Prawda

Piątek, 4 lipca 2025 - 01:57

« Poprzedni Następny »

A Sharp Bend in History

Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

A Sharp Bend in History


Andrzej Koraszewski 2020-09-24


The word “breakthrough” may be irritating, who knows what will appear after this breakthrough? A bend is a better description, we can see that the direction changes but we have no idea what is hidden around the bend. A peace agreement signed between Israel and two Arab countries is already astonishing. An announcement of similar agreements with several other Arab countries is for now just an announcement. The Arab League ignoring the Palestinian Authority’s appeal was like the explosion of a huge bomb. Instead of a decisive NO to normalization, Arab states said NO to the axis (of Resistance). Representatives of the Palestine Liberation Organization, Hamas, and Palestinian Islamic Jihad hastily met in Beirut to talk about mutual friendship and cooperation and to bow to their last resort of hope, i.e. Iran.

After over a hundred years of Arab war with the very idea of a Jewish state, the rulers of several Arab states are entertaining a change of the paradigm. True, at the very beginning there was a similar moment when Emir Faisal, with the encouragement and mediation of Lawrence of Arabia, met with Weizman and not only agreed (in writing) to the creation of a Jewish state in Palestine, but expressed his hope that it would be beneficial for Arabs. For a short time Emir Faisal was the ruler of Syria and later of Iraq, but his influence on the course of history in Palestine turned out to be close to zero. Other forces decided on a categorical rejection of the idea of a Jewish state in the midst of Arab and Muslim elements. The idea of Jewish independence was just as offensive to the Muslim religion as it was to the Christian one. It would appear that today it’s even more offensive than it was a hundred years ago, because to the contempt and cruelties with which believers from both these religions treated Jews through history, the massacres and genocide of the 20th century were added. A resistance axis against the existence of a Jewish state united the Vatican with the Muslim world and the British with the Arab despots. Nothing unites better than animosity against victims who in spite of all your efforts are still alive.


Just a few months ago it would appear that nothing could change the determination of the Arab world to seek to annihilate the Jewish state. But behind-the-scenes actions revealed a hidden trend. Previously unknown forces are ready to acknowledge that peace is more beneficial than never-ending war. A ceremony of signing a peace agreement has hallmarks of a spectacle of which further acts are almost always more dramatic. It seems that a more interesting fact is that now in Arab societies positive reactions appears to prevail over the negative ones. You get a strange feeling that people were just waiting for a signal that they are allowed to change an obligatory declaration of hostility into a declaration of friendship (possibly tied to overblown hope). In Europe the agreements were met as in Ankara, Tehran and Ramallah, but in greater silence, without open expressions of anger. Certainly, the EU’s spokesman for external affairs, Peter Stano, declared firmly that opening embassies in Jerusalem may have serious consequences for countries which are seeking membership in the European Union. The point is that the Americans are poking their noses into somebody else’s business and have not only managed to arrange the rapprochement between Serbia and Kosovo, but even worse, have encouraged at the same time (Muslim) Kosovo to establish ties with Israel, and Serbia to strengthen these ties. So, while he couldn’t forbid Arab countries to do such things, he could at least threaten the European ones.    


What is this change of paradigm in relations between Arabs and Israel? The key here is this disgusting word “normalization”, or recognition that Jews have a right to live in the Middle East, that they are a part of it. It also means rejecting the famous “NO to normalization”, i.e. ending the treatment of Israelis as colonizers, ending the acceptance of murdering Jews while claiming that it is all part of the peace process. The new paradigm is a recognition of normalization in spite of protests on the part of terrorists. Strange approach but who knows, maybe there is a seed of reason somewhere there.           


Did the Western world have honest intentions when one hundred years ago it declared its readiness to support Jewish aspirations to build an independent state?  If so, this unexpected generosity didn’t last long. The mission to facilitate building a Jewish National Home was given to the British, but their enthusiasm for this mandate ended almost as soon as they had received it. It’s interesting today to read a letter by Arthur Koestler written in August 1947 (recalled in “New Statsman”, 2007) to a father of a British soldier deployed to Palestine. Koestler writes that he understands that for the parents of soldiers in Palestine every day is full of anxiety for the lives of their sons, that they could be killed by Jewish terrorists. The author understands their fears.

I am not speaking lightly of terror; during several years I have lived in the same anxiety, for persons near to me, which you feel for your son. The persons were my mother and her family; the danger which threatened them, as Jews in German-controlled territory, was death by poison gas or quicklime. My mother was the only one who escaped. Her sister, her sister’s daughter and two grandchildren were gassed. My mother’s brother managed to commit suicide. Every single Jewish terrorist in Palestine has a similar story. This is the first fact you have to let sink in; without this background you will understand nothing.

