96 lat terroru arabskiego wobec Żydów

Od ataku tłumu arabskiego wymachującego siekierami i nożami w żydowskiej dzielnicy Jerozolimy w 1920 r. do obecnych starań młodzieży arabskiej, by zabijać indywidualnych Żydów, przeżyliśmy 96 lat aktów terroru Arabów palestyńskich przeciwko obecności żydowskiej w Ziemi Izraela.

 

W rok po zamieszkach 1920 r. przyszły ataki na Żydów w Jaffie i osiągnęły kulminację w atakach tłuszczy arabskiej na Żydów w Jerozolimie, Hebronie i Safedzie w 1929 r. Reakcja policji brytyjskiej była nieadekwatna, a społeczność żydowska raz jeszcze była nieprzygotowana na poradzenie sobie z tymi wybuchami przemocy. Powodowały one wiele ofiar, ale nie udało im się powstrzymać przedsięwzięcia syjonistycznego.

 

Głównym wysiłkiem arabskim, by odwrócić bieg wydarzeń w Ziemi Izraela, była rewolta arabska 1936-1939, podczas której bandy uzbrojonych Arabów atakowały cele żydowskie i brytyjskie. Siły brytyjskie użyły drastycznych środków do zdławienia tej rewolty. Zabito tysiące Arabów i powieszono ponad 100.

 

Społeczność żydowska gorączkowo debatowała, jak reagować na tę falę przemocy. Linią oficjalną, przyjętą przez Agencję Żydowską i jej skrzydło wojskowe, Haganę, było okazywanie powściągliwości i nie odpowiadanie taką samą przemocą, mimo wielu ofiar śmiertelnych.

 

Przeciwną linię przyjęło zbrojne ramię Ruchu Rewizjonistycznego, Irgun Cwai Leumi (pod przewodnictwem Dawida Raziela), który uważał, że odpowiedzią na terror arabski przeciwko Żydom powinny być ataki terrorystyczne przeciwko Arabom. W rzeczywistości członkowie Hagany uczestniczyli jednak w Specjalnych Oddziałach Nocnych pod dowództwem Orde Wingate’a, które praktykowały kolektywne karanie wsi arabskich. Rewolta arabska została zdławiona, ale udało jej się doprowadzić do zmiany polityki brytyjskiej w Palestynie. W maju 1939 r. wynikła z tego Biała Księga, ograniczająca imigrację żydowską do Palestyny i zamykająca drogę ucieczki z Europy do Palestyny dla wielu Żydów.

Warto zauważyć, że cały ten terror Arabów wobec Żydów, o jakim autor pisze, zdarzył się, kiedy całkowita suma “nielegalnych”, “okupacyjnych” “osiedli” wynosiła dokładnie zero. Ta bałamutna racjonalizacja dżihadu – a z pewnością tym jest arabska przemoc – przyszła znacznie później.

Arens kontynuuje:

Od dnia ustanowienia państwa Izrael widzieliśmy “spektakularne” akty terroru palestyńskiego, jak porywanie samolotów i zamordowanie 11 sportowców izraelskich na Olimpiadzie w Monachium w 1972 r. Kroki podjęte przez izraelskie siły bezpieczeństwa skutecznie zapobiegły dodatkowym aktom. Pierwsza intifada trwała ponad trzy lata. Duże liczby Palestyńczyków w Judei i Samarii oraz w Strefie Gazy uczestniczyły w demonstracjach, strajkach i rzucaniu kamieniami na przejeżdżające pojazdy. Taką sytuację odziedziczyłem, kiedy przejąłem ministerstwo obrony od Icchaka Rabina w 1990 r. Wspólny wysiłek Izraelskich Sił Obronnych i sił bezpieczeństwa, wycelowany w tych, którzy rzucali kamieniami w samochody, w ciągu roku doprowadził do zakończenia intifady. Podczas drugiej intifady, która obejmowała lata 2000-2005, zamachowcy samobójcy byli nową bronią terrorystów. Ponad tysiąc Izraelczyków straciło życie, co doprowadziło do wejścia wojsk IDF do miast na Zachodnim Brzegu podczas operacji Obronna Tarcza w 2002 r. .. .["The Changing Face of Palestinian Terror", Haaretz, Moshe Arens, April 4, 2016]

Masakra Żydów w 1929 r. w Hebronie, społeczności, która żyła tam przez stulecia, jest na ogół zapomniana i często ignorowana. W jeden dzień, 24 sierpnia 1929 r., pod nosem brytyjskiej policji mandatowej, zamordowano sześćdziesięciu dziewięciu Żydów, w tym 46 uczniów i nauczycieli jesziwy. Dziesiątki poważnie raniono i okaleczono; domy żydowskie obrabowano; liczne synagogi splądrowano i zniszczono. Morderców i bandytów podburzyły do przemocy rozpuszczone pogłoski, że Żydzi planują przejąć panowanie na Wzgórzem Świątynnym w Jerozolimie. To było ponad osiemdziesiąt lat temu, ale postęp po stronie arabskiej jest bardzo powolny i niełatwo pozbyć się starych wzorów wrogości i rasistowskiej nienawiści.

Ilustrując jak to działa, jeden z obecnych przywódców arabskich w Izraelu, Raed Salah, przemawiając dziesięć dni temu z islamistycznej ambony w Dżatt, mieście w północnym Izraelu o większości arabskiej i z zerową liczbą Żydów, obiecał zebranym wiernym, że

 “okupacja izraelska” zniknie, tak jak imperia rzymskie i perskie, i kolonializm brytyjski i francuski… Ziemia “wyrzyga” okupację izraelską, “tak samo jak morze wyrzyguje swój brud”. [Film i transkrypcja w języku angielskim]

Moglibyśmy z łatwością wypełnić ten blog tego rodzaju ohydą nieustannie lejącą się ze strony kaznodziei islamskich i ich świeckich towarzyszy, ale co by to osiągnęło?  

Na podstawie doświadczeń zebranych przez Żydów izraelskich przez, jak dotąd, 96 lat, profesor Arens mówi, że istnieją znaczące różnice między atakami terrorystycznymi, jakie widzimy dzisiaj przeciwko obecności żydowskiej w Izraelu, a tymi wcześniejszymi:  

Obecna fala terroru palestyńskiego różni się od wszystkich innych. Akty terroru popełnia jeden człowiek albo para ludzi przy użyciu noży, broni palnej lub przejeżdżania samochodami przechodniów na ulicy. To znaczy, że w spotkaniach jeden do jednego  z ofiarami, cywil lub żołnierz – jeśli ma się na baczności, a jeszcze lepiej, jest uzbrojony – często może zatrzymać groźbę. Ta fala terroru, ustająca obecnie, jak się wydaje, tylko zaszkodziła sprawie palestyńskiej – jak to było także w wypadku obu intifad… [Arens]

Przechodzi następnie do kwestii etycznych, jakie powstają, kiedy terror pojawia się na parkingach i supermarketach zajętego, kwitnącego społeczeństwa. Oczywiście nie są one proste, przynajmniej dla naszej strony. Dla strony z nożami, siekierami i uzbrojonymi dziećmi nie mogłyby być prostsze: napędza ich całe spektrum gorących emocji, ale zasady etyczne z pewnością do nich nie należą.

Jeśli odwiedzicie stronę Haaretz, zauważcie, że kilka komentarzy, przypuszczalnie od  głupich jak but “aktywistów”, odrzuca obserwacje Arensa na podstawie zwykłego, nonsensownego argumentu:

Przedstawia pan historię tego terenu od 1920 r. do dnia dzisiejszego i ani jednej wzmianki o okupacji. - Liz

Niestety, to jest rzeczywisty cytat.

Mówimy, że żaden listek figowy, nawet tak szeroko rozgłaszany jak “nigdy nie zapominajcie o okupacji”, nie może przykryć moralnej nagości krytyków, dla których myśl o narodowym państwie Żydów jest dosłownie nieznośna. Ani też nie przykrywa plugawej, rasistowskiej bigoterii przywódców takich jak Salah, dla których żydowscy sąsiedzi wokół nich są „brudem”, który trzeba „wyrzygać”.

96 years of Arab on Jew terror and lessons still not learned

This Ongoing War, 5 kwietnia 2016

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska


Frimet i Arnold Roth

Rodzice zamordowanej przez terrorystów z Hamsu 15-letniej Malki Roth. Ich córka została zamordowana 9 sierpnia 2001 roku podczas zamachu na restaurację  Sbarro.  W zamachu zamobójczym zginęło wówczas 15 cywilów, w tym 7 dzieci, 130 osób zostało rannych.

Frimet i Arnold Roth od wielu lat prowadzą stronę internetową This Ongoing War

Państwo Frimet i Arnold Roth założyli również fundację imienia swojej córki. Fundacja ta zajmuje się pomocą dla dzieci żydowskich, muzułmańskich i chrześcijańskich.