Prawda

Poniedziałek, 18 sierpnia 2025 - 01:04

  Następny »

Diary Found in an Old Head

Powiadom znajomych o tym artykule:
Do:
Od:

Diary Found in an Old Head


Andrzej Koraszewski 2025-07-02


A long, long time ago, there was communism in Poland. It wasn’t Russian communism, nor African communism, nor Yugoslav communism. It was our very own Polish communism. I never saw communists in Poland. There were opportunists, plenty of scoundrels, dreamers like Jacek Kuroń, enchanted by utopia and wanting to build it, and there were fools like me, who got duped by the idea of revisionism—that is, softening it from the inside. (Maybe I’ll write separately about my adventure with revisionism one day.)

There were no communists, because in private it always turned out they were pretending—for bread and for career. It was the year 1962. Associate Professor Włodzimierz Wesołowski called me into his office and asked if I’d read Burnham’s The Managerial Revolution. Giedroyc had published Burnham in Polish in 1958; I knew about the book and had been looking for a way to access it. Wesołowski knew I was fascinated by Weber. He asked if I’d like to write a paper on Burnham. I laughed. I asked if it could be an honest paper. He replied that a few quotes from Marx would come in handy. He wrote me a permit for the prohibits section (that is, permission to borrow a restricted book from the university library). He paused and asked: “Do you know Ms. Jakubowicz?” I shook my head. He said, “She’s a very intelligent student. She’s already read it—maybe you two could write the paper together.” He gave me her address.

 

Małgorzata Jakubowicz lived on Trębacka Street, in a building for employees of the Ministry of Culture, where her mother worked. I rang her doorbell the next day and told her about the associate professor’s proposal. She invited me into her little room. Light-colored furniture, a narrow bed, a desk under the window with an “Underwood” typewriter on it (a heavy office monster, but indestructible), and a bookshelf behind her.

 

“Have you read Burnham yet?” Student Jakubowicz asked sternly. I replied that I hadn’t, but I already had a copy, and I’d read quite a bit about it. “Have you read books on similar topics?” came the next question. I wasn’t sure what to say; I told her I’d written about Weber and his concept of the ideal bureaucracy. Małgorzata nodded and began summarizing Burnham’s book. After a few minutes, I pulled the Underwood toward me, rolled in a sheet of paper, and started typing.

 

“What the hell are you doing, idiot?” my new acquaintance asked. I said I was writing down what she was saying because it was the best summary I’d ever heard.

 

That was when I saw her first smile. She took the typewriter from me and finished presenting the idea of a world hijacked by manager-bureaucrats, controlling capital, politics, and media.

 

And then, this girl—three years younger than I—gave me an exam. What had I read? What did I think? How did I envision our joint paper?

 

I left Trębacka with a reading list and the task of returning in three days.

 

Then for a while, we saw each other every day. I met her boyfriend. Marek, older than she, a historian already working as an assistant in the history department, looked at me suspiciously. I don’t blame him now, but back then I found it funny, because there was not a trace of sexual attraction in my friendship with Małgorzata. I was head over heels in love with my first wife, and for Małgorzata, I was just a guy she enjoyed talking to—somewhat suspect because I was a Party member.

 

One day she asked sternly: “Why are you in the Party?”

 

I replied: “Kołakowski’s in the Party too. Communism won’t end on its own—it can only be changed from within.”

 

“And you believe that?”

 

I shrugged. I already suspected I’d made a mistake. My father used to say: “Be careful—history turns everyone into an idiot. It’s a mean bastard.”

 

We wrote that paper. The friendship stayed, as did the need for frequent, one-on-one meetings, so no one would interrupt our conversations. My first wife, Krystyna, an actress much older than I who had left theater to write, was also uneasy about this friendship.

 

That first marriage of mine was from another world—bohemian, soaked in alcohol, a madhouse of narcissists and pretenders. My meetings with Małgorzata were a relief. The most down-to-earth person under the sun, zero emotion, pure practicality—the beauty of logic enchanted her more than the sublimity of sonnets. And yet, from time to time, we drifted in our talks into personal matters. Marek’s family was nationalist, rabidly antisemitic. Marek hadn’t told his parents that Małgorzata was Jewish. I listened and couldn’t understand. My world was falling apart too. Krystyna had fallen into alcoholism, and on top of that came drug addiction. She tried to drag me into it—thankfully, I didn’t succumb. Our affair had begun when I was in my first year. I failed several exams, lost two years of study. When I met Małgorzata, I was working and finishing university. Krystyna kept ending up in hospitals for forced treatment; she was caught forging morphine prescriptions. Treatment didn’t help. My life turned into hell. I watched the woman I loved turn into a wreck. After three years of struggle, I gave her an ultimatum: either quit alcohol and drugs completely, or I leave.

