Prawda

Wtorek, 19 marca 2024 - 12:53

« Poprzedni Następny »


Dlaczego Izrael jest oceniany inaczej.
Międzynarodowe wyzwania Jerozolimy


Shale Horowitz 2023-04-21

Dom zniszczony przez rakietę Hamasu, Yahud, Izrael, 22 lipca 2014. Najczęściej, gdy państwo żydowskie odpowiada na akty agresji, jest karane za „nieproporcjonalne użycie siły”.
Dom zniszczony przez rakietę Hamasu, Yahud, Izrael, 22 lipca 2014. Najczęściej, gdy państwo żydowskie odpowiada na akty agresji, jest karane za „nieproporcjonalne użycie siły”.

Podczas gdy Izrael świętuje siedemdziesiątą piątą rocznicę swojego istnienia, pozostaje jedynym państwem na świecie, któremu stale grozi unicestwienie ze strony bliższych i dalszych sąsiadów. Jednak z niepokojącą regularnością, która stała się aż nazbyt dobrze znana w ostatnich dziesięcioleciach, ilekroć państwo żydowskie odpowiada na akty agresji, najczęściej jest karane za „nieproporcjonalne użycie siły”. To, że taka hańba została zarezerwowana wyłącznie dla Izraela, jest tym bardziej zdumiewające, zarówno dlatego, że przemienia ofiarę w agresora, jak i z powodu tolerancyjnego podejścia społeczności międzynarodowej do niezliczonych konfliktów, które wiążą się z dużo ostrzejszym i bardziej masowym użyciem siły w odpowiedzi na znacznie mniejsze zagrożenia. Jak należy rozumieć tę rozbieżność i jakie są jej konsekwencje dla Izraela?

Ludobójcze cele wrogów Izraela


Od początku konfliktu arabsko-żydowskiego w następstwie I wojny światowej, państwa arabskie i Arabowie palestyńscy dążyli do zapobieżenia przywróceniu państwowości żydowskiej w Ziemi Izraela, zgodnie z postanowieniami Ligi Narodów z 1922 r. i jej następczyni, ONZ w 1947 r. [1] Nie mogąc osiągnąć tego celu, postanowili zniszczyć powstające państwo żydowskie przy urodzeniu – nie po to, by ustanowić państwo arabskie na jego ruinach, ale by podzielić jego terytorium między sąsiednie kraje arabskie. Jak przyznał  sekretarz generalny Ligi Arabskiej Abdel Rahman Azzam:

[Król Transjordanii] Abdullah miał pochłonąć centralne regiony górskie Palestyny, z dostępem do Morza Śródziemnego w Gazie. Egipcjanie mieli dostać Negew. [Galilea] poszłaby do Syrii, z wyjątkiem tego, że część przybrzeżna aż do Akki zostałaby dodana do Libanu. [2]

Powtarzające się porażki na polach bitew przekonały niektóre państwa arabskie, że siła zbrojna nie zadziała, czego kulminacją był traktat pokojowy egipsko-izraelski z 1979 r., a następnie porozumienie pokojowe jordańsko-izraelskie z 1994 r. oraz porozumienia Abrahamowe ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi (ZEA), Bahrajnem, Maroko i Sudanem w 2020 r. Jednak wiele państw arabskich stanowczo sprzeciwiało się prawu Izraela do istnienia, od 1979 r. dołączyła do nich Islamska Republika Iranu i jej zagraniczne milicje, w szczególności libański Hezbollah. Ani jeden palestyński przywódca od lat dwudziestych ubiegłego wieku do tej pory nie pogodził się z ideą żydowskiej państwowości ani nie wyrzekł się pragnienia zniszczenia Izraela. Nawet rzekomo największą oznakę palestyńskiego umiarkowania – tzw. proces Oslo, czyli porozumienie między Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) a Izraelem – kierownictwo palestyńskie uważało za strategiczny środek, który nie miał prowadzić do osiągnięcia rozwiązania w postaci dwóch państw – Izraela i palestyńskiego państwa na Zachodnim Brzegu [Judei i Samarii] i w Gazie – lecz do zastąpienia państwa Izrael palestyńskim państwem arabskim. [3]


Wrogowie Izraela wykorzystali wszystkie dostępne im środki, aby zniszczyć państwo żydowskie – od bojkotu ekonomicznego i politycznego ostracyzmu, przez powtarzające się wojny międzypaństwowe, po nieustanne kampanie terrorystyczne. Tylko podczas wojny 1948 r. armie arabskie zdołały najechać szereg miejscowości żydowskich i wypędzić całą ich ludność. [4] Izraelscy cywile zawsze byli zabijani lub deportowani, a jedyną przeszkodą dla tego ludobójczego celu jest militarna przewaga Izraela. Przez cały czas arabskie oświadczenia i działania nie pozostawiały wątpliwości co do straszliwego losu, jaki czeka ludność żydowską Izraela, gdyby przegrał choć jedną wojnę. [5]


W poszukiwaniu współistnienia


Natomiast ruch syjonistyczny i państwo Izrael zawsze dążyły do współistnienia, zarówno z sąsiednimi państwami arabskimi, jak i z Arabami palestyńskimi. [6] Dążąc do narodowego samostanowienia w całej Ziemi Izraela – ojczyźnie przodków Żydów – przywódcy syjonistyczni i izraelscy, w obliczu ograniczeń geopolitycznych i demograficznych oraz narzuconych przez siebie ograniczeń normatywnych, zawsze byli skłonni do kompromisu w sprawie swoich celów terytorialnych. Obejmowało to początkowe zaakceptowanie „rozwiązania w postaci dwóch państw”, kiedy zostało ono po raz pierwszy przedstawione w lipcu 1937 r. przez Komisję Peela, [7] i ponownie przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w listopadzie 1947 r., do dalszej akceptacji pomysłu przez wszystkich izraelskich premierów w epoce Oslo (z wyjątkiem Icchaka Rabina, który przewidywał „niezależny byt palestyński nie będący państwem”). [8] Zgodnie z tym myśleniem w 1994 r. utworzono zdominowaną przez OWP Autonomię Palestyńską (AP), która do stycznia 1997 r. przejęła kontrolę nad 95 procentami palestyńskich mieszkańców Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy. Na spotkaniach na szczycie w Camp David i Annapolis pod auspicjami USA (odpowiednio w lipcu 2000 i listopadzie 2007) Izrael zgodził się na utworzenie państwa palestyńskiego w całej Gazie i prawie na całym Zachodnim Brzegu, ale przywódcy OWP odrzucili tę propozycję. [9]


Podniesienie flagi Izraela w Ejlacie pod koniec wojny 1948 r., w marcu 1949 r. Interwencja wielkich mocarstw uratowała armie arabskie przed zniszczeniem w wojnach z Izraelem w latach 1948 i 1973.
Podniesienie flagi Izraela w Ejlacie pod koniec wojny 1948 r., w marcu 1949 r. Interwencja wielkich mocarstw uratowała armie arabskie przed zniszczeniem w wojnach z Izraelem w latach 1948 i 1973.

