Obrona granic UE i USA bardziej przypomina sito niż mur. Od czasu objęcia urzędu prezydenta przez Joe Bidena w styczniu 2021 r. prawie siedem milionów migrantów napłynęło przez granicę Meksyku ze Stanami Zjednoczonymi. Liczba miesięcznych interwencji amerykańskiej Straży Granicznej z migrantami jest rekordowa. Wysokie są również przepływy migracyjne do Europy. Tylko w tym roku do Hiszpanii na małych łódkach przypłynęło 20 tysięcy osób, głównie młodych mężczyzn z Algierii, Maroka, Senegalu i Mali. [2] Nielegalna migracja do Wielkiej Brytanii wzrosła o 17 procent, przy czym 85 procent z nich przybywa na małych łódkach z Francji. [3] W tym roku do Włoch drogą morską przybyło dwa razy więcej migrantów – 113 500 – niż o tej samej porze w roku ubiegłym. [4]
Arabia Saudyjska wyróżnia się, ponieważ jest tak agresywna, ale nie jest w tym sama. Zastrzeleni zostali także syryjscy migranci próbujący przedostać się do Turcji. Afrykańscy migranci przybywający do Republiki Południowej Afryki z innych krajów byli masakrowani. Niektóre kraje rozwinięte wydają się unikać presji migracyjnej poprzez politykę ceniącą jednorodność etniczną i wykluczającą obcokrajowców. Przykładami są Japonia i Korea Południowa (dwa kraje o bardzo niskim współczynniku dzietności), ale na Zachodzie takie stanowisko wydaje się niemożliwe.
Chociaż globalizacja gospodarcza mogła trafić na problemy od czasu pandemii Covid-19, przepływy migracyjne powróciły wraz z wygaśnięciem pandemii. Migranci na Zachód – i ich zachodni postępowi zwolennicy – nauczyli się manipulować i naginać prawa i światowe konwencje humanitarne na swoją korzyść. [5] Pojawiły się nowe, dziwne ścieżki, na przykład, Mauretańczycy wykorzystują tanie bilety przez Atlantyk i tymczasowe wizy do nikaraguańskiego reżimu dyktatora Daniela Ortegi jako fortel, by przedostać się do Stanów Zjednoczonych. [6]
I choć duży odsetek osób przybywających do Stanów Zjednoczonych i Europy to samotni, często słabo wykształceni mężczyźni, napływ imigrantów nie ogranicza się do biednych i pozbawionych środków do życia. Sondaż przeprowadzony w 2022 r. wykazał, że 43,9% nigeryjskich lekarzy chce wyemigrować, a 91,3% z nich stwierdziło, że chce to zrobić ze względu na niskie zarobki w kraju. [7] Księża z Afryki, Ameryki Łacińskiej i Filipin zajmują stanowiska w parafiach katolickich w Ameryce i Europie, borykających się z poważnym niedoborem miejscowego duchowieństwa. [8]
Duża część retoryki na ten temat jest głęboko polaryzująca. Wielu postrzega to jako czyste dobro, zasadniczo jako przepływ niezbędnej siły roboczej tam, gdzie jest ona najbardziej potrzebna. W Hiszpanii lewicowy rząd promuje migrację, wychodząc z założenia, że ci przybysze będą płacić emerytury przyszłej starszej populacji Hiszpanii. Inni potępiają te przepływy migracyjne jako katastrofę, falę mającą na celu zastąpienie rdzennej ludności obcokrajowcami oraz zjawisko niosące przestępczość i niestabilność. 46 procent osób skazanych w Hiszpanii za napaść na tle seksualnym to osoby obcego pochodzenia. [9]
Podczas gdy prezydent Biden zauważył, że do 2040 r. w Ameryce wkrótce będzie „biała mniejszość europejska”, czarnoskórzy mieszkańcy i politycy w Chicago i Nowym Jorku potępili nagłe przybycie dużej liczby migrantów. [10] Stany Zjednoczone są największym światowym odbiorcą międzynarodowych migrantów (Indie są największym źródłem migrantów). [11]
Zamiast potępiać lub oklaskiwać, chciałem wspomnieć o kilku prawdopodobnych trendach dotyczących tego, jak migracja zmieni zarówno Stany Zjednoczone, jak i Europę. Niektóre trendy są oczywiste: w nadchodzących latach Stany Zjednoczone będą bardziej latynoskie, a UE bardziej islamska.