 

I’d go to work and come home knowing I’d find her unconscious again. She stopped going to work (she had worked in radio), stopped writing. I tried to convince her to write a book about the nightmare of addiction. It didn’t work. My concern sparked aggression and hatred in her. I asked a doctor what would happen if I left. He said: the same as if I stayed—only then we’d both go under. My singing beauty was already at the bottom. Now I could do only one thing—push off and come up for air.

 

In January 1967, I finally moved out to my sister’s place.

 

One day I visited Małgorzata. We hadn’t seen each other in a year—maybe longer. She was happy to see me, asked how things were and why I’d vanished. I told her I’d lost the fight to pull Krystyna back onto her feet.

 

Małgorzata made me recount the entire addiction story, my attempts to help, the doctors’ opinions. She asked how Krystyna was managing now. I said she was on sick leave, being helped by the Writers’ Union and her first husband, who was fairly well-off.

 

“Sometimes you have to start life from scratch. I broke up with Marek, too. A relationship between a Jewish girl and an nationalist family didn’t have good prospects.”

 

I said I had to run—new job, needed to get up to speed.

 

“What’s the job?”

 

“I’m now the head of a one-man unit pompously named the Center for Public Opinion Research at the Workers’ Agency—BOS-AR for short.”

 

Małgorzata burst out laughing and repeated, “a one-man center.” I nodded, saying they wouldn’t let me change the name, but I could be a rapporteur analyzing the research of other idiots doing pseudo-science called sociology.

 

At the door, she said quietly, "Come again."

 

I came. Sometime in mid-February, we went to “Rycerska” for dinner. It’s the oldest story in the world. I kissed her in front of the gate on Trębacka. She laughed. Turning away, she said, "We’ll talk about it later."

 

Next time I came over, she grabbed her sheepskin coat and said, "We’re going for a walk."

 

We sat in the park in silence, looking ahead, only our hands running toward each other, shouting that we both wanted something more.

 

Finally, Małgorzata said: “Tomorrow is Sunday.”

 

I asked if I could come over.

 

“You can—I’ve got the key to my aunt’s apartment. She’s away. We’ll go there.”

 

A few days later, Małgorzata’s mother, Anna—a wonderful woman—stopped me on my way out.

 

“Stop fooling around,” she said. “Stay the night. You two can’t keep your hands off each other.”

 

We insisted bravely that we were still just friends, that this was just a fling until we found someone else, no commitments, we just liked talking, and now, a bit more, because we didn’t mind the lack of clothes. The masks had come off long ago—only the rest of the wardrobe remained.

 

Małgorzata, who had written her master’s thesis under Wesołowski, was now doing a PhD under his supervision. She had a position at the Institute of Sociology at the Polish Academy of Sciences, and more and more often we talked about how empty this sociology thing was, how few sociologists said anything worth hearing to the end.

 

“I should have gone into biology.”

 

“You’re being stupid,” I replied. “You have a brilliant legal mind. You should have studied law. But then I wouldn’t have met you, and that would’ve been very wrong.”

 

“Are you trying to say you’ve fallen in love?”

 

“I’m starting to suspect I fell in love with you at our first meeting, I just didn’t know it.”

 

“Hmm, let me think… Who knows—maybe it was mutual, mutually unconscious.”

 

March passed, April too. She liked my sister Barbara. Still uncertain, though—worried rejection would surface somewhere, some trace of antisemitism buried deep in Polish culture. She was surprised that my sister’s husband was Jewish too. Russian father, Jewish mother (a friend of my mother's), and yet he was one hundred percent Pole—just a Jewish one.

We still went on walks, and when violets finally appeared, I bought her a bouquet at a flower shop. She quickly stuffed it into her coat pocket—she needed her hands to gesticulate.

 

May 1967 was ending. Israel was surrounded on all sides by massive armies. Egypt and Syria armed by the Soviet Union, and Jordan armed and egged on in its hatred of Israel by the British. Polish newspapers were blathering like Pravda. We sat glued to the radio, listening to Radio Free Europe. Małgorzata was a bundle of nerves. I knew she was right. Israel didn’t stand a chance. Its days were numbered. I tried to comfort her, spinning absurd scenarios—maybe America would intervene. But the reality was clear. No hope.