Co więcej, podczas gdy względna potęga militarna Jerozolimy znacznie z biegiem czasu wzrosła, stanowi ona jedynie ograniczone zagrożenie dla swoich wrogów. Izrael nie tylko nigdy nie dążył do podboju i zniszczenia otaczających go państw arabskich, nawet gdy one dążyły do jego zniszczenia, ale jego umiarkowanie i podatność na presję ze strony wielkich mocarstw dawały jego wrogom znaczną swobodę przeprowadzania konwencjonalnych i niekonwencjonalnych ataków bez obawy o katastrofalne skutki. Interwencja wielkich mocarstw uratowała armie arabskie przed zniszczeniem w wojnach 1948 i 1973, zapobiegła utracie terytoriów kontrolowanych przez Arabów w 1948 i 1956 i przyniosła Arabom zdobycze terytorialne w 1973 r. [10] Wojna z 1967 r., w której Izrael zdobył i utrzymał wieloletnią kontrolę nad Zachodnim Brzegiem, Gazą i Wzgórzami Golan, była wyjątkiem potwierdzającym tę regułę, ponieważ jej wynik przeczył oczekiwaniom wynikającym z wcześniejszych konfliktów. W okresach między wojnami Izrael odpowiadał na ataki terrorystyczne odwetem, który był ograniczony nie tylko brakiem dalekosiężnych celów wykraczających poza odstraszanie, ale także chęcią zminimalizowania ofiar wśród ludności cywilnej i uniknięcia eskalacji do wojny totalnej. Ta powściągliwość z kolei osłabiła odstraszanie, często prowadząc do bardziej długotrwałych ataków o niskiej intensywności i większej liczbie izraelskich ofiar cywilnych i wojskowych.


Brak marginesu pozwalającego na błąd


Mimo rosnącej potęgi militarnej Izraela, ludobójcze cele jego wrogów i niewielkie rozmiary kraju, spowodowały powstanie ciągle zmieniającego się wachlarza strategicznych zagrożeń, które pozostawiają niewielki margines dla błędu. Wojna 1973 roku pokazała druzgocące konsekwencje strategicznego zaskoczenia, gdy nowo nabyta przez Egipt radziecka broń niemal przyniosła zwycięstwo militarne, a Izrael desperacko błagał o dostawy amerykańskiej  broni na dużą skalę, aby utrzymać swoją pozycję. [11]


Podobnie nowe i niekonwencjonalne metody i technologie wielokrotnie groziły ogromnymi kosztami i pogorszeniem warunków życia w Izraelu. Obejmowało to transgraniczne ataki terrorystyczne z Egiptu, Syrii, Jordanii i Libanu w latach 1950-1980, poprzez ciągłe ataki rakietami i pociskami artyleryjskimi z Libanu dokonywane przez OWP i Hezbollah, wojnę terroru Jasera Arafata z lat 2000-04 (eufemistycznie nazywanej „Intifadą Al-Aksa”), do trwających od dziesięcioleci ataków rakietowych Hamasu na skupiska ludności Izraela. Najbardziej niebezpieczne ze wszystkich były irackie, syryjskie i irańskie zawzięte starania o broń nuklearną z towarzyszącym im egzystencjalnym zagrożeniem dla Izraela. I choć Izrael zniszczył irackie i syryjskie reaktory jądrowe, każdy z nich jednym nalotem, zniszczenie programu broni jądrowej Teheranu, które szybko zbliża się do ukończenia, może nie tylko wykraczać poza możliwości operacyjne Izraela, ale także musi wywołać totalną wojnę z Iranem i Hezbollahem. Ten pełnomocnik Iranu zgromadził obecnie około 150 tysięcy rakiet i pocisków, które mogą uderzać w skupiska ludności i strategiczne cele na całym terytorium Izraela.


Porównanie konfliktów


Trudno znaleźć pojedynczy konflikt międzypaństwowy w okresie powojennym, który obejmowałby tak rażącą asymetrię celów, środków i poziomów zagrożenia, jak konflikt arabsko-izraelski. Na przykład Pakistan przeprowadził dwie nieudane inwazje na kontrolowane przez Indie części spornego regionu Kaszmiru i wykorzystuje islamistycznych rebeliantów do zdestabilizowania tych terytoriów; Azerbejdżan i Armenia od czasu do czasu ścierały się o sporny region Górskiego Karabachu, a Etiopia i Somalia wielokrotnie walczyły o pustynię Ogaden. Moskwa dokonała inwazji na Afganistan w grudniu 1979 roku i od 2014 roku jest uwikłana w trwającą konfrontację z Kijowem, kiedy to najechała wschodnie regiony Ukrainy i zaanektowała Krym. Jednak wszystkie te konflikty międzypaństwowe oraz inne wiązały się z ograniczonymi celami terytorialnymi i związanymi z bezpieczeństwem oraz miały ograniczony wpływ na szersze społeczeństwa tych krajów. Nie zagrażały istnieniu walczących państw. Rosyjska inwazja z lutego 2022 r. miała na celu zajęcie części terytorium Ukrainy i odtworzenie ukraińskiego państwa satelickiego. Nie dążyła do eksterminacji narodu ukraińskiego.[12] Jedynymi państwami, które stoją w obliczu hipotetycznej groźby wyginięcia, są Tajwan i Korea Południowa, ale te przypadki dotyczą zjednoczenia podzielonych krajów lub grup etnicznych i narodowych, co nie pociąga za sobą żadnej groźby ludobójstwa w rodzaju tej, jaka czyha na izraelskich Żydów. Ta różnica została żywo zilustrowana przez ponowne zjednoczenie Wietnamu i Niemiec.

 

Mimo tych ograniczonych zagrożeń, z wyjątkiem Ukrainy od 2022 r. i Indii, wszyscy walczący w tych konfliktach brutalnie atakowali ludność cywilną, czy to w formie masowych zabójstw i czystek etnicznych, czy umyślnych ataków na infrastrukturę cywilną i skupiska ludności. [13] Stoi to w jaskrawym kontraście do ciągłego dążenia Izraela do unikania ofiar wśród osób niebędących uczestnikami walk, pomimo ludobójczych celów i brutalnych strategii jego wrogów w ostatnich dziesięcioleciach: w szczególności ze strony Iranu i jego pełnomocników Hezbollahu i Hamasu, których ogromne arsenały rakietowe wymierzone są wyłącznie w żydowskie skupiska ludności i infrastrukturę cywilną – a jest to jednoznaczna zbrodnia wojenna i zbrodnia przeciwko ludzkości.

.

Podobny wzorzec dotyczy w zasadzie dużo bardziej powszechnych konfliktów wewnętrznych w okresie po II wojnie światowej. Prawie wszystkie ruchy narodowowyzwoleńcze w tym okresie dążyły do samostanowienia na terytoriach uważanych za dziedzictwo narodowe, ale nie pożądały terytoriów swoich sąsiadów, nie mówiąc już o ich całkowitym unicestwieniu: Molukańczycy, mieszkańcy Papuy Zachodniej i Timoru Wschodniego nie dążyli do zniszczenia Indonezji; Tybetańczycy i Ujgurzy nie dążyli do unicestwienia Chin; Kurdowie nie zagrozili istnieniu Iraku, Iranu czy Turcji; Saharyjczycy nie zagrozili całemu Maroku; Południowi Sudańczycy nie pożądali całego Sudanu; Erytrejczycy i Oromowie nie dążyli do unicestwienia Etiopii; Albańczycy z Kosowa nie dążyli do wyeliminowania Serbii; i katolicy z Irlandii Północnej nie dążyli do zniszczenia Wielkiej Brytanii. I tak dalej, i tak dalej.