Jedną ze zmian, która wpłynie na Stany Zjednoczone w sposób, którego wielu zdaje się nie w pełni rozumieć, będzie powolna, stała erozja władzy politycznej Czarnych w Stanach Zjednoczonych. Obszary miejskie, które kiedyś były jednolicie czarne i które wydały na świat takich polityków, jak Jesse Jackson i Barack Obama, staną się bardziej „brązowe”, a mieszkańcy są częściej urodzeni za granicą. Zgodnie z tendencją obserwowaną już w Miami kilkadziesiąt lat temu, hiszpańskojęzyczni nowi przybysze będą stopniowo szukać i zapewniać sobie większą reprezentację w tych miastach, zastępując lokalne elity. To napięcie było już widoczne w Los Angeles i Chicago, gdzie Czarni próbują utrzymać się przy władzy, podczas gdy liczba – i ostateczna siła głosu – nowych przybyszów stale rośnie. [12] Spis powszechny Stanów Zjednoczonych 2020 ujawnił znaczny wzrost liczby Czarnych opuszczających obszary miejskie na Północy i udających się do mniejszych miast, przedmieść, a nawet Południa. [13]
Zasady różnorodności stworzone na Zachodzie, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, oznaczają, że „różnorodne” przybywające obce populacje odniosą pewne korzyści w stosunku do lokalnych mieszkańców, nie tylko lokalnych białych, ale także lokalnych nie-białych. Jest to interesująca ironia losu, że potomstwo indyjskich braminów i oligarchów z Ameryki Łacińskiej będzie prawdopodobnie uważane za część „uciskanej” zróżnicowanej populacji Stanów Zjednoczonych, godnej pierwszeństwa zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym, gdy już dotrze do wybrzeży Ameryki.
Kolejnym wydarzeniem wartym obserwacji będzie być może wybuchowe połączenie polityki etnicznej i pokoleniowej. Na Zachodzie jednym z uzasadnień zwiększonych przepływów migracyjnych jest to, że są one potrzebne do wsparcia państwa opiekuńczego, w tym płacenia na emerytury dla osób starszych. [14] Ale przynajmniej początkowo będzie to oznaczać, że pracujący młodzi ludzie będą w dużej mierze rekrutowali się z nowo przybyłych, którzy będą mieli płacić na osoby starsze z pierwotnej populacji, co jest niewypowiedzianym i niesprawdzonym układem społecznym i pokoleniowym.
Jeszcze inna konsekwencja, choć być może nie całkiem niezamierzona, wystąpi nie na Zachodzie, ale w krajach, z których uciekają migranci. Chociaż drenaż mózgów jest problemem oczywistym, jeszcze ważniejszym skutkiem będzie eksport sprzeciwu politycznego. W tym przypadku Kuba ze ponad 60-letnim „eksportem” swojej opozycji politycznej była wczesnym modelem. [15]
Należy spodziewać się tych samych tendencji w wykorzystywaniu migracji jako politycznego zaworu bezpieczeństwa w regionach takich jak Afryka Północna i Bliski Wschód. W rezultacie powstaną reżimy, które będą jeszcze bardziej zwapnione i odporne na zmiany niż wcześniej, jak sklerotyczny reżim na Kubie. Zamiast spiskować na rzecz rewolucji w kraju, zdesperowani i niezadowoleni będą spiskować, jak odejść. [16] Być może tracą młodych ludzi i część dobrze wykształconych warstw społeczeństwa – tendencja, która będzie bolesna w przyszłości – ale reżimy w Algierii i Kairze zostaną wzmocnione, zachęcając własnych dysydentów do emigracji. Mniejsza populacja i mniej niezadowolonych będzie oznaczać mniejszą presję na zmiany.
Jak na ironię, te przepływy migracyjne prawdopodobnie osłabią tendencje demokratyczne w krajach wysyłających, kładąc jednocześnie większy nacisk na procesy demokratyczne w krajach przyjmujących. Jest to szczególnie prawdziwe w krajach, w których elity znacznie bardziej opowiadają się za nieograniczoną migracją niż głosujące społeczeństwo. [17]
Eksportowanie krytyków pomoże tym reżimom wysyłającym. Ale paradoksalnie stworzą także populacje w obcych krajach, które nie tylko będą wysyłać przekazy pieniężne do domu, ale stworzą potężne „lobby” – na ulicy – w Europie, jak widzieliśmy w przypadku tureckich Szarych Wilków [18 ] w niektórych regionach, oraz miejskich twardzieli z Algierii we Francji, którzy nadal zachowują żarliwą, wyidealizowaną lojalność wobec kraju, z którego pochodzą oni lub ich rodzice.
Wielu ludzi wie, że muzułmańscy migranci drugiego pokolenia są podatni na propagandę dżihadu, ale wielu innych było podatnych na propagandę reżimu, która przyczyniała się do niestabilności i niezgody na Zachodzie, a nie tylko do terroryzmu. [19] Podczas ostatnich zamieszek we Francji dyktatura algierska pozowała nie tylko na „moralnego opiekuna” algierskich imigrantów, ale także ich potomków. [20]
Tendencje te występują już teraz, zanim migracja związana ze zmianą klimatu stanie się główną sprawą globalną. [21] Ostre podziały i tarcia spowodowane historycznymi przepływami ludności niewątpliwie doprowadzą w najbliższej przyszłości do innych, mniej przewidywalnych wyzwań. Jednym z głównych wyzwań dla rządów zachodnich będzie uporanie się z tą kwestią, która jest zadaniem nie tylko administracyjnym i technicznym, ale także głęboko politycznym i powodującym podziały.
Alberto M. Fernandez jest wiceprezesem MEMRI.
MEMRI Daily Brief Nr 516, 29 sierpnia 2023
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