 

From the night of June 4 to 5, I was staying at Trębacka. In the morning, we learned Israel had attacked three Arab countries. We stared at each other in mute shock.

 

The first shock was nothing. After three days it was clear—billions of dollars’ worth of Soviet weaponry was turning to scrap metal before our eyes.

 

We weren’t alone in our insane joy. Now we listened to Radio Free Europe in groups—and with alcohol. On, I think, the fourth day of the war, we went to my sister’s place with a friend from the department, Jacek Tarkowski (now deceased). We drank a lot, and around midnight, on our way out, we danced a hora under Barbara’s window. Jacek improvised:

 

Hey there on the hill, there on a camel

Nasser’s fleeing, the dust clouds swirl

Oh my Dayan, oh my Dayan

Oh my Dayan, my one-eyed pearl

 

The second time, all three of us were shouting it. After the third time, we figured that was enough and headed toward the nearest taxi stand.

 

Barbara lived in a building for Polish Army officers’ families. A few days later I heard Gomułka spit into a microphone:

 

“Israel attacked the Arab countries, and in Warsaw, Jews were dancing in the streets with joy.”

 

If it weren’t for the fact that he said “Jews,” and it was two Polish Poles and one Polish Jew dancing under an officers’ block, I might’ve thought he was talking about us.

 

And Warsaw’s streets really were thrilled then. Every now and then, you’d hear someone say: “Our Jews gave it to those Russian Arabs.”

 

My girl was, once again, wonderfully down-to-earth, fiercely logical, and economical with emotions.


Skomentuj Tipsa en vn Wydrukuj







Polowanie
Ja: Gdzie idziesz?
Hili: Poluję na głębszy cień. 

Wersja angielska:

Me: Where are you going?
Hili: I'm after a deeper patch of shade.

Więcej

Pomylone troski
zagubionych elit
Andrzej Koraszewski 

Codzienna porcja nienawiści z \

Kilka osób zwróciło się do mnie z prośbą o publikację tekstu krótkiego nagrania, które zamieściłem na mojej stronie na Facebooku. Moje spojrzenie na dzisiejsze elity polityczne i kulturalne nie jest związane wyłącznie z Polską. Przeciwnie, nasz kraj zaledwie naśladuje trendy powszechne zarówno w krajach rozwiniętych, jak i w większości krajów mniej rozwiniętych. Najlepszy opis tego zjawiska elit politycznych, gospodarczych i kulturalnych, żyjących we własnym kraju jak na emigracji, przedstawił Joseph Conrad w jego powieści Nostromo, opublikowanej po raz pierwszy w 1904 roku.

Więcej

Powód, dla którego
ludzie nienawidzą Żydów
Joshua Hoffman


Zapytaj Żyda, dlaczego – jego zdaniem – ludzie nas nienawidzą, a usłyszysz różne odpowiedzi, każda ukształtowana przez czas i politykę.


Na skrajnej prawicy mówi się nam, że chodzi o „teorię zastąpienia” – fantazję, według której Żydzi potajemnie sprowadzają imigrantów, by „zastąpili” białych chrześcijan.


W retoryce islamistycznej jesteśmy znienawidzeni, bo rzekomo jesteśmy „niewiernymi”.

Więcej
Blue line

Faryzejska kultura
rzekomo współczujących
Andrzej Koraszewski


Uczę się życia z nowym kalectwem. Pospiesznie przygotowuję się do samotnej kontynuacji tego, co robiliśmy we dwoje. Czy to może się udać? Nie wiem, nie do mnie będzie należała ocena. Chwilowo czyszczę stajnię Augiasza, tworzę nowy warsztat pracy, borykam się z emocjami, które popychają raz w jedną, raz w drugą stronę. „Listy z naszego sadu” wypełniały nasze życie niemal bez reszty, były i nadal są protestem przeciw zakłamanemu światu.

Więcej

Obsesja
na punkcie Gazy
Hugh Fitzgerald


Znaczna część świata wydaje się dziś przekonana, że jedyną sprawą wartą marszów, skandowania, bicia Żydów, a nawet zabijania, jest Gaza i jej rzekomo brutalny ciemiężca – osaczony Izrael. Wciąż słyszymy, że Izrael to diaboliczne państwo osadniczo-kolonialne, odpowiedzialne za czystki etniczne i ludobójstwo. Masowy głód w Sudanie, Demokratycznej Republice Konga, Haiti, Zimbabwe, Somalii i Afganistanie, masowe mordy dokonywane przez islamskich terrorystów w Nigerii, masowe niewolnictwo czarnoskórych Afrykanów przez Arabów w Mali, Mauretanii i Nigrze – wszystko to zaledwie wzmianki w światowych mediach. Gaza, Gaza, Gaza – dzień po dniu.