Nawet na terytoriach postrzeganych jako część ojczyzny narodowej ruchy te zwykle nie dążyły do zniszczenia rywalizujących z nimi grup etnicznych. Rebelianci islamscy walczący z nie-muzułmańskimi wrogami byli zdecydowanie najbardziej jaskrawym wyjątkiem od tej reguły, często powracając do czystek etnicznych w ramach kampanii mającej na celu wypędzenie wrogich grup z terytoriów, do których rościli sobie tytuł własności. Takie kampanie miały miejsce tam, gdzie islamiści mieli niezbędne możliwości – na przykład w niektórych częściach południowych Filipin, w południowej Tajlandii, w kontrolowanej przez Indie części Kaszmiru oraz w regionie Cabo Delgado w Mozambiku. Gdzie indziej takie kampanie były podejmowane, ale nie powiodły się w obliczu bardziej zdolnych i bezwzględnych państw – na przykład w Dagestanie i innych częściach rosyjskiego Zakaukazia oraz w mocno somalijskich regionach Etiopii. [14] Jednak w żadnym z tych przypadków islamistyczni rebelianci nie stanowili znaczącego zagrożenia dla całego kraju.


W znacznie bardziej powszechnym przypadku, gdy grupy nie dążyły do całkowitego unicestwienia wrogów etnicznych, ich działania wojenne ograniczały się głównie do terytoriów będących przedmiotem sporu, a ataki na ludność cywilną były zwykle bardziej powściągliwe. Na przykład w Timorze Wschodnim rebelianci Fretilin atakowali głównie indonezyjskie siły bezpieczeństwa; i chociaż zabili setki ludzi, którzy współpracowali z władzami indonezyjskimi, nie atakowali bezkrytycznie cywilów z Indonezji lub Timoru Wschodniego. To samo dotyczyło rebeliantów z Ruchu Wolnej Papui w Papui Zachodniej oraz tybetańskich rebeliantów walczących o wyparcie chińskiego reżimu komunistycznego z Tybetu. [15] Iraccy kurdyjscy rebelianci często walczyli ze sobą podczas wojny z reżimem w Bagdadzie i dokonywali ukierunkowanych zabójstw politycznych, ale nie atakowali systematycznie ludności cywilnej. [16] Rebelianci z Sahrawi dążyli do niepodległości Sahary Zachodniej, ale nie atakowali marokańskich cywilów. [17] Igbo i inni rebelianci z Biafry skoncentrowali ataki na nigeryjskich siłach bezpieczeństwa. [18]


Muzułmańscy uchodźcy uciekający ze Srebrenicy gromadzą się we wschodniej Bośni, 13 lipca 1995 r. Serbscy rebelianci bośniaccy zabijali muzułmańskich i chorwackich cywilów w ramach kampanii czystek etnicznych.
Muzułmańscy uchodźcy uciekający ze Srebrenicy gromadzą się we wschodniej Bośni, 13 lipca 1995 r. Serbscy rebelianci bośniaccy zabijali muzułmańskich i chorwackich cywilów w ramach kampanii czystek etnicznych.

Z drugiej strony wiele grup rebeliantów o umiarkowanych celach nie miało żadnych skrupułów przed stosowaniem ekstremalnych metod. Rebelianci w pakistańskim Beludżystanie, domagający się niepodległości, atakowali cywilów  nie-Beludżów, urzędników państwowych oraz chińskich dyplomatów i pracowników. [19] Tamilowie ze Sri Lanki wypędzili inne grupy etniczne z terytoriów, które zajęli, prowadząc kampanie terroru zarówno przeciwko tamilskim, jak i nie-tamilskim cywilom. [20] Rebelianci Jumma w Bangladeszu dokonywali powtarzających się masowych zabójstw bengalskich cywilów; asamscy rebelianci regularnie zabijali nie-asamskich mieszkańców i migrantów w indyjskim regionie Asam; abchascy rebelianci wypędzili prawie wszystkich etnicznych Gruzinów z Abchazji, a bośniaccy Serbowie zabijali bośniackich muzułmanów i chorwackich cywilów w ramach kampanii czystek etnicznych. [21]


Wyważona reakcja Izraela


Jak wypada trwająca od dziesięcioleci walka antyterrorystyczna Izraela na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy w porównaniu z innymi strategiami przeciwpartyzanckimi i antyterrorystycznymi w wewnętrznych konfliktach? W przeciwieństwie do powszechnego błędnego przedstawiania kontroli nad tymi terytoriami po 1967 roku jako „systematycznego ucisku”, Izrael przyjął politykę bezczynności w sferze politycznej i administracyjnej, która miała na celu zachowanie normalności na terytoriach poprzez połączenie bodźców ekonomicznych i minimalnej izraelskiej interwencji. W połączeniu z dostępem do dotychczas odciętej znacznie większej i bardziej zaawansowanej gospodarki Izraela, Zachodni Brzeg i Strefa Gazy doświadczyły niesłychanego wręcz ożywienia społeczno-gospodarczego, które wysunęło ich mieszkańców przed większość ich arabskich sąsiadów. Do tego stopnia, że w latach 70. terytoria te stanowiły czwartą najszybciej rozwijającą się gospodarkę na świecie — wyprzedzając takie „cuda”, jak Singapur, Hongkong i Koreę, i znacznie wyprzedzając sam Izrael. W rezultacie wśród miejscowej ludności, w ciągu dwóch i pół dekady od przejęcia tych terytoriów do rozpoczęcia procesu z Oslo we wrześniu 1993 r. na Zachodnim Brzegu i w Gazie było bardzo niewiele zbrojnego oporu, przy czym większość ataków terrorystycznych pochodziła z zewnątrz – z Jordanii pod koniec lat 60., a następnie z Libanu.[22]


Jak na ironię, dopiero po tym, jak Izrael zrzekł się kontroli nad 95 procentami ludności palestyńskiej na tych terytoriach w styczniu 1997 r., terroryzm osiągnął niespotykane dotąd rozmiary. W ciągu dwóch i pół dekady izraelskiej okupacji poprzedzającej porozumienia z Oslo zamordowano około 400 Izraelczyków; od czasu zawarcia tych „pokojowych” porozumień ponad 1700 Izraelczyków zostało zamordowanych, a kolejne 10 tysięcy zostało rannych - czterokrotnie więcej niż średnia ofiar śmiertelnych w poprzednich dziesięcioleciach. [23] Towarzyszyło temu przekształcenie Strefy Gazy, od 2007 roku znajdującej się pod kontrolą Hamasu, w trwały bastion terrorystów, z którego wystrzelono dziesiątki tysięcy rakiet i pocisków moździerzowych na skupiska ludności Izraela i wywołał cztery nierozstrzygnięte wojny: grudzień 2008 – styczeń 2009, listopad 2012, lipiec-sierpień 2014 i maj 2021.


Reakcja Izraela na wojnę terroru Arafata – najbardziej niszczycielski wybuch palestyńskiej przemocy od wojny 1948 roku – była zaskakująco powolna i niepewna. Chociaż Ariel Szaron doszedł do władzy w lutym 2001 r., u szczytu społecznych żądań stłumienia „Intifady Al-Aksa”, ponad rok zajęło Arielowi Szaronowi zezwolenie na zakrojoną na szeroką skalę operację w kwietniu 2002 r., mającą na celu zniszczenie terrorystycznej infrastruktury OWP na Zachodnim Brzegu, pozostawiając terroryzm w Gazie praktycznie nietknięty. I nawet to nastąpiło tuż po trwającej miesiąc serii zamachów samobójczych, w których zamordowano 126 Izraelczyków – 29, gdy obchodzili Pesach w nadmorskim hotelu.


