Prawda

Wtorek, 6 czerwca 2023 - 19:20

« Poprzedni Następny »

Do settlements hinder a peace agreement?

Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

Do settlements hinder a peace agreement?


Andrzej Koraszewski 2014-10-21


I got a letter from my Jewish friend with just one sentence: “It probably is so”. Below it was a link to an article by the editor of Times of Israel, David Horovitz. Horovitz begins with a warning that the text is personal and painful. He quotes the words by Sir Richard Ottaway: “The annexation of the 950 acres of the West Bank just a few months ago has outraged me more than anything else in my political life mainly because it makes me look a fool, and that is something that I resent…”

Observing that world from a tiny town in Poland, I cannot know more than a brilliant journalist who is seeing all this with his own eyes, has been conducting hundreds of conversations with politicians and with ordinary people both on the Israeli, and on the Arab side, and knows perfectly well about the attitudes and motivations of journalists and politicians from the West.  

 

Nevertheless, if I were to use the same personal tone, I would say that everything in me rebels against such reasoning.

 

No, I have no intention of defending the decision of the Israeli government, neither have I any intention of criticizing it. I’ve never aspired to the role of Prince’s Advisor, and that is why I do not advise my own government, and neither do I advise foreign statesmen. (Horovitz is in a different situation; his voice, as an editor-in-chief of an important media outlet in his country, counts, and he may be listened to.)

 

I have my opinions, but I’m not so sure about their correctness; however, I have the impression that Horovitz’s reasoning is wrong. This requires a presentation of my own reasoning so that I can look at it more closely.

 

 

David Horovitz, in an article headlined “It’s settlements, stupid”, writes in the last paragraph:

 

“Netanyahu is also right to argue that each time a Sweden promises recognition for Palestine, or a British parliament urges such recognition, they reinforce Palestinian maximalist positions on the parameters of such a state, and thus stave off a successful resolution of Israeli-Palestinian two-state negotiations. But an ever-growing proportion of the international community just doesn’t care about that any more, so fed up is it with the constant expansion of settlements. For how, runs the subtext, can Netanyahu credibly protest against unilateral pro-Palestinian political activity, how can he expect to be heeded, when his Israel is unilaterally remaking the facts on the ground?”

 

When reading this article from the end we can better see the problem this Israeli journalist grapples with. Israel is giving a pretext to ignore everything that really hinders a peaceful solution of the Palestinian problem. Horovitz writes explicitly that there are not (and probably will not be for a long time) conditions for a two-state solution. The first such missing condition is recognition of Israel’s right to exist, second is demilitarization of both West Bank and Gaza Strip. There is no need to list the remaining conditions, because everything depends on those two.

 

Horovitz is worried by a turn in international public opinion, or to be more precise, by the escalation of the attitudes hostile to Israel. I have a different name for it: the return of fascism. I’m sick to death of hearing the word “settlements”. Horovitz writes that even people who for years defended Israel are now turning away from it. I have a problem with this, and I would like to say that even people who previously had enough decency not to lie are now starting to look for any pretext in order to join the mendacious multitude.

 

My attitude toward the settlements is not clear cut. Judea and Samaria as well as East Jerusalem were invaded 1948 by the Jordan army, armed by the British and led by British officers who knew that the aim was the extermination of the Jewish population there. Part of the Jewish inhabitants of the East Jerusalem was murdered and the rest expelled. International public opinion didn’t have any problems with this. Between 1948 and 1967 the so-called West Bank was under Jordanian occupation; Palestinians didn’t have any autonomy then, nobody even hinted at the Palestinian state, nobody was interested in the conditions of Palestinian refugees under an Arab occupation. Western public opinion didn’t have any problems with it. After 1967 Israel offered Gaza to Egypt and control over the West Bank to Jordan. Jordan and the Arab League had a better idea. They preferred Israel to be an occupier of these areas. Israelis dislike being occupiers and, what’s more, they found themselves pressured by international public opinion.

 

As a result of the preemptive war of 1967 (when the Arab armies were standing ready for attack on all the borders of Israel), the Israeli Army took the Sinai, the Golan Heights, the Gaza Strip, and the West Bank. A plan of settlements on the strategic areas appeared. The government then was a government of the Labor Party headed by Levi Eshkol. This government accepted the plan by Yigal Allon, which envisioned building settlements in East Jerusalem, a settlement of Gush Etzion, and settlements in the Jordan Valley. Those places are of strategic importance for Israel’s defense and were supposed to become (after peace negotiations) a part of Israel. Settlements were also built in the Gaza Strip, the Golan Heights, and in Sinai.

 

Not a full three months after the Six-Day War, at the end of August 1967, the leaders of eight Arab countries, including Egypt, Syria, and Jordan – countries that lost territory as a result of their aggression against Israel – met in Khartoum and agreed on three fundamental principles of Arab foreign policy: no to peace with Israel; no to recognition of Israel’s right to exist; no to negotiations with Israel.