Brendan O’Neill przypomina nam, że ta obsesyjna koncentracja na Gazie i tych nadprzyrodzenie nikczemnych Izraelczykach pozwala przeoczyć wiele znacznie gorszych konfliktów.

Więcej
Blue line

Lewicy czerep
rubaszny
Andrzej Koraszewski

Włodzimierz Czarzasty z ambasadorem państwa Palestyna. (Zdjęcie ze strony W. Czarzastego na Facebooku.)

Najnowszy sondaż popularności partii politycznych wskazuje, że gdyby wybory parlamentarne odbyły się dziś, to wygrałby PiS, nie zdobywając jednak większości parlamentarnej. Ciekawy jest fakt, że duże partie polityczne tracą kosztem Konfederacji Korony Polskiej Grzegorza Brauna i Nowej Lewicy, której współprzewodniczącym jest Włodzimierz Czarzasty. Nie są to jakieś wielkie przesunięcia, a jednak znamienne.

Grzegorz Braun przyciąga Polaków wyłącznie otwartym, tradycyjnym antysemityzmem. Czym czaruje bardziej nowoczesnych Polaków Włodzimierz Czarzasty? Wiele wskazuje na to, że dokładnie tym samym, tyle że w radzieckiej odmianie. Lewica ponownie krzyczy: Uwaga syjonizm.

Więcej

Nowi Purytanie:
czyli kult bez Boga
Paul Finlayson

Potrafią przetrwać sprzeciw. Potrafią przetrwać debatę. Ale nie przetrwają dźwięku śmiechu.

Kiedy Bóg umiera, ludzkość nie przestaje klękać — po prostu opuszcza wzrok. Ołtarz wciąż stoi, ale bożek robi się coraz bardziej tandetny i kruchy. Hymny zamieniają się w hasztagi, biblię zastępuje podręcznik różnorodności, a katedrę burzy się, by zrobić miejsce akademickiemu dziedzińcowi.

Tak oto przychodzi współczesna akademicka lewica — a raczej jej najgłośniejsza, najbardziej ponura frakcja — sekta, która skondensowała każdą histeryczną tendencję purytanizmu i połączyła ją z najgorszymi nawykami kultu. W efekcie otrzymujemy ortodoksję jednocześnie cenzorską i świętoszkowatą i nietolerancyjną. 

Więcej

Uwagi o strategiach
przetrwania 
Andrzej Koraszewski

Zdjęcie będące ilustracją wpisu Przemysława Wiszniewskiego.

Powodem przerwania miesięcznej przerwy na załatwienie spraw po śmierci mojej żony Małgorzaty jest wpis dziennikarza Przemysława Wiszniewskiego, który na swojej stronie na Facebooku wygłosił pean na cześć Konstantego Geberta jako naczelnego dostawcy „prawdy” o Izraelu. Przemysław Wiszniewski jest członkiem zarządu Otwartej Rzeczpospolitej, a także członkiem Towarzystwa Dziennikarskiego, z którego wycofałem swoje członkostwo po 7 października, kiedy to Towarzystwo, z jego prezesem Sewerynem Blumsztajnem na czele, postanowiło zignorować nazistowskie ludobójstwo w imię swojej zatwardziałej nienawiści do Izraela.

Więcej

Gdzie są prawdziwi
faszyści?
Redakcja "Listów"

Evyatar i Rom. Porwani w Izraelu 7 października 2023 roku i wykorzystywani w nazistowskiej propagandzie „ruchu oporu”.

Członek Towarzystwa Dziennikarskiego informuje nas, że jego jedynym autorytetem w dziedzinie bliskowschodniej jest Konstanty Gebert. Nasze Towarzystwo Dziennikarskie jest bardzo europejskie i bardzo potrzebuje lokalnego autorytetu, który upewni je, że jest moralne jak Macron, szlachetne jak niemiecki kanclerz i świątobliwe jak unijna komisarz polityczna. Trzyma zatem towarzystwo dziennikarskie naszego Geberta na ołtarzu jak jakąś relikwię Jana Pawła II, aby naukowo zapewnił ich, że ten Netanjahu prowadzi tę wojnę, żeby nie iść siedzieć, że nie ma powodu przejmować się jakimiś bombami atomowymi, bo to wymysł prawicy, która to prawica faszystowska jest. Zaś jego obiektywność i bezstronność ukazuje się w zauważeniu, że z tym Hamasem to chyba coś ździebko nie tak.