Reakcja Jerozolimy na lata nieustannych ataków rakietowych Hamasu na izraelskie miasta i wioski była podobnie powściągliwa. Tylko dwie z czterech wojen w Strefie Gazy obejmowały szerzej zakrojone operacje lądowe. Te również powstrzymały się od próby zniszczenia organizacji terrorystycznej, nie mówiąc już o zajęciu całej Gazy. Ciężar operacyjny kampanii antyterrorystycznych spoczywał zatem na izraelskich siłach powietrznych (IAF), które robiły wszystko, co w ich mocy, aby uniknąć ofiar wśród osób nie walczących, w tym przyjęły bezprecedensową taktykę „pukania w dach”. Wiązało się to z wystrzeleniem nieśmiercionośnej amunicji w budynki, w których znajdowały się bazy terrorystyczne lub składy broni, aby umożliwić mieszkańcom opuszczenie ich przed faktycznym atakiem. Oczywiście wielu terrorystów wykorzystało wczesne ostrzeżenie, aby uciec z miejsca zdarzenia. W jednym przypadku IAF umyślnie użył bomby znacznie mniejszej niż potrzebna do ataku na spotkanie przywódców Hamasu, z obawy o możliwe cywilne ofiary, rezygnując w ten sposób z wyjątkowej możliwości wyeliminowania całego przywództwa tej organizacji za jednym razem.


Kraje, które dokonują rzezi


Muzułmańscy uchodźcy Rohingja w Bangladeszu. Mjanma, dawniej Birma, w kampaniach przeciwko etnicznym grupom rebeliantów angażuje się w systematyczne zabójstwa ludności cywilnej i przymusowe wypędzenia.
Muzułmańscy uchodźcy Rohingja w Bangladeszu. Mjanma, dawniej Birma, w kampaniach przeciwko etnicznym grupom rebeliantów angażuje się w systematyczne zabójstwa ludności cywilnej i przymusowe wypędzenia.

Dla kontrastu, wiele państw – w tym niektóre demokracje – stosowało ekstremalne metody w swoich kampaniach przeciwko powstańcom i terrorystom. Po inwazji i aneksji Timoru Wschodniego w 1975 r. siły Indonezji walczące z partyzantami regularnie zabijały lub masakrowały cywilów, zabijając ponad 10 procent populacji do czasu uzyskania przez region niepodległości w 1999 r.; nagłą utratę populacji zastąpili imigranci z Indonezji, którzy utworzyli nową elitę rządzącą. [24] Podobne wydarzenia miały miejsce w Papui Zachodniej, gdzie po przejęciu terytorium przez Indonezję od Holendrów, od 1965 roku toczą się walki. Masowe zabójstwa cywilów prawdopodobnie wyniosły 5-10 procent rdzennej ludności Melanezji. Migranci sprowadzeni z innych części Indonezji ponownie utworzyli nową elitę, stanowiącą obecnie około 900 tysięcy z 2,4-milionowej populacji. [25] Cofając się do 1949 r., Birma toczyła serię zaciekłych wojen z różnymi etnicznymi grupami rebeliantów – najbardziej intensywne i najdłuższe boje toczyły się przeciwko rebeliantom Karen i Kachin, a nie przeciw, jak obecnie w nowszych i szeroko nagłośnionych bojach przeciwko Rohingjom. Systematyczne zabójstwa podejrzanych cywilów, masowe działania wojenne i przymusowe wypędzenia były regularną taktyką. [26]


Kiedy bengalski ruch samostanowienia zdobył zdecydowaną większość w pierwszych demokratycznych wyborach w Pakistanie w 1971 roku, Islamabad odpowiedział kampanią „terroryzowania ludności” – zabijając setki tysięcy ludzi (według niektóry szacunków około trzech milionów), gwałcąc około dwieście tysięcy kobiet i wypędzając dziesiątki milionów wewnątrz kraju i do Indii. [27] W Beludżystanie w latach 1974-77 pakistańskie siły bezpieczeństwa masowo atakowały wioski, w których przebywali powstańcy, i celowo atakowały cywilów z takich wiosek. [28] Od 2004 r. pakistańskie siły bezpieczeństwa i islamistyczne zastępcze milicje, w obliczu bardziej nieuchwytnych rebeliantów Beludżi, którzy unikają bezpośredniej walki, powróciły do strategii „zabij i porzuć”, polegającej na przymusowych wysiedleniach i morderstwach podejrzanych rebeliantów i zwolenników Beludżów. Od 2021 r. zaginęło około 7 tysięcy osób, oprócz tych, o których wiadomo, że zostały zabite. [29]


Protestujący pokazują flagi ISIS i Pakistanu podczas protestu w Srinagar, Dżammu-Kaszmir. Pakistan przeprowadził dwie nieudane inwazje na kontrolowane przez Indie części Kaszmiru i wykorzystał islamskich pełnomocników do zdestabilizowania tych terytoriów.
Protestujący pokazują flagi ISIS i Pakistanu podczas protestu w Srinagar, Dżammu-Kaszmir. Pakistan przeprowadził dwie nieudane inwazje na kontrolowane przez Indie części Kaszmiru i wykorzystał islamskich pełnomocników do zdestabilizowania tych terytoriów.

Bangladesz ustanowił bengalski program osadniczy wraz z kampanią przymusowej asymilacji na zdominowanych przez Jumma wzgórzach Chittagong, a kiedy Jumma zbuntowali się, władze Bangladeszu dokonywały masowych mordów i przymusowych wypędzeń ludności cywilnej. [30] Chiny w Tybecie i Sinciangu prowadziły długoterminowe kampanie przymusowej asymilacji przeciwko mniejszościom etnicznym i osiedliły duże populacje Chińczyków Han, jednocześnie bezlitośnie atakując cywilnych zwolenników lub przypadkowych ludzi wraz z rebeliantami. Ostatnio Pekin zintensyfikował kampanię przymusowej asymilacji w Sinciangu, gdzie ponad milion muzułmańskich Ujgurów jest przetrzymywanych w obozach pracy przymusowej. [31]


Bośniaccy muzułmanie, w odpowiedzi na zabójstwa i wypędzenia muzułmańskich cywilów przez bośniackich Serbów, zemścili się morderstwami i wypędzeniami bośniackich Serbów oraz zainicjowali podobną rundę wzajemnych zabójstw cywilów i wypędzeń z bośniackimi Chorwatami. [32] Serbskie państwo Slobodana Miloševicia, odpowiadając na działania kosowskich albańskich powstańców, zabijało cywilów w ramach kampanii mającej na celu wypędzenie etnicznych Albańczyków z Kosowa. [33] Irak, w trakcie trwającego od dziesięcioleci powstania kurdyjskiego, wymordował dużą liczbę cywilów, zniszczył ponad cztery tysiące wiosek i systematycznie wypędzał Kurdów z regionów przygranicznych i bogatych w ropę. W latach 1987-9 operacje te nasiliły się: broń chemiczna i zorganizowane morderstwa pochłonęły życie około stu tysięcy cywilów, a ponad milion wydalono z ich domów. [34]


