Szaron: Widzę światło w tunelu.

Hili: To może być nadjeżdżający pociąg, albo stacjonarna latarnia.

Tak, może to być również  koniec tunelu i powrót na powierzchnię. Nie ciesz się przedwcześnie.

Wersja angielska:

Szaron: Ty zawsze musisz krakać.

Szaron: I see light at the end of the tunnel.
Hili: That might be a train heading this way, or just a lamp that's not moving.
Sure, it could also mean we're near the exit and about to resurface. Just don’t get ahead of yourself.
Szaron: You always have to jinx it.

Hili: Administrator próbuje być rozsądny. Komiczna ambicja człowieka, którego osobowość jest bliższa kotom niż ludziom. Przestał marudzić „umrzeć – zasnąć” i poszedł do lekarza. Ucieszył się, że kolejka będzie długa, więc nareszcie poczyta książkę. Pilnuje, żeby nasze miseczki były pełne, więc jest nadzieja.

Hili: Administrator czyści stajnię Augiasza. Marudzi, że w ciągu jednego dnia to się nie da zrobić, bo nie jest Heraklesem. Mówi, że jako zwykły śmiertelnik potrzebuje miesiąca. Pierwsza fala spowodowała zamieszanie, wszędzie pełno papierów. Nikomu nie pozwala dotykać ani swojego biurka, ani Małgorzaty biurka. Ciągle czegoś szuka w stertach powyciąganych wydruków, Grzebie w fotografiach. Robi notatki na kolorowych karteczkach, których potem gorączkowo szuka. Często wskakuję mu na kolana i próbuję się zorientować, co się dzieje. Czuję się zgubiona w tym wszystkim.       

Hili: Administrator pisze testament. Odkąd Małgorzata umarła, myśli głośno, więc wszystko słyszę. Zastanawia się, czy można testament ozdobić zdjęciami. Małgorzata w spadku zostawiła mu chęć dzielenia się. Nie miała rodzeństwa. Miała dwie ciotki, które zmarły wiele lat temu. Resztę rodziny wymordowali naziści. Technicznie rzecz biorąc, Administrator dziedziczy po Małgorzacie wszystko, czyli całą chęć dzielenia się tym, co było dotąd wspólne. Trzeba to jednak przełożyć na język prawniczy: rozdać przedmioty, określić w procentach, komu ile pieniędzy z tego, co po nim zostanie. Musi to zrobić szybko, bo tego wymaga prawo. Dziękuje losowi, że ma wnuczkę, to znaczy, za córkę przyjaciela, która adoptowała go jako substytut dziadka, którego nigdy nie miała, a której może zostawić instrukcje w kwestii dzielenia się tym, co po nim zostanie. To ułatwia pisanie testamentu.