Więcej

Nagroda dojechała
do Dobrzynia
Andrzej Koraszewski


B’nai B’rith International organizuje uroczystość wręczenia nagród polskim obywatelom, którzy wykazali się zaangażowaniem w zachowanie dziedzictwa żydowskiego w Polsce oraz w rozwijanie relacji polsko-żydowskich. Wyróżnienie, przyznawane już po raz trzeci z rzędu, nosi nazwę Wdzięczność–Gratitude–הכרת הטוב – w języku polskim, angielskim i hebrajskim – i honoruje wybitny wkład osób i instytucji w te działania.

Począwszy od bieżącego roku, nagroda będzie wręczana ku czci Mariana Turskiego (1926–2025), polsko-żydowskiego dziennikarza, historyka, ocalałego z Holokaustu oraz członka loży B’nai B’rith Polska. Organizacja B’nai B’rith działa (z przerwą) w Polsce od 1923 roku.

Więcej

Tłum w ogrodzie
Pauliny
A.K.


Po zakończeniu części oficjalnej muszę przedstawić Jurka i Agnieszkę obecnym w ogrodzie mieszkańcom Dobrzynia oraz obecnych mieszkańców Dobrzynia Jurkowi i Agnieszce. To drugie zajmuje sporo czasu, bo muszę również powiedzieć o tych, których tu brakuje: o Gosi Konarskiej, naszej przyszywanej córce, znalezionej przy drodze w Strachoniu, o Radku i Justynie T., o Agnieszce S. i jej siostrze Justynie S., o Agacie Ziółkowskiej, która kocha swoich studentów, o Marioli, która jest winna temu, że między flagami izraelskimi wiszą lotki, i oczywiście o Anetce, siostrze Pauliny oraz o rodzicach Pauliny i o innych. Jednego imienia nie wymieniam. Jurek, który czyta uważnie każde słowo w „Listach”, natychmiast to zauważył.

Więcej
Blue line

Próby świadectwa
raz jeszcze
Andrzej Koraszewski


Tekst odwołujący się do Prób świadectwa Jana Strzeleckiego był poniekąd naszym manifestem, kiedy zaczynaliśmy prowadzenie „Listów z naszego sadu” Dziś próbuję prowadzić je samodzielnie. Sądzę, że jest to możliwe dzięki niesamowitemu wsparciu wspaniałych i rozumiejących przyjaciół. Dziś, zaledwie w miesiąc  i 10 dni po śmierci Małgorzaty, jestem bliski zarówno zmodyfikowanej koncepcji „Listów” jak i nowej organizacji pracy redakcyjnej. Nic z tego nie byłoby możliwe bez pomocy Kuby. Zbudowane przez niego narzędzia AI pozwalają na przyspieszenie i samodzielne wykonanie pracy, którą ciągnęliśmy we dwoje.

Więcej

Stąd
do wieczności
A.K. 


 

Potrzebny jest drugi tekst na dzień dzisiejszy. Na świeży umysł zostawiam ostateczną kontrolę tekstu o Janie Strzeleckim. Wybór tematu drugiego tekstu zaplanowałem na pracę po drugim śnie. Tak często się ostatnio zdarza, że nocny sen rozbijam na trzy części. Po każdym śnie mam sprawny umysł. Kładąc się na godzinę snu, nie nastawiam żadnego budzika, używam naturalnego. Margines dokładności to około 15 minut. Przed snem papieros na schodkach poświęcony planom. Testament czy pantofelek? Pokusa kombinacji. Nie dam rady, kombinacja zbyt trudna. Zostaję przy pantofelku. Tak dyktuje instynkt drapieżcy.

Więcej
Blue line

Pośladkowy poród
IV Rzeczpospolitej
Andrzej Koraszewski


Redaktor jest nadal na urlopie, pod jego nieobecność przypominamy ważniejsze teksty z przeszłości. Dziś opowiadanie z tomiku I z Wichru odezwał się Pan wydanego przez Art Factory w Lund  w 2007 roku roku.
p.o. Administratora, Paulina Raniszewska

 

W ostatnich wyborach Upupiści Wschodni zwyciężyli nad Upupistami Zachodnimi. Tak czy siak upupizm, jakby nie trzeć upupizm. Ciumciakiewicze przeciw Ciapciakiewiczom. Od ćwierć wieku próbowali Bracia Bardzopolscy coś począć, a że nie wychodziło, więc szybko zdecydowali się na zapłodnienie in vitriol.