W Sudanie główne wojny przeciwko rebeliantom z południa miały miejsce w latach 1963-72 i 1983-2005. W obu wojnach Sudan dążył do zwycięstwa, unicestwiając cywilną obecność na obszarach wiejskich kontrolowanych przez rebeliantów – masowo zabijając cywilów, niszcząc wioski i źródła żywności oraz powodując ogromne fale uchodźców i klęski głodowe. Szacunki są różne, ale w pierwszej wojnie prawdopodobnie zginęło 5-10 procent populacji na południu kraju, a w drugiej znacznie ponad 10 procent. [35] W Etiopii pod rządami Mengistu Haile Mariam (1977-91) podobne systematyczne ataki na ludność cywilną miały miejsce na obszarach działalności rebeliantów Erytrei, Tigraj i Oromo, w tym przymusowe wypędzenia i relokacje oraz głód spowodowany przez władze. W Erytrei i Tigraju mogło zginąć 5 lub 10 procent populacji. Po upadku Mengistu etiopskie operacje przeciwko Oromo, Somalii, a ostatnio rebeliantom Tigraju, były mniej brutalne, ale opierały się w dużej mierze na arbitralnych represjach policyjnych, a czasem na masowym użyciu sił konwencjonalnych i niszczeniu wiosek. W Tigraj ostatnia blokada spowodowała głód na dużą skalę. [36] Maroko, walcząc z saharyjskimi rebeliantami w Saharze Zachodniej, użyło masowej siły, która doprowadziła około połowy populacji Saharyjczyków do szukania schronienia za granicą w Algierii i wprowadziła wystarczającą liczbę marokańskich migrantów i żołnierzy, aby uczynić z Saharyjczyków mniejszość. [37] W Nigerii, kiedy Igbo zbuntowali się w odpowiedzi na masowe zabójstwa i wypędzenia cywilów Igbo, nigeryjskie wojsko okresowo masakrowało i regularnie zabijało cywilów i gwałciło kobiety oraz wielokrotnie bombardowało cele cywilne, jednocześnie nakładając blokadę, która zagłodziła ogromną liczbę Igbo. [38]


Niektóre państwa stosujące tak ekstremalne metody, w tym Bośnia, Pakistan, Irak i Nigeria, stanęły w obliczu zagrożenia ze strony rebeliantów na większych, ważniejszych terytoriach. Innym, takim krajom jak Indonezja, Bangladesz, Chiny, Serbia, Sudan i Maroko, groziła utrata mniej znaczących, bardziej peryferyjnych terytoriów. Nikomu jednak nie groziła całkowita zagłada, tak jak Izraelowi.


Konflikty Turcji



Weźmy również pod uwagę Turcję, która po ludobójstwie dokonanym na Ormianach w I wojnie światowej i powojennych czystkach etnicznych głównie greckich mniejszości chrześcijańskich, w 1974 r. dokonała podboju północnego Cypru (około 36 procent terytorium wyspy) i deportacji całej greckiej ludności. Od tego czasu osadnicy z Turcji podwoili pierwotną populację Turków cypryjskich. [39] Ankara również uporczywie prześladuje swoją liczną mniejszość kurdyjską, która czasami rozszerzała się na antykurdyjskie operacje w Syrii i Iraku. Ponieważ ojciec założyciel współczesnej Turcji, Mustafa Kemal Atatürk, zapobiegł ustanowieniu niezależnego państwa kurdyjskiego po I wojnie światowej, tureccy Kurdowie zostali ogłoszeni „Turkami górskimi”, a język i kultura kurdyjska były represjonowane w edukacji, w środkach masowego przekazu i w życiu codziennym. W okresie międzywojennym wobec buntów kurdyjskich, które zwykle dążyły do pewnego poziomu politycznego samostanowienia, stosowano te same metody, jakie stosowano wobec anatolijskich chrześcijan – przymusowe wypędzenia i masakry.


Konflikt wybuchł ponownie w 1984 r., kiedy Partia Pracujących Kurdystanu (Partiya Karkerên Kurdistan, PKK) rozpoczęła wewnętrzną i transgraniczną rebelię mającą na celu uzyskanie państwowości w zamieszkałym przez Kurdów południowo-wschodnim regionie Turcji. Ankara odpowiedziała represyjną kampanią w późnych latach 80. i 90., która zniszczyła około 3500-4000 kurdyjskich wiosek i wygnała z domów około dwóch do trzech milionów ludzi. [40] Schwytanie i uwięzienie przywódcy PKK Abdullaha Öcalana w 1999 r. doprowadziło do ograniczenia przemocy, ale nie do jej całkowitej eliminacji, przy czym rebelia o mniejszej intensywności i rządowe środki zaradcze były kontynuowane z przerwami obok nieudanych negocjacji. I chociaż w 2003 roku Ankara zmieniła prawo, zezwalając na używanie języka kurdyjskiego w środkach masowego przekazu i w pozaszkolnej działalności kulturalnej, w praktyce nie miało to większego znaczenia, ponieważ władze ścigały kurdyjskojęzyczne media i usuwały kurdyjskich przywódców kulturalnych i politycznych. [41]


Wniosek


Patrząc z perspektywy porównawczej, zachowanie militarne Jerozolimy jest niezwykle powściągliwe, zwłaszcza w obliczu nieustannego egzystencjalnego zagrożenia, przed którym stoi. Jednak jego prawo do samoobrony, a nawet do narodowej egzystencji, jest nadal kwestionowane, podczas gdy jawne ludobójcze zamiary i masowe praktyki jego wrogów są ignorowane lub wybielane. Podczas gdy nieumyślne zabicie jednego palestyńskiego cywila w trakcie izraelskiej operacji antyterrorystycznej może wywołać międzynarodową wrzawę, masakra ponad pół miliona Syryjczyków dokonana przez ich niewybranego władcę i trwające dziesięciolecia represje wobec narodu irańskiego przez ich islamskich władców nie są warte wzmianki w mediach.


Tę niezwykłą anomalię można wyjaśnić, biorąc pod uwagę roboczą definicję antysemityzmu opublikowaną w maju 2016 roku przez Międzynarodowy Sojusz na rzecz Pamięci o Holokauście (IHRA), organizację międzyrządową zrzeszającą trzydzieści cztery państwa członkowskie, w tym Kanadę, Wielką Brytanię, Stany Zjednoczone i dwadzieścia pięć spośród dwudziestu siedmiu członków UE. IHRA podkreśliła, że „krytyka Izraela podobna do tej skierowanej przeciwko jakiemukolwiek innemu krajowi nie może być uznana za antysemicką”. Niemniej identyfikuje stosowanie podwójnych standardów „poprzez wymaganie od [Izraela] zachowania, jakiego nie oczekuje się ani nie wymaga się od żadnego innego demokratycznego narodu”, jak również „odmawianie narodowi żydowskiemu prawa do samostanowienia” jako wybitne przejawy współczesnego antysemityzm. [42]


Biorąc pod uwagę wszechobecność obu elementów w toczącej się wojnie: ostracyzm i delegitymizację Izraela – z myślą o jego ostatecznym zniszczeniu – jego wrogów należy nazywać nie tylko antysemitami. Muszą także zostać wezwani do wskazania jednego państwa, które w podobnych okolicznościach działało lepiej niż Izrael. Trzeba ich poprosić o wyjaśnienie, dlaczego wyłącznie państwo żydowskie jest uporczywie poddawane takim podwójnym standardom, podczas gdy znacznie bardziej brutalnym państwom daje się wolną rękę. W obliczu szybkiego upowszechniania się antysemityzmu w całym zachodnim świecie, zdecydowany, stały wysiłek na rzecz ujawnienia tej rzeczywistości jest nie tylko kluczowy dla odwiecznej walki Izraela o przetrwanie, ale także dla przyszłości społeczności żydowskich na całym świecie.

 

[1] "The Palestine Mandate, July 24, 1922," Avalon Project, Yale Law School, New Haven, Conn.; "United Nations General Assembly Resolution 181, November 29, 1947."

[2] Efraim Karsh, Palestine Betrayed (New Haven: Yale University Press, 2010), p. 233.

[3] Efraim Karsh, "Arafat's Grand Strategy," Middle East QuarterlySpring 2004, pp. 3-11.

[4] Karsh, Palestine Betrayed, p. 211; Benny Morris, 1948: A History of the First Arab-Israeli War (New Haven: Yale University Press, 2008), pp. 397, 409.

[5] Martin Gilbert, The Routledge Atlas of the Arab-Israeli Conflict (New York: Routledge, 2008), pp. 10-25, 52, 56, 58, 63-4, 71-2, 75-9, 99-100, 107, 114, 127, 147, 152-3, 162-6.

[6] David Ben-Gurion, My Talks with Arab Leaders (Jerusalem: Keter Books, 1972); Neil Kaplan, Futile Diplomacy, Vol. I: Early Arab-Zionist Negotiations Attempts 1930-1931 (London: Frank Cass, 1983); Kaplan, Futile Diplomacy, Vol. II: Arab-Zionist Negotiations and the End of the Mandate (London: Frank Cass, 1986).

[7] "Report. Presented to the Secretary of State for the Colonies in Parliament by Command of his Majesty, July 1937," Palestine Royal Commission (London: HMSO; rep. 1946).

[8] Yitzhak Rabin address, 376th sess., 13th Knesset, Oct. 5, 1995.

[9] Gilbert, The Routledge Atlas of the Arab-Israeli Conflict, pp. 22, 36, 115, 135, 148, 150-5, 170, 180-2; Efraim Karsh, Arafat's War (New York: Grove, 2003), pp. 57, 136, 139, 151-2, 160-1, 168; Amira Schiff, "The 'Annapolis Process': A chronology of failure," Israel Affairs, Nov. 2013, pp. 660-78.

[10] Morris, 1948, pp. 327, 329, 351, 365-71, 403-4; Chaim Herzog, The Arab-Israeli Wars (London: Arms and Armour Press, 1984), pp. 82, 94, 97, 101-4, 138-40, 166, 180, 278-9, 283-4, 299, 321-2.

[11] Herzog, The Arab-Israeli Wars, pp. 229, 307-10, 322.

[12] Frederick Kagan, "The Case against Negotiations with Russia," Institute for the Study of War, Washington, D.C., Nov. 17, 2022.

[13] Michael Croissant, The Armenia-Azerbaijan Conflict: Causes and Implications (Westport: Praeger, 1998), pp. 28, 37-42, 78-87, 92-5, 139; Alexei Zverev, "Ethnic Conflicts in the Caucasus, 1988-1994," in Bruno Coppieters, ed., Contested Borders in the Caucasus (Brussels: VUB Press, 1996); Evil Days: Thirty Years of War and Famine in Ethiopia (New York: Human Rights Watch, 1991), pp. 74-9.

[14] Zachary Abuza, Conspiracy of Silence: The Insurgency in Southern Thailand (Washington, D.C.: U.S. Institute of Peace Press, 2009), pp. 72-3, 127-33, 211-8; Richard Sakwa, ed., Chechnya: From Past to Future (London: Anthem Press, 2005), pp. 3-4, 11-16, 22, 80-6, 99, 101, 227, 230-5; "Jammu and Kashmir: Assessment, 2001," South Asia Terrorism Portal, Institute for Conflict Management, New Delhi, 2002; Sunguta West, "Islamist Militants in Mozambique Intensify Attacks in Cabo Delgado Province," Terrorism Monitor, June 3, 2020.

[15] James Dunn, East Timor: A Rough Passage to Independence (Longueville, Astl.: Double Bay, 2003), pp. 251-2, 263-7, 276; Dunn, "Genocide in East Timor," in Samuel Totten and William S. Parsons, eds., Centuries of Genocide: Essays and Eyewitness Accounts (New York: Taylor and Francis, 2012), pp. 304-7, 314; Otto Ondawame, "'One People, One Soul': West Papuan Nationalism and Organisasi Papua Merdeka (OPM)/Free Papua Movement" (PhD Dissertation: Australian National University, 2000), pp. 126, 129-40, 145-61, 207-8, 399, 401, 403-12; Christopher Paul, Colin P. Clarke, Beth Grill, and Molly Dunigan, Paths to Victory: Detailed Insurgency Case Studies (Santa Monica, Calif.: RAND Corporation, 2013), pp. 126-9.

[16] David McDowall, A Modern History of the Kurds (New York: I.B. Tauris, 2000), pp. 307-17, 337, 343-51.

[17] Paul et al., Paths to Victory, pp. 126-9.

[18] Michael Gould, The Struggle for Modern Nigeria: The Biafran War, 1967-1970 (London: I.B. Tauris, 2012), pp. 63-5, 87, 97-102.

[19] Abreen Agha, "Pakistan: Unending Tragedy in Balochistan—Analysis," Eurasia Review, Dec. 3, 2012; "Balochistan: Assessment, 2021," South Asia Terrorism Portal, New Delhi.

[20] Jagath P. Senaratne, Political Violence in Sri Lanka, 1977-1990 (Amsterdam: VU University Press, 1997), pp. 16, 75, 148.

[21] Amena Mohsin, The Chittagong Tracts, Bangladesh: On the Difficult Road to Peace (London: Lynne Rienner, 2003), p. 34; Nani Gopal Mahanta, Confronting the State: ULFA's Struggle for Sovereignty (New Delhi: Sage, 2013), pp. 67-71, 102-5; Zverev, "Ethnic Conflicts," sect. 4 (no pagination); Steven L. Burg and Paul S. Shoup, The War in Bosnia-Herzegovina: Ethnic Conflict and International Intervention (Armonk, N.Y.: M.E. Sharpe, 1999), pp. 171-81.

[22] Efraim Karsh, "What Occupation?" Commentary Magazine, July/Aug 2002.

[23] Efraim Karsh, "The Oslo Disaster," Mideast Security and Policy Studies, no. 123, Begin-Sadat Center for Strategic Studies, Bar-Ilan University, 2016, p. 18-19.

[24] Dunn, East Timor, pp. 244-7, 253, 260-6, 271-5, 283-8, 292-6; Dunn, "Genocide," pp. 304-17.

[25] "United Liberation Movement for West Papua (ULMWP), Free Papua Movement-Organisasi Papua Merdeka (OPM)," Globalsecurity.org,; Ondawame, "One People," pp. 64-5, 98, 100, 108, 124, 138-41, 150-7, 177-8, 206-7, 390, 395-9, 402; Robin Osborne, Indonesia's Secret War: The Guerrilla Struggle in Irian Jaya (Boston: Allen and Unwin, 1985), pp. 37, 50-1, 58-61, 66-9, 71-3, 87-8, 93, 100-2, 127-33, 141-6.

[26] Martin Smith, Burma: Insurgency and the Politics of Ethnicity (London: Zed, 1999), pp. 116-7, 207-21, 257-61, 307-8, 321, 378-9, 398, 401, 425-31; Andrew Selth, Interpreting Myanmar: A Decade of Analysis (Acton: ANU Press, 2020), p. 439.

[27] Rounaq Jahan, "Genocide in Bangladesh," in Totten and Parsons, Centuries of Genocide, pp. 269-76.

[28] Paul et al., Paths to Victory, pp. 358-61.

[29] Agha, "Pakistan"; "Balochistan," South Asia Terrorism Portal.

[30] Syed Aziz-al Ahsan and Bhumitra Chakma, "Problems of National Integration in Bangladesh: The Chittagong Hill Tracts," Asian Survey, Oct. 1989, pp. 963-8; Suhas Chakma, "Chittagong Hill Tracts: Appalling Violence," Economic and Political Weekly, Oct. 1992, pp. 2295-6; Mohsin, The Chittagong Tracts, Bangladesh, pp. 24, 32-5.

[31] Paul et al., Paths to Victory, pp. 126-9; Gerry Groot, "Internment and Indoctrination—Xi's 'New Era' in Xinjiang," in Jane Golley et al., eds., Power: China Story Yearbook (Acton: ANU Press, 2019), pp. 98-112.

[32] Burg and Shoup, The War in Bosnia-Herzegovina, pp. 171-81; Charles R. Shrader, The Muslim-Croat War in Central Bosnia: A Military History, 1992-1994 (College Station: Texas A&M University Press, 2003), pp. 160-2.

[33] Henry H. Perritt, Jr., Kosovo Liberation Army: The Inside Story of an Insurgency (Urbana: University of Illinois Press, 2008), pp. 9, 49-54.

[34] Michiel Leezenberg, "The Anfal Operations in Iraqi Kurdistan," in Totten and Parsons, Centuries of Genocide, pp. 414-6, 420-1, 425; McDowall, A Modern History of the Kurds, pp. 327-40, 348-61, 371-5.

[35] J. Bowyer Bell, "The Conciliation of Insurgency: The Sudanese Experience," Military Affairs, Oct. 1975, pp. 106-10; Alex De Waal, "The Nuba Mountains, Sudan," in Totten and Parsons, Centuries of Genocide, pp. 441-7.

[36] Evil Days, pp. 3-16; "Suppressing Dissent: Human Rights Abuses and Political Repression in Ethiopia's Oromo Region," Human Rights Watch, New York, May 9, 2005; "Ethiopia: Probe Years of Abuse in the Somali Region," Human Rights Watch, Aug. 20, 2018; "Famine as Weapon of War. Tigray Timeline: January 2022-Current," Reliefweb.int, Oct. 19, 2022.

[37] Geoffrey Jensen, War and Insurgency in the Western Sahara (Carlisle: Army War College Press, 2013), pp. 16, 23, 59.

[38] Toyin Falola and Matthew M. Heaton, A History of Nigeria (Cambridge: Cambridge University Press, 2008), p. 174; Gould, The Struggle for Modern Nigeria, pp. 31-4, 42-8, 65, 76-80, 85-6, 96, 141-3, 203.

[39] Van Coufoudakis, Cyprus: A Contemporary Problem in Historical Perspective (Minneapolis: University of Minnesota Modern Greek Studies, 2006), pp. 74-8, 87-9.

[40] McDowall, A Modern History of the Kurds, pp. 420-6, 440-2; James Ciment, The Kurds (New York: Facts on File, 1996), p. 157; Mustafa Cosar Unal, Counterterrorism in Turkey: Policy Choices and Policy Effects toward the Kurdistan Workers' Party (PKK) (London: Routledge, 2011), pp. 60-6.

[41] Unal, Counterterrorism in Turkey, pp. 5-11, 78, 121-9; McDowall, A Modern History of the Kurds, pp. 424, 427, 429; Paul White, The PKK: Coming Down from the Mountains (London: Zed, 2015), pp. 43, 51-4, 61.

[42] "Non-legally binding working definition of antisemitism," International Holocaust Remembrance Alliance, Berlin, May 26, 2016


Link do oryginału: https://www.meforum.org/64210/why-israel-is-judged-differently

Middle East Quarterly 30, 2 (Wiosna 2023).  

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska 


*
Shale Horowitz jest profesorem nauk politycznych na University of Wisconsin. W swoich badaniach Horowitz koncentruje się na międzynarodowych konfliktach, z szczególnym uwzględnieniem wschodniej i południowej Azji oraz byłego obozu komunistycznego.   


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj






Syjonizm

Znalezionych 351 artykuły.