 

If Israel hoped for an exchange of captured territories for peace treaties, it immediately got the message that there were no willing takers on the other side. This way, against their will, Israelis became occupiers.

 

Without any doubt they are the worst occupiers imaginable. They are not emulating the British, who, after all, occupied the empire where the sun never set, and who, to make the occupation easier, invented both barbed wire and concentration camps. They are not emulating the Germans, who invented industrial killing of the residents of occupied countries. Unfortunately, they are not emulating the Americans, who demanded absolute demilitarization, conducted de-Nazification in their sector of occupied Germany, enforced reforms, and tightly controlled the transition to democracy. Equally successful was the American occupation of Japan, where everything also started with full demilitarization and police control of all organizations.

 

When it came to occupation, Israelis didn’t want to follow the example of the British, nor the Germans, nor the French, nor, unfortunately, the Americans. They invented their own model of occupation, creating enterprises for the occupied society, employing the occupied people according to the same rules and conditions the occupiers enjoyed, and building infrastructure and houses for them.

 

International public opinion reacted with righteous anger when the occupiers decided to demolish refugee camps and give the refugees a normal life. It was a crime preceding the settlements, and Arab countries contested it hotly. They exercised successful pressure on the U.N., which forced the occupiers to stop such cruelty. And so, instead of living in normal settlements with housing built by Israelis, the descendants of Palestinian refugees in Gaza and on the West Bank are still crowded together in “refugee camps”. 

 

In the mid 70s there arose Gush Emunim, a movement of religious Jews convinced that thanks to God’s intervention Judea and Samaria, the cradle of the Jewish nation, were once more in Jewish hands and should be settled as soon as possible. It was a most awkward movement for consecutive Israeli governments. Some of those settlers were forcibly expelled, but some eventually won and got permission to stay. David Horovitz surely knows all the details that I do not know. I remember my own irritation and questioning why they were allowed to do it. I got different answers, the situation changed with time, part of Israeli society was outraged, Western (mostly left) public opinion recognized it as divine intervention and God’s gift that finally allowed the acceptance of anti-Semitism by polite society again.

 

Settlements turned out to be the best pretext to divert attention from the still valid three main principles of Arab policy toward Israel. This pretext allowed the claim that if not for the settlements, Arab countries and Palestinians (allegedly having a democratic representation), would acknowledge Israel’s right to exist, would want peace, and would sit down to negotiations.

 

I understand the Israeli journalist who says, “Do not give them a pretext”. But I’m not an Israeli, I’m not even a Jew, and I cannot agree to pulling the wool over my own eyes. Western hostility toward Israel has nothing to do with the settlements. The settlements could be a subject of discussion if there were any discussion. The condition for discussion is the recognition of Israel’s right to exist, and this right is questioned in the Gaza Strip, in Ramallah, in all capitals of the Arab states, in Tehran, in Stockholm, in London, in Paris, and (less openly) in Washington.

 

We must not allow ourselves to be fooled. When the Swedish parliament recognizes Palestine, let’s stop babbling about settlements and let’s ask: what Palestine?

 

We have hundreds, if not thousands, of statements by Palestinian politicians, clerics, and journalists who say publicly that by “Palestine” they mean the territory “from the River to the Sea”. Hundreds of times we’ve heard slogan: “We will not give up one square inch of Palestine”. The logo of Fatah is the map of Israel covered with a keffiyeh—and Fatah is allegedly the most noble, the most moderate, the most state-building part of the Palestinian authorities.



Hamas’s logo is equally clear.



Western politicians know perfectly well what the Arab side means by the word “Palestine” and what Palestine they acknowledge in their parliaments, while talking only about settlements. Settlements are supposed to divert our attention from the fact that they consciously and deliberately are signing up to the slogan about the elimination of the State of Israel, and the settlements serve them only as a veil to justify their actions.



In the picture above, the British consul-general in Jerusalem, Alistair McPhail (left), parading in a scarf with a map of “Palestine” as it is seen by Palestinians, and now also by the parliaments of Sweden and Great Britain. If somebody suggests that the British diplomat was induced to taking this step in August 2014 by an Israeli decision to build inside one of the settlements, it is his right, but I have a different opinion.

 

When in March 2013 President Obama visited Ramallah, as a good Christian he decided to visit Bethlehem too, and on his route a monumental map of Palestine was hurriedly

dismantled.



This was before the decision about building the settlement that Horovitz mentions, so Obama had, of necessity, to talk about other decisions. The American President said that Palestinians had to recognize the right of Israel to exist and that they should not use the problem of settlements to sabotage negotiations. The emphasis on the problem of settlements was stronger; the pressure for the recognition of Israel was subtle so as not to harm the peace talks.

 

If I were an Israeli journalist I might write like Horovitz, but I am a Pole with an admixture of Lithuanian obstinacy.    