Today the situation is different. The majority of the Jewish population in Israel consists of refugees from Arab and Islamic countries and their descendants. There were more Jewish refugees than the Arab inhabitants of Palestine who escaped from the war theatre. But Koestler writes about Palestine in 1947 and earlier. He continues his letter to a father of a British soldier deployed in Palestine:

“But,” you will object, “after all we did let the Jews come to Palestine in spite of Arab opposition didn’t we? We could just as well have locked them out, and saved ourselves all this trouble…” You are again misinformed. Palestine never was a Colony or Protectorate of yours: your job and raison d’être in that country was to administer a Mandate on behalf of the League of Nations and that Mandate put you under the obligation “to facilitate Jewish immigration,” to help the “close settlement by Jews of the land” and finally the establishment of the “National Home.” The deal, concluded in 1917 and known as the Balfour Declaration, had been ratified by fifty-two nations and had become the legal basis, and the only basis, of your presence in Palestine.

The British are Europeans, and they have a very long and deep-rooted Christian contempt for Jews. The decision to accept the idea of a Jewish state in Palestine was taken during World War I, solely because of their search for additional support during hostilities in the Middle East. For many British politicians it was a wrong, even repugnant, decision from the point of view of their faith and deep-rooted racist prejudices. Koestler continues:

The third part of the story starts in 1939, with the White Paper which Mr. Morrison, in the name of the Labour Party, called “a cynical breach of faith, a breach of British honour,” and Mr. Churchill “a base betrayal, the filing of a petition in moral bankruptcy.” You have probably heard about this famous document which, leaving details aside, amounted to the barring of Palestine to the Jews (after a last batch of 75,000) for ever, and led to the prohibition of the buying and cultivating of land by Jews in 95 per cent of the country’s total area (Land Transfer Act of February 1940). Thus at the very moment when the extermination of the European Jews began, the doors of Palestine were slammed in their faces; while those already inside Palestine were condemned to live in one more cramped, Oriental ghetto. This policy was not only inhuman, it was apparently also illegal in the terms of International Law, and this point is essential for the understanding of all further developments in Palestine. For legally, as already mentioned, Britain’s presence in Palestine was based on the Mandate. The League’s Permanent Mandate Commission met on June 16th, 1939, and found unanimously that the new policy contradicted the terms of the British trusteeship. Now according to Article 27 of the Mandate “the consent for the Council of the League of Nations is required for any modification of the terms of this mandate.” The Council of the League was to meet in September, 1939, but meanwhile the war broke out and it never met.

Well, the infamous White Paper legalized a decades-long practice of restricting immigration of Jews and to turn a blind eye to the massive immigration of Arabs, as economic revival of Palestine, thanks to the Jews, became a magnet for thousands of Arabs from neighbouring countries. Now, however, to some extent in connection with the Nazi policy of exterminating Jews in Europe, the British decided to be more resolute. Koestler writes:

In March and April, 1939, three refugee ships – S.S. Assandu, Astir and Assimi, packed with Jews who had escaped, mainly from Germany, reached Palestine, and were refused permission to land. In the House of Commons Mr. Noel-Baker asked the then Colonial Secretary, Mr. Malcolm MacDonald, what would happen to these people. Mr. MacDonald said that they had been sent back from where they came. Mr. Noel-Baker: “Does that mean to concentration camps?” Mr. MacDonald: “The responsibility rests on those responsible for organising illegal immigration.” (Debate in the House of Commons, April 26th-27th, 1939.)

Do you recognise the tune? It is unchanged to this day. The responsibility rests with the “racketeers” who tried to save these condemned people, not with those who sent them back to their death. There was also much talk in 1937 about the insanitary conditions on these hell-ships. The gas chambers, the quicklime – and the dry rot of the D.P. camps to-day, were and are doubtless sanitary.;

But this was just a harbinger of British decisiveness:

More examples? On November 24th, 1940, the passengers of the steamer Patria, who had been refused admission to Palestine, blew their ship up in Haifa harbour. Over two hundred people were blown to bits or drowned a hundred yards from the promised shore. They were not even to have been deported back to Europe, which, owing to the war, was impossible; only to a tropical island in the Indian Ocean. But these people had become allergic to barbed wire. When a person reaches that state, like the survivors in the D.P. camps to-day, he is past listening to the reasonable voice which tells him that he should never have escaped, or saved his wife and children, without a permit in triplicate to do so.