Więcej

Wyznanie
nieświętego Andrzeja
Andrzej Koraszewski

Zdjęcie: albo Elżbieta Wierzbicka albo jej mąż Andrzej Marciniak.

Kochany Czytelniku,

mam do Ciebie prośbę — przeczytaj hasło w Wikipedii: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wyznania. Preambuła tego hasła brzmi:

„Wyznania (łac. Confessiones) – książka autorstwa św. Augustyna z Hippony, należąca do światowej klasyki literatury duchowej. Składa się z 13 ksiąg napisanych pomiędzy 397 a 401 r. n.e. i zawiera wiele akcentów autobiograficznych.”

Więcej

Natura jest przeżarta
rują i korupcją
Andrzej Koraszewski 

Obrazek:David Plunkert

Redaktor jest na urlopie, pod jego nieobecność przypominamy ważniejsze teksty z przeszłości. Dziś „Na Zeusa…”, to wznowienie Administrator polecił  zadedykować Justynie Trawińskiej.  Tekst jest z 26 grudnia 2013 roku.
p.o. Administratora, Paulina Raniszewska

Jeśli nie wiadomo o co chodzi, to pewnie chodzi o seks, ale nie zawsze, bo życie jest skomplikowane. Cudowna Natalie Angier poczęstowała na święta czytelników "New York Timesa" wspaniałą opowiastką o prezentach. Mogłoby się zdawać, że dzielenie się i dawanie prezentów to taka nasza ludzka specjalność, ale jak zwykle przemawia przez nas ignorancja i pycha. W pogoni za takim lub innym zyskiem, natura jest altruistyczna.

Więcej

Wyprawa
po złote runo
Redaktor


Wieś K. wraz z jej samotnym domem na skraju wsi to miejsce najbardziej emocjonalnie wysunięte w kierunku Tatr w całym województwie kujawsko-pomorskim. Wcześniej z Małgorzatą odwiedzaliśmy to miejsce wielokrotnie, przez biblijne siedem lat, obserwując budowę Domu. Obecnie Dom jest ukończony, piękny z zewnątrz, umeblowany i udekorowany starannie. Nie znajdziesz tu żadnego elementu, którego zakup i umieszczenie wewnątrz domu nie byłoby przedmiotem wielomiesięcznych rozważań i dyskusji. Ten Dom jest doskonałością w sobie i dla siebie, zmusza do podziwu i pokory, ale z jakiegoś powodu jego doskonałość niepokoi.

Więcej

List otwarty
do Adama Michnika
Andrzej Koraszewski


Redaktor jest na urlopie, pod jego nieobecność przypominamy ważniejsze teksty z przeszłości. Dziś "List Otwarty do Adanma Michnika" z lutego 2014 roku.
p.o. Administratora, Paulina Raniszewska

Wracają lata trzydzieste i powraca klarowna dychotomia, albo jesteśmy po stronie łajdactwa, albo mówimy głośno NIE dla planów ludobójstwa, NIE dla obłędu antysemityzmu. Dla uczciwego człowieka nie ma tu niczego pośredniego.

Więcej

Czy ludzie są
małpami człekokształtnymi?
Jerry A. Coyne


Redaktor jest na urlopie, pod jego nieobecność przypominamy ważniejsze teksty z przeszłości. Dziś artykuł Jerrego A. Coyne'a z lutego 2014 roku.
p.o. Administratora, Paulina Raniszewska
                                             &&&&&&&
Pora potwierdzić raz na zawsze, że ludzie są małpami człekokształtnymi.

Więcej

Co dziś wiem
o listach z sadu
Sławomir Holand


Zastałem Andrzeja na wiklinowym fotelu, w cieniu pod bzem. Małym scyzorykiem zdejmował korę z patyka. Ucieszył się na mój widok, zapytał, czy chcę coś zjeść i wypić. Kiedy zaprzeczyłem, powiedział, że to będzie cybuch, że dostał śliczną, ale bez cybucha. W głębokim skupieniu dokończył zdejmowanie kory, potem długo i delikatnie wygładzał go ostrzem scyzoryka. Kazał mi sprawdzić, czy jest dość gładki. Potem powiedział: „Powinien poleżeć teraz dwa lata, ale ja nie mam czasu”. Poszliśmy do kuchni, wyszedł na chwilę, wrócił z suszarką do włosów.

