______________________
Londyn, 14 lipca (1923) — Ze wszystkich bigoterii, które niszczą człowieczeństwo nie ma głupszej niż antysemityzm. Nie ma podstawy w rozumowaniu – nie jest zakorzeniony w wierze – nie aspiruje do żadnego ideału – jest tylko jednym z tych oślizgłych i szkodliwych chwastów, które rosną w bagnie nienawiści rasowej.
Jak całkowicie pozbawiony jest rozumu, można wywnioskować z faktu, że jest on prawie całkowicie ograniczony do narodów, które czczą żydowskich proroków i czczą narodową literaturę Hebrajczyków jako jedyne natchnione przesłanie przekazane ludzkości przez Bóstwo i których jedyna nadzieja zbawienia opiera się na przykazaniach i obietnicach wielkich nauczycieli judaizmu.
Mimo to, w oczach tych fanatyków, dzisiejsi Żydzi nic nie potrafią zrobić dobrze. Jeśli są bogaci, są ptakami drapieżnymi. Jeśli są biedni, są robactwem. Jeśli opowiadają się za wojną, to dlatego, że chcą wykorzystać krwawe waśnie gojów dla własnych korzyści. Jeśli pragną pokoju, są albo instynktownymi tchórzami, albo zdrajcami. Jeśli dają hojnie - a nie ma bardziej hojnych dawców niż Żydzi - robią to w jakimś egoistycznym celu. Jeśli nie dają — to czego można oczekiwać od Żyda?
Jeśli robotnicy są uciskani przez wielki kapitał, chciwość Żyda jest za to odpowiedzialna. Jeśli robotnicy buntują się przeciwko kapitałowi – jak to miało miejsce w Rosji – również za to obwinia się Żyda. Jeśli mieszka w obcym kraju, musi być prześladowany i wypędzony z niego. Jeśli chce wrócić do swojego kraju, trzeba mu to uniemożliwić. Przez wieki, w każdym kraju, cokolwiek czynił, zamierzał lub czego nie czynił, towarzyszyło echo brutalnego krzyku jerozolimskiego motłochu przeciwko największemu ze wszystkich Żydów – „Ukrzyżuj go!”
Nic dobrego nie wyszło z narodów, które krzyżowały Żydów. Jest to nędzny i małoduszny sport, pozbawiony wszelkich prawdziwych cech męskości. a ci, którzy się temu oddają, pierwsi uciekną, jeśli będzie w tym jakiś element niebezpieczeństwa. Żydożercy należą na ogół do osób, które znajdowały dobre powody, by uchylać się od służby wojskowej, gdy ich własny kraj był w niebezpieczeństwie.
Najnowszym przejawem tej nędznej postawy jest agitacja przeciwko osiedlaniu biednych Żydów na ziemi rozsławionej przez ich ojców. Palestyna pod rządami Żydów utrzymywała kiedyś populację 5 milionów. Pod niszczycielskimi rządami Turków ledwo utrzymywała 70-tysięczną populację. Ziemia mlekiem i miodem płynąca to obecnie w większości kamienista i szpetna pustynia. Cytując jednego z najzdolniejszych i najbardziej dalekowzrocznych biznesmenów naszych czasów: „Jest to kraj o ogromnych możliwościach mimo straszliwego zaniedbania jego zasobów w wyniku złych rządów tureckich. Jego wspaniała posiadłość została zniszczona przez stulecia zaniedbań. Turcy wycinali lasy i nigdy nie zadali sobie trudu, by je ponownie zasadzić”.
Jedną z osobliwości żydożercy jest to, że uwielbia Turka.
Jeśli Palestyna ma zostać przywrócona do stanu zbliżonego do jej starożytnego dobrobytu, musi to nastąpić przez osiedlenie Żydów na ich ziemi. Stan, do którego ziemia została doprowadzona przez stulecia najbardziej niszczycielskiego ucisku na świecie, jest taki, że odbudowa jest możliwa tylko przez rasę, która z powodów uczuciowych jest przygotowana do poniesienia i znoszenia ofiar w tym celu.