One last example. The year is 1942; the crematoria in Europe had started to work, when another hell-ship, the 180-ton cattle-boat Struma, hailing from Constanza, floundered into the harbour of Istanbul. There were 769 escapees on board, several of whom had lost their reason. The Turks were prepared to let them land in transit, on condition that the British would permit their entry into Palestine. This the Palestine Government, after consultation with London, refused; so the Turks sent the boat back to Rumania. The rest of the story you can guess: the ship blew up within a few miles of the Turkish coast; one man survived; all other passengers, including 250 women and 70 children were drowned.

The Black Sea was the Jews’ main life-line of escape from the European crematorium. The Struma cut that life-line. Those who, against law and morality, refused to grant its passengers entry into Palestine, did not want them to be drowned. They were presumably even sorry and surprised. All they wanted was that they should be sent back to their “port of embarkation,” where they could wash their hands of them, and thus discourage others from trying to save their skins. In the parliamentary debate of April, 1939, from which I have quoted, the Colonial Secretary had said that the Government had the fullest sympathy with Jewish refugees, but if they allowed one shipload, more would follow. This has been the guiding principle of British policy in Palestine from 1939 to this day. It was a policy of deliberately obstructing by active and passive measures, by force and by diplomatic pressure, the escape of Jews from extermination by a mass exodus into Palestine

Some Brits called the White Paper of 1939 the Palestine Munich.Voices of condemnation came mainly from the Left, so after the Labour victory of 1945 there were expectations that the last relic of Chamberlain’s policy would be wiped out. No party was so deeply committed to supporting Jewish immigration into Palestine than the Labour Party, writes Koestler in August 1947. He quotes words by Nobel Prize Laureate, Philip Noel-Baker, who said that the adoption of the White Paper would mean telling  “those kindly British soldiers to shoot them [Jewish refugees] down.” Hopes connected with the victory of the Labour Party turned out to be in vain. According to Koestler, “It is the story of yet another broken pledge; of the triumph of a Foreign Office clique and Ernest Bevin’s pigheadedness over Labour’s honour.” In the last part of his letter that he writes to a father of a British soldier in Palestine:

…if public opinion still has a say in your country, now is the time to stop disaster. For the Jews of Palestine fight for one thing only, for the oldest slogan in their history: Let My People Go. There were six million of them in Europe; only one of ten is left. Your countrymen are very fond of the word decency; if you have any left, let them go.

[…]Palestine is a test for your integrity; and in more than one sense your fate is linked with hers.

The time of the British exit from Palestine was approaching. The British government hastily trained and armed the Arab Legion and left practically all the arms of its military in Palestine to them. What’s more, it provided the Arab Legion with the British officer corps. The goal of this Legion (as of other Arab armies) was to finish the handiwork of the Nazis in Europe. The British  knew this perfectly well. 


Less than a year after the publication of this letter, five Arab armies invaded the one-day-old Israel. The Arab Legion was a Jordanian army and was commanded by a British officer. Armies of Egypt and Syria got a vast number of the arms in Western arsenals after the war ended, and they were trained by SS officers who found in these countries a friendly haven. Hit squads of Palestinian Arabs were commanded by a former collaborator with Hitler, Muhammad Amin al-Huseini. This Muslim cleric, responsible for many war crimes, was in the hands of the French, who refused to extradite him to Great Britain and quietly facilitated his “escape” from prison to Egypt. The final annihilation of the Jewish nation seemed inevitable. In London it didn’t cause anybody’s surprise nor any special dread.


In spite of all expectations, the Arab armies lost the war to poorly armed and trained groups of survivors from the Nazi extermination of Jews. 700,000 Palestinian Arabs found themselves outside Israel’s borders.


Twice again, combined Arab armies tried to finish Hitler’s handiwork, and their failure led the Arab world to change strategy to a constant battle in which Palestinians played the key role. For those who conducted the holy war with Jews the word “normalization” was for decades anathema.


Europe and America were not only looking indulgently on the Arab holy war. They financed terror organizations and condemned Israel for the crime of defending the lives of her inhabitants. Europeans today are eager to call Israelis “new Nazis”. Curiously, as polls show, the greatest number of people prepared to call Israelis new Nazis are in German society, followed by Spaniards and Poles. Pope Francis calls Mahmoud Abbas “The Angel of Peace” and eagerly hugs those Muslims who are the greatest enemies of normalization. Decades of the “peace process” were supposed to induce Israel to give up the defense of her borders.  The changing of the paradigm means acknowledgement that Jews are not only an ancient and legitimate part of the Middle East but also are good neighbors, and friendship and cooperation with them can make a huge difference.                          


