Przykład tego, jak środowisko akademickie tworzy antyizraelską narrację z kłamstw

W niedawno opublikowanym artykule w „Cogent Arts and Humanities” Hanana Bamadhaj Omar i Mohd Irwan Syazli Said twierdzą, że Izrael skazuje Palestyńczyków na „śmierć społeczną”. Wikipedia definiuje „śmierć społeczną” jako „sytuację ludzi nieakceptowanych jako istoty w pełni ludzkie przez szersze społeczeństwo. Odnosi się do traktowania kogoś tak, jakby był martwy lub nieistniejący. Zwrot używany przez socjologów, takich jak Orlando Patterson i Zygmunt Bauman oraz historyków niewolnictwa i Holokaustu do opisania roli, jaką w tym procesie odegrała segregacja rządowa i społeczna”.

Zamiast sprawdzać, czy Izrael jest rzeczywiście winny tego zarzutu, autorzy starają się rozszerzyć definicję „śmierci społecznej”, aby objąć Izrael jako społecznego mordercę. Mówią to wprost:

Ten artykuł opiera się na rozwinięciu teorii śmierci społecznej i rozszerzeniu jej o analizę (próby spowodowania) śmierci społecznej, jaką izraelski reżim stosuje wobec palestyńskich uchodźców.

Omar i Said sami przyznają, że artykuł przyjmuje stosunkowo nowe pojęcie w naukach społecznych i stara się je rozszerzyć w sposób daleko wykraczający poza jego pierwotną formę – tylko po to, by potępić Izrael. 

Autorzy biorą pod uwagę wcześniejsze badania nad tym, jaki jest element śmierci społecznej w ludobójstwie – gdzie (na przykład) naziści podjęli świadomą decyzję nie tylko o wymordowaniu wszystkich Żydów, ale także o zniszczeniu ich kultury. Przekręcają to, mówiąc, że skutki działań Izraela, walczącego o przeżycie ludobójczej próby wymazania Żydów w regionie w 1948 r., dla jego arabskiej populacji, były w rzeczywistości zamiarem.

W kontekście palestyńskim utrzymujemy, że Palestyńczycy nie są całkowicie społecznie martwi; są jednak do pewnego stopnia narażeni na śmierć społeczną. Wywłaszczenie milionów Palestyńczyków w ciągu ostatnich 73 lat jest (próbą) społecznego zabicia ich. Cytując Edwarda Saida (1986, s. 16), „tożsamość – to kim jesteśmy, skąd pochodzimy, jacy jesteśmy – jest trudna do utrzymania na wygnaniu”.

Cytat Saida jest prawdziwy tylko wtedy, gdy wygnańcy nie mają od początku silnej tożsamości społecznej. Żydom, Kurdom, Ormianom i Tybetańczykom udało się zachować swoją tożsamość narodową. Można spojrzeć na ten sam zestaw dowodów w tym artykule, który rzekomo dowodzi, że Izrael usiłuje dokonać „śmierci społecznej” na Palestyńczykach, i zamiast tego argumentować, że tożsamość palestyńska na początku nie była zbyt mocna.

Ten cytat Saida jest przykładem tego, jak środowisko akademickie nagradza kłamstwa.

Nauka – jeśli jest prowadzona właściwie – opiera nowe teorie na rzeczach, które zostały udowodnione w kontrolowanych i powtarzanych eksperymentach. 

Z drugiej strony nauki społeczne mają tylko pretensje do bycia nauką. Ale w naukach społecznych „badacze” mogą przebierać i wybierać, które teorie i dowody im się podobają, i odrzucić wszystko, co im się nie podoba. Następnie udają, że poprzednie badania, które im się podobają, są ustalonymi faktami i wykorzystują wcześniejsze półprawdy do budowania nowych kłamstw.