Więcej

Tajemnica popularności
sprawy palestyńskiej
Andrzej Koraszewski

Terroryści Państwa Islamskiego z dumą pokazywali obcinanie głów 21 chrześcijanom w Libii 15 lutego 2015 roku. (Źródło zdjęcia: zrzut z ekranu wideo.)

Barbarzyństwo. Obcinanie głów, gwałty, mordowanie dzieci, podpalenia, porwania, sadyzm, palenie kościołów, nawracanie mieczem, niewolnictwo i handel kobietami. Islamskie Państwo Iraku i Syrii (ISIS), Hamas, Hezbollah, Huti, Al-Kaida, talibowie, Boko Haram — to garść tych, o których mogłeś słyszeć; są jeszcze dziesiątki innych, a wszystkie łączą te same metody, ten sam okrzyk „Allahu Akbar”, to samo żądanie podporządkowania wszystkich prawu szariatu. Precz z muzyką, precz z nauką, precz z demokracją. Islam jest rozwiązaniem. Czasem się łączą, częściej się spierają, mordują się wzajemnie, konkurują o to, kto jest bardziej radykalny, kto bardziej barbarzyński.

Ameryka jest Wielkim Szatanem. To z Ameryki płynie najgorsze zepsucie. Wszyscy niewierni są źli, chociaż niektórzy mogą się przydać jako chwilowi sojusznicy — zabije się ich później. Izrael jest Małym Szatanem. Mały, bo pogardzany. Mały, bo to ledwie widoczna plamka na mapie. 

Więcej
Blue line

Arkady, dziewczyny
i para spiskowców
Andrzej Koraszewski 

<span>Clifford’s Tower w Yorku,</span>

„Mam 85 lat i jestem staroświecki. [...] Jestem ekshibicjonistą – opowiadam o sprawach najbardziej intymnych, bez cienia wstydu. Wczoraj niespodziewanie opowiedziałem młodej kobiecie o mojej inicjacji seksualnej.”
Kurwa, prawie się posikałem i niemal pękłem ze śmiechu – tutaj odstawiane są większe cyrki, niż sądziłem.
Ale to by tłumaczyło, dlaczego ta hasbara taka cieniutka, żenująca… Demencja?

Więcej

Kilka uwag o pełzającej
metamorfozie dziennikarstwa
Romana Kolarzowa


Niepostrzeżenie dziennikarstwo niezależne przeszło w kaznodziejstwo. Możliwe, że jest to zawrócenie w stronę źródła. Zatem regres, ale z uwagi na rozziew między cofniętymi w rozwoju technikami perswazji a superwydajnymi technikami przekazu wybitnie groźny. Z okazji Światowego Dnia Uchodźców czytelnicy otrzymali pasztet na wpół surowy, na wpół zaś zepsuty: Palestyńscy uchodzcy i UNRWA.- 77-letnia tymczasowość.

Więcej

Wędrówki po ulicach
Pawła Włodkowica
Andrzej Koraszewski 

Ulica Włodkowica w Dobrzyniu. Ostatni raz byłem w tej okolicy wiosną 1990 roku. Tu chyba wszędzie były pola, teraz to dzielnica najzamożniejszych, bogactwo sika. Ulica jest maleńkim zaułkiem, trzy domy po jednej stronie, trzy po drugiej, siódmy w głębi, zamykający zaułek. Powiedzieć, że nie ma tu żywej duszy to wierutne kłamstwo, obszczekują mnie psy, bardzo rasowe.

B’nai B’rith International organizuje uroczystość wręczenia nagród polskim obywatelom, którzy wykazali się zaangażowaniem w zachowanie dziedzictwa żydowskiego w Polsce oraz w rozwijanie relacji polsko-żydowskich. Wyróżnienie, przyznawane już po raz trzeci z rzędu, nosi nazwę Wdzięczność–Gratitude–הכרת הטוב – w języku polskim, angielskim i hebrajskim – i honoruje wybitny wkład osób i instytucji w te działania.


Począwszy od bieżącego roku, nagroda będzie wręczana ku czci Mariana Turskiego (1926–2025), polsko-żydowskiego dziennikarza, historyka, ocalałego z Holokaustu oraz członka loży B’nai B’rith Polska. Organizacja B’nai B’rith działa (z przerwą) w Polsce od 1923 roku.