I don’t know who really came up with the name “Abraham Accords”. The Pope is as silent as the grave, but he is not alone in his silence, he is silent together with a huge choir of the deeply offended. I’m seeing the name “Abraham Accords” in the Arab press where the change of paradigm is welcomed with relief and the word “normalization” is no longer taboo. The Abraham Accords give rise to hope, and who knows what will come in its wake. Maybe it will be a real peace if only the silent choir of opponents is not successful in erecting a dam to it. It will be interesting to see what is lurking beyond this bend in history.    

15 September 2020

Translation: Małgorzata Koraszewska and Sarah Lawson

 


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj











Żywopłot

Ja: Na co patrzysz?

Hili: Na żywopłot, znowu trzeba go przyciąć.    

Więcej

Bitwa
o "Palestynę"
Ivan Bassov


Jak niezrozumiana nazwa stała się bronią — i dlaczego Żydzi powinni ją odzyskać


Nazwa „Palestyna” stała się w żydowskim dyskursie głęboko polaryzującym terminem. U części Żydów samo jej wypowiedzenie wywołuje dyskomfort, a nawet wrogość. Reakcja ta wynika często z jej skojarzenia z retoryką antysyjonistyczną lub antysemicką — zwłaszcza w kontekście współczesnych ruchów politycznych. Termin ten bywa postrzegany jako zakwestionowanie legalności istnienia Izraela — a nawet samej żydowskiej tożsamości narodowej.


Jednak ta reakcja nie ma wyłącznie charakteru politycznego. Jest również emocjonalna, historyczna i głęboko symboliczna.

Więcej

Media odmawiają publikacji
fikcyjnego „rysunku Mahometa”
Elder of Ziyon


BBC: "Czterech pracowników satyrycznego magazynu w Turcji zostało aresztowanych za opublikowanie rysunku, który rzekomo przedstawia proroka Mahometa – postać świętą w islamie, którego wizerunek jest kwestią głęboko kontrowersyjną. Turecki minister spraw wewnętrznych Ali Yerlikaya potępił rysunek opublikowany przez magazyn LeMan, nazywając go 'bezczelnym' i ogłosił, że zatrzymano redaktora naczelnego, grafika, dyrektora instytucjonalnego oraz rysownika."

Więcej
Blue line

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie II
Andrzej Koraszewski


Wojna sześciodniowa na Bliskim Wschodzie spowodowała długotrwałe turbulencje w Europie Wschodniej. Zamieszkaliśmy w mieszkaniu cioci Mani na Pięknej. Pokój, kuchnia, łazienka i my we dwoje. Ciocia Mania to osobny rozdział. Małgorzata nie darzyła jej sympatią. Żydo-komuna w całej krasie. Powojenne życie spędziła w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Komunistką była przed wojną (światową), podczas wojny była w ZSRR, gdzie towarzysz Stalin uleczył ją z komunizmu. Małgorzata nie chciała się nawet interesować, dlaczego polazła do bezpieki, a Anna tylko się krzywiła. Tak czy inaczej, ciocia Mania wzięła przedwczesną emeryturę i pojechała turystycznie do Izraela. Małgorzata miała opiekować się mieszkaniem, więc przynajmniej chwilowo objęliśmy mienie pobezpieczniackie.

Więcej

Jak zmieniono Izrael
w krynicę zła
Daniel Ben-Ami


Od 7 października i początku wojny Izraela z Hamasem zachodni „postępowcy” zwrócili się przeciwko państwu żydowskiemu. Na ulicach i w mediach natężenie i gwałtowność nienawiści wobec Izraela – a nierzadko także wobec Żydów – bywały wręcz przytłaczające.


Czasem wręcz trudno pojąć naturę współczesnej nienawiści do Żydów. Jest tak powszechna i wszechogarniająca. Niemniej wciąż możliwe jest wyodrębnienie głównych elementów „postępowej” krytyki Izraela – a ściślej tego, co gdzie indziej nazywam „woke'owym antysemityzmem”.

U jego podstaw leży przekonanie, że Izrael jest ucieleśnieniem zła. Że jest państwem skrajnie nikczemnym. Widać to w sposobie, w jaki przeciwnicy Izraela już nie krytykują go według jakichkolwiek normalnych standardów. Nie ograniczają się do potępienia rządu Izraela, jego polityki czy działań w Gazie. Nie krytykują Izraela tak, jak krytykowane bywają inne państwa. Nie – krytycy Izraela przedstawiają go jako źródło całego zła tego świata. Widać to choćby na diagramie, który krążył w zeszłe lato w środowiskach antyizraelskich. „Palestyna to klucz” – głosił tytuł, sugerując, że to właśnie ten temat „łączy wszystko”.

Więcej
Blue line

Empatia to piękna rzecz
– póki nie zbrzydnie
Lucy Tabrizi


Na Zachodzie zbudowaliśmy cały nasz moralny system wartości wokół empatii. Wychwalamy ją. Nagłaśniamy. Czcimy. Ale gdzieś po drodze empatia przestała być cnotą, a stała się słabością – podatną na przejęcie i wykorzystanie przeciwko nam.


Znam empatię. Żyłam nią. Wywodzę się z kręgów obrońców praw zwierząt; moje dawne konto nosiło nazwę „compassionate living” (współczujące życie), jeśli to cokolwiek mówi. Spędzałam godziny oglądając nagrania z rzeźni, przyglądając się cierpieniu, od którego większość ludzi odwraca wzrok. Stałam kiedyś po kolana w zakrwawionej wodzie morskiej, filmując ciężarną wielorybicę w agonii. Zginęła. Zostały mi po tym objawy PTSD.

Jestem też matką. Sama myśl o cierpieniu moich dzieci jest nie do zniesienia. 

Więcej

Irlandia wprowadza ustawę
'nie kupuj u Żyda'
Hank Berrien


Po raz pierwszy od klęski nazistowskich Niemiec jakikolwiek europejski rząd promuje prawo, które wprost nawołuje do bojkotu towarów produkowanych przez Żydów.

Więcej

Antysemityzm
i syjonofobia
Ivan Bassov


Od supersesjonizmu do wymazywania: jak teologia zastępstwa napędza nienawiść wobec Żydów i ich państwa.

Często słyszymy: „Nie jestem antysemitą, jestem tylko antysyjonistą”. To rozróżnienie – regularnie wykorzystywane jako retoryczna zasłona dymna – dziś się rozpada. Współczesna wrogość wobec Żydów coraz częściej wyraża się nie przez dawne obelgi, lecz poprzez obsesyjny sprzeciw wobec ich państwa. Dlatego potrzebujemy nowego języka, który odzwierciedla tę zmianę. Wiele osób twierdzących, że sprzeciwia się „tylko Izraelowi”, przejawia tak głęboką, nieproporcjonalną wrogość, że zasługuje ona na własną nazwę: syjonofobia.

Więcej

Wyciek informacji z CNN
to negacjonizm
Bob Goldberg

Irańska instalacja nuklearna, przed jej zniszczeniem.

Podczas gdy izraelska i amerykańska precyzja w działaniu niszczyły infrastrukturę Iranu, prasa spieszyła się, by naprawić reputację teokracji.

Media wykonały swoją robotę dobrze — dla Teheranu.

Udało im się przedstawić niszczycielski, precyzyjny atak na irańską infrastrukturę nuklearną i system dowodzenia jako kosztowną stratę czasu. Na podstawie jednej wstępnej, wywiadowczej oceny szkód w irańskich operacjach nuklearnych, udostępnionej wszystkim czołowym mediom jednocześnie, dziennikarze sumiennie przekazali komunikat: ataki Izraela i USA opóźniły Iran zaledwie o kilka miesięcy.

Więcej

Prawdziwa
historia syjonizmu
Cheryl E. 


Wszyscy słyszeliśmy, jak ignoranci opowiadali, że pewnego dnia w 1897 roku grupa żydowskich syjonistów z Europy Wschodniej obudziła się i postanowiła rozpocząć ruch mający na celu zmuszenie i zmanipulowanie całego świata, by „ukradł” arabską ziemię – tylko dlatego, że ci źli żydowscy syjoniści chcieli odzyskać ziemię, na której żyli ich przodkowie i z której zostali wygnani niemal 1800 lat wcześniej.

Więcej

Aktywiści pro-palestyńscy
dali się nabrać
Ahmed Fouad Alkhatib


Islamska Republika Iranu nigdy nie zaprzestanie mieszania się w sprawę palestyńską, ponieważ Teheran potrzebuje tego konfliktu, by zasilać swoją machinę propagandową. W rzeczywistości bezpieczna, stabilna i niezależna Palestyna pozostanie odległą możliwością, dopóki Islamska Republika istnieje w swojej obecnej formie i może utrzymywać pozory poparcia dla Palestyńczyków. Tylko poprzez napiętnowanie tego złowrogiego reżimu i zdystansowanie się od niego ruch pro-palestyński ma szansę stać się skuteczny.

Więcej
Blue line

Przeczytaj konstytucję
Iranu i rozbij reżim
I. Marcus i B. Siegel


Chociaż niedawna porażka sojuszniczych ugrupowań Iranu — Hamasu, Hezbollahu i Syrii Asada — przyniosła ulgę wielu osobom, zwłaszcza w Izraelu, to świętowanie jest nadal przedwczesne.
Cele Iranu nie zmieniły się tylko z powodu upadku jego pełnomocników. Prawdziwe zagrożenie, jakie Islamska Republika nadal stwarza dla całej ludzkości, leży na stole w jej podstawowym dokumencie — konstytucji. Przyjęta w 1979 r. i zmieniona w 1989 r. Konstytucja Islamskiej Republiki Iranu stanowi jasną artykulację przyszłego porządku świata, który Iran uważa za swój cel: najpierw narzucić go światu islamskiemu, a następnie całej ludzkości.

Więcej

Nienawiść do Żydów
w tureckich mediach
Elder of Ziyon



Po raz kolejny tureckie media wyprzedziły inne kraje i zostały światowym mistrzem w kwestii antysemityzmu.


Mają go więcej niż Iran. Więcej niż Jordania. Więcej niż Jemen.


Oto kilka ostatnich tureckich wyczynów.


A tu prawdziwa ilustracja 
artykułu w gazecie Aydinlik na temat tego, jak żydowscy miliarderzy rzekomo finansują Izrael:

Więcej
Blue line

Pamiętnik znaleziony
w starym łbie
Andrzej Koraszewski


Dawno, dawno temu był sobie w Polsce komunizm. To nie był ruski komunizm, to nie był afrykański komunizm, ani jugosłowiański komunizm. To był nasz polski komunizm. Komunistów w Polsce nie widziałem. Byli oportuniści, mnóstwo łajdaków, byli marzyciele tacy jak Jacek Kuroń, urzeczeni utopią i chcący budować utopię, byli durnie tacy jak ja, którzy dali się nabrać na pomysł rewizjonizmu, czyli rozmiękczania tego od środka. (O tej mojej przygodzie z rewizjonizmem może będzie kiedyś osobno.)

Więcej

Reakcje ONZ na ataki
Iranu na izraelskich cywilów
UN Watch


Trzynastego czerwca 2025 r. Izrael rozpoczął operację Wstający Lew, prewencyjny atak militarny na irański program broni jądrowej, kilka godzin po tym, jak Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej ONZ (MAEA) po raz pierwszy od 20 lat ogłosiła, że Iran naruszył porozumienie. Precyzyjne ataki zostały przeprowadzone przeciwko dowódcom wojskowym Iranu i naukowcom zajmującym się energią jądrową, a także przeciwko krytycznej infrastrukturze wojskowej, w tym irańskim systemom obrony powietrznej, obiektom do przechowywania i produkcji pocisków balistycznych oraz obiektom jądrowym. Premier Netanjahu uzasadniał te ataki jako konieczny akt samoobrony. „Gdyby tego nie powstrzymano, Iran mógłby wyprodukować broń jądrową w bardzo krótkim czasie — może to być rok lub kilka miesięcy” — powiedział.

Więcej

Wyobraź sobie,
że Hitler pozostał nietknięty
Joshua Hoffman


Pozwolić najwyższemu przywódcy Iranu, Alemu Chameneiemu, wyjść z tej wojny bez szwanku to jak pozwolić Hitlerowi wycofać się do Berlina w 1944 roku — z poturbowaną armią, ale z nietkniętą ideologią.


Czy potrafisz wyobrazić sobie świat, w którym architekci ludobójstwa mogą działać dalej bezkarnie — nadal trzymają się władzy i wciąż wierzą, że mieli rację?


To nie jest alternatywna historia. To ostrzeżenie.

Bo po 12-dniowej wojnie między Izraelem a Iranem właśnie z takim scenariuszem flirtuje dziś świat. Najwyższy Przywódca Iranu, Ali Chamenei, przeżył. Jego reżim nadal jest chroniony. Jego machina propagandowa nadaje. Jego Gwardia Rewolucyjna nadal maszeruje. Jego rakiety mogą być osłabione, jego zastępcze siły zdezorientowane, jego program nuklearny cofnięty — ale on sam pozostaje nietknięty.

Więcej

Kurdowie:
zapomniany naród
Paul Finlayson


Niedawno znalazłem się na spotkaniu zorganizowanym przez godną podziwu, nieco donkiszotowską organizację Tafsik — grupę, której misją jest zszywanie postrzępionych nitek ludzkiej wspólnoty w epoce dudnienia plemiennych werbli. To było wspaniałe wydarzenie, kalejdoskop sprzeciwu wobec ponurych obrazów współczesnego świata.

Więcej

Ataki Trumpa na Iran
były sygnałem dla Chin
Daniel; Greenfield


Ameryka właśnie stała się nieprzewidywalna.
Jedną z największych słabości amerykańskiej polityki zagranicznej była nasza przewidywalność. Nasi przeciwnicy potrafili dokładnie określić, co zrobimy, a czego nie.


Jednym z największych atutów prezydenta Trumpa jest jego nieprzewidywalność. W sprawie ataków na Iran nie tylko trzymał wszystkich w niepewności do ostatniej chwili, ale też zastosował wyrafinowane środki, by zmylić obserwatorów. Dan Caldwell, znajomy Tuckera Carlsona, został usunięty z Pentagonu z powodu zarzutów o przecieki. Podobny los spotkał kilku innych. Kiedy ataki faktycznie zostały przeprowadzone, nie pojawiły się wcześniej żadne przecieki – mimo że niektóre media twierdziły, iż mają informacje od anonimowych „urzędników”. Wszyscy nauczyli się milczeć w sprawach naprawdę istotnych.

Więcej

Czas, którego nigdy
nie zapomnimy
Phyllis Chesler

Karykatura zamieszczona przez egipskiego liberała.

Mamy przywilej żyć w tych czasach – czasach, których nigdy nie zapomnimy, w których ważą się losy narodów.


Izrael wykonał całą ciężką pracę, tę brudną robotę – w imię własnego przetrwania, w imię Zachodu, w imię całej ludzkości. Niezwykłe osiągnięcie militarne państwa żydowskiego, w połączeniu z sukcesem zadziwiającej operacji psychologicznej – zdawałoby się, że skoordynowanej ze Stanami Zjednoczonymi – doprowadziło do unicestwienia niemal już gotowej zdolności Iranu do zniszczenia Izraela – chas we’szalom (Boże uchowaj!).

Więcej

Od wtorku do wtorku
minął tydzień
Andrzej Koraszewski 


Nieznośna lekkość dalszego bytu. Informuję szanownych czytelników o chwilowej (lub trwałej) impotencji twórczej. Podobnie jak z pszczołami (tymi od Kubusia Puchatka), z impotencją nigdy nic nie wiadomo. Mój mózg chodzi na zwolnionych obrotach, a nie chciałbym zabierać ludziom czasu ględzeniem.


Zbyt dużo palę. Siedzę na schodkach werandy, gdzie siedzieliśmy 40 minut przed śmiercią Małgorzaty, a ona silnym i ożywionym głosem referowała ostatnie wiadomości. Zawsze lubiliśmy siedzieć na tych schodkach, czasem dziwiliśmy się, że tak pięknie urządziliśmy sobie to nasze ostatnie gniazdko. Tak wyszło — dziewięćdziesiąt procent zasługi to wiele przypadków, dziesięć procent to wysiłki, żeby przypadkowym zdarzeniom nadać jakiś sens.

Więcej

„Filozof Putina”
to antysemita
Elder of Ziyon


Aleksandr Dugin, rosyjski ultranacjonalista często nazywany „filozofem Putina”, to nie tylko niebezpieczny ideolog. To także antysemita opętany teoriami spiskowymi na punkcie Izraela, a jego majaki odzwierciedlają powracającą prawdę: że Żydzi i państwo żydowskie postrzegani są jako egzystencjalne zagrożenie dla totalitarnych ideologii – właśnie dlatego, że wartości żydowskie pozostają z nimi w moralnej opozycji.

The New York Times przedstawił Dugina swoim czytelnikom w 2022 roku, opisując go jako „filozofa Putina”, który był jednym z głównych orędowników inwazji na Ukrainę.
Jego myśl opiera się na idei „eurazjatyzmu” – przekonaniu, że Rosja to odrębna cywilizacja, która powinna stworzyć państwo obejmujące cały kontynent, wzorowane na dawnym imperium, ale bez komunistycznej ideologii Związku Radzieckiego. 

Więcej
Blue line

Iran jest z Ameryką
w stanie wojny od 46 lat
Daniel Greenfield


„Ameryka nie może nam nic zrobić” – przechwalał się ajatollah Chomeini, przetrzymując naszych zakładników. Administracja Cartera osłabiła rządy szacha na korzyść islamistów, którzy przejęli władzę, a następnie uniemożliwili żołnierzom piechoty morskiej obronę amerykańskiej ambasady i ludzi w niej przebywających przed muzułmańskimi grupami „studenckimi”, które twierdziły, że przybywają z pokojową intencją. „Pokojowi” działacze studenccy przejęli amerykańską ambasadę i wzięli jej pracowników jako zakładników.
Najwyższy Przywódca Ali Chamenei drwił z prezydenta Trumpa w tym samym przekonaniu, że „Ameryka nie może nam nic zrobić” — w czerwcu, po tym jak zaproponowano mu porzucenie irańskiego programu produkcji broni jądrowej. Najwyższy Przywódca powiedział: „Nasza odpowiedź na amerykańskie bzdury jest jasna: nie mogą nic zrobić w tej sprawie”.

Więcej

Kolejne
„Boskie zwycięstwo”
Hussain Abdul-Hussain


Wygląda na to, że Chamenei powtórzy błędy Saddama i Nasrallaha: bombastyczne przemówienia, nierealne obietnice zniszczenia Izraela i machina wojenna zdziesiątkowana przez państwo żydowskie. Niezależnie od wyniku wojny między Iranem a Izraelem, Teheran ogłosi zwycięstwo. Najwyższy Przywódca Iranu Ali Chamenei już zacytował werset Koranu „zwycięstwo od Boga i nieuchronny podbój”. Obserwatorzy Bliskiego Wschodu widzieli ten film wiele razy i zawsze kończy się tak samo: dzięki swojej potędze militarnej Izrael zwycięża — podczas gdy pobity Iran i jego sojusznicy pokazują znak zwycięstwa na gruzach, które kiedyś nazywali domem. Zwycięstwo militarne nigdy nie zdarza się przez czysty przypadek. Jest to jedynie wierzchołek góry lodowej — wynik zbudowany na sukcesie w innych dziedzinach, w tym wolności, dobrych rządach, rządach prawa, wzroście gospodarczym i postępie naukowym.

Więcej

Ciąg dalszy „Listów
z naszego sadu”
Andrzej Koraszewski


Dostaję pytania, co dalej z „Listami”. Nie umiem jeszcze odpowiedzieć. Chwilowo wyjmowałem ze spiżarni teksty przełożone przez Małgorzatę, ale to się skończyło. Wózek zaprojektowany na dwa konie trzeba będzie przerobić. Małgorzata poświęcała sześć godzin dziennie na przeglądy źródeł — jedne referowała ustnie, inne z adnotacją „przeczytaj koniecznie”, jeszcze inne „zobacz, czy to dla nas”.


Czy jest szansa, żeby ciągnąć te „Listy” bez obniżenia ich poziomu? Rozważam różne koncepcje: ograniczenie publikacji do pięciu dni w tygodniu albo do jednego tekstu dziennie. Nie wiem, być może będę trochę eksperymentował, sprawdzał, ile potrafię. Pewnie będzie nieco więcej moich tekstów, mniej tłumaczeń. (Czasu potrzebnego na śledzenie tego, co ważne, nie można nadmiernie redukować.)

Więcej

Niech przemówi mój
podziw dla Żydów
Paul Finlayson


Zacznijmy od szczerej obserwacji: naród żydowski, stanowiący zaledwie 0,2% populacji świata, nie tylko przetrwał, ale wręcz rozkwitł, uderzając tak mocno, że równie dobrze mogliby boksować w wadze ciężkiej.

Tymczasem ich przeciwnicy — szczególnie w świecie arabskim — tkwią w bagnie, które sami stworzyli, miotając się w lamentach, podczas gdy ich gospodarki i społeczeństwa są w rozpadzie. Teza jest prosta: Żydzi wygrywają, ich wrogowie  obsesyjnie myślą o Izraelu i jego mieszkańcach, być może nadszedł czas, aby nienawistnicy spojrzeli w lustro i zajęli się swoją katastrofalną impotencją.

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Rewolucja już jest,
ale jaka to rewolucja?
Alberto M. Fernandez

Granice nieposłuszeństwa
obywatelskiego
Patrycja Walter

Myśli o dziennikarstwie
zależnym
Andrzej Koraszewski

Antysemityzm  gorszy niż
twojej babci
Avi Herbatschek

Wojna Izraela z Iranem
jest przysługą dla ludzkości
Z materiałów MEMRI 

Izrael musi powiedzieć
kim jest wróg
Yonatan Daon

Komiczny upadek
kultu kefiji
Brendan O’Neill

Świat pogrążył się
w moralnej otchłani
David Collier

Powinniśmy poważnie traktować
hasło „Śmierć Ameryce”
Daniel Greenfield

Antysemityzm bywa wyrokiem
śmierci
Joshua Hoffman

Izrael wykonuje
brudną robotę za innych
Elder of Ziyon

Chirurgiczny atak
na tyranię islamistyczną
Brendan O’Neill

Tak wygląda
„Nigdy więcej”
Joshua Hoffman

Skorumpowana sprawa
sądowa przecuiw Netanjahu
David Isaac

Wczoraj był piątek
trzynastego
Andrzej Koraszewski

Blue line
Polecane
artykuły

Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


„Choroba” przywrócona przez Putina


„Przebudzeni”


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk