich ustawami i obowiązującymi traktatami.

Staje się to istotne, ponieważ CDR [były dowódca marynarki USA] David Levy pisze o  przywództwie Hamasu i amerykańskiej opcji ekstradycji  dla Centrum Studiów Strategicznych Begin-Sadat:

STRESZCZENIE: Hamas przeprowadził najbardziej niszczycielski atak terrorystyczny w historii Izraela, demonstrując największe zdeprawowanie człowieka. Atak doprowadził do tragicznej śmierci ponad 1200 osób, w tym co najmniej 22 Amerykanów, a znacznie więcej osób wzięto jako zakładników. Stany Zjednoczone mają obowiązek wobec swoich obywateli zażądać ekstradycji przywódcy Hamasu, aby stanął przed sądem w USA. Opierając się na precedensach i poprzednich udanych ekstradycjach międzynarodowych terrorystów, Stany Zjednoczone mogą wykorzystać stosunki dyplomatyczne i zasoby wojskowe, aby aktywnie dążyć do ich ekstradycji z Kataru, Libanu lub innych miejsc, w których mogą przebywać. [podkreślenie dodane]

Levy pisze, że fakt, że USA nie mają umowy o ekstradycji z Katarem, nie musi uniemożliwiać nakłonienia tego kraju do wydania przywódców terrorystów:

USA nie mają umów ekstradycyjnych z Katarem ani Libanem, ale mają wpływ. Żądając ekstradycji z Kataru, Waszyngton ma pewien wpływ na Doha. Początkowo Doha prawie na pewno się nie zgodzi. Jednak Stany Zjednoczone mogą osiągnąć pożądany rezultat dzięki dobrze skonstruowanemu podejściu „kija i marchewki”. Stany Zjednoczone mają znaczącą obecność wojskową w Katarze, w tym bazę lotniczą Al Udeid, która jest kluczowym regionalnym atutem strategicznym. Przyszłość tej bazy i szersza współpraca wojskowa, np. dostęp do sprzedaży sprzętu wojskowego, mogłaby zostać wykorzystana jako karta przetargowa. Naciski ekonomiczne mogłyby oferować zachęty, takie jak przyszłe umowy handlowe, lub nakładać ukierunkowane sankcje na osoby lub podmioty. Stany Zjednoczone mogą także podjąć próbę współpracy z innymi sojusznikami, takimi jak Arabia Saudyjska i Turcja, aby wpłynąć na Katar.

W artykule szczegółowo opisano przykłady sytuacji, w których Stany Zjednoczone „pociągają do odpowiedzialności osoby odpowiedzialne za śmierć swoich obywateli”, a Levy podkreśla, że jest to część długiej tradycji amerykańskiej. Artykuł byłby bardziej przekonujący, gdybyśmy nie widzieli niepowodzeń wielu administracji w zastosowaniu środków niezbędnych do nakłonienia Jordanii do wydania sprawczyni masakry w Sbarro, odpowiedzialnej za śmierć 16 osób, w tym dwojga Amerykanów.

Jeśli kraj taki jak USA nie będzie stosował prawa międzynarodowego w stosunku do siebie, jakie są szanse, że jakikolwiek kraj zastosuje prawo międzynarodowe w stosunku do innych?

Link do oryginału: https://elderofziyon.blogspot.com/2023/10/better-question-what-does-international.html

Elder of Ziyon, 18 października 2023

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Daled Amos
(Bennet Ruda) 

Izraelski bloger piszący o historii i problemach Bliskiego Wschodu, a w szczególności Izraela.  http://daledamos.blogspot.com/