|
|
|
Azyl ignorancji.
Twój komentarz do artykułu
Czytając cały czas się uśmiechałem bo bardzo sobie cenię takie same książki, autorów i podobną tematykę. Kiedy opublikował Pan Credo Sceptyka od dawna byłem ateistą ale to była dla mnie bardzo ważna lektura która wypełniła i skorygowała sporo miejsc w pamięci - ponieważ w młodszym wieku byłem wierzący. Mój ateizm dojrzał wtedy. Credo mam wydrukowane i czytałem każdy odcinek więcej niż jeden raz.
Muszę się jakoś pisemnie odnieść do tego,co przeczytałem w artykule bo przypomina to moją własną historię.Jako nastolatek pochłaniałem książki Lema największą radość mając z lektury właśnie "Cyberiady","Bajek robotów" oraz wszystkich przygód i podróży Pirxa i Tichego.W szkole podstawowej pochłonąłem trylogię von Ditfurtha.Nigdy się nie zetknąłem z kimś ,kto powiedziałby mi to samo o sobie.Nieprzypadkowo więc odnalazłem się jako czytelnik pańskich artykułów,świetnych treściowo i przejrzystych ,w których uporządkowuje Pan i nazywa to,co powinno być widoczne i jasne dla wszystkich nie-ślepców poznawczych.Widocznie jest tak,że odpowiednie lektury przeczytane w młodości zapobiegają przyswajaniu potem treści sensu pozbawionych.PC
Przywołał Pan tą "Cyberiadą" miłe wspomnienia. Może to zabrzmi paradoksalnie, ale uważam ją za najlepszą książkę Lema. Bogactwo wyobraźni, szalonych pomysłów i duża dawka humoru (np. okrzyk wojenny: "Awruk!"), no i te wspaniałe neologizmy, których jest tam mnóstwo. A to wszystko w "roboczej" scenografii świata tak odmiennego od naszego, a jednak tak bliskiego nam. Miałem taki okres w swoim życiu, iż uczyłem się na pamięć wierszy, których opanowanie pamięciowe uważałem za niemożliwe. Zacząłem oczywiście od "Kruka" Edgara Poe (33 zwrotki i bardzo trudna do zapamiętania składnia), a następnym wierszem z którym zmierzyła się moja pamięć, był - jakże by inaczej - wiersz Lema (o pardon! Elektrybałta Trurla) o nieśmiałym cybernetyku: "..o miłości i śmierci /../ wyrażone językiem wyższej matematyki, a zwłaszcza algebry tensorów. Może być również wyższa topologia i analiza". Tak zażyczył sobie Klapaucjusz. Każdy miłośnik "poezji roboczej" przyzna, iż jest to lingwistyczny majstersztyk, świadczący o niebywałej erudycji jego autora. Oj, mógłbym tak pisać i pisać o tej wspaniałej literaturze w nieskończoność,.. i żałować, że odszedłem swoją świadomością od tamtych klimatów, na rzecz czegoś tak niebywale ZAKŁAMANEGO jak religie. Ale cóż, widocznie było mi to pisane. Cieszę się, że docenia Pan moje "Credo sceptyka", ale proszę nie przesadzać z tymi porównaniami: "Bóg urojony" Dawkinsa ma prawie 500 stron i zawiera mnóstwo różnorodnych i wartościowych informacji, a moje Credo, to kilkudziesięciostronicowe zapiski moich amatorskich przemyśleń o religii. Gdzie Krym, a gdzie Rzym? Mimo to dziękuję za pamięć i miłe słowa. Pozdrawiam.
Jako chłopak, wychowywany przez bardzo wierzącą matkę, chodziłem grzecznie do kościoła. Ale też książki czytałem. Trafiłem któregoś dnia na "Cyberiadę" (lata świetlne temu) i przeczytałem bajkę, jak to dwaj świetni konstruktorzy demona termodynamicznego drugiego rodzaju stworzyli, aby się od zbója Gębona wyzwolić. Zanim owego demona zbudowali, zaoferowali sztukę tworzenia złota z innych pierwiastków. Gębon odrzekł, że jest to ciekawe, ale gdyby każdy tak złoto umiał robić, szybko by na wartości straciło. Po takiej lekturze do kościoła trafiłem i przyjrzałem się zdobieniom. Wszystko złotem pokryte. Pomyślałem "Gdyby bóg chciał mnóstwo złota, sam by go mógł sobie zrobić. Ale tego nie zrobił. To komu zależy na złocie?" Była to moja pierwsza de facto antyklerykalna myśl w moim życiu! Wiele lat później trafiłem już na "Racjonalistę" i wspaniały tekst "Credo sceptyka". Jakże pięknie niektóre wywody poprowadzone. Credo stało się dla mnie tekstem zdecydowanie więcej znaczącym, niż "Bóg urojony" Dawkinsa, którą to książkę też wysoko oceniam. Panie Lucjanie - moim zdaniem - jeżeli dzieci w szkole mają się stykać z religią, to należy zacząć od studiowania właśnie Pańskiego dzieła. Pozdrawiam
Tak mnie zafrapowała ta pomyłka z rzekomym przeczytaniem Talmudu, iż zapomniałbym (najlepszy dowód na zawodność mojej pamięci) podziękować autorowi poprzedzającego wpisu - Panu Józefowi. To miłe czytać takie pochwały pod swoim adresem, tym bardziej, że od publikacji tamtego tekstu (Credo sceptyka) minęło już ponad 14 lat. Ponoć CZAS najlepiej weryfikuje WARTOŚĆ DZIEŁA, więc fakt, że zostało ono zapamiętane przez niektórych Czytelników tyle lat może świadczyć nie tylko o ich doskonałej pamięci, ale też (mam nadzieję), że dostrzegli w nim jakieś walory poznawcze. Dziękuję Panu. Tym nie mniej nie chciałbym aby było ono lekturą OBOWIĄZKOWĄ, a i do Pańskiej wizji nauki religioznawstwa w naszych szkołach mam duże wątpliwości (przynajmniej dopóki przysięga prezydenta i parlamentarzystów kończona jest słowami: "Tak mi dopomóż Bóg"). Pozdrawiam.
Jak to trzeba zwracać uwagę na to co się pisze. Zapamiętałem, że wiele lat temu czytałem Talmud, dlatego wymieniłem go pośród pozycji, które m.in. wtedy czytałem. Dopiero kiedy mi Pan zwrócił uwagę na ten problem, poszedłem na strych gdzie mam pudła z książkami (w domu nie mam miejsca na wszystkie)i sprawdziłem. I co się okazało? Owszem, jest ładnie wydana książka z 1988 r., tyle, że jej tytuł to: "Z mądrości Talmudu". No, cóż; przepraszam Pana za wprowadzenie w błąd. W tym wieku pamięć ma się zawodną, niestety. Pozdrawiam.
Zadziwiające jak bardzo Pańskie preferencje zbiegają się z moimi: Eco i Lem. Proszę nie zaniedbywać beletrystyki, ateistyczno-racjonalistyczna działalność edukacyjna nie jest tego warta. Jest ważna, ale niewarta poświęcenia dla niej literatury pięknej. Jeśli lubi Pan Eco, zapewne nie muszę zachwalać takich pozycji jak "Baudolino", "Wyspa dnia poprzedniego" czy "Cmentarz w Pradze". Co do Lema natomiast chyba nie ma nic do dodania - był jedynym w swoim rodzaju geniuszem i jak na geniusza przystało, pod koniec życia nieco zgorzkniał i zdziwaczał. Nie umniejsza to jednak ani trochę jego geniuszowi. Na koniec,zastanawia mnie skąd wziął Pan polską wersję Talmudu. Gdy w 2010 usłyszałem, że ma się ukazać jedyne polskie tłumaczenie wydane przez Pardes Lauder próbowałem je zamówić. Niestety bezskutecznie. Nakład został wykupiony na pniu. No tak, wszak ktoś to musiał wykupić :) Artykuł jak zwykle świetny. Pozdrawiam, Neg.
"Najwyższą wartością naszej kultury jest prawda. Jest ona wartością naczelną, bez względu na to, czy jest to prawda deprymująca czy ekscytująca i prawdzie powinniśmy wszyscy służyć". Stanisław Lem Szanowny Panie Lucjanie Powższe słowa pasują do Pana jak ulał. Co do potyczek z ignorancją niektórych czytelników to muszę przyznać, że dzięki nim mogłem wyrobić sobie własne zdanie i z "sentymentem" je wspominam, a „Credo sceptyka” to wybitne dzieło, ponieważ rozkłada na "łopatki" owych ignorantów. Może dożyję czasów, że będzie obowiązkową lekturą w szkole na lekcji religioznastwa. Bardzo dziękuję za "niesienie światła". Serdecznie Pozdrawiam
Znalezionych 910 artykuły. |
|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