 

David Horovitz reminds us that during the debate in the British parliament the question of settlements was brought up over 40 times; he does not say how many times the word “demilitarization” was mentioned, or recognition of the right to exist, the conditions for peaceful co-existence.  Bringing up settlements without bringing up the right to exist is the recognition of a Palestine as envisioned by Palestinians.  

 

I’ve met with this arrogant opinion by an Israeli: “We will build settlements as long as Palestinians refuse to honestly talk about peace”. Much more often, though, I meet with statements full of anxiety or criticism, like the voice of David Horovitz.

 

The decisions of parliaments in Sweden and in Great Britain coincide with the international conference in Cairo about aid for the Gaza Strip. At the conference in Cairo they were not discussing the settlements, they were discussing a Marshall Plan for the Gaza Strip. They didn’t call it that; they talked about the horrifying destruction caused by the Israeli bombardment (according to the UN the destruction concerns 5% of Gaza, the rest is untouched; journalists who report this horrifying destruction are living in luxurious hotels and swimming in luxurious swimming pools in the Gaza Strip, and as Palestinian journalists report, the aid for Palestinian victims of the latest war is notoriously stolen by the members of Hamas). As U.S. Secretary of State John Kerry noted, the problem of demilitarization of Hamas was taken off the table. In truth, it was never put on the table by anybody. Putting it on the table could hamper the progress toward peace and the building of two Palestinian states (three, if anybody would like to be exact, because Jordan has a Palestinian majority, but Palestinians there are second and third class citizens).

 

When in 2005 the Israeli occupier hurriedly and forcefully expelled Israeli settlers from the Gaza Strip in order to leave Gaza totally Judenfrei for those occupied Palestinians, this operation was supervised by Ariel Sharon. The occupier left those settlements in pristine condition and also started to build a seaport. The settlements and infrastructure were destroyed. The Gaza Strip was transformed into a bastion of terrorists, and among those who are debating the settlements nobody is willing to talk about demilitarization. After Sharon’s death I read many reminiscences about this politician written by Western journalists. Not one quoted his words from 1989:

 

“It had always been one of my convictions that Jews and Arabs could live together. Even as a child it never occurred to me that Jews might someday be living in Israel without Arabs, or separated from Arabs. On the contrary, for me it had always seemed perfectly normal for the two people to live and work side by side. That is the nature of life here and it always will be.... though Israel is a Jewish nation, it is, of course, not only a Jewish nation... I begin with the basic conviction that Jews and Arabs can live together. I have repeated that at every opportunity, not for journalists and not for popular consumption, but because I have never believed differently or thought differently, from my childhood on. I am not afraid of Arabs. I feel I can live with them. I believe I understand their problems. I know that we are both inhabitants of this land, and although the state is Jewish, that does not mean that Arabs should not be full citizens in every sense of the word.”

 

I understand Horovitz’s worry, even anger, but I do not have any illusions about what is standing in the way of peace in the Middle East: Israeli settlements or Western parliaments and Western public opinion, so horribly alarmed by those settlements. 

 

 

www.listyznaszegosadu.pl/brunatna-fala/osiedla-utrudniaja-zawarcie-pokoju

Translated by Małgorzata Koraszewska and Sarah Lawson


Wyślij artykuł do znajomego: Wydrukuj









Gioconda
Ja: Co tu robisz?
Hili: Udaję Giocondę.

Więcej

Jeżyny, czyli
kolczasty problem
Athayde Tonhasca Júnior

Z książęcymi szatami zniszczonymi przez jeżyny. The Sleeping Beauty, grafika autorstwa Arthura Rackhama (1867–1939), Wikimedia Commons.

Dawno, dawno temu, jak powiedział nam Charles Perrault (1628-1703), pewien książę cieszył się naturą, radośnie zabijając zwierzęta w lesie, kiedy zauważył ukryty głęboko w puszczy zamek. Słudzy księcia wyjaśnili mu, że w zamku jest piękna księżniczka, która została przeklęta przez złą wróżkę; młoda dama leżała w stanie śpiączki, dopóki nie obudzi jej przystojny książę. Jego Wysokość, który najwyraźniej miał wysokie mniemanie o swoim wyglądzie, zdecydował, że to właśnie on ma przełamać zaklęcie. Ale dotarcie do Śpiącej Królewny nie było łatwe; zamek był otoczony drzewami i potężną przeszkodą, która powstrzymałaby mniej zdeterminowanego młokosa: ścianą jeżyn.

Więcej

Saudyjczycy wyłaniają się
jako regionalne mocarstwo
Elder of Ziyon


Stany Zjednoczone pozostawiły próżnię na Bliskim Wschodzie – a Saudyjczycy ją wypełniają.

 

Od dziesięcioleci toczy się walka o to, kto zostanie przywódcą świata muzułmańskiego. Egipt wypełniał tę rolę pod rządami Nasera, ale od tego czasu żaden kraj arabski nie zdobył hegemonii. 