Nagrody otrzymali:
Robert Kobylarczyk, Andrzej Koraszewski oraz Ireneusz Socha.
W moim imieniu nagrodę odebrał Jerzy Luty.

Dostałem właśnie list od Jurka – przeprasza, że nie wysłał statuetki, ale postanowili z żoną, że wręczą ją osobiście. Ucieszyłem się ogromnie, bo z Jurkiem znamy się wirtualnie, ale serdecznie. Jego żona na zdjęciach wygląda jak grecki ideał połączenia: piękna, dobra i mądrości, więc ceremonia wręczenia statuetki zapowiada się fantastycznie. Aczkolwiek Jurek to dr hab. i prof., jest nadal pięknym młodzieńcem.

Więcej

Wiadomości z innego
kraju i ze świata
Redaktor


Zawsze tak było — oboje z Małgorzatą byliśmy zwierzętami politycznymi. Od pierwszego spotkania na Trębackiej. Często różne rzeczy zwracały naszą uwagę. Małgorzata czasem kręciła głową ze zdumienia, kiedy sięgałem po książkę o ekonomii. Jej praca magisterska traktowała o prestiżu zawodów: wysoki prestiż profesora, nie tak wysoki księdza, prestiż robotnika wyższy niż sklepikarza. Nie wiązała tego z religią i zdziwiła się, kiedy zapytałem, czy sprawdzała, czy przypadkiem różnice wyznań religijnych nie są ważniejsze niż ustrój polityczny. Moje podejrzenia wynikały z badań na zupełnie inny temat. Czytałem jakiś raport z badań na temat stosunku do własności (indywidualnej i społecznej), gdzie zmienna wyznania przebijała wszystko inne. Katolicy mieli znacznie bardziej lekceważący stosunek do własności społecznej niż protestanci. Własność zbiorowa (czy to państwowa, czy gminna) nie była własnością w całym tego słowa znaczeniu, i jej zawłaszczenie nie spotykało się z poważnym potępieniem innych. W przypadku własności prywatnej, w krajach katolickich bardziej niż w krajach protestanckich istotne było, jak zamożny był poszkodowany. To były duże, międzynarodowe badania.

Więcej
Dorastać we wszechświecie

PROCES
Adaptacja Kafki
Paul Finlayson

Haniebna obrona
terroryzmu przez BBC
Redakcja World Israeli News

Pewna religia
nienawidzi psów
Robert Spencer

Szekspir napisał
podręcznik antysemityzmu
Ruth Vanita

Zaczarowany świat
PRL
Andrzej Koraszewski

O podstawowej różnicy
między fajką a papierosem
Sublokator

Rozmowa z arystokratą
i schodki
Andrzej Koraszewski

Interesująca groźba ataku
nuklearnego na Izrael
World Israel News

Ogólnoświatowy konkurs
na zakup fajki
KONKURS 

Cudowna podróż
autora i administratora WEIT
Jerry Coyne

Jak zostałem chłopskim
dziennikarzem
Andrzej Koraszewski

Kanadyjskie wybory
i handel strachem
Paul Finlayson

Odpowiedź do Petera Oborne’a
i Irfana Chowdhury’ego
David Collier

Dramat uchodźców
wczoraj i dziś
Z archiwum "Listów"

Chochlik buszujący
w starym łbie
Andrzej Koraszewski

Blue line
Polecane
artykuły

Hamasowscy mordercy


Stawianie czoła


 Dyplomaci, pokerzyści i matematycy


Dlaczego BIden


Nie do naprawy


Brednie


Rafizadeh


Demokracje powinny opuścić


Zarażenie i uzależnienie


Nic złego się nie dzieje


Chłopiec w kefiji


Czerwone skarby


Gdy­by nie Ży­dzi


Lekarze bez Granic


Wojna w Ukrainie


Krytycy Izraela


Walka z malarią


Przedwyborcza kampania


Nowy ateizm


Rzeczywiste łamanie


Jest lepiej


Aburd


Rasy - konstrukt


Zielone energie


Zmiana klimatu


Pogrzebać złudzenia Oslo


Kilka poważnych...


Przeciwko autentyczności


Nowy ateizm


Lomborg


&#8222;Choroba&#8221; przywrócona przez Putina


&#8222;Przebudzeni&#8221;


Pod sztandarem


Wielki przekret


Łamanie praw człowieka


Jason Hill

Listy z naszego sadu
Redaktor naczelny:   Hili
Webmaster:   Andrzej Koraszewski
Współpracownicy:   Jacek, , Małgorzata, Andrzej, Henryk