Większość Arabów, którzy uciekli ze swoich domów w 1948 roku, uciekła ze strachu przed wojną, zanim zobaczyli choćby jednego syjonistycznego żołnierza. Nawet historycy „Nowej Fali” zgadzają się, że fale arabskich ucieczek do czerwca 1948 roku wywołał strach przed wojną i że do tego momentu nie było żadnych wysiedleń.
Interesującą rzeczą jest fakt, że pierwsza fala uciekających, w grudniu 1947 i styczniu 1948 roku składała się z ludzi bogatych; do czerwca wyjechało wielu przywódców. Cała struktura społeczna Arabów w Palestynie załamała się i kiedy ludność arabska zobaczyła, że przywódcy porzucili ich, wyjechali także.
Z Wikipedii:
Według Efraima Karsha w kwietniu 1948 roku "wyjechało około 100 tysięcy Palestyńczyków, głównie z dużych ośrodków miejskich Jaffa, Hajfa i Jerozolima , i ze wsi na równinie przybrzeżnej. W ciągu miesiąca te liczby niemal podwoiły się; a na początku czerwca… wyjechało około 390 tysięcy Palestyńczyków”. 30 tysięcy Arabów, głównie intelektualistów i członków elity społecznej, uciekło z Palestyny w miesiącach po zaaprobowaniu planu podziału, podważając społeczną infrastrukturę Palestyny. W magazynie „Time” z 10 maja 1948 roku czytamy: „Pewien brytyjski funkcjonariusz powiedział w zeszłym tygodniu w Jerozolimie: ‘Cała klasa effendi odeszła. To nadzwyczajne, jak wielu młodych nagle decyduje, że to jest dobry czas na ponowienie ich studiów w Oxfordzie…’”
Chociaż pytanie wydaje się retoryczne, należy je zadać: dlaczego arabska struktura społeczna rozpada się w oczekiwaniu walk, a żydowska pozostaje nienaruszona? Żydzi z pewnością bali się, a tym, których złapali Arabowie, nie okazywano żadnego miłosierdzia, jak napisał Joseph Schechtman:
Arabskie działania wojenne przeciwko Żydom w Palestynie… zawsze odznaczały się masowym zabijaniem, okaleczaniem, gwałceniem, plądrowaniem i grabieżą. Ten atak 1947-48 na społeczność żydowską był brutalniejszy niż kiedykolwiek przedtem. Do czasu inwazji armii arabskich na Izrael w sam dzień jego narodzin, 15 maja 1948 roku, nie było absolutnie żadnego zmiłowania dla Żyda, który wpadł w ręce arabskie. Ranni i martwi byli na równie okaleczani. Każdy członek żydowskiej społeczności był uważany za wroga, którego trzeba bezlitośnie zniszczyć.
Niemniej Żydzi zostali, a Arabowie uciekli. Dlaczego?
Oczywistą przyczyną jest to, że Żydzi nie mieli dokąd iść. Izrael był ich domem i jego sąsiedzi zamordowaliby ich. Nie mieli wyboru.
Arabowie mieli wybór. Wiele arabskich rodzin żyło w Palestynie nie dłużej niż stulecie i praktycznie wszyscy muzułmańscy Arabowie mogli prześledzić historię swojej rodziny, która pokazywała ich podróże po całym Bliskim Wschodzie, od początków w Arabii, Jemenie lub Egipcie. Idea odrębnych narodów arabskich była nadal nowa – Imperium Osmańskie panowało nad całym Bliskim Wschodem do końca I Wojny Światowej, zaledwie trzydzieści lat wcześniej – i Arabowie uważali cały region za swój dom, nie zaś tylko „Palestynę”. Palestyna była tylko jeszcze jednym arabskim regionem i ich więzy tam nie były silne.
Z drugiej strony, zakładali, że mogą bez problemu imigrować do innych krajów arabskich. Kto mógł przewidzieć, że nie będą w stanie zintegrować się w ziemiach swoich rodaków Arabów? Myśl, że przez dziesięciolecia pozostaną bezpaństwowcami była niewyobrażalna.
Żydzi nie mieli żadnego wyboru. Żydzi musieli walczyć o swój kraj lub zginąć walcząc. Mimo że większość Żydów była niedawnymi imigrantami, ich psychologiczne więzi z Erec Izrael były dużo silniejsze niż więzi Arabów palestyńskich, których przywódcy uciekli na widok pierwszych oznak kłopotów.
W pewnym sensie 1948 rok był testem, która populacja bardziej chciała tej ziemi.
Istnieje powód tego, że większość wojowników arabskich nie była z Palestyny. Idea olbrzymiego zwycięstwa, romantyczna wizja pokonania i zmasakrowania Żydów była silna w świecie muzułmańskim i przyciągnęła awanturników i dżihadystów. Ale faktyczni arabscy mieszkańcy tej ziemi chcieli po prostu żyć jako Arabowie – nie jako Palestyńczycy, bo żaden z nich się tak nie identyfikował, chcieli żyć jako Arabowie – gdziekolwiek. Ci, którzy walczyli z Żydami, bronili własnych wsi i miast, ale nie interesowała ich obrona „Palestyny”, z którą nigdy się nie identyfikowali.
Kraje arabskie były rozsierdzone, że mężczyźni z Palestyny uciekli do nich i trzeba było zmuszać uchodźców, by wrócili i walczyli.
Ostatecznie, arabskie więzi z ich domniemaną ojczyzną były znacznie słabsze niż ”kolonialnych” Żydów. Zwycięzcami byli ci, którzy bardziej chcieli tej ziemi.
Ludzie, którzy kochają swój kraj, nie uciekają przy pierwszej okazji. Ludzie, którzy kochają swój kraj, zostają i walczą o niego.
Dlatego Żydzi zostali, a Arabowie uciekli. Dlatego Żydzi zasługują na własne państwo w swojej historycznej ojczyźnie znacznie bardziej niż Arabowie zasługują na jeszcze jedno państwo arabskie w jednym maleńkim zakątku olbrzymiego świata arabskiego.
Nakba Day: Why did the Arabs flee in 1948 and the Jews didn't?
Elder of Ziyon, 15 maja 2019
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Elder of Ziyon
Amerykanski bloger, autor blogu pod tym samym tytułem, który charakteryzuje tradycyjne niezwykle rzetelne dziennikarstwo zorientowane na sprawdzanie informacji przekazywanych o Izraelu przez dziennikarzy, dla których fakty są mniej istotne niż podżeganie do nienawiści.