 

Iran próbował ustawić się jako przywódca muzułmańskiego świata od początku obecnego stulecia, ale nie potrafił przezwyciężyć niechęci sunnickiej większości. Swoją ofertę złożyła Turcja. Zjednoczone Emiraty Arabskie, choć niewielkie, próbują wyznaczyć nowy kierunek dla państw Zatoki Perskiej w świecie po czasach ropy naftowej. 

W ciągu ostatnich kilku lat zdecydowanym liderem stała się jednak Arabia Saudyjska. Saudyjczycy zawsze chcieli odgrywać rolę przywódczą, ale do niedawna ich głównym atutem była Mekka, a element religijny był koniecznym, ale niewystarczającym warunkiem wstępnym prawdziwego przywództwa. Teraz Saudyjczycy ustalają program nie tylko jako przywódcy świata muzułmańskiego, ale całego regionu. 

 

Więcej
Blue line

Czy modne bzdury
przestaną być modne?
Andrzej Koraszewski 

Oxford English Dictionary dodał niedawno nowe hasło.

Łukasz Sakowski opublikował wywiad, który przeprowadził z Katarzyną Szumlewicz, na temat tego jak ideologia woke niszczy naukę i humanistykę. Wykładająca filozofię na UW Katarzyna Szumledwicz zaczyna od problemu z nazwą tego masowego ruchu, bo dosłownie to „przebudzeni”, ale niektórzy tłumaczą to jako wzmożeni. Ci „wzmożeńcy”, jak wyjaśnia dalej Szumlewicz, są niezwykle delikatni, reagujący urazą, oburzeniem i poczuciem krzywdy w imieniu własnym i innych. To ludzie kreujący się na ofiary i wmawiający innym, że są ofiarami. Czy ten ruch wzmożeńców powinien kojarzyć się z marksizmem? Wielu ludzi lewicy protestuje, nie da się jednak ukryć, że ta nowa awangarda uciśnionych czerpie kubłami z marksistowskiej tradycji.

Więcej

O zachodnich mediach
i konflikcie arabsko-izraelskim
Richard Landes

Członkowie i zwolennicy Islamskiego Dżihadu na wiecu w Gazie. Zdjęcie Atia Mohammed/Flash90

Wyrażenie „społeczność oparta na rzeczywistości” ma dziwną genealogię. Po raz pierwszy użyty z pogardą przez urzędnika administracji Busha w 2004 roku do opisania liberałów, którzy sprzeciwiali się ich polityce za pomocą „faktów”, szybko stał się dumnym samoodniesieniem dla liberałów. Jak na ironię, jak ujął to Kurt Andersen w swoim obszernym studium niespokojnych relacji Ameryki z rzeczywistością: „Żadna ze stron tego nie zauważyła, ale duże frakcje elitarnej lewicy i populistycznej prawicy są w tej samej drużynie”. Stało się to jeszcze bardziej prawdziwe w ciągu sześciu lat, odkąd Andersen napisał tę uwagę w 2017 roku.

Więcej
Blue line

Credo sceptyka.
Część VII.
Lucjan Ferus


Tym bardziej nie potrafię przekonać się do tych religijnych „prawd”, gdyż w ogóle nie działa na mnie tzw. argument autorytetu (w skrócie: powinieneś wierzyć, bo wierzą w to, o wiele mądrzejsi od ciebie). Zatem do czasu aż mi ktoś udowodni, że się mylę, moje credo religijne będzie takie samo zapewne, jak Cesare Vaniniego, który w 1619 r. został spalony na stosie, bo doszedł swym (chyba nie natu­ralnym?) rozumem do prawdy, której Kościół kat. w żaden sposób nie mógł podważyć ani obalić. Powiedział on mianowicie coś takiego...

Więcej

Czego możemy
nauczyć się od Izraela
Hugh Fitzgerald

Stacja odsalania wody morskiej.

Dziś w wielu krajach brakuje wody zdatnej do picia lub wystarczająco czystej do użytku rolniczego. Wieloletnie susze, wywołane globalnym ociepleniem, spowodowały kolosalne straty dla rolników. Wzrost liczby ludności doprowadził również do wielkiego obciążenia dostępnych zasobów wód gruntowych. Warstwy wodonośne, które powstawały przez tysiące lat, wyczerpały się w ciągu kilku dziesięcioleci. Być może najgorszym przykładem złego zarządzania wodą jest Arabia Saudyjska. 

Więcej

Amok - czyli ta zniewaga
krwi wymaga
Robert King


„Znieś to jak kobieta”
„Jak możesz oczekiwać, że jakikolwiek mężczyzna cię zechce, jeśli nie masz dobrze płatnej pracy?”
„Co masz na myśli, mówiąc, że jesteś ‘chora’? To po prostu ‘damska grypa’”.
„Dziewczyny nie płaczą”.
„Bądź kobietą!”