Tytuł   Autor   Opublikowany

Róża Melcerowa - syjonistka i feministka   Walter   2024-03-04
Jak działa kampania „przemocy osadników”.Jednym z wielu niepokojących aspektów kampanii mającej na celu kryminalizację izraelskiej ludności cywilnej jest to, że najwyraźniej jest to pierwszy cel. Następny? IDF.   Glick   2024-02-29
Porwani przez Hamas i ślepota moralna   Collins   2024-02-28
Przykro mi, ale nie ma rozwiązania w postaci dwóch państwUdawanie, że można zawrzeć porozumienie z przywódcami palestyńskimi, otwiera jedynie drzwi do kolejnego 7 października. Izraelczycy nie dadzą się oszukać.   Taub   2024-02-24
Spór o reformę sądownictwa ośmielił wrogów Izraela   Toameh   2024-02-19
Kiedy terroryści rządzą   Bryen   2024-02-18
Izraelczycy nie zgodzą się na nic innego niż pełne zwycięstwo w GazieWykorzystywanie losu porwanych, aby skłonić Izrael do poddania się Hamasowi, jest chorą, manipulacyjną strategią, która jest skazana na polityczną porażkę   Taub   2024-02-12
Dekret prezydencki Bidena powinien nakładać sankcje na Palestyńczyków   Bard   2024-02-09
Arabscy obywatele Izraela wiedzą, że wygrali   Tawil   2024-02-08
Nowy wojskowy mesjasz izraelskiej lewicyWspólny amerykańsko-izraelski plan obalenia Netanjahu z generałem Gadim Eisenkotem w roli głównej zyskuje na popularności w miarę postępu wojny w Gazie   Taub   2024-02-02
Pusty Dzień Pamięci o HolokauścieCi, którzy popierają zawieszenie broni, aby umożliwić ludobójczemu ruchowi antysemickiemu, takiemu jak Hamas, dokonywanie kolejnych rzezi Żydów, nie powinni udawać, że opłakują Sześć Milionów.   Tobin   2024-01-28
Nadwrażliwy Sąd Najwyższy Izraela popełnia dwa błędyNajwyższa władza prawna w kraju pogłębia swoje niepokojące tendencje antydemokratyczne, pokazując, że jest głucha na nastroje narodowe   Taub   2024-01-25
Bezpieczeństwo i solidarność   Collins   2024-01-20
Zwycięstwo jest ważniejsze niż wsparcie USAPremier Izraela Benjamin Netanjahu i jego ministrowie muszą pamiętać, że Izrael nie jest amerykańskim państwem wasalnym.   Glick   2024-01-19
Język propagandy sowieckiej. Postępowy antysyjonizm i trujące dziedzictwo nienawiści zimnowojennej.   Tabarovsky   2024-01-17
Niepokojące rozmowy i gorzkie prawdy   Collins   2024-01-11
Zrozumienie Bliskiego Wschodu wymaga znajomości różnicy między Szalom i Salam   Amos   2024-01-08
Izrael ma prawa   Bryen   2024-01-05
Czy Biden chce, żeby Izrael przegrał wojnę?   Williams   2023-12-27
Ta wojna przyspiesza integrację charedim z izraelskim głównym nurtem     2023-12-22
Ponura przyszłość Izraela: wojna na wyczerpanie na wszystkich frontach   Morris   2023-12-19
Nie stosujcie wobec Żydów dziwacznej, teoretycznie chrześcijańskiej etyki     2023-12-17
Co uchodzi za normalne?   Collins   2023-11-29
Blinken ma klapki na oczach   Bard   2023-11-22
Będziemy się bronić - List z Tel Awiwu   Taub   2023-11-18
List otwarty do Gerszona Baskina i izraelskiego obozu pokojowego   Landes   2023-11-10
Drogi świecie, nie obchodzi mnie to   Lewis   2023-11-08
Dlaczego w Izraelu czuję się jak w domu   Mozias Slavin   2023-11-06
Prawdziwie „proporcjonalną” reakcją na Hamas jest jego eliminacja   Altabef   2023-10-20
Dlaczego Izrael musi prowadzić wojnę ma pełną skalę     2023-10-17
Wojna do samego końca   Greenfield   2023-10-10
Ameryka zdradziła Izrael   Leibovitz   2023-10-09
Porozumienia z Oslo – jak zawiódł izraelski wywiad   i Yigal Carmon   2023-09-30
Zwykła kobieta na wojnie   Oren   2023-09-20
Modlitwa za rok 5784   Glick   2023-09-16
Syryjska Żydówka odpowiada na zarzuty o dyskryminacji przez Aszkenazyjczyków     2023-08-31
Czy nadawanie priorytetu wolności od terroryzmu jest rasizmem?   Tobin   2023-08-28
O dalekim Izraelu raz jeszcze   Koraszewski   2023-08-24
Walka lub ucieczka.Gdzie jest patriotyzm ludzi, którzy opuszczają Izrael z powodu zawirowań politycznych?   Collins   2023-08-20
"Telegraph" legitimizuje nazistowską analogię   Levick   2023-08-18
Idź i wróć człowiekiem. Książka Andrzeja Koraszewskiego   Tabisz   2023-08-12
Nasza odwieczna walka o Syjon   Chesler   2023-08-07
Prawo i anarchia   Collins   2023-07-29
Napisany 100 lat temu esej Davida Lloyd George’a o antysemityzmie i syjonizmie   Lloyd   2023-07-28
W jakiej sprawie płonie Izrael?   Koraszewski   2023-07-26
Pokój z widokiem na morderców   Koraszewski   2023-07-23
Widmo krąży po Europie   Koraszewski   2023-07-21
Niektórzy ludzie lewicy i Arabowie są oburzeni promowaniem wzajemnego szacunku i równości między izraelskimi Żydami i Arabami     2023-07-18
Zrozumieć prawdziwe pochodzenie karykatury z “New York Timesa”. Jak antysemicka propaganda sowiecka przenika współczesny lewicowy antysyjonizm   Tabarovsky   2023-07-16
Dlaczego władze palestyńskie nienawidzą archeologów   Flatow   2023-07-09
Izrael musi przestać używać nazwy „Zachodni Brzeg” dla „Judei i Samarii”   Fitzgerald   2023-06-30
Prokuratorzy spalonej ziemi.Prokuratorzy Netanjahu, dowódcy policji i media zamierzają walczyć do samego końca.   Glick   2023-06-29
Jedyne miejsce na Bliskim Wschodzie, gdzie mniejszości rozkwitają   Abdul-Hussain   2023-06-27
List do Kena Rotha: Demonizowanie Izraela przez wykorzystywanie Holokaustu   Steinberg   2023-06-10
We wszystkim, co ma związek z wodą, Izrael jest światowym liderem   Fitzgerald   2023-06-04
Nie nazywaj promowania antysyjonizmu wśród młodzieży żydowskiej „dialogiem”   Tobin   2023-06-01
Kiedy Arabowie zaproponowali wymianę ludności: swoich Żydów za palestyńskich uchodźców Arabów     2023-05-29
Jestem głęboko zaniepokojony tym, że Departament Stanu jest głęboko zaniepokojony   Flatow   2023-05-28
Najdziwaczniejszy kraj pod słońcem   Koraszewski   2023-05-27
Problem Departamentu Stanu z Izraelem   Bard   2023-05-26
„Economist” rzuca fałszywe oskarżenie „faszyzmu” na syjonistycznego przywódcę   Levick   2023-05-24
List izraelskiego ambasadora jest błędny   Pandavar   2023-05-16
Rakiety i ataki hipokryzji   Collins   2023-05-13
Między motylami i rakietami   Collins   2023-05-12
Izraelskie marzenie   Collins   2023-05-04
Izrael jest antyrasistowski, antykolonialny, antyfaszystowski (i był od samego początku)Powstanie Izraela nie było cudem, ale epizodem ogromnej odwagi moralnej i militarnej   Herf   2023-05-03
Czego nie rozumieją autorzy artykułów, którzy twierdzą o “realnym istnieniu jednego państwa”   Frantzman   2023-05-01
Więcej niż cud: Izrael ma 75 lat    Jacoby   2023-04-27
Ilu ludzi można by było uratować, gdyby Izrael odrodził się w 1938 zamiast w 1948 roku? (plakaty)     2023-04-25
Dlaczego Izrael jest oceniany inaczej.Międzynarodowe wyzwania Jerozolimy   Horowitz   2023-04-21
Izraelski laureat Nagrody Nobla wyraża poparcie reformy sądownictwa   Fitzgerald   2023-04-18
Opowieść o dwóch osiedlach   Greenfield   2023-04-03
Jak rozsądna jest reforma sądownictwa w Izraelu?   Tsalic   2023-03-27
Izraelskie protesty – nie mogę dłużej milczeć   Chesler   2023-03-23
Izrael jest podzielony, ale palestyńscy terroryści biorą na cel wszystkich Żydów   Flatow   2023-03-21
92,5% Palestyńczyków zabitych w tym roku było członkami grup terrorystycznych lub brali czynny udział w atakach     2023-03-14
Jak piąty marca stał się pamiętnym dniem dla Żydów w Iraku   w Izraelu   2023-03-12
Błędne przekonania o Żydach Mizrahijczykach i izraelskiej polityceOdpowiedź na artykuł Sama Shubego   Julius   2023-03-11
Odrażający atak na arabską wioskę     2023-03-02
Żydzi mają rdzenne prawa do Wzgórza Świątynnego   Trotter   2023-02-09
Dlaczego Netanjahu ma rację, chcąc zreformować wszechpotężny Sąd Najwyższy   Kontorovich   2023-02-06
Demokracja w Izraelu jest zagrożona – ale nie z tego powodu, o którym myślisz     2023-01-25
Tymi, którzy atakują status quo w Jerozolimie, są krytycy Izraela   Bard   2023-01-21
Nowa książka obala mit, że „spisek syjonistyczny” zmusił Żydów do opuszczenia Iraku     2023-01-09
Klauzula sumienia w Izraelu i w Polsce   Koraszewski   2022-12-30
Demokracja w Izraelu   Dershowitz   2022-12-29
Izrael to nie Kanada, więc nie będziemy zachowywać się tak jak oni   Altabef   2022-12-23
Długi historyczny rodowód antysemickich („antysyjonistycznych”) Żydów   Amos   2022-11-13
Netanjahu nadaje treść słowom „Nigdy więcej”, po raz kolejny   Pandavar   2022-11-11
Poranek po dniu wyborów   Collins   2022-11-05
Izrael wczoraj i dziś   Koraszewski   2022-11-04
Narracja o „przemocy osadników” i wybory do Knesetu   Blum   2022-10-29
Niebezpieczeństwa państwa Palestyna: wielowymiarowe zagrożenia dla Izraela   Sherman   2022-10-28
Sprawa Jerozolimy jest bardziej złożona niż myślisz   Julius   2022-10-18
Palestyńczycy i ich język   Rosenthal   2022-09-29
Przed krytykowaniem Izraela USA powinny posprzątać u siebie w domu   Bard   2022-09-26
Antysyjonizm i jego korzenie   Frantzman   2022-09-24
Żydowska historia miasta Betar i fałszerstwo osiedla Battir   Rose   2022-09-23
Aby Izrael był bezpieczny, musi pogrzebać złudzenia Oslo   Glick   2022-09-22
Syjonizm wygrał. Dlaczego więc nadal jest atakowany 125 lat po Bazylei?   Tobin   2022-09-01

« Poprzednia strona  Następna strona »
Polecane
artykuły

Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa


Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk