Islamiści tureccy, zwłaszcza neoosmańscy, historycznie nienawidzili Rosji – zarówno carskiej, jak i sowieckiej. Podobnie Rosjanie i Sowieci nigdy nie byli wielkimi fanami Turków – zarówno osmańskich, jak i republikańskich. Dziś jednak prezydent Turcji Recep Tayyip Erdoğan, zajmujący ważne miejsce w NATO, wykazuje prorosyjskie nastawienie, jakiego nigdy wcześniej nie widziano, i to w czasie, gdy prezydent Rosji Władimir Putin jest postrzegany jako egzystencjalne zagrożenie dla zachodnich interesów. Jaki jest sekret tego nagłego małżeństwa? Dla Putina przyjaźń Erdoğana staje się coraz ważniejsza – i vice versa.

Turcja odmówiła przyłączenia się do zachodnich sankcji wobec Rosji w związku z Ukrainą, rzucając w ten sposób Putinowi ostatnią deskę ratunku. Tureckie niebo pozostaje otwarte dla rosyjskich linii lotniczych, a jego drzwi są otwarte dla setek tysięcy Rosjan i ich pieniędzy. 

Po ataku terrorystycznym w Jerozolimie, w którym zamordowano siedem osób, słyszymy te same  potępienia co zawsze, typowe komentarze na temat tego, że jest to jakiś „cykl przemocy”. Mieszkam w Jerozolimie od 18 lat i za każdym razem, gdy dochodzi do ataku na zwykłych cywilów, zawsze można zobaczyć, jak oderwana od rzeczywistości jest większość wypowiedzi.

Tak się złożyło, że za niniejszy odcinek zabrałem się w pierwszych dniach nowego 2023 roku

z zamiarem kontynuowania dotychczasowej argumentacji. Jednak biorąc pod uwagę fakt, że z

końcem ubiegłego roku zmarł emerytowany papież Benedykt XVI, a po jego śmierci w telewizyjnych kanałach pojawiło się wiele niezasłużonych pochwał skierowanych pod jego adresem, postanowiłem  napisać tekst, który powinien uświadomić chwalącym go osobom, jakiej organizacji był on przywódcą. 

Podczas gdy Ken Roth i „The Nation” próbują wywołać oburzenie, że Roth nie został zatrudniony na stypendium na Uniwersytecie Harvarda [co im się udało – Harvard zmienił decyzję i zatrudnił Rotha. przyp. tłum.], bez żadnych dowodów obwiniając za tę decyzję bogatych żydowskich darczyńców, zagraniczne pieniądze napływają na amerykańskie uniwersytety z oczywistym zamiarem wywarcia wpływu na środowisko akademickie.

Ameryka stała się narodem „ofiar” i „ocalałych” po dramacie. Dziś wszyscy przezwyciężają swoje „traumy” lub „przetwarzają” swoje egzystencjalne dramaty. Żądają specjalnych przywilejów z powodu cierpień swoich przodków. Przeprowadzają badania, które dowodzą, że są strasznie pokrzywdzeni. Łapczywie pochłaniają poradniki i posługują się terminologią wziętą z podręczników psychoterapii, by oskarżać wszystkich, że ich źle traktują.

Nasze społeczeństwo zachowuje się jak na jakimś skrzyżowaniu marksistowskiej konferencji naukowej z sesją terapeutyczną, w której marksistowska terminologia, taka jak „systemowy rasizm” i terapeutyczna retoryka, taka jak „narcystyczne manipulowanie (gaslighting)”, stanowią kluczowe elementy semantyki wiecznej ofiary.

„To nie jest normalne”. Tak zaczyna się tytuł artykułu Dion J. Pierre'a z 23 stycznia 2023 r. w „Algemeiner” i kontynuuje: „Antysemityzm w programach nauczania palestyńskich szkół pomimo globalnego oburzenia utrzymuje się jako problem, twierdzą eksperci”. „Utrzymuje się jako problem”, twierdzą eksperci. Przyjrzyjmy się uważnie zarówno temu „problemowi”, jak i jego „trwałości”.

Pierre cytuje kilka przerażających, rasistowskich, antysemickich i gloryfikujących przemoc tekstów, które „ciągle pojawiają się w materiałach edukacyjnych”, pomimo długich lat międzynarodowego oburzenia i presji. Zdaniem Pierre'a, taki materiał „przyczynia się do przedłużania konfliktu izraelsko-palestyńskiego”. 

„Zdarza się niekiedy, że nazwa rzeczy lub pojęcia decyduje o tym co o tej rzeczy albo pojęciu myślimy, a czasem także o tym jak o nich myślimy.” Przeczytałem to zdanie w dziale „wolna myśl” Centrum im. Adama Smitha, pod datą 18 lipca 2018, co było ostatnim śladem ich tętniącej życiem strony internetowej. Zajrzałem tam sprawdzając, czy może zareagowali na odkrycie Wojciecha Orlińskiego, który donosi na łamach "Gazety Wyborczej", że ponieważ Adam Smith nie precyzuje, czyja niewidzialna rękę steruje rynkiem, prawdopodobnie miał na myśli „niewidzialną rękę opatrzności”. Jak on do tego doszedł?

Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) 5 stycznia pospiesznie zwołała nadzwyczajną sesję, ponieważ Żyd odważył się przejść po najświętszym miejscu judaizmu, Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Dwa dni wcześniej ten Żyd, Itamar Ben-Gvir, minister bezpieczeństwa narodowego Izraela, odbył cichą, 13-minutową wycieczkę po tym miejscu. Chociaż Żydzi odwiedzający Wzgórze Świątynne są często nękani, zastraszani, a czasami fizycznie atakowani przez muzułmanów, krótka podróż Ben-Gvira zakończyła się pokojowo i ani muzułmanie, ani Żydzi nie zgłosili żadnych aktów przemocy. Mimo to Palestyńczycy i niektóre kraje, nazywając tę wizytę „niebezpieczną i bezprecedensową prowokacją”, nadal potępiali za nią Izrael.

Już dawno powinienem był domyślić się, że rozwój genetyki spowoduje problem dla teologów. A właściwie dwa poważne problemy. Po pierwsze, o czym pisałem wcześniej, według chrześcijaństwa wszyscy ponoć pochodzimy od mężczyzny i kobiety, którzy byli parą żyjącą w tym samym czasie i miejscu (oczywiście Adam i Ewa). Ponieważ nie jest to możliwe, naukowo nastawieni teolodzy przez ponad dziesięć lat próbowali ocalić Parę, która popełniła Grzech Pierworodny. 

Nowy rząd Izraela jest nękany przez bezprecedensową polityczną i medialną kampanię, skierowaną przeciwko planom rządu, by przywrócić kontrolę i równowagę między sądownictwem a Knesetem. „Jeśli ten rząd nie upadnie - mówi lider opozycji Yair Lapid - Izrael przestanie być liberalną demokracją”, a jego artystyczne, kulturalne i biznesowe elity uciekną do Berlina i Miami. David Horowitz, redaktor anglojęzycznego „Times of Israel”, napisał, że propozycje reform „są dzwonem trwogi dla naszej dobrze działającej, ale niewystarczająco ugruntowanej demokracji”. Były minister obrony Benny Gantz określił plan reform jako „zamach stanu”, powiedział, że doprowadzi on do wojny domowej i wezwał przeciwników do „wyjścia na ulice”.

Podczas gdy irański reżim stał się bardziej wojowniczy, Unia Europejska i administracja Bidena nadal próbują przywrócić porozumienie nuklearne, które zniesie sankcje gospodarcze wobec Iranu, wzmocni i ośmieli reżim, wzmocni jego globalną legitymację i utoruje drogę, reżim, który Departament Stanu USA nazwał „najgorszym na świecie sponsorem terroryzmu państwowego”, legalnie stanie się państwem uzbrojonym w broń nuklearną.

Kiedy za namową przyjaciela zapisałem się do Towarzystwa Dziennikarskiego byłem przekonany, że będzie to takie towarzystwo, w którym do znudzenia dyskutuje się o etyce zawodu dziennikarza. To ciekawy zawód, specyficzne rzemiosło, w którym zadaniem jest przekazywanie rzetelnej informacji, a nieustającą pokusą misjonarstwo i nawracanie ludzi na swoją taką czy inną wiarę. Na domiar złego, żyjemy w czasach rewolucji informatycznej i tradycyjne dylematy etyki dziennikarskiej urosły do absurdalnych rozmiarów.

Jednym z najbardziej wymownych dowodów na ewolucję, jakie przedstawiam, jest istnienie martwych (niefunkcjonalnych lub „szczątkowych”) genów znalezionych w DNA żywych gatunków. Pisałem o tym w mojej książce Ewolucja jest faktem. Na przykład ssaki takie jak my posiadają trzy martwe geny odpowiedzialne za wytwarzanie żółtka jaja. Ewolucja uczyniła je niefunkcjonalnymi, ponieważ embriony ssaków są odżywiane przez łożysko, ale nadal są obecne w genomie, bezużyteczne z powodu mutacji.

Genomy prawie wszystkich znanych nam zwierząt są cmentarzyskiem martwych genów. Stanowią one, podobnie jak nasze geny żółtka, niezbity dowód na ewolucję. 

Kiedy w latach trzydziestych XX wieku Żydów wypędzano z niemieckich uniwersytetów, jaką zająłbyś postawę? Wielu z nas chciałoby myśleć, że znaleźlibyśmy w sobie moralną i, jeśli to konieczne, fizyczną odwagę, aby stanąć w obronie naszych kolegów, zamiast patrzeć, jak są prześladowani, zastraszani, maltretowani i odrzucani. Cóż, teraz możemy faktycznie wystawić naszą odwagę na próbę, ponieważ na naszych oczach widzimy powtórkę niemal identycznego schematu antysemityzmu — tym razem na amerykańskich uczelniach, z podobnym obrazem na uniwersytetach w Wielkiej Brytanii i innych krajach Zachodu.

Przez kilka dni Kennedy School of Government na Uniwersytecie Harvarda zachowywała się tak, jakby była instytucją z kompasem moralnym. Ale dziekan Douglas Elmendorf szybko zdał sobie sprawę, że przeciwstawianie się antysemityzmowi wbrew „przebudzonej” intelektualnej modzie, nie jest dobrym wyborem zawodowym.

W obliczu burzy krytyki ze strony wykładowców, studentów i liberalnych mediów korporacyjnych, takich jak "Boston Globe", oraz wpływowych skrajnie lewicowych szmat, takich jak "The Nation", Elmendorf odwołał swoją decyzję o odmowie przyjęcia na stanowisko nauczyciela akademickiego Kennetha Rotha, byłego szefa Human Rights Watch.

Podobnie jak „wróg klasowy” postawiony przed „sądem ludowym” komunistycznej Czerwonej Gwardii podczas chińskiej rewolucji kulturalnej, list Elmendorfa z przeprosinami był, jak można było przewidzieć, tchórzliwy. Elmendorf napisał, że od czasu podjęcia decyzji „konsultował się” z wykładowcami, a teraz przyznał się do „błędu”, dodając, że prosi Rotha, aby mimo wszystko przyjechał na Harvard. Roth entuzjastycznie odpowiedział na Twitterze, przyjmując ofertę i wyrażając wdzięczność znacznym siłom, które zmusiły Elmendorfa do poddania się. 

Zanim zacznę przytaczać następne argumenty uzasadniające moje areligijne poglądy, jeszcze chciałbym się odnieść do zakończenia poprzedniej części. Wyraziłem tam wątpliwości, że przedstawione przeze mnie fragmenty krwawej, pełnej przemocy i zakłamania historii naszej religii, odzwierciedlają boży zamysł w tym względzie. Bowiem (jak tłumaczą teolodzy), to Duch Święty prowadzi Kościół kat. przez dzieje, a on przecież nie może się mylić w żadnym wypadku. Tyle, że jego istnienia nie da się w żaden sposób udowodnić, jak i tego, że „wyraźnie” sprzyja on Kościołowi kat. w podbojach i „rozmija” się często z Dekalogiem.

Poważnie nasiliło się kwestionowanie legitymacji i suwerenności postkolonialnych państw narodowych przez islamskich dżihadystów na całym obszarze regionu Sahelu na kontynencie afrykańskim.

Przede wszystkim, mordercza wojna między grupami dżihadystów w zachodnioafrykańskich państwach Sahelu, na południe od Sahary, stała się egzystencjalnym zagrożeniem dla legitymacji rządów narodowych regionu.

Biorąc pod uwagę, że nowy rząd Izraela był biczowany ze wszystkich stron, zanim jeszcze został zaprzysiężony, nie było zaskoczeniem, że wyciągnięto noże po tym, jak nowy syjonistyczny postrach, Itamar Ben-Gvir, miał czelność odwiedzić najświętsze miejsce w judaizmie.

„New York Times”, który uwielbia określanie Izraelczyków pejoratywnymi słowami, zatytułował swój artykuł: „Twardogłowy izraelski minister odwiedza drażliwe święte miejsce w Jerozolimie”. Ben-Gvir jest nie tylko „twardogłowy”, ale według „New York Timesa” jest także „ultranacjonalistą”. Jego wizyta była „prowokacyjna”, ponieważ sprzeciwiał się groźbom ze strony „bojowej” grupy Hamas. 

Wojna w Paragwaju (1864-1870), prowadzona przez Paragwaj przeciwko Argentynie, Brazylii i Urugwajowi, zajmuje szczególne miejsce w historii okrucieństwa, rzezi i dewastacji. Wśród wielu okropności, których świadkami byli kombatanci i obserwatorzy, epizod opisany przez porucznika Alfredo d'Escragnolle Taunay jest szczególnie dziwny i makabryczny:
"„Inna plaga prześladowała je [konie, muły i osły] bezlitośnie, a ta jedna plaga miała katastrofalne skutki. Pochodziła od niezwykle pięknych motyli, tak zwanych 88, ponieważ wydaje się, że mają ten numer wypisany na zewnątrz swoich cętkowanych skrzydeł z kapryśnymi czarno-białymi rysunkami. Jednak nie sposób sobie wyobrazić działań tych łagodnych Lepidoptera, z pozoru całkiem niewinnych, ale w rzeczywistości niezwykle zgubnych, w całej tej części Paragwaju. Tłoczyły się razem w kącikach oczu i nozdrzach zwierząt, szukając wilgoci..."

Kongresman George Santos żył w kłamstwach. Kłamał na temat swojego wczesnego życia, osiągnięć akademickich, doświadczenia biznesowego, majątku, pochodzenia, życia osobistego i karalności. Ma szczęście, że zdecydowana większość tych kłamstw nie była wypowiedziana pod przysięgą. Nie zniesławiał też konkretnych osób. O ile nie skłamał na formularzach rządowych, jest mało prawdopodobne, aby można go było skutecznie ścigać lub pozwać. Jego ofiarami są przede wszystkim wyborcy, którzy oddali głosy na osobę, która bardzo różniła się od tego, za kogo go uważali.

Rok 2023, kolejny rok, zdumiewający dziewiętnasty rok niekończącej się 4-letniej kadencji prezydenckiej Mahmuda Abbasa, która rozpoczęła się 9 stycznia 2005 r. Pod jego kleptokratycznymi rządami zarządzanie moim rodzimym Zachodnim Brzegiem przekształciło się w to, co monitor demokracji, Freedom House, opisuje jako: „brak działającej władzy ustawodawczej… [Autonomia Palestyńska (AP)] rządzi w sposób autorytarny, [i] stosuje represje wobec dziennikarzy i aktywistów, którzy przedstawiają krytyczne poglądy na temat jej rządów”. Aby zapoznać się z ideą wolności intelektualnej i prasowej pod panowaniem Abbasa, rozważ ustawę o przestępstwach elektronicznych (ECL) wydaną przez Abbasa w 2013 r., „ustalającą wysokie grzywny i długie wyroki więzienia za szereg niejasno zdefiniowanych przestępstw, w tym publikację lub rozpowszechnianie materiałów, które są krytyczne wobec państwa.