Więcej

Porażka Narodowej Strategii
walki z antysemityzmem 
Elder of Ziyon


Obecnie w Stanach Zjednoczonych istnieją co najmniej cztery główne nurty antysemityzmu:

 

* Tradycyjny skrajnie prawicowy antysemityzm.

* Czarny antysemityzm. 

* Arabski i islamski antysemityzm. 

* „Postępowy” i lewicowy antysemityzm.

Więcej

Błędna krytyka genetycznych
testów na pochodzenie
Jerry A. Coyne


Niestety, NPR skontaktowało się z prymatologiem Agustínem Fuentesem, który wydaje się mieć zbyt silne ideologiczne podejście do biologii, aby wyjaśnić swoim czytelnikom „problemy” z wykorzystaniem testów DNA do ustalenia pochodzenia – z których tak jak wielu z nas korzystało w firmach takich jak 23andMe™ . Niestety, „krytyka” Fuentesa dotycząca metody i wyników jest błędna, świadcząc albo o nieznajomości biologii, albo o ideologicznym dążeniu do przekonania ludzi, że ludzie na całym świecie są tak podobni, że używanie DNA do ustalenia pochodzenia jest prawie bezużyteczne. (Jest to oczywiście część poglądu, że „rasa jest konstruktem społecznym”, co najwyraźniej oznacza teraz, że „grup etnicznych nie można łatwo zidentyfikować na podstawie ich DNA”). Aby podać w wątpliwość takie testy, Fuentes wysuwa szereg twierdzeń: rasy są konstrukcjami społecznymi; nie mamy wystarczających danych, aby wiarygodnie zidentyfikować grupy na podstawie ich DNA (ergo nie mamy wystarczających danych, aby wiarygodnie określić twoje pochodzenie genetyczne); nie oczekuje się znalezienia różnic genetycznych między populacjami oddzielonymi geograficznie, ponieważ geografia jest czysto subiektywna i arbitralna; ludzie zbyt często się przemieszczają, aby wiarygodnie określić miejsce, w którym żyli przodkowie; twoja historia genealogiczna może odbiegać od twojej historii genetycznej.

Więcej

Głupota i podłość
w służbie walki o władzę
Andrzej Koraszewski

Sklep pod nazwa „Hitler”, ten na zdjęciu jest akurat w Kairze, sklepy z tą nazwą znajdujemy w Turcji, w Indiach, w Pakistanie i w kilku innych krajach.  (Źródło zdjęcia: \

Najnowszy skandal wywołany przez pisowskich propagandystów, to próba przekonania, że marsz z okazji 4 czerwca powinien kojarzyć się z obozem śmierci w Auschwitz. Gensek (generalny sekretarz) Prawa i Sprawiedliwości, Krzysztof Sobolewski, zapewnia, że użycie archiwalnych zdjęć z Auschwitz było całkowicie zgodne z prawem. Być może prokurator miałby pewien problem z przedstawieniem aktu oskarżenia, trudno jednak o jakiekolwiek wątpliwości, że mamy do czynienia z całkowicie amoralnym zachowaniem, podyktowanym bezdenną głupotą i skrajną podłością.

Więcej
Blue line

Zdatny do lotu,
czyli jak latają trzmiele
Athayde Tonhasca Júnior 

M. Rimsky-Korsakov – Lot trzmiela (arr. Faustin Jeanjean) XIII Polski Festiwal Fletowy Sieradz 2021 (Zrzut z ekranu)

Pewien inżynier aerodynamiki w latach 30. ubiegłego wieku w Niemczech, jadł obiad z biologiem, gdy rozmowa zeszła na temat latających pszczół. Inżynier, prawdopodobnie ożywiony sznapsem lub dwoma sznapsami, pokazał biologowi kilka obliczeń na kawałku papieru, aby udowodnić, że pszczoły nie mogą wygenerować siły nośnej wystarczającej do latania. Najwyraźniej będąc pod wrażeniem przenikliwości swojego rozmówcy, biolog podzielił się ze swoimi rówieśnikami naukowym dowodem na to, że pszczoły nie potrafią latać. Prasa podchwyciła tę historię i narodził się mit – choć to tylko jedna z nielicznych opowieści wyjaśniających genezę powszechnego przekonania, że naukowcy udowodnili, że trzmiele nie potrafią latać (nikt nie wie, w jaki sposób trzmiele się w to wplątały).

Więcej

Promowania antysyjonizmu
nie jest „dialogiem”
Jonathan S. Tobin

Kongresmenka Rashida Tlaib (D-MI) przemawia za ustawą „No Muslim Ban” podczas konferencji prasowej na Kapitolu Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie, 26 stycznia 2023 r. Źródło: Wikipedia.