Jaka jest historia osadnictwa żydowskiego w Palestynie? Nie zaczęło się to od deklaracji Balfoura. Sto lat temu w całej Palestynie było ledwie 10 tysięcy Żydów. Przed wojną było ich 100 tys. Wojna znacznie zmniejszyła te liczby, a imigracja od 1918 r. ledwie wypełniała luki. Przy obecnym zastraszającym tempie postępu upłynie jeszcze wiele lat, zanim osiągnie 200 tysięcy.
Osadnictwo żydowskie rozpoczęło się praktycznie 70 lat temu. Zaczęło się w 1854 — kolejnym roku wojny. Sułtan miał dobre powody, by zjednać sobie Żydów w tym roku, podobnie jak alianci w 1917. Tak więc zaczęło się osadnictwo żydowskie w Palestynie. Od tego dnia postępuje powoli, ale stabilnie. Dostępna ziemia nie należała do najlepszych. Trzeba było negocjować uprzedzenia i obawy. Należało ostrożnie unikać wszystkiego, co miało charakter masowego wywłaszczania arabskich rolników, nawet za gotówkę. Dlatego Żydzi byli często zmuszani do osiedlania się na jałowych wydmach i malarycznych bagnach.
Wszędzie żydowski rolnik produkuje większe i bogatsze plony niż jego arabski sąsiad. Wprowadził do Palestyny bardziej naukowe metody uprawy, a jego przykład wywiera dobroczynny wpływ na prymitywną uprawę chłopów arabskich. Minie dużo czasu, zanim Kanaan ponownie stanie się krainą mlekiem i miodem płynącą. Nie można zatrzeć skutków zaniedbań i złych rządów przez wieki wydaniem deklaracji. Wycinanie drzew sprawiło, że gleba nie jest chroniona przed ulewnymi deszczami, a skały, które kiedyś były zielone od winnic i gajów oliwnych, zostały nagie. Tarasy, które budowały wieki cierpliwej pracy, zostały zniszczone przez kilka pokoleń tureckiej głupoty. Nie można ich przywrócić w ciągu jednego pokolenia. Jeśli osadnictwo ma się rozwijać na zadowalającą skalę, trzeba dokonać wielkich robót irygacyjnych.
Palestyna ma pod pewnymi względami zalety dla współczesnego osadnika, które dla jej starożytnych mieszkańców były uszczerbkiem.
Jej jedna wielka rzeka z dwoma dopływami jest rwąca i ma wielki spadek. Jako źródło energii jest to godne podziwu. Czy to do irygacji, czy do tworzenia nowych gałęzi przemysłu, ten dar lub przyroda Palestyny nadaje się do eksploatacji niemożliwej przed odkryciami naukowymi ubiegłego wieku. Płaskowyż Judei ma opady deszczu, które zebrane w zbiornikach w odpowiednich ośrodkach uczyniłyby ogród z "pustyni judzkiej". Gdyby tak się stało, zarówno Arabowie, jak i Żydzi mieliby udział w dobrobycie.
Niewiele jest krajów na świecie, które w mniejszym stopniu wykorzystały swoje możliwości. Weź jego specjalne atrakcje dla turystów. Byłem zdumiony, gdy odkryłem, że w ciągu całego roku Palestynę odwiedza tylko 15 tysięcy osób. Zawiera najsłynniejsze sanktuaria na świecie. Jego historia jest bardziej interesująca dla najbogatszych ludzi na ziemi i lepiej nauczana ich dzieciom niż historia ich własnego kraju. Niektóre z najmniejszych wiosek są lepiej znane niezliczonym milionom niż wiele dobrze prosperujących współczesnych miast.
Setki tysięcy powinny co roku kłaniać się odwiedzając tę świętą ziemię. Dlaczego tego nie robią? Odpowiedź brzmi: złe rządy tureckie odstraszyły pielgrzymów. Ci, którzy tam pojechali, wrócili rozczarowani i pozbawieni złudzeń. Nowożytni „szpiedzy” po powrocie nie zabrali ze sobą soczystych winogron Eszkolu, aby poruszyć tłum pragnieniem pójścia za ich przykładem. Przywieźli do domu przygnębiające opowieści o nędzy, niewygodach i haraczach, które rozwiały urok i zniechęciły do dalszych pielgrzymek. Ustanowiony rząd daje Ziemi Świętej pierwszą szansę od 1900 lat. Ale jest tak wiele nierozwiniętych krajów, które domagają się uwagi cywilizacji, że Palestyna straci tę szansę, jeśli nie zostanie oddana w opiekę jakimś potężnym wpływom. Jedynie Żydzi mogą odkupić ją z pustkowia i przywrócić jej dawną chwałę.
W tym zawierzeniu nie ma niesprawiedliwości wobec żadnej innej rasy. Arabowie nie mają ani środków, ani energii, ani ambicji, by wypełnić ten obowiązek. Imperium Brytyjskie ma zbyt wiele ciężarów na swoich barkach, aby pomyślnie przeprowadzić ten eksperyment. Rasa żydowska, ze swoim geniuszem, zaradnością, wytrwałością i, co nie mniej ważne, swoim bogactwem, sama może wykonać to niezbędne zadanie. Deklaracja Balfoura nie jest klauzulą wywłaszczającą, ale umożliwiającą. To tylko karta równości dla Żydów. Oto jej warunki:
„Rząd Jego Królewskiej Mości przychylnie zapatruje się na ustanowienie w Palestynie narodowego domu dla narodu żydowskiego dołoży wszelkich starań, aby umożliwić osiągnięcie tego celu, przy czym jest rzeczą zupełnie zrozumiałą, że nie uczyni on nic, co mogłoby zaszkodzić obywatelskim czy religijnym prawom istniejących w Palestynie społeczności nieżydowskich oraz prawom i statusowi politycznemu, z jakich Żydzi korzystają w każdym innym kraju”.
Deklaracja ta została następnie zatwierdzona i przyjęta przez prezydenta Wilsona oraz ministrów spraw zagranicznych Francji i Włoch.
Syjoniści nie proszą o nic więcej. Ich wrogowie sugerowali, że dążą do ustanowienia żydowskiej oligarchii w Palestynie, która zredukuje arabskiego mieszkańca do stanu poddaństwa wobec uprzywilejowanej mniejszości hebrajskiej. Odpowiedź na ten zarzut znajduje się w memorandum złożonym przez Stowarzyszenie Syjonistyczne do Ligi Narodów:
„Żydzi nie żądają żadnego przywileju, chyba że będzie to przywilej odbudowy własnym wysiłkiem i poświęceniem ziemi, która – niegdyś była siedzibą kwitnącej i produktywnej cywilizacji, od dawna cierpiała i pozostawała w ruinie. Nie oczekują żadnego uprzywilejowanego traktowania w kwestii praw politycznych lub religijnych. Zakładają jako rzecz oczywistą, że wszyscy mieszkańcy Palestyny, czy to Żydzi, czy nie-Żydzi, będą pod każdym względem traktowani na zasadzie doskonałej równości. Nie szukają udziału w rządzie poza tym, do którego mogą być uprawnieni na mocy konstytucji jako obywatele kraju. Nie proszą o żadne przysługi. Krótko mówiąc, nie proszą o nic więcej niż zapewnioną możliwość pokojowego budowania własnego domu narodowego własnymi wysiłkami i odniesienia sukcesu dzięki własnym zasługom”.
Jest to skromna prośba, którą ci wygnańcy z Syjonu proponują narodom. I z pewnością sprawiedliwe jest, aby było im to przyznane, a skoro zostało przyznane, to wykonane w sposób, w jaki ludzie honoru wypełniają swoje zobowiązanie.
Na świecie jest 14 milionów Żydów. Należą do rasy, która przez co najmniej 1900 lat była poddawana prześladowaniom, grabieżom, masakrom i mękom niekończących się szyderstw, rasy, która przetrwała prześladowania, różnorodne tortury fizyczne, materialne i psychiczne zadawane ofiarom; [prześladowania], których zjadliwość i złośliwość, z jaką były podtrzymywane; długi czas w jakich trwały, a przede wszystkim męstwo i cierpliwość, z jaką były znoszone, nie mają sobie równych w historii jakiegokolwiek innego ludu.
Czy proszą o zbyt wiele, by ci spośród nich, których cierpienia są najgorsze, mogli znaleźć schronienie w ziemi, którą ich ojcowie uświęcili blaskiem geniuszu, wzniosłością myśli, poświęceniem swojego życia i inspiracją ich przesłania dla ludzkości?
Link do oryginału: https://elderofziyon.blogspot.com/2023/07/written-100-years-ago-david-lloyd.html
Elder of Ziyon, 21 lipca 2023
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