Ten artykuł ma te wszystkie elementy:

2.2. Śmierć społeczna i ludobójstwo? Odblokowanie nowego portalu do śmierci społecznej. Card patrzy na „ludobójstwo” z socjologicznego punktu widzenia, co stanowi próbę rozszerzenia prawnie ograniczonego terminu ludobójstwa. Przedstawiając interesująco przykład Holokaustu, Card twierdził, że był to nie tylko program masowych mordów, ale także zamach na żydowską żywotność społeczną. Niniejszy artykuł dowodzi, że trwająca Nakba to nie tylko program brutalnego wywłaszczenia, ale atak na palestyńską żywotność społeczną. Lendman (2010), w Israel’s Slow-Motion Genocide in Occupied Palestines, być może najlepiej to ilustruje. Palestyńczycy: wywłaszczeni ze swoich ziem, wypędzeni ze swoich sanktuariów, zamienieni w ludzi na stałe tymczasowych. Ten stan trwałego tymczasowego oddzielenia ich od rodzin i społeczności jest formą zamachu na żywotność społeczną Palestyńczyków, a zatem (próbą) społecznej śmierci.

Zaczynamy od inwersji Holokaustu, porównania Palestyńczyków do ofiar Holokaustu, co jest antysemickie. Robią to świadomie z użyciem słowa „interesująco”. 

Omar i Said twierdzą następnie, bez żadnych cytatów, że „nakba” trwa. To przykład tego, jak nauki społeczne bez najmniejszego wahania nagradzają powtarzanie kłamstw, które „wszyscy znają”.

Autorzy cytują Stephena Lendmana, niedawno zmarłego, szalonego prawicowego teoretyka spiskowego, który nie miał akademickich kwalifikacji. Blog Lendmana zawiera „CIA zaangażowana w handel dziećmi?”, „Fałszywy Biden ogłasza przetarg na ponowną elekcję w 2024 r” oraz „Plaga wspieranych przez USA ukraińskich nazistów”. 

To jest ich źródło „ludobójstwa Palestyńczyków w zwolnionym tempie”!

Badacze są świadomi, że śmierć społeczna jest centrum ludobójstwa (Card, 2003, 2010; Card i Marsoobian, 2007). Zauważyła jednak również, że „śmierć społeczna niekoniecznie jest ludobójstwem. Ale ludobójstwo to śmierć społeczna”, tak samo jak jesteśmy świadomi debaty na temat używania „ludobójstwa” do zilustrowania brutalnego wywłaszczenia Palestyny. Dodatkowo Card i Marsoobian (2007) zwracają uwagę, że „akty ludobójstwa nie zawsze lub niekoniecznie są zabójcze”, ale osiągają zamierzony skutek poprzez wyrządzenie krzywdy żywotności społecznej ofiary. Podobnie Lemkin (1944) zauważa, że ludobójstwo niekoniecznie oznacza natychmiastowe zniszczenie narodu. Niszczenie relacji społecznych, na których opiera się tożsamość grupy i życie wspólnotowe, może mieć charakter ludobójczy (Lemkin za: Abed, 2007, s. 27). Culverwell (cyt.2017) zauważa, że chociaż śmierć społeczna nie jest uznawana za akt ludobójstwa w świetle prawa międzynarodowego, konieczne jest zrozumienie wpływu tych działań na społeczeństwo jako całość. Należy zauważyć, że ten artykuł nie będzie rozważał debaty o ludobójstwie ponieważ nie jest to przedmiotem tych badań. Istnieje mnóstwo prac na ten temat, a wśród nich (Boyle, cyt.2000; Doebbler, cyt.2010; Lendman, cyt.2010; Ophir, cyt.2010; Pappé, cyt.2006; Rashed i in., cyt.2014), które zdaniem badaczy są przekonujące.

Ich główne źródło mówi, że śmierć społeczna nie jest ludobójstwem. Ale autorzy następnie przekręcają to, mówiąc, że niektórzy ludzie twierdzą, że Izrael dokonuje ludobójstwa na Palestyńczykach, z czym zgadzają się, a zatem śmierć społeczna jest dowodem ludobójstwa. Całym celem tego akapitu jest powiązanie Izraela z ludobójstwem przy użyciu wybranych źródeł i argumentów, które naruszają podstawową logikę.

Abed (cyt. 2007) odpowiada i rozszerza społeczną śmierć Carda (cyt. 2003) w sposób, z którym się zgadzamy. Wprowadził „kulturę ograniczoną terytorialnie”, która jest kluczowa dla naszego argumentu, w którym przymusowe usunięcie populacji z jej tradycyjnych ziem prowadzi do śmierci społecznej (2007, s. 47). Z naszej obserwacji, prace Abeda (cyt. 2007) i Pattersona (cyt. 1982) są ze sobą powiązane. Patterson napisał: „niewolnik zostaje brutalnie wykorzeniony ze swojego środowiska, a proces społecznego unieważnienia stanowi pierwszą zewnętrzną fazę zniewolenia” (1982, s. 38). Przypadek palestyński jest mieszanką schematów śmierci społecznej Pattersona; są brutalnie wykorzeniani ze swojego środowiska przez wywłaszczanie ich domów i ziem. Wiele, jeśli nie wszystkie, przypadki ludobójstwa wiążą się z przymusowymi przesiedleniami ludności, a wiele z tych populacji ma kultury, które są w różnym stopniu „związane terytorialnie” (Abed, cyt. 2007, s. 45). Niemniej Abed doskonale podsumował argumentację Carda. 

Omar i Said opierają całą swoją tezę na tworzeniu nieistniejących powiązań, które ich zdaniem muszą być słuszne, dlatego szukają źródeł, które wydają się je wspierać i ignorują wszelkie dowody przeciwne. 

W rzeczywistości są całkiem świadomi źródeł, które obalają ich własną tezę - bo niektóre cytują.

Patrząc na tożsamość palestyńską, Siklawi (cyt.2019) rozpoznaje, że tożsamość uchodźców palestyńskich w libańskich obozach osłabła po wojnie domowej w Libanie. 

Jeśli ich tożsamość była silna przed libańską wojną domową w latach 80. i osłabła po niej, to co Izrael ma wspólnego z ich „społeczną śmiercią”? 

Jednak to jest cała teza artykułu!

Reszta artykułu jest równie bezwartościowa. Metodologia to kiepski dowcip, bo zamiast bezpośrednio zadać kilka pytań losowej próbie Palestyńczyków, autorzy obwiniają Covid-19 i zamiast tego wybierają do analizy niewielką liczbę wcześniej istniejących wywiadów, aby udokumentować ich stan śmierci społecznej. (Nigdy nie słyszeli o e-mailach? O telefonach?) 

Dla ustalenia lekceważącego stosunku Izraela do Palestyńczyków, opierają się wyłącznie na cytatach z prawicowego pisma „Arutz Szewa”, które reprezentuje niewielki procent izraelskich syjonistów i opinii. 

Jest oczywiste, że artykuł nie ma na celu zbadania czegokolwiek, ale wsparcie istniejących wcześniej uprzedzeń autorów. Idzie to jednak dalej: celem artykułu jest zbudowanie kolejnego elementu gmachu kłamstw o Izraelu we współczesnym środowisku akademickim. Ma to być cytowane jako źródło do następnego artykułu, który przedstawi dalsze zarzuty, „rozszerzając” te koncepcje, żeby dalej przedstawiać Izrael jako wyjątkowe zło, a palestyńskich Arabów jako wyjątkowo prześladowanych. 

Uniwersum nauk społecznych nie karze naukowców, którzy w ten sposób podważają własną dziedzinę. Wręcz przeciwnie, ponieważ w dziedzinie panuje niewielki rygor, nagradza ich.

Link do oryginału: https://elderofziyon.blogspot.com/2023/08/an-example-of-how-academia-creates-anti.html

Elder of Ziyon, 1 sierpnia 2023

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

*Elder of Ziyon – blog amerykańskiego badacza antysemityzmu w mediach i organizacjach.