Organizowanie programów Zoom dla żydowskich studentów i tych, którzy dążą do zniszczenia Izraela, jest antyizraelskim aktywizmem, a nie udzielaniem młodzieży informacji, których odmawia się im gdzie indziej.

Więcej
Blue line

Dżihadystyczny konflikt
w wojnie rosyjsko-ukraińskiej
Steven Stalinsky


Od rozpoczęcia wojny w Ukrainie 24 lutego 2022 r. uwaga skupia się na geopolitycznym aspekcie konfliktu i jego wpływie na stosunki międzynarodowe. Jednak w ramach tego większego konfliktu toczy się ukryta wojna dżihadystyczna z udziałem szeregu grup dżihadystycznych, z których jedne stanęły po stronie Rosji, podczas gdy inne wspierają Ukrainę. Wydarzenia te mają konsekwencje dla bezpieczeństwa narodowego krajów na całym świecie i są szczegółowo opisane w dużym nowym badaniu MEMRI Jihad and Terrorism Threat Monitor (JTTM), które zawiera nigdy wcześniej niepublikowane informacje na temat wpływu wojny rosyjsko-ukraińskiej na globalny ruch dżihadu.

Więcej

Niewygodne
palestyńskie ofiary
Hugh Fitzgerald

 Abdullah Abu Dżaba 

Istnieje pewna klasa palestyńskich ofiar przemocy, którą główne media konsekwentnie pomijają. Są to Palestyńczycy, którzy zostali zabici nie przez izraelskie naloty, ale przez rakiety wystrzelone przez Palestyński Islamski Dżihad lub Hamas z Gazy na izraelskie miasta, ale spadają one zbyt wcześnie i zamiast zabijać izraelskich cywilów, zabijają palestyńskich cywilów w Gazie. "Spectator"16 maja pisał:
"Nazywał się Abdullah Abu Dżaba i chcę, żebyście to nazwisko zapamiętali, bo zapewne usłyszycie je po raz ostatni. Był Palestyńczykiem z Gazy, miał podobno sześcioro dzieci i zginął w ostatnich starciach między Izraelem a Palestyńskim Islamskim Dżihadem. Nie słyszeliście o Abu Dżabie, ponieważ był niewygodnym Palestyńczykiem, którego nie można uważać za ofiarę syjonistycznej agresji." 

Więcej

Turcja: Co powiedziałby
ojciec?
Amir Taheri

<span>Atatürkizm próbował na stworzyć nową tożsamość Turcji jako nowoczesnego państwa, mającego hetyckie i celtyckie korzenie, dystansującego się od „dekadenckiego Orientu” i mającego nadzieję na odzyskanie należnego mu miejsca w rodzinie narodów europejskich. Na zdjęciu: Mustafa Kemal Atatürk (po prawej) z szachem Iranu (po lewej). Źródło: Wikipedia.</span>

Dziś (tekst pierwotnie opublikowany 28 maja 2023r.) tureccy wyborcy idą do urn, by wybrać swojego prezydenta, podczas gdy specjalna grupa operacyjna pracuje nad ceremoniami z okazji setnej rocznicy powstania Republiki Turcji 29 października 1923 r.
Ale co człowiek, który założył republikę, pomyślałby o dzisiejszej Turcji?
Człowiekiem, o którym mowa, jest Mustafa Kemal Pasza, alias Atatürk („Ojciec Turków”), charyzmatyczny dowódca wojskowy, który przekształcił okrojone pozostałości Imperium Osmańskiego w aspirujące do nowoczesności państwo narodowe.

Więcej

Nowe media i stare
problemy z dialogiem
Andrzerj Koraszewski 

Hili: Czy są jeszcze na świecie prawdziwi perypatetycy?Cyrus: Chyba już tylko my dwoje.

Media społecznościowe żerują na narcyzmie młodych i starych, stwierdza znajomy socjolog, który próbuje przyglądać się temu zjawisku. Mam wrażenie, że ta obserwacja zawiera sporo prawdy. Wszelkiego rodzaju selfie królują na Facebooku, Instagramie i Tik-Toku. Zastanawiam się jednak na ile te media łączą ludzi i jak zmieniają społeczne relacje w różnych grupach społecznych? 

Więcej

‘Raniąca’ idea
merytorycznych podstaw nauki 
J. A. Coyne i A. I. Krylov

Interdyscyplinarna grupa 29 wybitnych naukowców, w tym dwóch laureatów Nagrody Nobla, opublikowała w „Journal of Controversial Ideas” pierwszy w swoim rodzaju, recenzowany artykuł rzucający światło na ideologiczny atak na naukę, jaki ma miejsce na zachodnich uniwersytetach, w wydawnictwach i instytucjach finansujących naukę. (Preprint artykułu 29 naukowców jest dostępny tutaj: https://iopenshell.usc.edu/pubs/pdf/JCI_Merit_final.pdf, a pełny artykuł pojawi się tutaj: https://journalofcontroversialideas.org/article/3/1/236 na stronie internetowej czasopisma.)

Jeszcze kilka miesięcy temu nigdy nie słyszeliśmy o „Journal of Controversial Ideas”, recenzowanej publikacji, której celem jest promowanie "swobodnego dociekania kontrowersyjnych tematów". Nasze badania zazwyczaj nie pasowały do tego opisu. W końcu dowiedzieliśmy się jednak o istnieniu tego czasopisma, kiedy próbowaliśmy opublikować komentarz o tym, jak współczesna nauka jest kompromitowana przez zmniejszenie nacisku na podstawy merytoryczne. Najwyraźniej to, co kiedyś było banalnie oczywiste i niebudzące zastrzeżeń, jest teraz kontrowersyjne i ekscentryczne, nawet w naukach ścisłych. 

Podstawy merytoryczne nie są obecnie nigdzie modne. Widzieliśmy to w tendencji wśród naukowców do oceniania badań naukowych na podstawie ich zgodności z dominującą postępową ortodoksją oraz w rosnącej niechęci naszych instytucji... 

Więcej

Kiedy Arabowie zaproponowali
wymianę ludności
Elder of Ziyon


Jak wiadomo, "przesiedlanie ludności" jest obecnie uważane za główną zbrodnię wojenną, (chociaż inaczej traktowano to w przeszłości). Równocześnie wielu próbuje (bezskutecznie) udowodnić, że syjonistyczni Żydzi planowali przenieść Arabów z Palestyny?

Więcej

Credo sceptyka.
Część VI
Lucjan Ferus


Czy to jest właściwy sens bożego planu Opatrznościowego względem ludzkości? Przyznam, że nic z tego nie rozumiem, jaki w końcu jest ten nasz Bóg? Czy taki, jakim Go widzieli Ojcowie Kościoła i najwięksi myśliciele chrześcijaństwa? Bóg ­o nieskończonych i niczym nie ograniczonych możliwościach? Bóg Absolut, mający te wszystkie atrybuty, wymienione na początku? Czy raczej jest On taki, jakim opisują Go autorzy ST?: „Ułomny, plemienny Bóg starożytnych Izraelitów, nie świadomy skutków swych czynów, który musi przekonywać się, co niesie przyszłość. 

Więcej

Jestem zaniepokojony
zaniepokojeniem
Stephen M. Flatow

Widok na nieautoryzowaną placówkę Homesz na Zachodnim Brzegu, 17.11.2022 r. Zdjęcie: Nasser Ishtayeh/Flash90.

Departament Stanu USA mówi, że jest „głęboko zaniepokojony” faktem, że rząd Izraela zniósł zakaz mieszkania Żydów w społeczności Homesh. Cóż, jestem głęboko zaniepokojony tym, że Departament Stanu jest głęboko zaniepokojony.

 

Homesz był jedną z czterech społeczności żydowskich w północnej Samarii, które ówczesny premier Ariel Szaron jednostronnie zlikwidował, podejmując się wycofania z Gazy w 2005 roku.

Więcej
Blue line

Wybory w Turcji: nacjonalizm
wygrywa mimo biedy
Burak Bekdil

<span> Kampania reelekcyjna prezydenta Turcji Recepa Tayyipa Erdoğana (po 21 latach rządów) wyznacza cel „przetrwanie naszego kraju w starciu z głównymi mocarstwami zachodnimi, krzyżowcami, wrogami wewnętrznymi, zdrajcami, terrorystami, ateistami i homoseksualistami”. Na zdjęciu: Turecka kampania wyborcza, maj 2023r., zrzut z ekranu wideo.)</span>

Czternastego maja 64 miliony obywateli Turcji poszło do lokali wyborczych w sytuacji dotkliwego kryzysu gospodarczego, pogłębiającego się kryzysu demokracji i rządu, który okazał się całkowicie bezradny w działaniach pomocowych po trzęsieniach ziemi z 6 lutego, w których zginęło ponad 50 tysięcy osób. Blok opozycyjny nigdy nie był silniejszy przeciwko autokratycznemu reżimowi.

Turcja to biedny kraj, w którym dochód na mieszkańca wynosi zaledwie 9 tys. dolarów rocznie. Rośnie deficyt budżetowy, inflacja, bezrobocie. W odpowiedzi kampania prezydenta Erdoğana, stawia za cel „przetrwanie naszego kraju w starciu z głównymi mocarstwami zachodnimi, krzyżowcami, wrogami wewnętrznymi, zdrajcami, terrorystami, ateistami i homoseksualistami”.

