JNS.org – Wyobraźmy sobie, że Niemcy corocznie opłakują fakt, że Niemcy nazistowskie przegrały II Wojnę Światową i nazywają „katastrofą” to, że nie udało im się do końca unicestwić Żydów. To właśnie robią co roku arabscy ekstremiści i ich globalni zwolennicy, kiedy nazywają fakt, że nie udało im się unicestwić państwa żydowskiego w 1948 roku, nakba, czyli “katastrofa”.
Arabski nacjonalistyczny historyk, George Antonius, pierwszy ukuł termin nakba w latach 1920. Ironia polega na tym, że jego oryginalne znaczenie obala mit historycznego narodu palestyńskiego: chodziło mu o oddzielenie Brytyjskiego Mandatu Palestyny od kontrolowanej przez Francuzów Syrii. Antonius nazywał to “katastrofą”, ponieważ definiował siebie i lokalną populację arabską w Brytyjskim Mandacie Palestyny jako Syryjczyków i nieodłączną część Wielkiej Syrii.
Przegrywanie wojen nigdy nie było miłe. Szczególnie, jeśli przegrywającym jest agresor. Niemcy i Japonia zapłaciły ciężką cenę za ich nieudany napad na ludzkość. Bomby atomowe zrzucono na Hiroszimę i Nagasaki, zabijając niezliczonych cywilów. Zniszczono Berlin i wiele niemieckich miast. Kilka milionów niemieckich żołnierzy i cywilów zginęło podczas II Wojny Światowej. Dwanaście milionów Niemców zostało uchodźcami i uciekli lub wygnano ich z dużych części Europy Środkowej i Wschodniej. Zrozumieli, że przegrali.
W odróżnieniu od tego mit nakby czyni dokładną odwrotność. Siedemdziesiąt lat po tym, jak panarabskiej agresji nie udało się zmieść z powierzchni ziemi odrodzonego Izraela, globalny kult nakby jest jedynym wypadkiem w historii ludzkości, w którym nieudana ludobójcza agresja jest zrównana z byciem ofiarą. Choć przegranie zbrojnej agresji wobec Izraela w 1948 roku było bolesne dla Arabów, ten ból blednie w porównaniu do ceny, jaką zapłaciły Niemcy za przegranie II Wojny Światowej. Około 10 tysięcy Arabów zginęło podczas wojny o niepodległość Izraela, większość z nich żołnierze, którzy zostali zabici, kiedy starali się wymordować Żydów.
Około 500 do 600 tysięcy Arabów zostało uchodźcami po tej wojnie. Arabscy przywódcy zachęcali miejscowych Arabów do ucieczki i nazywali „zdrajcami” tych Arabów, którzy odmawiali.
Naród żydowski także zapłacił ciężką cenę za odzyskanie narodowej niepodległości. Podczas wojny o niepodległość zginęło sześć tysięcy Żydów, co stanowiło koło jeden procent całej populacji państwa.
Orwellowska narracja nakby jest fałszywa na kilku poziomach. Zaprzecza 3000 lat nieprzerwanej żydowskiej historii w Izraelu, a równocześnie wymyśla arabskie, nigdy nie istniejące państwo „Palestynę”. Po drugie, odwraca rzeczywistość, przedstawiając arabskich agresorów jako ofiary, demonizując równocześnie Żydów broniących swojej narodowej wolności. Sprawa arabskich uchodźców nie pojawiła się w próżni, była bezpośrednim rezultatem nieudanej polityki unicestwienia państwa żydowskiego przez stronę arabską.
W owym czasie arabscy przywódcy otwarcie grozili wymazaniem Izraela z powierzchni ziemi. W maju 1948 roku pierwszy sekretarz generalny Ligi Arabskiej, Abdul Rahman Azzam, przechwalał się, że założenie państwa żydowskiego doprowadzi do „wojny eksterminacji i masakry, o której będzie się mówić tak jak o masakrze Mongołów lub Krucjat”. Ludobójcze groźby arabskie wobec Żydów w Izraelu nie były pustymi słowami. W dodatku do ataków przez lokalne arabskie bojówki pięć armii arabskich najechało nowoutworzone państwo Izrael w deklarowanym otwarcie celu wymazania żydowskiego państwa z mapy.
Tymczasem ponad 800 tysięcy Żydów uciekło lub zostało wygnanych ze świata arabskiego. W odróżnieniu od Arabów, którzy zostali uchodźcami z powodu niepowodzenia arabskiej agresji, Żydzi zostali uchodźcami z powodu zabójczej muzułmańsko-arabskiej nienawiści do Żydów. Większość tych żydowskich uchodźców przyjął Izrael. Niektórzy osiedlili się w Ameryce i w Europie. Jako kontrast do tego arabscy przywódcy cynicznie kontynuują używanie pokoleń arabskich „uchodźców” jako pionków w celu uwiecznienia konfliktu arabsko-izraelskiego.
Dlaczego arabscy uchodźcy, uciekający w wyniku nieudanej arabskiej agresji, uważani są za ”katastrofę”, podczas gdy żydowscy uchodźcy, uciekający przed muzułmańsko-arabskim antysemityzmem, są ignorowani? Choć Izrael opróżnił kilka wrogich osiedli arabskich, neutralne osiedla arabskie pozostały i ich mieszkańcy otrzymali izraelskie obywatelstwo. Izraelscy Arabowie odnieśli wielkie korzyści z wolności i możliwości żydowskiego państwa. W efekcie arabska populacja w Izraelu jest dzisiaj dziesięciokrotnie większa niż bezpośrednio po wojnie 1948 roku. W odróżnieniu od tego, świat muzułmańsko-arabski jest praktycznie Judenrein.
Antyżydowski rewizjonizm historyczny coraz bardziej podkreśla, że Arabowie byli “wtórnymi ofiarami” Holocaustu, “płacąc cenę” za zbrodnie nazistów wobec narodu żydowskiego. Staje się również coraz popularniejsze zrównywanie Izraela z nazistowskimi Niemcami. Ta niemoralna narracja jest jawnie fałszywa. Ignoruje fakt, że arabscy przywódcy, włącznie z wielkim muftim Jerozolimy, Hadż Aminem al-Husseinim, popierali nazizm i wzywali nazistowskie Niemcy do rozszerzenia Holocaustu na Bliski Wschód.
Propaganda nakby ignoruje systematyczną agresję arabską wobec Izraela i wielokrotne odrzucenie przez Arabów pokojowego rozwiązania w postaci dwóch państw. Udaje, że odrębny naród arabski istniał na tym terenie przed ponownymi narodzinami Izraela. A nade wszystko, infantylizuje Arabów przez unikatowe wyłącznie ich z konieczności konfrontacji uniwersalnych konsekwencji agresji zakończonej przegraną. Niedokończona wojna o niepodległość Izraela będzie zdecydowanie wygrana dopiero wtedy, kiedy Arabowie zostaną zmuszeni do przyjęcia na siebie odpowiedzialności za ich agresję na naród żydowski.
’Nakba Day’ Simply Infantilizes Arab Aggression
Algemeiner, 16 maja 2019
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Daniel Kryger
Izraelski politolog, analityk w Haym Salomon Center.
