Mój dojrzały ateizm
Część III

L.F: Oczywiście! Wystarczy przeanalizować podstawowe prawdy i dogmaty religijne aby zobaczyć, że większość jest tak pomyślana, by podczas ich realizacji, kapłani danej religii odnosili  różnego rodzaju korzyści. Zacznijmy od początków, które są przedstawione w Biblii, gdyż te starodawne mity bardzo dobrze ilustrują tę uniwersalną zasadę.

Według tej księgi historia rodzaju ludzkiego zaczyna się od aktu bożej kreacji i nabiera dramatyzmu od tzw. upadku człowieka w rajskim ogrodzie. W książce Zenona Ziółkowskiego Najtrudniejsze stronice Biblii, jej autor opisuje jak mogły wyglądać prawdziwe przyczyny powstania tego mitu.

Otóż w X w. pne. nieznany mędrzec hebrajski (nazywany przez biblistów Jahwistą), starając się odpowiedzieć na pytanie: „Skąd się bierze zło i grzech?”, wymyślił „logiczną” historię początków tego stanu rzeczy, która jak mu się wydawało w przekonujący sposób tłumaczyła ten teologiczny problem, od wieków nurtujący kapłanów, nie tylko tej religii.

Na podstawie obserwacji, iż Izrael mimo zawartego z Bogiem przymierza i otrzymanego daru Prawa grzeszy podobnie jak poganie, doszedł do przekonania, że grzech jest nierozerwalnie związany z człowiekiem, czyli na początku musiało zaistnieć coś, co spowodowało ten stan. Te wyimaginowane „początki” naszego gatunku zostały wykreowane zgodnie z logiczną zasadą: skutki domagają się odpowiadającej im przyczyny.

Zatem mit o upadku pierwszych ludzi w raju ma za zadanie przedstawić te „przyczyny”, które legły u podstaw naszej grzesznej natury, a przy okazji (jako, że został on wymyślony przez kapłana) obciąża człowieka odpowiedzialnością za istnienie zła w dziele bożym. I to jest właśnie pierwsze perfidne zagranie w tej religii ze strony kapłanów: odtąd po wszystkie czasy to człowiek jest winny tego stanu rzeczy, a nie jego wszechmocny i wszechwiedzący Bóg.

Jest to genialny pomysł, gdyż każdy człowiek czując się winnym w relacji z Bogiem, przez całe swoje życie musi zabiegać o jego łaskę (oczywiście poprzez religie i Kościoły) i błagać go o przebaczenie swoich grzechów. A jego postawa musi być  niewolniczo – poddańcza i pokorna. Ani przez chwilę nie może poczuć się wolnym, gdyż wolny człowiek nie czuje się winnym w stosunku do Boga. Zatem nie potrzebny mu „sługa boży” aby w imieniu Boga przebaczał i odpuszczał mu jego „grzechy” i udzielał mu pokuty.

Dlatego kapłani od tysiącleci wmawiają wiernym, iż człowiek dlatego utracił raj, ponieważ nie usłuchał Boga i przeciwstawił się jego woli. Musiał więc go Bóg ukarać (mimo, że jest ponoć nieskończenie miłosierny), ale na szczęście kapłani od niepamiętnych czasów są po to, aby znów człowieka „doprowadzić” do Boga (choć bardziej wygląda to na zawleczenie) i zwrócić mu utracony raj. Taka jest prawdziwa rola mitu o upadku pierwszych ludzi w rajskim ogrodzie i wynikłym z tego grzechu pierworodnym człowieka: niewątpliwa i długotrwała korzyść dla stanu kapłańskiego. Dlatego pierwsza wersja stworzenia ludzi przez Boga i pobłogosławienia ich na ziemską drogę życia (Rdz 1,28-31), nie mogła się ostać jako mało przydatna dla wszystkich następnych pokoleń pasterzy. Potrzebne było to „uzupełnienie”.

Ponieważ te mity powstawały w czasach, kiedy jedynie kapłani posiadali głębszą wiedzę o świecie i strzegli jej jak „oka w głowie”, wiedząc, że wiedza to władza, w tym micie jest również zawarta przestroga. Bóg dlatego był taki „wściekły” na ludzi, bo chcieli, bez jego pośrednictwa (czyli jego kapłanów) samemu decydować o tym, co jest dla nich dobre, a co złe. Dlatego musieli zostać ukarani tak srogo, by nie było naśladowców.

Zatem zdanie, które Bóg wypowiada: „Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki” (Rdz 3,22), należy rozumieć w ten sposób: „Oto człowiek chce stać się taki jak my; znać dobro i zło po to, by samemu decydować co jest dla niego dobre, a co złe. Niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki aby odebrać nam władzę i rządzić się bez nas przez wieki”.

W tym jednym zdaniu zawarty jest odwieczny strach kapłanów, przed możliwością uniezależnienia się człowieka od ich rządów, a potem duchowego przewodnictwa. Dlatego przez tysiąclecia walczyli z determinacją, z każdym przejawem niezależnej myśli, nie przebierając w metodach i środkach. Ci wszyscy, którzy stracili życie w walce rozumu z zabobonem, to nie ofiary walki w obronie idei, to ofiary walki z władzą kapłanów.

G.S: To co mówisz jest nawet dość logiczne w kontekście wiedzy religioznawczej, która mówi, iż to kapłani stwarzali wizerunki naszych bogów.

L.F: Tak myślę! I to nie jest odosobniony przypadek. Np. mit o Prometeuszu ma podobny sens: „Prometeusz wykrada bogom z nieba ogień i daje go człowiekowi. Czeka go za ten czyn potworna kara, a człowiek dzięki ogniowi staje się panem ziemi i konkurentem bogów”. W obu tych mitach człowiek odbiera bogom/Bogu część władzy nad sobą, stając się od nich mniej zależny. I w tym tkwi sedno sprawy: uniezależnienie się człowieka od bogów (czytaj: od jego kapłanów). Za to groziły zawsze najsroższe kary, niezależnie od czasów.

Jednakże mit o upadku ludzi w raju ma jeszcze jeden haczyk, na który człowiek został złowiony. Otóż wina Adama i Ewy polega nie tylko na tym, że sprzeciwili się Bogu, ale też na tym, że mając daną od niego wolną wolę, mogli zachować się zupełnie inaczej i np. mogli nie posłuchać węża i nie zjeść zakazanego owocu. To, że dobrowolnie, czyli z własnej woli zdecydowali się na ten zakazany czyn, czyni ich winnymi.

Gdyby ludzie nie mieli wolnej woli, nie można by ich obwiniać o cokolwiek co uczynili. To fakt posiadania wolnej woli czyni ich winnymi. I jest to drugie perfidne zagranie w tej religii ze strony kapłanów: po to wymyślili oni „wolną wolę” człowieka, aby można było obarczyć go odpowiedzialnością za istnienie zła w dziele bożym. Nie Boga, który dzięki swym nieskończonym możliwościom ma absolutną władzę nad swymi stworzeniami lecz jedno z nich – człowiek jest winnym wszelkiego zła w tym „najlepszym ze światów”.

G.S: Jak to: kapłani wymyślili wolną wolę?! Chyba człowiek ma wolną wolę, prawda? I to zapewne niezależnie od tego czy jest religijny, czy nie. Nie uważasz?

L.F: Być może cię zaskoczę, ale wbrew pozorom (i teologom) człowiek nie ma jednak wolnej woli. A najciekawiej i zarazem bardzo przekonująco wyjaśnił ten problem Michael Schmidt-Salomon w książce Poza dobrem i złem. Posłuchaj:

„W katechizmie Kościoła katolickiego /../ czytamy na ten temat: „Człowiek,         zwiedziony przez szatana, pogrzebał w swym sercu zaufanie do Boga, nadużył danej mu wolności i sprzeciwił się Bożemu przykazaniu. W tym objawił się pierwszy ludzki grzech. Odtąd prawdziwa powódź grzechu zalewa świat: Kain zabił Abla; grzech stał się zgubą całej ludzkości”.

 

Teologia wywodzi z upadku pierwszych ludzi między innymi tak zwany grzech pierworodny. /../ Podstawowe aksjomaty tego syndromu można sformułować następująco:

1.Zakłada się, że człowiek – w przeciwieństwie do innych istot żywych – posiada wolną wolę. Podstawą tego założenia jest tak zwana zasada alternatywnych możliwości, według której dana osoba, przy założeniu takich samych warunków wyjściowych, może podjąć decyzję inną od tej, którą podjęła. W odniesieniu do biblijnej historii upadku oznacza to, że Ewa, będąc dokładnie w takiej samej sytuacji, mogła równie dobrze powiedzieć „nie!”. Jej decyzja o złamaniu Bożego zakazu nie była zatem zdeterminowana ani wewnętrznie, ani przez czynniki zewnętrzne.

 

2. Zakłada się dalej, że „dobro” i „zło” istnieją jako absolutne kategorie moralne. Mogą to być, tak jak w Biblii kategorie religijne (Bóg versus szatan) lub oderwane od rzeczywistości pojęcia filozoficzne (dobro samo w sobie versus zło samo w sobie) /../.

 

Dla lepszego zobrazowania posłużmy się biblijnym przekazem. Gdyby Ewa nie miała wyboru i nie mogła oprzeć się diabelskiej pokusie, a więc złu, obwinienie jej w sensie moralnym nie byłoby możliwe; w znaczeniu karnoprawnym byłaby w takim przypadku po prostu niepoczytalna. Logika syndromu grzechu pierworodnego zakłada jednak, że Ewa zasadniczo mogła również podjąć inną decyzję, stąd wniosek, że łamiąc Boże polecenie, popełniła ciężki grzech.

 

Mówiąc językiem bardziej doczesnym – Ewa, opowiadając się w akcie „wolnej woli” za „złem”, ściągnęła na siebie winę, co doprowadziło do powstania swego rodzaju debetu na jej moralnym koncie, który musiał zostać wyrównany. Wyrównanie owego rachunku nastąpiło przez (rzekomo) sprawiedliwą karę Bożą, która dosięgła naturalnie nie tylko Ewę, lecz także wszystkie kobiety żyjące po niej. /../ Inherentna logika tego syndromu jest doprawdy urzekająca, ma jednak bardzo istotny słaby punkt; aksjomaty,           na których się opiera, nie są niepodważalne”. /../

 

Opowiadając się za klasyczną ideą wolnej woli, opuszczamy płaszczyznę logicznego argumentowania – stwierdza Schopenhauer /../ jego zdaniem idea ta jest po prostu niemożliwa. Jeśli nie jest ona możliwa, dlaczego ma zatem tak silny wpływ na nasze myślenie i postępowanie? Według Schopenhauera dlatego, że poczucie wolności w postępowaniu, mianowicie robieniu tego, na co się ma ochotę, każe człowiekowi wierzyć, że ma on także wolną wolę, a więc o tym, czego chce, może również dowolnie decydować. /../

 

Obalenie idei wolnej woli przez Schopenhauera obraca się w pierwszej linii przeciw konstrukcji myślowej nazywanej przez współczesnych filozofów „zasadą alternatywnych możliwości”. Filozof Michael Pauen definiuje tę konstytutywną dla pojęcia wolnej woli zasadę następująco: „Kiedy zachowanie danej osoby nazywamy wolnym, to z reguły zakładamy, że w takich samych warunkach wyjściowych mogłaby ona postąpić również inaczej. Jeżeli taka możliwość nie istnieje, to zasadniczo nie mówimy wtedy o wolnym postępowaniu, za które ów człowiek ponosi odpowiedzialność”. /../

 

Człowiek, który w dokładnie w takich samych warunkach (identyczne bodźce zewnętrzne i wewnętrzne wzorce zachowawcze!) mógłby wybrać zarówno zachowanie A, jak i B, byłby magikiem większym niż David Copperfield i wszyscy iluzjoniści tego świata razem wzięci.

Karnista E. Kohlraus już przed ponad stu laty, tak  podsumował ten stan rzeczy: „/../ miejsce człowieka, który w precyzyjnie określonych warunkach zewnętrznych i w danym stanie ducha mógłby postąpić zarówno dobrze, jak i zupełnie inaczej /../, nie jest w więzieniu ani w szpitalu psychiatrycznym, lecz w szklanej gablocie /../, aby każdy podziwiał go jako największą i najbardziej niepojętą  anomalię, jaką ludzkie oko kiedykolwiek widziało”. /../

 

Po tym niezbędnym wyjaśnieniu wróćmy jeszcze raz do Schopenhauera, który swoje rozmyślania na temat problematyki wolnej woli podsumował tak: „Możesz robić to, na co masz ochotę, ale w każdym momencie życia możesz chcieć wyłącznie jednej określonej rzeczy, absolutnie tylko tej jednej i żadnej innej”. /../ Tak więc postawiona na początku teza nadal pozostaje aktualna: wolna wola jest chimerą, urojeniem niemającym żadnego pokrycia w rzeczywistości”.

 

G.S: Spróbujmy więc podsumować dotychczasowe ustalenia, abyśmy się nie pogubili, dobrze?

L.F: Czemu nie? Jak dotąd wyszło nam, że to sami ludzie wykreowali wszystkich bogów jacy kiedykolwiek byli przez nich czczeni, oraz byli sprawcami czy też założycielami wszystkich religii, które kiedykolwiek istniały w historii naszej cywilizacji. Kapłani byli też autorami wszelkich „świętych ksiąg” w tym również Biblii i wykreowali w niej taki wizerunek Boga, na podstawie którego można było „założyć” religię sacerdotalistyczną, głównie z ich udziałem.

Będąc twórcami mitów zamieszczali w nich takie „prawdy” (o człowieku i o jego Bogu), które choć nie miały odzwierciedlenia w rzeczywistości, za to przynosiły wymierne korzyści swym twórcom: upadek człowieka w raju i wynikły z niego grzech pierworodny człowieka, wina ludzi za zło istniejące w dziele bożym, wolna wola człowieka, idea „dobra” i „zła” jako   absolutne kategorie moralne, realnie istniejące w religijnej rzeczywistości.

To na razie tyle. Nie muszę chyba dodawać, iż wszystko co wymieniłem powyżej jest wymysłem kapłanów z różnych czasów i religii i oprócz funkcjonowania w ludzkich umysłach, nie istnieje poza nimi w realnym świecie. Jedynym „uzasadnieniem” tych religijnych „bytów” jest wpajana nam od dziecka wiara, iż to wszystko jest prawdą, a człowiek przecież musi w coś wierzyć, jak się nam często powtarza.    

G.S: Masz coś jeszcze odnośnie tego wątku, czy to już będzie wszystko?

L.F: Chyba sobie żartujesz?!  Takich i podobnych przejawów interesowności „duchowych” pasterzy, mógłbym ci jeszcze przytoczyć mnóstwo. Jednak ograniczę się zaledwie do paru przykładów, za to wyjątkowo znamiennych, a zarazem będących źródłem daleko idących implikacji. Pierwszy z nich doskonale ilustruje moją (i nie tylko) tezę wyrażoną w tym cyklu, iż kapłani doskonale orientowali się, że twórcą norm moralnych nie jest Bóg Jahwe, tylko im podobni kamraci z branży. Jest to historia wyrugowania II przykazania z Dekalogu, które brzmi następująco (Wj 20,4):

„Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego co jest na ziemi nisko, ani tego co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy mnie nienawidzą, okazuję zaś łaskę aż do tysięcznego pokolenia tym, którzy mnie miłują i przestrzegają moich przykazań”.

Tak zadecydował biblijny Bóg Jahwe (czyli „natchnieni” przez niego ludzie). W jaki sposób ówcześni kapłani próbowali obejść ten wyraźny zakaz? Oto fragmenty drugiego soboru Nicejskiego z 787 r., który w ten oto sposób zdefiniował potrzebę kultu obrazów:

„Postępując jakby królewskim traktem za Boską nauką świętych Ojców i za Tradycją  Kościoła Katolickiego – wiemy przecież, że w nim przebywa Duch Święty – orzekamy z całą dokładnością w trosce o wiarę, że powinny być przedmiotem kultu nie tylko wizerunki drogocennego i ożywiającego Krzyża, ale tak samo czcigodne i święte obrazy malowane /../ z wyobrażeniami Pana naszego Jezusa Chrystusa, Boga i Zbawcy, Świętej Bogarodzicy, godnych czci Aniołów oraz wszystkich świętych i świątobliwych mężów.

Im częściej bowiem wierni spoglądają na ich obrazowe przedstawienie, tym bardziej także się zachęcają do wspominania i umiłowania pierwowzorów, do oddawania im czci i pokłonu /../ jak było w pobożnym zwyczaju u przodków. „Kult bowiem obrazu skierowany jest do wzoru” (św. Bazyli), a kto składa hołd obrazowi, ten go składa Istocie, którą obraz przedstawia”. (Kazimierz Bank Religie wschodu i zachodu).

Czyli Bóg swoje, a kapłani swoje i to dokładnie na odwrót, na dodatek powołując się na „Boską naukę” i Ducha Świętego. Jaka była prawdziwa (historyczna) przyczyna kultu obrazów? Doskonale i ze szczegółami przedstawił to Edmund Lewandowski w książce W kręgu religii i historii, przytoczę tylko fragmenty tej publikacji:

„Ale zakaz z Pisma Świętego i wysiłki pierwszych ojców Kościoła były sprzeczne z tym, co ludzie lubią i czego pragną. Okazało się, że nawet prawda objawiona nie ma szans przyjęcia w przypadku, gdy nie odpowiada potrzebom i interesom człowieka /../ Zaczęto głosić, że niektóre ikony mają moc czynienia cudów. Sprzedaż ikon stała się niezwykle opłacalna dla mnichów-malarzy, którzy poza tym cieszyli się specjalnym szacunkiem, gdyż ich zajęcie traktowano jako służbę bożą /../.

 

Ale najpotężniejszy ruch sprzeciwu tworzyła 100 tysięczna grupa mnichów, tym bardziej, że Leon III starał się ograniczyć ich wpływy w państwie. Cesarz próbował jeszcze pozyskać dla swej sprawy papieża, lecz Grzegorz II opowiedział się po stronie zwolenników ikon. W tej sytuacji Leon III postanowił metodą przymusu wyeliminować kult obrazów /../.

 Mimo groźby represji mnisi podburzali społeczeństwo i domagali się przywrócenia kultu obrazów. Stali się oni przywódcami nieoświeconego ludu, organizatorami zamieszek i procesji z ikonami. Rozgłaszali przy tym, że różne plagi spadające na kraj są karą za akty profanacji /../ Tak więc po trwającym w sumie około dziewięciu dziesięcioleci okresie obrazoburstwa, zwyciężyli czciciele ikon”.

 

Ten pouczający fragment historii aż nadto wyraźnie wskazuje na prawdziwą przyczynę usunięcia tego niewygodnego przykazania z Dekalogu: korzyść materialną płynącą z tego kultu dla wielkiej rzeszy zakonników i kapłanów tejże religii. Korzyść, która trwa do dnia dzisiejszego! Czy kapłani (pospołu z władzą cesarską) odważyliby się na usunięcie tego przykazania z Dekalogi i rozbicie X przykazania na dwa, aby się zgadzała ilość (czyli na fałszerstwo), gdyby byli autentycznie przekonani, że to Bóg jest jego autorem? Oczywiście, że nie, bo kto by ryzykował karę obejmującą jego i trzy następne pokolenia?

Następny przykład jak kapłani zmieniali boże przykazania, byle tylko osiągać własne cele i korzyści ma związek z wielkim myślicielem chrześcijaństwa św.Tomaszem z Akwinu, który w niezwykle przewrotny sposób „uzasadnił” w swoich pismach, że Boskie „Nie będziesz zabijał”, Kościół może interpretować jako: „Będziesz zabijał”. Ten „logiczny” wywód jest dość długi, zacytuję więc z niego jedynie końcową konkluzję:

„W tym miejscu brat Tomasz znów posługuje się analogią, pokazującą, iż większą  zbrodnią jest fałszowanie wiary niż pieniędzy, z której to analogii ma wynikać jasno, że „o ileż bardziej godzi się i należy heretyków nie tylko obłożyć klątwą, lecz także ukarać śmiercią /../ jasne jest więc, że Kościół słusznie czyni, gdy mając na względzie zarówno ukaranie heretyka, jak zbawienie pobożnych, mocą klątwy usuwa go ze społeczności wiernych i następnie przekazuje władzy świeckiej, gdyż jest on od tej chwili /../ tym, który musi być śmiercią usunięty ze świata”.

 

Zatem konkluzja z powyższego rozumowania jest oczywista i jednoznaczna:

 

„Tak więc karanie heretyków śmiercią słuszne jest i zbawienne. W świetle płonącego stosu tym jaśniej ukazuje się Prawda, a gorejący heretyk, mając nadal drogę do zbawienia otwartą, samym sobą zaświadcza, że ci, którzy mu stos zgotowali, tak wielką miłość do niego żywią, iż zmuszeni byli poświęcić jego ciało, byle mu duszę od zatracenia uratować” (wg eseju Pominięta kwestia Tomasza z Akwinu, J. Kopania).

Jest jeszcze mnóstwo podobnych przykładów w historii Kościoła kat., które aż nadto wyraźnie pokazują, że kapłani nigdy nie brali poważnie ani przykazań Bożych (a już najmniej „Nie będziesz zabijał”), ani nauk swego Nauczyciela Jezusa Chrystusa: „Darmo dostaliście, darmo dawajcie”. Zamiast nich stosowali nagminnie zasadę: „Cel uświęca środki”, która zawsze pozwalała na czynienie wszelkiego zła, w imię jakoby „wyższego celu”. A wskazują na to bardzo liczne świadectwa historii, jak chociażby te (między innymi):

Tzw. „Sukcesja apostolska” wymyślona przez biskupa Lyonu, Ireneusza pod koniec II w., która posłużyła Kościołowi do uzurpacji władzy nad resztą chrześcijaństwa. Sporządzenie sfałszowanych dokumentów, tzw. „Darowizny Konstantyna” (albo „Donacji Konstantyna”), na mocy których cesarz rzymski miał rzekomo ofiarować papieżowi Sylwestrowi i jego następcom władzę cesarską nad Rzymem, Italią i całym zachodem, oraz posiadłości w Italii.

Sporządzenie jednego z większych fałszerstw kościelnego ustawodawstwa, tzw. „Dekretów Pseudo-Izydora”; kompilacji prawdziwych i fałszywych dokumentów papieskich, soborowych i synodalnych, które miały świadczyć o przywilejach należnych hierarchii kościelnej. „Dyktat papieski”, który przyznawał papieżowi władzę nad całym światem, według którego także władza świecka podporządkowana jest temu, który nazwał się „Namiestnikiem Boga na ziemi”.

Przytoczę jeszcze bardzo znamienny przykład, do jakiego stopnia śmieszności mogą się posunąć twórcy religijnych „prawd”, powodowani troską o własne interesy. W apokryficznej „Ewangelii Bartłomieja” Jezus mówi o „oszczercach Kościoła katolickiego”, a potem  wkładają w jego usta takie zdania:

„Ktokolwiek bluźniłby człowiekowi wiernie służącemu Bogu Ojcu lub kto porzuciłby Kościół katolicki i poszedł za heretyckim, ten bluźni przeciwko Duchowi Świętemu i nie otrzyma przebaczenia /../ Ci, którzy pokładają nadzieję w śmiertelnych ludziach, którzy nie dążą do Kościoła katolickiego, nie doznają odpuszczenia grzechów”. /../

 

„Jeśli zachowają czystość, będą przestrzegać moich przykazań i oddadzą Kościołowi dziesięciny..” /../ „A gdyby była konieczność wzięcia drugiej żony albo drugiego męża, wolno to zrobić, byleby tylko chodzili do kościoła, dawali jałmużnę /../ kapłana i bojącego się Boga niech przyjmą ze czcią. Jak wam powiedziałem, niech oddają dziesięciny Kościołowi /../ czy to mężczyzna czy kobieta – będzie doskonały w Kościele katolickim” (wytłuszczenia L.F).

Teraz apostołowie chwalą Jezusa, wyliczając jego zasługi dla ludzkości, a kończą tak:

 

„Przez twoje święte przyjście i przez Maryję, dziewicę i królowę, sprowadziłeś teraz do królestwa niebieskiego, które jest w twoim Kościele katolickim, będącym twoim ciałem nazywanym przez ciebie oblubienica twoją. Ty jesteś sędzią żywych i umarłych, alleluja, alleluja”.

Nie pojęte jest, że tej właśnie ewangelii Kościół kat. nie włączył do kanonu ksiąg najbardziej natchnionych! Niewiarygodne przeoczenie, albo diabeł maczał w tym swe brudna paluchy.  

Można by jeszcze długo wyliczać podobne przykłady, które dobitnie świadczą o tym, że to nie Duch Święty kierował (i ponoć kieruje) Kościołem, lecz kierują nim ludzie, a konkretnie kapłani tej religii (w innych religiach jest podobnie), powodowani przyziemnymi potrzebami i ambicjami, żądni władzy, przywilejów i zaszczytów oraz dóbr materialnych, którymi (jak nauczają swe owieczki) powinno się pogardzać, gdyż są przeszkodą na drodze do nieba.

Listopad 2014 r.                               ------ cdn. -----

Mój dojrzały ateizm. Część I

Mój dojrzały ateizm. Część II