Więcej

Najdziwaczniejszy kraj
pod słońcem
Andrzej Koraszewski 

Liczba Żydów wygnanych z poszczególnych krajów arabskich, którzy dotarli do Izraela w latach 1948 -1972. Źródło: Martin Gilbert, \

Dlaczego w Jerozolimie jest więcej korespondentów zagranicznych niż w Pekinie czy w Moskwie? Dlaczego wszystkie dzieci w piątej klasie dowolnej wiejskiej szkoły znają nazwę Izrael, ale mają kłopoty z wymienieniem krajów sąsiadujących z Polską? Dlaczego większość polskich dziennikarzy nie potrafi odpowiedzieć na pytanie, gdzie jest stolica Izraela? Dlaczego mamy sto razy więcej ekspertów informujących nas o Izraelu niż ekspertów zajmujących się gospodarką wodną?

Więcej

Główny problem w filogenezie
zwierząt chyba jest rozwiązany
Jerry A. Coyne

Porozmawiajmy o naszych przodkach. (Źródło: Wikipedia)

Jak piszą autorzy nowego artykułu w „Nature”, istnieje pięć głównych grup zwierząt, które powstały na wczesnym etapie ewolucji zwierząt i przetrwały do dziś: żebropławy, gąbki, płaskowce (małe, proste organizmy wielokomórkowe), parzydełkowce i zwierzęta dwubocznie symetryczne (wszystkie inne zwierzęta, od mięczaków po kręgowce).

Więcej

Problem Departamentu
Stanu z Izraelem
Mitchell Bard

Amerykański ambasador w Izraelu, David Friedman wręcza pierwszy amerykański  paszport z nazwą kraju “Izrael” urodzonemu w Jerozolimie Amerykańskiemu obywatelowi Menachemowi Zivotofskiemu w ambasadzie USA w Jerozolimie 30 października 2020r. Źródło zdjęcia: David M. Friedman/Twitter.

Pierwotnie Departament Stanu USA, zdecydowany, by zapobiec powstaniu państwa żydowskiego, sprzeciwiał się zarówno podziałowi na dwa państwa, jak i uznaniu państwa żydowskiego. Kiedy to zawiodło, dyplomaci USA przez dziesięciolecia próbowali zapobiec rozwojowi sojuszu z Izraelem. Przed administracją Trumpa większość ich wysiłków była poświęcona zmuszeniu Izraela do powrotu do linii rozejmu z 1949 roku. Teraz Departament Stanu chce powrócić do idei podziału, fantazjując o stworzeniu państwa palestyńskiego, o którym wie, że będzie dążyć do zastąpienia państwa żydowskiego.

Początkowo na politykę Departamentu Stanu wobec syjonistów wpłynęła wrogość brytyjskiego Foreign Office (FO). Podobnie jak FO, Departament Stanu był pełen antysemitów, których poglądy kształtowała niechęć do Żydów. Uzupełniali ich 
arabiści, którzy w państwie żydowskim widzieli przeszkodę do realizacji swojej wizji Bliskiego Wschodu i, co najważniejsze, dostępu do ropy naftowej. Dla obu grup Izrael zawsze był źródłem zła w regionie.

Więcej
Dorastać we wszechświecie

Chrześcijanie są mordowani
jak zwierzęta
Raymond Ibrahim

“Od rzeki do morza
Palestyna będzie wolna”
Bassam Tawil

Razem na dobre
i na złe
Athayde Tonhasca Júnior

Fałszywe oskarżenie
Żabotyńskiego
Adam Levick

Ekstremiści już planują
wykorzystanie AI
Steven Stalinsky

Jak Palestyńczycy
próbują zniszczyć Liban
Bassam Tawil

Wywiad rzeka
o seksie
Andrzej Koraszewski

Żydzi mieli powody,
by obawiać się ludobójstwa
Elder of Ziyon

Credo sceptyka.
Część V.
Lucjan Ferus

"Economist" promuje krytyka
istnienia Izraela
Adam Levick

Iran: Zastąpienie Chomeiniego
Clintonem
Amir Taheri

Inny dżihad Palestyńczyków
przeciwko Izraelowi
Bassam Tawil

Krytyka nazbyt zatroskanego
rozumu
Andrzej Koraszewski

Iran prowadzi wojnę
z narodem palestyńskim
Bassem Eid

Czy uprawa jabłek
odzwierciedla bigoterię?
Jerry A. Coyne

Blue line
Polecane
artykuły

Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


&#8222;Choroba&#8221; przywrócona przez Putina


&#8222;Przebudzeni&#8221;


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill


Dlaczego BIden


Korzenie kryzysu energetycznego



Obietnica



Pytanie bez odpowiedzi



Bohaterzy chińskiego narodu



Naukowcy Unii Europejskiej



Teoria Rasy



Przekupieni



Heretycki impuls



Nie klanial



Cervantes



Wojaki Chrystusa



 Palestyńskie weto



Wzmacnianie układu odpornościowego



Wykluczenie Tajwanu z WHO



Drzazgę źle się czyta



Sześć lat



Pochodzenie



Papież Franciszek



Schadenfreude



Pseudonaukowa histeria...

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk